«Υπνοθεραπεία» του Ερνστ Ντε Γκιρ: Πάνω απ’ το χαλί

26/09/2024 - 02:17

Ο Αντρέ και η Βέρα είναι έξι χρόνια ζευγάρι στη ζωή και δύο στη νεοφυή επιχειρηματικότητα, σε αυτό που λέμε start-up. Έχουν μπροστά τους ένα πολύ σημαντικό τριήμερο κατά το οποίο, μαζί με άλλους νεοφυείς επιχειρηματίες από τη Σουηδία, θα παρουσιάσουν τις ιδέες τους σε ενδιαφερόμενους επενδυτές απ΄ όλο τον κόσμο. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι έχουν μπροστά τους μια μεγάλη ευκαιρία να πιάσουν την καλή, αλλά προς το παρόν η φιλοδοξία τους μπορεί να είναι μεγάλη, παραμένει όμως ευγενική, καθώς είναι προσανατολισμένοι στο τι μπορεί να προσφέρει η εταιρία τους. Και βάσει των λεγομένων τους μπορεί να προσφέρει πολλά. Και ιδιαίτερα στα λιγότερο αναπτυγμένα μέρη του κόσμου, εκεί όπου ζητήματα τα οποία εφάπτονται με τη γυναικεία υγεία παραμένουν συχνά ταμπού.

Βλέπετε, η Βέρα είχε την πρώτη της περίοδο σε πολύ μικρή ηλικία, μόλις έντεκα ετών, και το αίμα δεν σταματούσε να τρέχει κι ευτυχώς που εδώ είναι Σκανδιναβία και πήγε και το είπε στη μαμά της κι έτσι ανακάλυψαν ότι έχει κάτι σαν αιμοφιλία. Με το app της start-up τους, κορίτσια και γυναίκες στην Αφρική και παντού θα μπορούν να ελέγχουν μέσω του κινητού τους τη γονιμότητά τους, τους κύκλους των περιόδων τους και εν πάση περιπτώσει, μπορεί να μην μαθαίνουμε περισσότερα, αλλά το app τους έχει σημαντικό κοινωφελή σκοπό, ακόμα κι αν έχει να ανταγωνιστεί για τα μάτια των επενδυτών ιδέες με ακόμα υψηλότερους σκοπούς, όπως η σωτηρία του πλανήτη απ’ την κλιματική κρίση. 

Ο Αντρέ και η Βέρα, ένα αρμονικό ζευγάρι στη ζωή και ταυτόχρονα δυο συνεταίροι που έχουν φτιάξει μαζί κάτι που πιστεύουν ότι μπορεί να κάνει μεγάλο καλό. Τι καλύτερο; Ο ένας συμπληρώνει τον άλλο. Στο μπάνιο λούζουν ο ένας τον άλλο. Τι τρυφερότερο; Υπάρχει κάτι που θα μπορούσε να βελτιωθεί, κάποια ρωγμή να στοκαριστεί; Η Βέρα καπνίζει. Ποιος ο λόγος; Ας δοκιμάσει να το επιδιορθώσεια κι αυτό.

Πηγαίνει σε μια υπνοθεραπεύτρια. Κι όπως η αλήθεια είναι ότι δεν την είχαμε δει ως τότε να καπνίζει και αρειμανίως, έτσι και τώρα, βάσει των δικών της λεγομένων στη θεραπεύτρια και όχι και τόσο βάσει συμπεριφορών που είχαμε δει, μαθαίνουμε ότι μια ζωή αισθάνεται κάπως πολύ μαζεμένη, κάπως πολύ καταπιεσμένη, αισθάνεται ότι κάθε φορά που θέλει να κάνει ένα βήμα μπροστά ένα χέρι μέσα της την τραβά προς τα πίσω. Κι όπως άλλοι κάνουν βελονισμό για προβλήματα στο γόνατο και κόβουν ξαφνικά το τσιγάρο, έτσι κι η Βέρα κάνει υπνοθεραπεία για να κόψει το τσιγάρο και αλλάζει ξαφνικά εαυτό.

Τι ωραία που θα ήταν να λύνονταν όλα τόσο απλά, ε; Με το πάτημα ενός κουμπιού. Με μια τοσοδά μικρούλα ύπνωση. Και ξαφνικά οι δυνάμεις που μας κρατούν καθηλωμένους, ή έστω δεν μας επιτρέπουν να αναπτύξουμε τις δυνατότητές μας πλήρως, να εξαφανίζονταν. Ίσως αν επικέντρωνε εδώ την ειρωνεία της η ταινία, ίσως αν εκείνο που τελικά θα ήθελε να πει είναι ότι, παιδιά, δεν γίνονται τα πράγματα έτσι, δεν υπάρχει μεγαλύτερη παραμύθα και αυταπάτη απ’ το ότι μπορείς να μεταμορφωθείς μεμιάς και να απελευθερωθείς μεμιάς απ’ τα εσωτερικά δεσμά σου, να είχαμε κι ένα πολύ ουσιαστικότερο αποτέλεσμα. Αλλά εδώ χρησιμοποιείται ως έναν αφηγηματικός μηχανισμός, ως ένα what if τέχνασμα, προκειμένου να εξεταστούν οι πιθανές συνέπειες της πραγμάτωσης αυτού του what if.

Η Βέρα λοιπόν αλλάζει αστραπιαία. Μια νέα Βέρα είναι εδώ. Ποια  θα είναι η νέα δυναμική της σχέσης στο ζευγάρι; Ποια θα είναι η νέα δυναμική της σχέσης τους στην εταιρία; Με την παλιά, καταπιεσμένη (κατά τα λεγόμενά της) Βέρα τα πράγματα λειτουργούσαν ρολόι. Με τη νέα, όλο και πιο ξεσαλωμένη, Βέρα τι θα απογίνουν τα αμοιβαία λουσίματα και τα αμοιβαία όνειρα για καταπολέμηση του ταμπού της γυναικείας υγείας στις λιγότερο ευνοημένες γωνιές του πλανήτη;

Μια από τις πιο ευνοημένες γωνιές του πλανήτη, η Σκανδιναβία, μας δίνει τα τελευταία χρόνια ένα ευδιάκριτο κινηματογραφικό στίγμα. Η «Ανωτέρα Βία», «Το Τετράγωνο», «Το Τρίγωνο της Θλίψης» του Σουηδού Ρούμπεν Έστλουντ, «Ο Χειρότερος Άνθρωπος του Κόσμου» του Νορβηγού Γιόακιμ Τρίερ, το «Σιχάθηκα τον Εαυτό μου» του Νορβηγού Κρίστοφερ Μπόργκλι. Η «Υπνοθεραπεία» του Σουηδού Ερνστ Ντε Γκιρ είναι σαν ένα κράμα τους, ένα έργο που σίγουρα κινείται στο ίδιο μήκος κύματος μαζί τους.

Τακτοποιημένες, καλοζωισμένες κοινωνίες, η καλώς νοούμενη πολυτέλεια του έλα να ξύσουμε την επιφάνεια της τακτοποίησής μας, έλα να βρούμε τρόπο να διαρρήξουμε την ανία μας, έλα να κάνουμε τις ψευτοεξεγέρσεις μας, ή πιο επιεικώς τις μικροεξεγέρσεις μας, έλα να τα βάλουμε με τους σιδερωμένους καλούς τρόπους και να γεννήσουμε αντικομφορμιστική αμηχανία, έλα να δούμε τι βρίσκεται πίσω απ’ το προστατευτικό μας δίχτυ, ποια η ανθεκτικότητά μας αν αυτό σπάσει. Ο Έστλουντ όμως ξεβολεύει αυθεντικά, ο Έστλουντ σαρκάζει πολύ πιο δομικά και πολύ πιο ταξικά, ο Γιόακιμ Τρίερ πηγαίνει σε πολύ μεγαλύτερο βάθος την εξέταση των ανθρώπινων σχέσεων και δεν εξαντλείται σε μάλλον επιδερμικά κι αβανταδόρικα σκετσάκια όπως ο Ντε Γκιρ, ενώ ακόμα κι ο Μπόργκλι χωρίς σε καμία περίπτωση να φτάνει στο επίπεδο των άλλων δύο, έχει τουλάχιστον πιο προβοκατόρικες κεντρικές ιδέες. 

[embedded content]

Η «Υπνοθεραπεία» δεν θα μας ταράξει στα αλήθεια ποτέ, δεν θα μας κλονίσει στα αλήθεια ποτέ, δεν θα μας δημιουργήσει στα αλήθεια ποτέ ανασφάλεια. Ως κωμωδία δεν είναι αρκετά μαύρη. Ως είδος ίσως θα έπρεπε να είναι ενδεχομένως πολύ περισσότερο κωμωδία, προκειμένου να λειτουργήσουν περισσότερο τα άλματα των ηρώων της. Προσπαθεί να ισορροπήσει ανάμεσα σε μια ρεαλιστική σοβαροφάνεια και σε μια παιγνιώδη ανατρεπτικότητα, καταλήγοντας να μένει τελικά σχεδόν χωρίς δόντια, σχεδόν χωρίς αιχμές. Δεν θα φύγουμε απ’ το σινεμά ματωμένοι, αλλά ούτε και με ανάταση, το σημάδι στο δέρμα μας μάλλον θα φύγει μετά από λίγες μέρες. Θέλω να πω ότι τελικά είναι μια κακή ταινία; Όχι, δεν είναι κακή, είναι όμως μέτρια, μια ταινία που μπορεί να ξεκινά από την ίδια κοινωνική και μαζί κινηματογραφική ρίζα που μας δίνει τις ταινίες του Έστλουντ, αλλά π,χ, το να βάζεις στο σαρκαστικό σου στόχαστρο την ταξικότητα είναι ένα πράγμα και το να ζουν οι ήρωές σου σαν τα χρήματα και οι δουλειές να είναι ένα αστείο, κάτι εντελώς διαφορετικό. 

Σε μια φάση η Βέρα χαϊδεύει το φανταστικό σκυλάκι της και βάζει και τους άλλους σταρτάπερς συναδέλφους της ομού με πιθανούς επενδυτές να συμμετέχουν στο παιχνίδι της. Ίσως μια σειρά από καινοτόμες επιχειρήσεις, αλλά και γενικότερα και μια σειρά από επιχειρηματικά σχέδια, να έχουν πρώτη ύλη τον αέρα ως όνειρο, κουμπώνοντας πάνω στο περιβόητο σλόγκαν “Fake it till you make it”. Χάιδεψε το επιχειρηματικό μου σχέδιο, προσποιήσου μαζί μου, παίξε κι εσύ σαν αυτό όντως να υπάρχει.  

Adblock test (Why?)

Πηγή: elculture

Σχετικά άρθρα

• «Υπόθεση Γκολντμάν» του Σεντρίκ Καν: Τι στ’ αλήθεια δικάζουμε εδώ; (1.000)
• «Μαζί Ξανά» του Στεφάν Μπριζέ: Γιορτάσαμε στο ίδιο τραπέζι (1.000)
• «Το Ατίθασο Ρομπότ» του Κρις Σάντερς: Ο ενδιάμεσος κόσμος (1.000)
• “Megalopolis” (η ταινία – όνειρο ζωής) του Φράνσις Φορντ Κόπολα: Η υπόκλιση στην πανωλεθρία (1.000)
• Δέκα για το Είκοσι Τέσσερα: Απ’ το δέκα ως το ένα οι αγαπημένες ταινίες της χρονιάς από τον old boy (1.000)

Δημοσίευση από AutoPolis, Βρίσκεται στις κατηγορίες Πολιτισμός και Ψυχαγωγία

Σχολιάστε το άρθρο