Tiago Rodrigues: «Αν μου λέγατε πες μου έναν λόγο που κάνεις θέατρο θα ήταν αυτός: για να μην είμαι μόνος μου»

11/10/2024 - 05:07

Ο Τιάγκο Ροντρίγκες, χαρισματικός και διορατικός σκηνοθέτης (συγγραφέας και ηθοποιός), ένας πολιτικά μαχητικός, ειλικρινής θεσμικά, καλλιτεχνικός ηγέτης που ισορροπεί θαυμαστά ανάμεσα στο καλλιτεχνικό του όραμα και στην σθεναρά πολιτικοποιημένη φωνή διεκδίκησης, o πρώτος μη-Γάλλος καλ.διευθυντής του Φεστιβάλ της Avignon θα φιλοξενηθεί για τρίτη φορά από τη Στέγη Ιδρύματος Ωνάση καθιστώντας τον πολύτιμο και αναπόσπαστο κομμάτι της θεατρικής μας πραγματικότητας. Εναρμονίζεται στο φετινό πρόγραμμα της που «μιλάει για την αγάπη, ως την απαραίτητη δύναμη για να παλεύουμε, να ονειρευόμαστε και να εξελισσόμαστε ως άνθρωποι» με το έργο του «O χορός των εραστών» μια ιστορία με αυτοβιογραφικά στοιχεία που εξιστορεί σκηνικά μια οριακή στιγμή ενός ζευγαριού μεταξύ ζωής και θανάτου. Είναι η πρώτη φορά δε, που θα συνεργαστεί με Έλληνες καλλιτέχνες, πρωτίστως με την Αργυρώ Χιώτη και τους σημαντικούς ηθοποιούς: Νίκο Καραθάνο και Μαρίσσα Τριανταφυλλίδου.

Στη συνάντηση που μας παραχώρησε στους φιλικούς χώρους της Στέγης δημιούργησε μια ατμόσφαιρα γλυκιάς οικειότητας και ζεστασιάς, ενώ σε κάθε ερώτηση που του απευθύνθηκε απάντησε με ευθύβολη οξυδέρκεια και ειλικρινή τρυφερότητα. Μίλησε για την αγάπη, το θέατρο, την τέχνη, την πολιτική, τον μετρημένο χρόνο της ανθρώπινης ζωής, για το έργο του καθώς και για την πρώτη συνεργασία του με Έλληνες ηθοποιούς.

«Ο χορός των εραστών»

Δύο ηθοποιοί, ένα ζευγάρι, ένας άντρας και μία γυναίκα που μιλάνε την ίδια στιγμή για το τι ζούνε, περιγράφουν μια εμπειρία από το νοσοκομείο γιατί ο ένας από τους δύο κινδυνεύει να πεθάνει και τελικά επιβιώνει. Έχει σχέση με όλα τα πράγματα που θες να αλλάξεις στη ζωή σου αφού έχεις ζήσει μια τόσο δυνατή στιγμή όπου ο χρόνος δραπετεύει από σένα. Μαθαίνεις να διαχειρίζεσαι τον χρόνο καλύτερα μετά από μια οριακή στιγμή. Το έργο αφορά αυτό. Και η πρώτη του γραφή ολοκληρωνόταν όταν ήταν έτοιμοι να ζήσουν την υπόλοιπη ζωή τους.

Η επιστροφή στο πρώτο του θεατρικό έργο

Συνέχεια κάνω αυτήν την ερώτηση στον εαυτό μου. Σε κάθε πρόβα.

«Γιατί επέστρεψα σε αυτό το κείμενο;»

Σκέφτηκα από τα έργα που έκανα, να πάω πίσω στο πρώτο μου κείμενο, που είναι ένα έργο για το πέρασμα του χρόνου και το πώς χειρίζεσαι τον χρόνο που περνάει στη ζωή σου και πόσο η αγάπη και ο χρόνος συνδέονται στις ζωές μας. Σκέφτηκα ότι είναι ένα ενδιαφέρον έργο να δουλέψω για να μιλήσω για τον χρόνο και τη σχέση μου με το θέατρο.

Αυτό είναι ένα έργο που έγραψα το 2006. Και το 2020, ίσως επειδή όλοι ασχολούμασταν με την πανδημία, σκέφτηκα ότι θέλω να γυρίσω πίσω σε αυτό το κείμενο και αυτούς τους ανθρώπους και να δω τι τους συνέβη από το σημείο που τους άφησα. Να δω τι συνέβη και σε μένα ως θεατρικό συγγραφέα, καθώς αυτό ήταν το πρώτο μου έργο για το θέατρο. Έτσι αποφάσισα να γράψω την υπόλοιπη ζωή τους. Και να δω τι συνέβη με τη συνεργασία με εκείνον τον νέο συγγραφέα που ήμουν τότε.

Πιστεύω ότι κατάλαβα γιατί έγινε, με είχε καταλάβει η σκέψη σχετικά με το τι συμβαίνει… πώς μπορούμε να αναμετρηθούμε διαφορετικά με τον χρόνο με τον τρόπο που κάνουμε θέατρο γνωρίζοντας ότι το θέατρο είναι εφήμερο. Είναι επίσης, συναρπαστικό να μπορούμε να έρθουμε σε επαφή με το ερώτημα «Τι είναι αυτό το πράγμα με την υποκριτική».

Πάντα αναρωτιόμαστε, σε όλες τις δουλειές, κάποιες φορές χρειάζεται να ξανά ρωτήσουμε τους εαυτούς μας «Γιατί ξεκίνησα να το κάνω αυτό;», «Το αγαπάω ακόμα σε βάθος;» «Το έχω ανάγκη;». Στις τέχνες νιώθω ότι πρέπει να το έχουμε ανάγκη με κάποιον τρόπο.

 

Πρώτη συνεργασία με Έλληνες καλλιτέχνες – Μια νέα πολιτισμική συνθήκη πρόβας

Αγαπώ την ιδέα το έργο μου να ταξιδέψει σε διαφορετικές χώρες και διαφορετικές πόλεις και να συνδιαλλαγεί με διαφορετικούς πολιτισμού.

Δυσκολεύομαι να βγάζω γενικά συμπεράσματα ανά χώρα. Δουλεύοντας με τον Νίκο (Καραθάνο) και την Μαρίσσα (Τριανταφυλλίδου) και φυσικά με την Αργυρώ (Χιώτη)- που είναι μια υπέροχη καλλιτέχνιδα και ήταν εξαιρετικά γενναιόδωρη στη συνθήκη της συνεργασίας μας, η βοήθεια της για να φτιάξουμε αυτή τη δουλειά ήταν πολύτιμη. Μαθαίνω πολλά για την υποκριτική, μαθαίνω πολλά για το θέατρο δουλεύοντας με αυτούς τους καλλιτέχνες πάνω σε αυτό το κείμενο πάνω στο θέμα του χρόνου, της αγάπης, της συνενοχής, της αλλαγής-γιατί είναι ένα έργο που μιλάει για την αλλαγή της ζωής ή το να κάνεις αλλαγές στη ζωή σου- και την ελπίδα ότι αυτό είναι για καλό. Δεν ξέρω αν θα ήταν έτσι με όλους τους Έλληνες ηθοποιούς αλλά έτσι ήταν με τον Νίκο και την Μαρίσσα που είναι υπέροχοι καλλιτέχνες αλλά επιπλέον είναι και υπέροχοι άνθρωποι που διαβάζουν τον κόσμο με μια πλούσια ματιά που προσφέρει πολλά σε αυτή την παράσταση.

Το κείμενο είναι για μένα το αρχικό σημείο αλλά το κείμενο δεν είναι ολοκληρωμένο, αν οι ηθοποιοί δεν γράψουν την ουσία του κειμένου. Εγώ γράφω τις λέξεις αλλά η ουσία των λέξεών μου γράφεται από τους ηθοποιούς. Και προσπαθώ να δημιουργώ όσο το δυνατό περισσότερο χώρο ούτως ώστε αυτοί οι δύο υπέροχοι άνθρωποι να μπορούν να δημιουργήσουν την δική τους ουσία.

Από την άλλη είναι ένα έργο που η γλώσσα παίζει σημαντικό ρόλο και θα πρέπει να το παρουσιάσεις σε ένα κοινό που μιλάει τη γλώσσα. Νομίζω ότι η ελληνική και η πορτογαλική γλώσσα προσφέρουν την δυνατότητα να είμαστε πολύ σκληροί και ταυτόχρονα γλυκείς στην ίδια πρόταση. Αυτό έχει να κάνει με τη μουσική. Η μουσική της ελληνικής γλώσσας, νομίζω είναι πιο κοντά στον πρωτότυπο τρόπο γραφής γιατί εγώ το έγραψα στα πορτογαλικά και τώρα το έχω μεταφρασμένο από την Μαρία (Παπαδήμα) -είναι μια πολύ όμορφη μετάφραση και καταλαβαίνω όλο και περισσότερο πόσο καλή μεταφράστρια είναι. Έχοντας, λοιπόν, αυτή τη μετάφραση και δουλεύοντας λέξη, λέξη με την ομάδα για να καταλάβω τι λέει. Νιώθω ότι υπάρχει μια μεγαλύτερη σύνδεση με την πορτογαλική γλώσσα αλλά και πολιτισμικά ίσως. Στην Αθήνα πραγματικά νιώθω, ότι δεν είμαι πολύ μακριά από το σπίτι μου, ακόμα και αν δεν καταλαβαίνω την γλώσσα, καταλαβαίνω τους ανθρώπους.

Πώς αντιλαμβάνεται τον όρο παράσταση με «πολιτικό όραμα»;

Είναι διαφορετικό να απαντήσω σαν καλλιτέχνης και διαφορετικό ως ο διευθυντής ενός φεστιβάλ. Έτσι ως διευθυντής του φεστιβάλ θα πω ότι η πολιτική διάσταση ή το αντίκτυπο μίας καλλιτεχνικής δουλειάς δεν έχει καμία σημασία εκτός αν το θέλει ο καλλιτέχνης. Αυτό που εννοώ είναι ότι θα υπερασπιστώ άνευ όρων την προσπάθεια, την ελευθερία ενός καλλιτέχνη που είναι πολιτικός …και την ελευθερία ενός καλλιτέχνη που δεν θέλει να εμπλακεί με την πολιτική. Δεν πιστεύω ότι ένα έργο τέχνης πρέπει να έχει πολιτική λειτουργία για να υπάρξει. Απλώς υπάρχει. Το θέατρο είναι μέρος της ανθρώπινης περιπέτειας. Το θέατρο υπάρχει. Τελεία. Δεν χρειάζεται έναν ρόλο. Εννοώ ότι, αν η κοινωνία θέλει να κερδίσει από το θέατρο, ναι σε μια δημοκρατία μπορούμε να οργανωθούμε και να δημιουργήσουμε μια δημόσια υπηρεσία που επιτρέπει τα οφέλη, τα πολλά πιθανά οφέλη του θεάτρου όπως εκπαιδευτικά οφέλη, ψυχαγωγικά οφέλη, τα ενημερωτικά οφέλη, που εμπλουτίζουν το πιο ποικιλόμορφο και μεγάλο κοινό. Αλλά αυτό είναι αρμοδιότητα της κοινωνίας ή του κράτους. Το θέατρο από μόνο του απλώς υπάρχει, πρέπει να υπάρχει και πρέπει να υποστηρίζεται για να υπάρχει γιατί το θέατρο είναι η κληρονομιά για το μέλλον.

Δεν υπάρχουν μνημεία ή ορόσημα του πολιτισμού μας, της εποχής μας, αν σήμερα δεν είμαστε ικανοί να παλέψουμε για την δημιουργία και την καινοτομία. Έτσι, ο πολιτισμός δεν μπορεί να είναι μόνο κληρονομιά γιατί η κληρονομιά πρέπει να ανακαλυφθεί, έτσι η κληρονομιά του μέλλοντος είναι η ικανότητα της συλλογικής κοινωνίας και του κράτους και των εκπροσώπων, άρα των πολιτικών, της κυβέρνησης να πάρουν το ρίσκο και να επενδύσουν στην δημιουργία. Χωρίς να λέμε ότι η δημιουργία είναι χρήσιμη για αυτό. Πρέπει να υπάρχει δημιουργία. Και μετά, φυσικά πρέπει να δημιουργούμε τα εργαλεία για να μπορεί ίσως να είναι χρήσιμα στην κοινωνία. Αλλά πάντα θα υπερασπίζομαι ότι ένας καλλιτέχνης που λέει ότι δεν θέλει να καταπιαστεί με την πολιτική, έχει ακριβώς τα ίδια δικαιώματα να δουλεύει όσο ένας καλλιτέχνης που θέλει να ασχολείται με την πολιτική συνέχεια.

Αυτό είναι ο διευθυντής του φεστιβάλ. Ως καλλιτέχνης τώρα, εγώ χρειάζομαι να ασχολούμαι με την πολιτική έτσι ακόμα και όταν λέω μια ερωτική ιστορία… μιλάω για τις εκλογές σε αυτή την ιστορία, μιλάω για τον τρόπο που χρησιμοποιούμε τον χρόνο, μιλάω για το πώς η δουλειά μπορεί να είναι να είναι ένα εργαλείο για έλεγχο ή για ελευθερία. Μιλάω για πράγματα που πιστεύω ότι είναι πολιτικά, ίσως όχι με έναν πολύ σαφή πολιτικό τρόπο αλλά η πολιτική, ο πολίτης που είμαι, δεν είναι ποτέ εκτός του δωματίου της πρόβας. Είναι πάντα μέσα. Αλλά αυτό είναι η δική μου οπτική γωνία και αυτό που εγώ θέλω να κάνω και το πως θέλω εγώ να συμμετέχω στον κόσμο του θεάτρου.

Πιστεύω ότι αν η τέχνη, είναι καλή τέχνη, οφείλω να την υπερασπιστώ. Έτσι, με αυτόν τον τρόπο, δυσκολεύομαι να γενικεύσω και δυσκολεύομαι να διαχωρίσω την αγάπη και την πολιτική. Κάποιες φορές το κάνουμε αυτό. «Αυτό είναι ένα πολύ πολιτικό έργο», «Αυτό, είναι ένα έργο για την οικειότητα», σαν να μην είναι ακριβώς το ίδιο. Μπορεί να είναι ακριβώς το ίδιο. Πιστεύω για παράδειγμα ότι η “Katarina” είναι ένα έργο για την οικογένεια και για την αγάπη και για την προδοσία και για την παράδοση και για την μνήμη αλλά και για τον φασισμό. Αλλά δεν πιστεύω ότι είναι μόνο ένα έργο για τον φασισμό. Έτσι, αυτό το έργο μπορεί να είναι για την αγάπη αλλά έχει επίσης πολιτική διάσταση μέσα του. Ίσως λιγότερο ορατή.

Το “Hecuba, not Hecuba” είναι επίσης ένα έργο για την αγάπη. Δεν το βρίσκω τόσο πολιτικό. Φυσικά λέμε οι θεσμοί και η δικαιοσύνη και όλα αυτά. Ναι. Αλλά όλα αυτά τα πράγματα είναι εδώ γιατί υπάρχει μια μάνα που αγαπάει και είναι οργισμένη και έχει αυτή την υπερδύναμη μια θυμωμένης μητέρας. Μια θυμωμένη μητέρα λέει: «Πρόσεχε!» Αυτό είναι μια υπερδύναμη. Είναι αυτοί οι άνθρωποι που μπορούν να σηκώσουν ένα αυτοκίνητο με το ένα δάχτυλο προκειμένου να υπερασπιστούν το παιδί τους. Όλα τα υπόλοιπα, η πολιτική θέση στο “Hecuba, not Hecuba”, έρχονται μετά. Εγώ θέλω να ασχοληθώ με αυτή την δύναμη, αυτό είναι για μένα… δεν είναι δική μου αρμοδιότητα να πω ποιο είναι το θέμα μιας παράστασης που έκανα αλλά είναι δική μου αρμοδιότητα να πω γιατί ξεκίνησα να κάνω αυτή την παράσταση. Ξεκίνησα να κάνω αυτή τη δουλειά γιατί τιμώ αυτή τη δύναμη.

Η Αγάπη. Πεπερασμένη στα ανθρώπινα όρια; Συνιστά πολιτική πράξη;

Θα πω ότι η αγάπη πάει μετά τον θάνατο και μένει ζωντανή, δεν ξέρω ποιο είναι το όριο γιατί είναι μετά τον θάνατο. Αλλά είναι σίγουρα μετά τον θάνατο. Η αγάπη δεν σταματάει όταν πεθαίνεις. Η αγάπη επίσης, θα μπορούσε να είναι μια σημαντική πολιτική πράξη. Είναι η ικανότητα να μην σβήσω τον εαυτό μου αλλά να προσθέσω την άποψη του άλλου ή των άλλων. Ναι, αγάπη σημαίνει πολλές φορές να είσαι ικανός να νιώσεις τον κόσμο μέσα από την ευαισθησία του άλλου. Πιστεύω σε αυτό τον ορισμό της αγάπης.

Η καλλιτεχνική πορεία – Από ηθοποιός στην Πορτογαλία μέχρι την καλ.διεύθυνση του φεστιβάλ της Avignon

Δεν σκέφτομαι την διαδρομή μου στο θέατρο σαν μία καριέρα. Κάθε χρόνο έχω την συζήτηση που λέω ότι «Θα παρατήσω το θέατρο και θα ανοίξω εστιατόριο». Δεν πιστεύω ότι το θέατρο είναι το μόνο πράγμα στη ζωή μου. Αν και είναι ένα από τα πιο σημαντικά πράγματα στη ζωή μου και είναι ένα από τα μεγαλύτερα πάθη μου. Δέχτηκα την καλ. διεύθυνση του Εθνικού θεάτρου της Πορτογαλίας όταν ήμουν 36-37 ετών, επειδή πάντα ασκούσα κριτική στο εθνικό θέατρο της χώρας μου και ξαφνικά με προσκάλεσαν και θεώρησα ότι πρέπει να δεχτώ. Επειδή, όταν ασκείς κριτική στο πως γίνονται τα πράγματα και ξαφνικά έχεις τη δυνατότητα, την δύναμη να τα κάνεις πιο ενδιαφέροντα, πιο σημαντικό να αποδεχτείς. Η επιλογή ήταν ανάμεσα στην άρνηση της ελευθερίας του να λέω συνέχεια κακά πράγματα για την εξουσία και για το σύστημα και για το ποιος αποφασίζει ή για μια φορά να πάρω το ρίσκο και την ευθύνη και την δύναμη του να αποφασίζω για πράγματα και να διευθύνω το εθνικό θέατρο. Έτσι το δέχτηκα. Φυσικά έμαθα πολλά. Ανέπτυξα νέες δεξιότητες και είχα να κάνω μια δουλειά που δεν είχα ξανακάνει ποτέ αλλά δεν νιώθω πιο σημαντικός. Νιώθω πολύ πιο αναγνωρίσιμος.

Το γεγονός ότι επιλέχθηκα να διευθύνω το φεστιβάλ της Avignon είναι μεγάλη μου τιμή, είναι μεγάλη ευθύνη αλλά το αντιμετωπίζω σαν μία συναρπαστική περιπέτεια, όπως έκανα με το εθνικό θέατρο στην Λισαβόνα ήταν μια ωραία περιπέτεια, και ελπίζω να κάνω μια δουλειά που το κοινό, η κοινωνία, οι καλλιτέχνες να επωφελούνται από αυτό. Αλλά, επίσης το έκανα επειδή μπορούσα παράλληλα να δουλεύω και σαν καλλιτέχνης, που είναι σημαντικό για μένα. Δεν θα περίμενα ποτέ να έχω μια δουλειά που δεν μπορούσα να δουλεύω παράλληλα σαν καλλιτέχνης. Αλλά και όταν δεν διηύθυνα κανέναν θεσμό αφιέρωνα περισσότερο χρόνο στο να ψάχνω χρήματα για να κάνω τις παραστάσεις μου. Ένας ανεξάρτητος καλλιτέχνης, ξοδεύει χρόνο αναζητώντας τους πόρους για να δουλέψει. Οπότε όταν πήγα στο εθνικό θέατρο ή στην Avignon φυσικά τον περισσότερο καιρό δεν δημιουργώ παραστάσεις, αλλά δεν ψάχνω χρήματα για τις παραστάσεις μου, μοιράζομαι χρήματα που ήδη υπάρχουν για τις παραστάσεις άλλων ανθρώπων. Οπότε, ποτέ δεν παραπονιέμαι σχετικά με τον χρόνο ή με το πόσο δύσκολο είναι να διευθύνεις ένα φεστιβάλ, να κάνεις τη δουλειά σου.

Κάθε μέρα θυμίζω στον εαυτό μου ότι ανήκω στην πολύ τυχερή μειοψηφία των ανθρώπων που κάνουν ως δουλειά αυτό που αγαπούν. Η τεράστια πλειοψηφία του κόσμου πρέπει να δουλεύει σε δουλειές που μισεί για να μπορεί να πληρώσει τους λογαριασμούς. Κάποιες φορές έχουν λίγο χρόνο να κάνουν κάτι που αγαπούν. Οι άνθρωποι που αγαπούν τη δουλειά τους είναι μια πολύ, πολύ μικρή μειοψηφία στον κόσμο και πρέπει να το θυμόμαστε αυτό. Εγώ ποτέ δεν παραπονιέμαι για αυτό. Αγαπώ τη δουλειά μου. Όπως είπε ο Noel Coward «Η δουλειά είναι πιο διασκεδαστική από την διασκέδαση».

Μια γιορτή αντίστασης που εξελίχθηκε σε γιορτή της Δημοκρατίας

Όσον αφορά την νύχτα της Avignon και την θέση που πήρε το φεστιβάλ ήταν κυρίως μια απάντηση στο τι πιστέψαμε διευθύνοντας το φεστιβάλ της Avignon, ήταν η υποχρέωση μας, η ιστορική υποχρέωση ενός φεστιβάλ που δημιουργήθηκε 1947 ακριβώς μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο με την υποστήριξη πολλών ανθρώπων που ανήκαν στην αντίσταση στην κατοχή από τους Ναζί, ένα φεστιβάλ που έχει αξίες και δημιουργήθηκε πάνω σε αυτές τις αξίες, ένα δημοκρατικό, δημοφιλές, προοδευτικό φεστιβάλ. Σήμερα, φυσικά, πρέπει να κατανοήσουμε αυτές τις αξίες προσθέτοντας και άλλες ιδέες όπως αντιρατσιστικές, φεμινιστικές, οικολογικές, φεστιβάλ με άλλες ιδέες αλλά φυσικά μένοντας αληθινά στις αξίες και στις ιστορικές υποχρεώσεις του φεστιβάλ ζητώντας μας να πάρουμε θέση στην κοινωνία. Σε αυτή την περίπτωση, η θέση ήταν και πάντα θα είναι η προτεραιότητα να κάνουμε το φεστιβάλ, επειδή πιστεύουμε ότι για παράδειγμα σήμερα το 2024, σε μία κοινωνία που είναι τόσο πολωμένη, τόσο διασπαστική και πιστεύω ότι όταν μιλάμε για διάσπαση στην κοινωνία, κυρίως για την πολιτική διάσπαση πιστεύω ότι μιλάμε, όχι μόνο για την Γαλλία ή την Πορτογαλία ή την Ελλάδα, μιλάμε για ένα παγκόσμιο φαινόμενο, όχι μόνο ευρωπαϊκό. Και αυτή η διάσπαση δημιουργεί απλές διαφωνίες που είναι πολύ πιο εύκολες να χειραγωγηθούν. Και εκεί πιστεύω ότι μπαίνει η λαϊκίστικη ακροδεξιά, στην χειραγώγηση, χρησιμοποιώντας μια πληροφορία ή ψεύτικες ειδήσεις, όπως θέλουμε να το πούμε με έναν παγκόσμιο τρόπο.

Και φυσικά κάνοντας το φεστιβάλ της Avignon προτείνουμε στην κοινωνία μία ποικιλία οπτικών του κόσμου, μέσα από τις τέχνες, μέσα από τις παραστατικές τέχνες και αυτή η ποικιλία είναι περίπλοκη και η πολυπλοκότητα της ποικιλίας είναι ο πλούτος της δημοκρατίας. Είναι η πιθανότητα να καταλάβουμε τον κόσμο μέσα από τα μάτια των άλλων. Η πιθανότητα της αμφισβήτησης της δικής μας σιγουριάς μέσα από τον τρόπο οι άλλοι κάνουν την τέχνη τους και βλέπουν τον κόσμο. Για εμάς η προτεραιότητα πάντα θα είναι να κάνουμε το φεστιβάλ, αλλά γνωρίζοντας ότι είμαστε ανάμεσα στους δύο γύρους των εκλογών για την εθνική συνέλευση στη Γαλλία και ότι ποτέ στην ιστορία της Γαλλίας μετά την κατοχή και την κυβέρνηση του Vichy, και τις συνεργαζόμενες κυβερνήσεις, δεν υπήρχε πραγματική απειλή για ακροδεξιά κυβέρνηση. Σκεφτήκαμε να πάρουμε μια πολιτική θέση εκτός από το να κάνουμε το φεστιβάλ. Το φεστιβάλ ήταν μία υποχρέωση και μία ιστορική ευθύνη και για αυτό οργανώσαμε ανάμεσα στους ανθρώπους της τέχνης και την κοινωνία των πολιτών, για να αρνηθούμε στην άποψη ότι η τέχνη δεν συνδέεται με την κοινωνία και ότι ο πολιτισμός είναι ελιτίστικος και πάνω από τις ανησυχίες της πλειοψηφίας των ανθρώπων.

Θέλαμε να οργανώσουμε μεταξύ των ανθρώπων του πολιτισμού και των παραστατικών τεχνών, και των καλλιτεχνών, την παρουσία πολλών ανθρώπων από την κοινωνία την πολιτών, ανθρώπων που δουλεύουν στην εκπαίδευση, ανθρώπων που δουλεύουν στην δικαιοσύνη, ανθρώπων που δουλεύουν στην οικονομία, ανθρώπων που ήταν εκεί εκφράζοντας σε ομάδες ή ατομικά την ανάγκη της υπεράσπισης σε δημοκρατικό πεδίο. Ακολουθώντας τις συνθήκες του ο καθένας, επιτρέποντας τις διαφορετικές απόψεις στην πολιτική, αλλά γνωρίζοντας ότι υπερασπίζοντας αυτή την δυνατότητα της διαφορετικότητας των απόψεων σημαίνει ότι πολεμάμε την ακροδεξιά και αυτό προσπαθήσαμε να κάνουμε σε αυτή τη νύχτα της Avignon, αυτό προσπαθούμε να κάνουμε με τις θέσεις μας στο φεστιβάλ και ήμασταν χαρούμενοι να δούμε ότι αντί για ένα φεστιβάλ αντίστασης έγινε ένα φεστιβάλ εορτασμού της δημοκρατίας.

 

Νεότεροι εαυτοί – Όνειρα – Φιλοδοξίες – Σχέση με τον χρόνο

Έχω μια παράξενη σχέση με τον χρόνο, δεν ξέρω αν το έχετε κι εσείς. Πιστεύω ότι η προσωπικότητα μου διαμορφώθηκε όταν ήμουν 12 ετών και είμαι ακόμα ο ίδιος άνθρωπος. Τίποτα δεν έχει αλλάξει από τότε που ήμουν 12. Εκτός από το ότι έχω μια κόρη, είμαι παντρεμένος, μετακόμισα σε άλλη χώρα, ήδη είχα τρία σπίτια, μαθαίνω πώς να οδηγώ, δουλεύω. Αλλά είμαι το ίδιο ακριβώς άτομο από όταν ήμουν πάνω κάτω 12 χρονών. Δεν πιστεύω ότι από τα 12 έχουν αλλάξει τρομακτικά τα πράγματα στη προσωπικότητα μου. Οπότε η φιλοδοξία μου, προτιμώ την επιθυμία ή την ανάγκη σαν λέξεις, δεν με εκφράζει η λέξη φιλοδοξία. Αλλά η ευχή μου ήταν πάντα να λέω ιστορίες, το ήξερα αυτό όταν ήμουν 12. Μου άρεσε να λέω ιστορίες. Εγώ απλά θέλω να λέω ιστορίες και να συναντώ ανθρώπους λέγοντας αυτές τις ιστορίες. Ξεκίνησα να κάνω θέατρο στο λύκειο για να μην είμαι μόνος, γιατί ήμουν μόνος ανάμεσα στα μαθήματα και ένας δάσκαλος μου είπε «θα έρθεις το Σάββατο». Έψαχνε τους μοναχικούς, τους περίεργους και μετά τους προσκαλούσε να έρθουν το Σάββατο στο θέατρο και ανακάλυψα ότι πήγα για να είμαι με άλλους ανθρώπους που ήταν επίσης μοναχικοί και τώρα δεν είμαστε μόνοι μας πια. Αν μου λέγατε πες μου ένα λόγο που κάνεις θέατρο θα ήταν αυτός: για να μην είμαι μόνος μου.

Info

Ο Χορός των εραστών

Στέγη Ιδρύματος Ωνάση | 10 Οκτωβρίου 2024 – 19 Ιανουαρίου, 2025

Adblock test (Why?)

Πηγή: elculture

Σχετικά άρθρα

• Α. Σιμητροπούλου: Να πρωταγωνιστήσουμε στις εκλογές με κορμό τη σοσιαλδημοκρατική παράταξη, δηλαδή την κοινωνία (1.000)
• Γ. Αμυράς: Το Ιούνιο η πλατφόρμα για το πρόγραμμα ανακύκλωσης, θα αφορά 350.000 σπίτια (1.000)
• Ν. Αραμπατζή: Γεμίζουμε τις γειτονιές με αθλητισμό, πολιτισμό και πολλές δράσεις (1.000)
• Μ. Παγώνη: Δεν ανησυχούμε για την ευλογιά των πιθήκων αλλά πρέπει να προσέχουμε (1.000)
• Δ. Χριστόπουλος για την απόφαση του Ανώτατου Δικαστηρίου των ΗΠΑ να απαγορεύσει το δικαίωμα στις αμβλώσεις – Χάνονται κι οι τελευταίες αυταπάτες ότι η ανθρωπότητα... (1.000)

Δημοσίευση από AutoPolis, Βρίσκεται στις κατηγορίες Πολιτισμός και Ψυχαγωγία

Σχολιάστε το άρθρο