La chamade στα Ελληνοτουρκικά;

La chamadeείναι το σάλπισμα ή το κτύπημα του ταμπούρλου με το οποίο ο ηττημένος στρατός, πριν την εισαγωγή των συγχρόνων μέσων τηλεπικοινωνίας, δήλωνε στο νικητή αντίπαλο, τη πρόθεση του να παραδοθεί και έκτοτε η λέξη  χρησιμοποιείται διεθνώς  με την έννοια της υποταγής.

Φυσικά υπήρχαν και άλλοι τρόποι παράδοσης, όπως με χρήση λευκής σημαίας ή την ύψωση της σημαίας ανάποδα. Σήμερα  υπάρχει η απ’ ευθείας συνεννόηση μεταξύ των ηγετών, που αποκαλεί ο ένας τον άλλον αδελφό (καρντάσι) και στο τέλος ακολουθεί μια καθησυχαστική ανακοίνωση από κάθε πλευρά. Ερχόμενοι στο σήμερα και στις ανακοινώσεις του ημετέρου Υπεξ ιδιαίτερα για τη πρόσφατη ένταση στη Κάσο, μου θυμίζουν γερμανικά πολεμικά ανακοινωθέντα, που την υποχώρηση των στρατευμάτων την παρουσίαζαν ως εξής: «τα ημέτερα στρατεύματα έθεσαν επιτυχώς εαυτό μακράν του εχθρού». Από την ανακοίνωση του ημετέρου Υπεξ δεν προκύπτει ακριβώς τι συνέβη στη Κάσο και πως έληξε το παραλίγο σοβαρό επεισόδιο, αλλά από τα θριαμβευτικά δημοσιεύματα του Τουρκικού τύπου φαίνεται πως δεν αντέξαμε στο chicken game.

Σύμφωνα με σοβαρές αναλύσεις για μια ακόμα φορά υποχωρήσαμε και έτσι γκριζάρισε ο διάδρομος μεταξύ των χωρικών μας υδάτων Κάσου και Καρπάθου. Έτσι όμως ανεπαίσθητα και σταδιακά γκριζάρεται η ΑΟΖ μας αρχής γενομένης ανατολικά της Θάσου, στη συνέχεια  στα Ίμια και στα νότια της Κρήτης, όπου παρά τη παλιότερη ρητή εξαγγελία του Υπεξ δεν τολμήσαμε να επεκτείνομε τα χωρικά μας ύδατα!

Όταν η κοινωνία και οι λαοί παρακμάζουν διαχρονικά, επειδή κλείνοντας  τον κύκλο της δημιουργικής πορείας, εισέρχονται στην εποχή της  ευημερίας, σταδιακά και ανεπαίσθητα επέρχεται ο κορεσμός και ορισμένοι αναζητούν πιο έντονες συγκινήσεις και νέα παιχνίδια. Κάποτε ένα από αυτά ήταν το λεγόμενο chicken game (το παιχνίδι της κότας) που παίζεται ως εξής. Δύο οδηγοί οχημάτων (αυτοκίνητο  ή μοτοσικλέτα) κινούνται  σε μεγάλο και ευθύ δρόμο με μεγάλη ταχύτητα και σε αντίθετη  κατεύθυνση, ώστε αν συνεχίσουν την πορεία τους να συγκρουστούν μετωπικά. Εκείνος που θα παρεκκλίνει πρώτος  της πορείας του για να αποφύγει τη σύγκρουση είναι κότα και χάνει, ενώ ο άλλος είναι ο νικητής, ο ήρωας που δεν φοβάται τίποτα και οι άλλοι υποχωρούν μπροστά του. 

Το παιχνίδι αυτό παίζεται διαχρονικά σε διεθνές επίπεδο μεταξύ κρατών και ηγετών, ιδιαίτερα μεταξύ της Ελλάδας και της γειτονικής μας χώρας τις περισσότερες φορές με επιτυχία για τον ισχυρό, καθώς ο αντίπαλος γνωρίζει, ότι είναι ισχυρότερος του άλλου μέρους όταν αυτό δεν έχει συμμάχους. Όμως κάποιες φορές όταν ο υποτιθέμενος ισχυρός υπερβεί τα εσκαμμένα και δεν αφήνει περιθώρια  στον αντίπαλο του, τότε αυτός ενισχύεται βρίσκει συμμάχους και αντιστέκεται και πολλές φορές οι ένοπλες συγκρούσεις  αποβαίνουν σε βάρος του υποτιθεμένου ισχυρού, που πίστεψε στη μπλόφα του ότι είναι πανίσχυρος.

Υποτίθεται, ότι όλα αυτά ανήκουν στο παρελθόν και μετά τη ίδρυση διεθνών  οργανισμών (ΟΗΕ) και την σύναψη διεθνών συνθηκών οι διακρατικές διαφορές πρέπει να επιλύονται ειρηνικά και όχι με την βία ή την απειλή βίας. Φυσικά οι διεθνείς συνθήκες ισχύουν για άλλους, όχι όμως για τη Τουρκία, αποτελεί όμως ευθύνη των δημοκρατικών λαών, που δεν την εξαναγκάζουν (υπάρχουν τρόποι όπως κυρώσεις και αντίποινα) να προσχωρήσει σε αυτές και να τις σεβαστεί. 

Η γείτονα χώρα δεν έχει αντιληφθεί ότι οι εποχές των κατακτήσεων έχουν παρέλθει και ο «τσαμπουκάς» δεν είναι τρόπος της επιλύσεως των διαφορών μεταξύ κρατών πραγματικών ή πεποιημένων, που μπορεί να αποτελέσουν βάση διαπραγματεύσεων στις οποίες κάτι θα κερδίσει. Ωστόσο είναι βέβαιο ότι εάν κατόπιν συνυποσχετικού οι δύο χώρες προσφύγουν στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης χωρίς ρητή αναφορά ότι θα εφαρμοστεί το Διεθνές Δίκαιο για τη θάλασσα, τότε η διαφορά θα λυθεί ex aeqo et bono και θα της επιδικαστεί η μισή ΑΟΖ του Αιγαίου.

Στη συμπεριφορά αυτή έχει ενθαρρυνθεί διαχρονικά με την παθητική στάση της χώρας μας, που δηλώνουμε ότι δεν διεκδικούμε τίποτε, παλαιότερα με την άψογο στάση, όταν αποδεχθήκαμε την εισβολή στη Κύπρο χωρίς ένοπλη αντίδραση, παρά μόνο λεκτική, τη συμφωνία στο Νταβός για τη μη εκμετάλλευση του Βορείου Αιγαίου, την μη επέκταση των χωρικών υδάτων στα δώδεκα μίλια με την απειλή του casus belli, το γκριζάρισμα των Ιμίων, τις υπερπτήσεις των τουρκικών αεροπλάνων εντός του εναερίου χώρου μας και τώρα τις έρευνες για υδρογονάνθρακες στην ελληνική ΑΟΖ, το Τουρκολυβικό σύμφωνο, τη Γαλάζια Πατρίδα, τη «τουρκική μειονότητα Θράκης και την αποδοχή της  πρόσφατης αμφισβήτησης της ΑΟΖ της Κάσου..

Ο Ερντογάν συνεχίζει το παιχνίδι της κότας σε βάρος μας, που εμείς δεν παίζουμε, γιατί ενθαρρύνεται από το ΝΑΤΟ και από το ότι οι διεθνείς Οργανισμοί αντιδρούν μόνο με λόγια, (καρώτο χωρίς μαστίγιο), ότι η Ε.Ε., καθοδηγουμένη από τη Γερμανία και λόγω άλλων συμφερόντων που έχει με την Τουρκία, επέδειξε στις προκλήσεις του τεράστια ανοχή και μεγάλη διστακτικότητα να λάβει σαφείς και ουσιαστικές θέσεις για την απόκρουση τους. Ο Ερντογάν υπερτονίζει την γεωπολιτική θέση της χώρας του και απειλεί τους πάντες ακόμα και εναντίον ισχυρών κρατών συνεχίζοντας τη μπλόφα του ότι είναι παντοδύναμος, ενώ έχει εμπλακεί σε πολλά μέτωπα και η οικονομία της χώρας του έχει πάρει τον κατήφορο.

Φαίνεται, ότι πολλά από τα δεδομένα από το παρελθόν, στα οποία στηρίζεται ο Ερντογάν για να παίζει το παιχνίδι της κότας ή κατ’ άλλους τη γάτα με το ποντίκι κάποια στιγμή άλλαξαν υπέρ ημών, γιατί καταφέραμε και αποκρούσαμε επιτυχώς την εισβολή των προσφύγων στον Έβρο, την κινητοποίηση του πολεμικού ναυτικού, άρχισε ο αξιόμαχος εξοπλισμός των ενόπλων δυνάμεων, κτίσαμε διεθνείς συμμαχίες  με την ενεργό παρέμβαση της Γαλλίας και απομονώσαμε την γείτονα διπλωματικά διεθνώς, ρυθμίσαμε την ΑΟΖ με την Αίγυπτο και την Ιταλία . Ο Ερντογάν αντιλήφθηκε ότι τα πράγματα αλλάζουν τάχιστα σε βάρος του και για τον λόγο αυτό φάνηκε να αλλάζει τροπάριο και έτσι προέκυψαν οι συμφωνίες για  ήρεμα νερά. Ωστόσο δεν υπαναχωρεί, με κάθε ευκαιρία παίζει το παιχνίδι των προκλήσεων μήπως καταφέρει και στις επερχόμενες διαπραγματεύσεις αρπάξει κάτι.

Εμείς όμως  πρέπει να παραμείνομε ψύχραιμοι εμμένοντας στις θέσεις μας, να διατηρήσουμε αρραγές το εσωτερικό μέτωπο, να συνεχίσομε τους εξοπλισμούς και τη δημιουργία διεθνών συμμαχιών και να χαράξουμε κόκκινες γραμμές, που εάν ο Ερντογάν τις περάσει μπορεί κάποιος κουζουλός με την έννοια του θαρραλέου τρελού στη κόντρα δεν θα υποχωρήσει πρώτος και είναι βέβαιο ότι ο Ερντογάν θα κάνει τη κότα, γιατί εάν συγκρουστεί έχει πολλά να χάσει.

Φυσικά στη ροή των γεγονότων υπάρχουν πάντοτε αστάθμητοι παράγοντες, όπως η πιθανή εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ, η ανάφλεξη στη Μέση Ανατολή και πολλές άλλες γεωπολιτικές ανατροπές για τις οποίες πρέπει να υπάρχει εναλλακτικο επιχειρησιακό σχέδιο με γνώμονα ότι δεν διεκδικούμε αλλά ούτε εκχωρούμε τίποτα 

 Λέανδρος Τ.,Ρακιντζής, Αρεοπαγίτης ε.τ.