There is something “WICKED” over the rainbow… Ένα υπερθέαμα για την ψυχή και μια προσπάθεια κοινωνικής αφύπνισης

08/12/2024 - 01:58

Ήτανε Χριστούγεννα και ’γώ μικρό παιδί μπροστά στην τηλεόραση βλέποντας τον Μάγο του Οζ στην ΕΡΤ. Αλήθεια σας λέω δεν φοβήθηκα την Κακιά Μάγισσα της Δύσης που φορούσε μαύρα, είχε πράσινο δέρμα και βαστούσε σκούπα. Δεν συμπάθησα την πλουμιστή Καλή Μάγισσα του Βορρά με την τόσο επιτηδευμένη καλοσύνη στη φωνή και στις κινήσεις της. Ο Τότο το σκυλάκι της Ντόροθι όπως και τα ρουμπινένια γοβάκια της μ’ αφήσανε κι αυτά να σας πω την αλήθεια αδιάφορο, όπως και το δράμα της που ήθελε να συναντήσει τον Μάγο του Οζ για να επιστρέψει σπίτι της.

Θυμάμαι όμως ξεκάθαρα τη μεγάλη απογοήτευση που έπαθα όταν ο Μάγος δεν ήτανε αληθινός μάγος τελικά. Άρα το μυθιστόρημα που έγινε ταινία λειτούργησε, πέρασε το μήνυμα σε ένα παιδί (εμένα δηλαδή) ότι δεν υπάρχει ένας μαγικός τρόπος που θα μου λύσει τα προβλήματα. Άμα αναζητώ όπως το Λιοντάρι, το Σκιάχτρο, ο Σιδερένιος Άνθρωπος και η Ντόροθι το θάρρος μου, το μυαλό μου, την καρδιά μου και το σπίτι μου ήξερα πια ότι όλα πρέπει να τ’ αναζητήσω μόνος.

Μεγάλωσα κι έμαθα: – εκτός από τους στίχους του τραγουδιού “Somewhere over the rainbow” – ότι η σειρά βιβλίων για τη Χώρα του Οζ αποτελείται από 14 βιβλία που έγραψε ο Λύμαν Φρανκ Μπάουμ με πρώτο το Ο Θαυμάσιος Μάγος του Οζ το 1900 κι άλλα 13 ίσαμε τον θάνατο του το 1919. Ότι η ταινία του 1939 με την Τζούντι Γκάρλαντ ήτανε η πρώτη που χρησιμοποίησε την πρωτοποριακή για την εποχή τεχνική χρωματισμού technicolor, γι’ αυτό και τα κρυστάλλινα γοβάκια του βιβλίου μεταμορφώνονται σε ρουμπινένια για να δείχνουν καλύτερα. Ότι οι ομοφυλόφιλοι της εποχής ρωτούσαν «Είσαι φίλος της Ντόροθι;» κι αν η απάντηση ήτανε θετική τότε ήσουν πιθανός εραστής ή φίλος ανοιχτόμυαλος. Τον Μάγο του Οζ τον λάτρεψε η Αμερική ως παιδικό διήγημα, ως ταινία και ως θεατρική παράσταση – μιούζικαλ. Χρόνια μετά το σύμπαν του Οζ συμπληρώθηκε κι από άλλους συγγραφείς προσθέτοντας τη δική τους πινελιά όπως ο Γκρέγκορι Μαγκουάιρ που έγραψε τη σειρά βιβλίων Wicked Years με πρώτο το Wicked το 1995.

Αυτό λοιπόν το βιβλίο το διάβασε ένα καλοκαίρι ένας επιτυχημένος μουσικός συνθέτης ο Στίβενς Σβάρτς που λόγω των όσκαρ του και της πειθούς του πήρε τα δικαιώματα για να το κάνει μιούζικαλ στο Μπρόντγουεϊ ενώ προοριζόταν να γίνει κινηματογραφική ταινία. Το 2003 ανεβαίνει το Wicked και στην Αμερική γίνεται ένας μικρός χαμός. Δεν ήτανε μόνο τα τραγούδια, οι ερμηνείες των ηθοποιών, τα σκηνικά και τα κουστούμια ο λόγος που το λάτρεψε ο κόσμος, μα το γεγονός ότι ένας κακός χαρακτήρας τελικά μπορεί να ήταν κάποτε ένα καλό και αδικημένο πλάσμα.

Το 2014 η Disney με την ταινία Maleficent ξεκινάει ν’ ακολουθεί αυτή τη ρότα και τηνε συνεχίζει ίσαμε σήμερα με σκοπό να δείξει στα παιδιά ίσως ότι κακός δεν γεννιέσαι μα γίνεσαι υπό συνθήκες. Φυσικά θα σεβαστώ τα ελαφρυντικά του καθενός -δικαστής δεν είμαι- μα εξακολουθώ να πιστεύω και στην επιλογή και στη θυσία. Η Αριάνα Γκράντε παρακολουθεί το μιούζικαλ Wicked μαγεύεται και όταν μαθαίνει ότι θα γίνει ταινία κάνει τα πάντα για να πάρει τον ρόλο της Γκαλίντα που γίνεται Γκλίντα η Καλή Μάγισσα.

Τα μιούζικαλ οι Αμερικανοί τα αγαπάνε ως είδος με το Χόλιγουντ και τις ταινίες του να τα απογειώνουν. Οι Έλληνες πάλι δεν νομίζω να τα πολυλατρεύουμε τα μιούζικαλ, μας φαίνεται κάπως παράξενο όταν κάτι που θα μπορούσε να είναι προζάτη ομιλία να λέγεται τραγουδιστά. Το τι είναι μιούζικαλ απ’ την άλλη σηκώνει μεγάλη συζήτηση. Είναι το La La Landπιο πιο μιούζικαλ από το West Side Story ή το Moulin Rouge; Είναι μιούζικαλ το δικό μας Κλάμα Βγήκε από τον Παράδεισο επειδή έχει μέσα τραγούδια και χορευτικά κι αν είναι αυτό μιούζικαλ, γιατί να μην είναι το Ρεμπέτικο του Φέρρη που μιλάει η μουσική κι ο στίχος σ’ όλη τη διάρκεια της ταινίας; Πολλές επιτυχημένες κινηματογραφικές ταινίες γίνονται μιούζικαλ στο Μπρόντγουεϊ και πολλές επιτυχίες του Μπρόντγουεϊ αναγκάζονται να γίνουν ταινίες. Λέω αναγκάζονται διότι υπάρχει και η περίπτωση της ταινίας Cats του 2019 που απογοήτευσε τους πάντες ακόμα και τις ίδιες τις γάτες. Εκεί λοιπόν που έχεις μια Αμερική υπό το καθεστώς του κοινωνικού διχασμού κι ένα είδος διασκέδασης που λάτρεψαν οι Αμερικανοί γιατί τους έδινε ωραία τραγούδια να σιγοτραγουδάνε στην καθημερινότητά τους έρχεται το Χόλιγουντ να του δώσει το φιλί της ζωής. Δώσε θέαμα και μηνύματα στις μάζες. Δώσε χορογραφίες σύγχρονες και τραγούδια popular.

Ο σκηνοθέτης του Crazy Rich Asians, Τζον Μ. Τσου λαμβάνει ένα τρελά πλούσιο αμερικάνικο μπάτζετ και δίνει με το “Wicked” στον λαό μια ταινία μιούζικαλ με όλη την παλιά ορθόδοξη χολιγουντιανή γκλαμουριά που γνωρίσαμε κι αγαπήσαμε. Δεν περιορίζεται στην εύκολη λύση του CGI και των οπτικών εφέ που κυριαρχεί μα τα συνδυάζει με κατασκευασμένα σκηνικά και πιστέψτε με η διαφορά φαίνεται στο μάτι. Πάνε στην Αγγλία και φυτεύουν 9 εκατομμύρια τουλίπες για ένα πλάνο που μας οδηγεί στο χωριό των Μάντσκιν (κι αυτό κατασκευασμένο) που έχετε δει στο τρέιλερ της ταινίας.

Σε ένα άλλο αγγλικό χωράφι με σιτάρι δίνοντάς σου την ψευδαίσθηση του απέραντου ορίζοντα στο τελικό πλάνο κατασκευάζουν το τρένο της Σμαραγδένιας Πόλης ύψους 4.9 μέτρων και βάρους 52,6 τόνων. Στην δε Σμαραγδένια Πόλη δημιουργούν οπτικά μια άλλη ψευδαίσθηση αστικού τοπίου αχανούς με κάθε είδους λεπτομέρεια χάρη σε αυτή την άριστη συνεργασία υπολογιστών με τα CGI και VF τους και ανθρώπων που σχεδίασαν και κατασκεύασαν με τα χέρια τους τα σκηνικά. 2200 πλάνα οπτικών εφέ και γύρω στους 1000 καλλιτέχνες να συνεργάζονται σε αυτό το πρότζεκτ. Ακόμα και η Σίνθια Ερίβο -κατ’ έμε η πρωταγωνίστρια της ταινίας με τη φωνάρα της- βάζει και την κορμάρα της κάνοντας η ίδια τα ακροβατικά που πρέπει πάνω στη σκούπα της. Κατόπιν έρχεται η ομάδα των ειδικών εφέ και κεντά πάνω της τη μαύρη μεγάλη μπέρτα που κυριαρχεί στη σκηνή που τραγουδά το Defying Gravity. Άλλο σημαντικό στοιχείο είναι πως κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων σε κάποια τραγούδια η Αριάνα και η Σίνθια τραγουδούσαν ζωντανά και ο ήχος κρατήθηκε δίχως να χρησιμοποιηθεί η ηχογραφημένη σε στούντιο εκδοχή.

Χρησιμοποίησα αρκετά τη λέξη ψευδαίσθηση, γιατί και ο Μάγος του Οζ, ο ίδιος τη δύναμη του στις ψευδαισθήσεις την στηρίζει. Ένας ταχυδακτυλουργός είναι που βρέθηκε με το αερόστατό του σε μια άλλη πραγματικότητα όπως η Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων μα δεν φέρθηκε σωστά όπως εκείνη. Έφτασε σε μια χώρα που τα ζώα μιλούσαν, που όλα τα πλάσματα ζούσαν μανιασμένα και έφερε ό,τι του έμαθε η δικιά του κοινωνία η σαθρή μολύνοντας τη χώρα. Βασίστηκε στις ψευδαισθήσεις, κατασκεύασε έναν κοινό εχθρό πάνω στα ζώα που μιλούσαν, γιατί είναι επικίνδυνα με σκοπό το διαίρει και βασίλευε για να μην καταλάβει κανείς ότι δεν έχει δύναμη, ποτέ δεν είχε.

Η ταινία σε αναγκάζει σε κάποιες σκηνές της να δεις και τις δικές μας κοινωνικές ανισορροπίες που καθημερινά βιώνουμε. Όχι γιατί η Έλφαμπα είναι μια μαύρη ηθοποιός που στην ταινία είναι πράσινη και δέχεται κοινωνικό ρατσισμό για το χρώμα του δέρματος της, μήτε γιατί η αδελφή της είναι καθισμένη σε αναπηρικό αμαξίδιο, αυτά είναι τα εύκολα – η πρώτη ανάγνωση. Το Wicked κάνει επίκληση στα πιο σημαντικά, όπως το ποια θέση παίρνω ως άνθρωπος σκεπτόμενος. Είτε όταν μπροστά μου συλλαμβάνουν τον τράγο καθηγητή μου, γιατί τα ζώα που μιλάνε είναι επικίνδυνα για την κοινωνία. Είτε όταν μαθαίνω την αλήθεια και αντί ν’ ακολουθήσω τη φίλη μου και να πούμε σε όλους ότι ο Μάγος του Οζ δεν είναι μάγος είναι ένα ψέμα την αφήνω να φύγει μόνη της και ’γώ παραμένω με την πλευρά της ψευδαίσθησης που θα μου δώσει εξουσία.

Κανείς δεν πενθεί τους κακούς No one mourns the wicked είναι το πρώτο τραγούδι που ακούγεται και μπροστά σου ξετυλίγεται μια σκηνή γεμάτη χόλιγουντ. Μια φούσκα τεράστια που σκάει και μια μαύρη ρέπλικα μάγισσας στην πυρά. Κι ένα φλας μπακ ακολουθεί βγάζοντάς με από παιδί που δεν συμπάθησα ποτέ τις επιτηδευμένες καλοσύνες, τις λεπτές φωνές και τα χαμόγελα τα ψεύτικα. Καλά έκανα τελικά και δεν φοβόμουν την κακιά μάγισσα την πράσινη, γιατί επέλεξε τον δύσκολο δρόμο κι όχι την εύκολη εξουσία. Του χρόνου τον Νοέμβριο θα προβληθεί και το Wicked 2, όπου θα γίνει και η σύνδεση με τον Μάγο του Οζ πριν φύγει μακριά με το αερόστατό του και ακολουθήσει η ανάσταση νεκρών μαγισσών διότι τα μιούζικαλ απαιτούν πάντα ένα χαρούμενο τέλος. Όσοι δεν έχετε στη ζωή σας δει τον Μάγο του Οζ γενικά μπορείτε να το δείτε μετά το Wicked που προβάλλεται στους κινηματογράφους.

Ναι, η ταινία κρατάει 2 ώρες και 50 λεπτά όσο δηλαδή όλο το μιούζικαλ του Μπρόντγουέι κι έχει δεύτερο μέρος του χρόνου. Αυτό συμβαίνει γιατί είπανε να προσθέσουν έξτρα τραγούδια και πλοκή που δεν την τραβάνε απ’ τα μαλλιά, γιατί υπάρχει αρκετή. Θέλουμε δεν θέλουμε ο Μάγος του Οζ και τα βιβλία του, αυτό το πολυσύμπαν του θα έρθει να προστεθεί στα υπόλοιπα κινηματογραφικά πολυσύμπαντα, γιατί κάνουν πωλήσεις. Υπάρχει πολύ υλικό over the rainbow, ολάκερο franchise κι ας έχει η MGM τα δικαιώματα για τα ρουμπινένια γοβάκια δεν μας μέλει.

Μας μέλλει το ουσιαστικό κι αυτό που απομένει βλέποντας αυτή την ταινία και βγαίνοντας από την αίθουσα. Μια ευχάριστη αίσθηση, μια απόλαυση για τα μάτια, ένα υπερθέαμα και για την ψυχή, ένας προβληματισμός σαν να κάνει μια επίκληση στο συναίσθημα και μια προσπάθεια αφύπνισης κοινωνικής. Η Αριάνα Γκράντε καταπληκτική σε όλα της δίνει μια αθώα νότα αφέλειας σε ένα ξιπασμένο χαρακτήρα χαρίζοντάς μας γέλιο ενώ η Σίνθια Ερίβο άριστη με το εκφραστικό της βλέμμα να μας χαρίζει ρίγος.

Το Wicked θα την κάνει την επιτυχία του το θέμα είναι εμείς τι κάνουμε για να επιτύχουμε ως κοινωνία. Κάπου διάβασα ότι ο συγγραφέας του Μάγου του Οζ έγραψε εξ αρχής το διήγημα αυτό ξενερωμένος γιατί έχασε την περιουσία του από μια κακή επένδυση που έκανε. Πίστεψε μάλλον κι αυτός κάποιον σωτήρα και είπε να γράψει ένα διήγημα να προϊδεάσει τα παιδιά να μην πιστεύουν σε μάγους μα στους εαυτούς τους. Αναλυτές πιστεύουν ότι είναι μια αλληγορία για την αμερικάνικη κοινωνία.

Στο Wicked μπορείς να βρεις μηνύματα όπως το τι είναι προπαγάνδρα, τι είναι φιλία, τι είναι αποδοχή της ποικιλότητας. Μπορεί να βρεις επίφοβα μηνύματα της δαιμονοποιημένης πια woke ατζέντας που ας πάψουμε να τηνε λέμε woke, είναι ατζέντα δικαιωμάτων ανθρώπινων, των συνανθρώπων μας. Το μεγάλο μήνυμα για μένα που πραγματεύεται το Wicked είναι οι ηθικές μας αξίες. Άμα δεν υπάρχουν ηθικές αξίες και δεν τις ακολουθούμε τον εαυτό μας ποτέ δεν θα τον βρούμε. Θα γυρνοβολάμε φορώντας ρουμπινένια γοβάκια ένα κίτρινο μονοπάτι που θα μας οδηγεί στην ψευδαίσθηση κι όταν αποκαλυφθεί το ψέμα εκεί μας θέλω όλους μαζί και τον καθένα ξεχωριστά. Θα τολμήσεις να αντιταχθείς ή θα σκύψεις το κεφάλι; Θα βοηθήσεις ή θα κοιτάξεις αλλού; Θα αγωνιστείς ή θα σταθείς; Θα πάρεις θέση; Ζούμε σε εποχές που καλούμαστε να πάρουμε θέση και να μην στεκόμαστε αμέτοχοι παρατηρητές των γεγονότων. Το Wicked είναι μια καλή υπενθύμιση και η κινηματογραφική του αντιμετώπιση, αν και ακόμα κατά το ήμισυ, αντάξια του λαμπερού χόλιγουντ. Καλή θέαση and don’t be wicked be good and brave…

Adblock test (Why?)

Πηγή: elculture

Σχετικά άρθρα

• Όλα όσα είδαμε στο πρώτο διήμερο του 30ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας (1.000)
• Η Κατερίνα Φωτεινάκη μοιράζεται το Ημερολόγιο Προβών για την μουσική παράσταση «Ταρώ του Οδυσσέα» (1.000)
• Musical Snapshots: “The Black Album” – Σαν σήμερα κυκλοφόρησε ο δίσκος των Metallica που δίχασε κοινό και κριτικούς (1.000)
• Ανταπόκριση από το 47ο Διεθνές Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας – Tελετή έναρξης και οι πρώτες εντυπώσεις  (1.000)
• Ο Μάρκος Γέττος μοιράζεται το Ημερολόγιο Προβών για την «Τελευταία απολογία του Νίκου Κοεμτζή» (1.000)

Δημοσίευση από AutoPolis, Βρίσκεται στις κατηγορίες Πολιτισμός και Ψυχαγωγία

Σχολιάστε το άρθρο