Όλα όσα είδαμε στο πρώτο διήμερο του 30ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας

22/07/2024 - 01:16

«Οι μεγάλοι χορευτές δεν είναι μεγάλοι εξαιτίας της τεχνικής τους. Είναι μεγάλοι εξαιτίας του πάθους τους» – Μάρθα Γκράχαμ

Ένα ακόμα καλοκαίρι στην πρωτεύουσα της Μεσσηνίας. Όσα χιλιόμετρα μακριά κι αν είναι, πάντα θα σε αποζημιώνει με τις εικόνες που απλόχερα σου δίνει. Όση ζέστη κι αν σε πνίγει με το θερμόμετρο σκαρφαλωμένο στους 40 και βάλε βαθμούς Κελσίου, ο ίσκιος του Ταΰγετου, οι κρυφές και φανερές γωνιές της ανάμεσα στα σοκάκια της γύρω από την κεντρική πλατεία Βασιλέως Γεωργίου, η πανέμορφη ακτογραμμή της αλλά και το σπουδαίο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού που εδώ και 30 χρόνια πιστά ανοίγει τις πόρτες του σε όλους τους καλλιτέχνες της κίνησης, λόγοι που σε κάνουν να επιστρέφεις.

Έφθασα Παρασκευή απόγευμα για να χειροκροτήσω μαζί με το πλήθος επισκεπτών αλλά και ντόπιων, όλους εκείνους που αποφάσισαν να ακολουθήσουν τον δύσκολο δρόμο της τέχνης του χορού, ενάντια στον χρόνο και τη φθορά, στους οποίους και είναι αφιερωμένο το 30ο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας. Το Μέγαρο Χορού της Καλαμάτας φοράει τα καλά του. Στη ταυτότητα του φετινού Φεστιβάλ το κόκκινο, χρώμα του πάθους και οι ασπρόμαυρες φιγούρες γεμάτες ένταση, οι πρωταγωνιστές. Όλα παγωμένα σε ένα κλικ. Η συνέχεια επί της σκηνής.

Η έναρξη του Φεστιβάλ – Η αρμονία των κορμιών και των φωνών

Το Φεστιβάλ άνοιξε την αυλαία του στο Μέγαρο Χορού μέσα σε ένα κατάμεστο θέατρο, μερικά λεπτά πιο πριν προηγήθηκε επίσημα η ανανέωση στήριξής του από το Υπουργείο Πολιτισμού παρουσία της Υπουργού Λίνας Μενδώνη για τα επόμενα τρία χρόνια με το Κρατικό Μπαλέτο της Έσσης [Hessisches Staatsballett]. Δυο έργα, που έχουν ήδη χαράξει την επιτυχημένη τους πορεία στη διεθνή χορευτική σκηνή: το έργα Midnight Raga του Marco Goecke και το I’m afraid to forget your smile των Imre & Marne van Opstal σε μία διπλή παράσταση.

Αν και συνήθως, για τον εξαιρετικό χορογράφο Marco Goecke, η μουσική δεν αποτελεί την αφετηρία της δουλειάς του, στο ντουέτο του Midnight Raga, μία με άνδρες χορευτές και σε επανάληψη με γυναίκες, ο τίτλος του οποίου παραπέμπει στην κλασική ινδική μουσική, τα πράγματα αλλάζουν: η μουσική του Ravi Shankar είναι το σημείο εκκίνησης.

«Δεν έχω κάποιο ιδιαίτερο δέσιμο με αυτή τη μουσική απλώς για ένα διάστημα ήρθα κοντά σε αυτούς του ήχους. Απολαμβάνω αυτά τα ακούσματα και συχνά έχω την ιδέα να τα ενθέσω σε μια χορογραφία μου ώστε να τα μοιραστώ με το κοινό», αναφέρει σε μια σύντομη συνομιλία μας ο Marco Goecke. Το Midnight Raga έκανε πρεμιέρα το 2017 στη Χάγη της Ολλανδίας και απέσπασε διθυραμβικές κριτικές. Παρά την έμπνευση από την ανατολίτικη ινδική μουσική, η οποία αντανακλάται και στα βαριά μπλε μεταξωτά υφάσματα των κοστουμιών, η πολύ δική του νευρική γλώσσα της κίνησης του Goecke παραμένει αλάνθαστη. Πέρα από τη μουσική, μακριά από νόρμες και χορευτικούς κανόνες σε μια επίδειξη σωματικής πλαστικότητας, τέσσερα κορμιά γεφυρώνουν την Ανατολή με τη Δύση. Νευρικές, στακάτες κινήσεις, αριστοτεχνία σε κάθε σπασμό του σώματος και τέλειος συγχρονισμός.

Δύο σώματα σε ένα. Αυτή άλλωστε είναι και η προσωπική υπογραφή του Goecke. Μια αμετάβλητη ροή με ένταση. «Το στυλ μου είναι φυσικά εγώ! Όσο μεγαλώνω τόσο περισσότερο μπορώ να δω τον εαυτό μου σε ό,τι κάνω και φυσικά στο στυλ της δουλειάς μου», θα μου αναφέρει στην κουβέντα σχετικά με τη χορογραφία του. Και όσο για την παρουσίασή της στο Διεθνές Φεστιβάλ Καλαμάτας; «Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευχαρίστηση να γνωρίζω ότι η δουλειά μου παίζεται σε πολλά μέρη του κόσμου και μακάρι να μπορούσα να πηγαίνω συνέχεια σε αυτά τα μέρη! Είμαι ευγνώμων», μου απαντά. 

Ένα σύντομο διάλειμμα και η συνέχεια με το δεύτερο μέρος επί σκηνής. Το I’m afraid to forget your smile των Imre & Marne van Opstal ξεκινάει. Μόνο που τώρα εκτός από τους χορευτές, 16 σώματα καθήμενα σε πάγκους περιμετρικά της σκηνής συνοδεύουν φωνητικά τα έξι σώματα. Φωτισμένα από ένα εκτυφλωτικό φως που πέφτει πάνω τους από ψηλά, τα σώματα αρχίζουν να χτυπούν τα πόδια και τα χέρια τους στο έδαφος σε εναλλασσόμενους ρυθμούς. Η γήινη διάσταση συναντά την μεγαλοπρέπεια της δοξασίας. Φωνή και κίνηση συνυφαίνονται και αντιπαρατίθενται. Δύο δυνάμεις σε συνεργασία με πρόθεση την έκφραση του δίπολου ζωής και θανάτου. Η δύναμη της ζωής απέναντι στον θάνατο, Κύριε ελέησον σε μια νέα εκφραστική απεικόνιση.

Ένα μαγευτικό τοπίο κινήσεων ανοιχτό σε όλους – Μερικές δικές μας στιγμές

Το επόμενο ραντεβού μου είναι στην κεντρική πλατεία της Καλαμάτας. Η πλατεία που κατάφερε τελικά να βρει το όνομά της μετά από πολλές μετονομασίες και πλέον, εδώ χτυπάει η καρδιά της πόλης. Πλατεία Βασιλέως Γεωργίου, ανάμεσα σε καφέ και εστιατόρια, η Εύα Γεωργιτσοπούλου και ο Edivaldo Ernesto με το ντουέτο Pressure Wave που ερμηνεύουν αποκαλύπτουν τη δύναμη μιας τυχαίας συνάντησης. Αρκεί και μόνο μια στιγμή για να διαταράξει την ισορροπία και να φέρει απροσδόκητες συνυφάνσεις.

«Αρχική μας πρόθεση να δημιουργήσουμε ένα έργο που να αποτυπώνει την προοπτική όλων των πιθανών συναντήσεων, από την πιο μικρή ως την πιο μεγάλη ανάμεσα στους ανθρώπους σε οποιαδήποτε στιγμή και σε οποιοδήποτε μέρος. Τη μοίρα που μπορεί να αλλάξει μόνο σε μια στιγμή», θα μου πει στην κουβέντα μας μετά τη χορογραφία η Εύα Γεωργιτσοπούλου.

Ένα πλάσμα ζεστό, φιλικό που ξεχειλίζει από ζωντάνια και λατρεία για τον χορό. Μέσα σε ένα αόρατο σκηνικό μπορείς να φανταστείς τους ταχείς ρυθμούς της ζωής μας, μπορείς να ακούσεις την αγωνία του ανθρώπου να επιβιώσει μέσα σε αυτό το συνονθύλευμα καταστάσεων. Οι εκρηκτικές, δυναμικές κινήσεις τους καταφέρνουν να επικοινωνήσουν κάθε τους πρόθεση. Η αυθόρμητη χορογραφία τους, βασισμένη σε στοιχεία αυτοσχεδιασμού έχει τη δική της γλώσσα.

«Όλη η χορογραφία ήταν αυτοσχεδιαστική. Το κινησιολογικό υλικό μας δεν ήταν προαποφασισμένο. Δουλεύαμε τις λεπτομέρειες της μουσικής κυριολεκτικά μέχρι λίγο πριν (να) βγούμε στη σκηνή. Η Νεφέλη Λυσιμάχου που έχει επιμεληθεί τη μουσική έκανε καταπληκτική δουλειά».

Μια γλώσσα που μπορεί να μην είναι κοινή, να μην αποτελεί κατάκτηση και βίωμα για όλους αλλά μπορεί να ενεργοποιήσει το θυμικό. Τους κοιτάω και σκέφτομαι τη δύναμη της δικής τους αυτής γλώσσας που δίχως να προσβάλει, δίχως να κραυγάζει, δίχως να μειώνει μπορεί να μιλήσει απευθείας στο μυαλό και την καρδιά. Ένταση, νευρικές κινήσεις, επαναληπτικός ρυθμός στα σημεία ως κορύφωση μιας στιγμής, ένα καρδιοχτύπι ανάμεσα στους ανθρώπους.

«Επιθυμία μας να απεικονίσουμε το σθένος, τη δύναμη αλλά κυρίως την προοπτική αλλαγής που μπορεί να έχει κάθε συνάντηση ανάμεσα στους ανθρώπους».

Δύο σώματα πάνω στη σκηνή άλλοτε σε πλήρη συγχρονισμό και άλλοτε σε απόσταση συνθέτουν μια δυνατή και εκφραστική παράσταση, που στοχεύει στην έντονη σύνδεση μεταξύ κοινού και ερμηνευτών. Οι δυο τους πάνω στη σκηνή συγκεντρώνουν όλα τα βλέμματα μικρών και μεγάλων. Άλλοι καθήμενοι και άλλοι περαστικοί, όλοι βουβοί παρακολουθούν μαγνητισμένοι. Εδώ στην πλατεία όλα όσα συμβαίνουν αποτελούν την αδιαμφησβήτητη επιρροή που η τέχνη γενικά, εδώ τώρα του χορού μπορεί να έχει σε έναν άνθρωπο, σε μια ομάδα, σε μια κοινότητα, σε μια γειτονιά, σε μια πόλη, στην οικουμένη όλη. Ένας ζωντανός οργανισμός που «ρουφάει» κυριολεκτικά όλα όσα συνθέτουν τα χορευτικά στιγμιότυπα. Αυτή είναι η δική μας στιγμή σε αυτό το Φεστιβάλ. 

Eίχε προηγηθεί το Approach 17. Opening του Yoann Bourgeois, εμπνευσμένο από τη σύνθεση Opening μέσα από το μουσικό έργο Glassworks του Philip Glass, ένα οπτικό ποίημα. Ισορροπώντας πάνω σε ένα αόρατο όριο, ο ήρωας/χορευτής καταφέρνει να αποφύγει το κενό, την απόλυτη πτώση, εισερχόμενος σε ένα πρωτότυπο σωματικό παιχνίδι με τη βαρύτητα. Νικητής εκείνος που θα καταφέρει να ανακαλύψει το σημείο ισορροπίας και ανισορροπίας, το σημείο 0. Εμείς παρακολουθούμε εκστασιασμένοι τις εναλλαγές μεταξύ κορύφωσης και πτώσης από την σκάλα, την απόλυτη παράδοσή του στο κενό, αποφασιστικά με σιγουριά. 

Τα μυκήλια αυτά είναι τμήματα των «πραγματικών» μυκήτων που συνήθως κρύβονται κάτω από το έδαφος, και σχηματίζουν ένα δίκτυο μικρών, κλαδευτών σωλήνων μέσω των οποίων συνδέονται μεταξύ τους, θα μας απασχολήσουν στην επόμενη παράσταση του Black Box. Έχοντας ασχοληθεί εκτενώς με τη μη λεκτική επικοινωνία, ο χορογράφος Diego Tortelli, μαζί με τη δραματουργό του Miria Wurm, εξερευνά στη νέα του δημιουργία TERRANOVA | hidden link αυτό το είδος οργανικής αλληλεπίδρασης, αντιλαμβανόμενος τα μυκήλια ως ζωτικής σημασίας πεδία επαφής που συνδέουν όλα τα διαφορετικά είδη ζωής με τη δύναμη να αλλάξουν το περιβάλλον μας αλλά και εμάς τους ίδιους. Αυτά διαβάζω στον άρτια επιμελημένο κατάλογο του Φεστιβάλ Χορού.

30 χρόνια Διεθνές Φεστιβάλ Χορού – Ο σύγχρονος, μεταμοντέρνος χορός, από όλα τα πλάτη και μήκη της γης

Το αμιγώς καλλιτεχνικό μέρος του Φεστιβάλ θα πραγματοποιηθεί από τις 12 Ιουλίου έως τις 21 Ιουλίου 2024, ενώ το εκπαιδευτικό πρόγραμμα από τις 5 Ιουλίου έως τις 21 Ιουλίου 2024. Η φετινή διοργάνωση περιλαμβάνει παραστάσεις στην Κεντρική Σκηνή / Main Stage και στην Εναλλακτική Σκηνή / Black Box του Μεγάρου Χορού Καλαμάτας, στον δημόσιο χώρο της Καλαμάτας και άλλων πόλεων της Περιφέρειας Πελοποννήσου, όπως η Τρίπολη, η Πύλος και το Ναύπλιο, παράλληλες εκδηλώσεις, δράσεις και συνεργασίες με άλλους φορείς και πολιτιστικούς οργανισμούς.

Ο σύγχρονος, μεταμοντέρνος χορός, από όλα τα πλάτη και μήκη της γης, Ηνωμένο Βασίλειο, Γερμανία, Γαλλία, Σερβία, Ισπανία, Ιταλία, Σλοβακία και Μοζαμβίκη σε ένα εορταστικό πανόραμα 19 συνολικά παραγωγών, οι 9 είναι από το εξωτερικό και οι 10 από την Ελλάδα.

Κατά το δεύτερο σαββατοκύριακο του Φεστιβάλ ξεχωρίζουν στις 20 και 21 Ιουλίου η πιο πρόσφατη χορευτική παραγωγή Hip Hop Until We Sleep του επιδραστικού καλλιτέχνη στο σύγχρονο χορό Βotis Seva, αλλά και στις 18 και 19 Ιουλίου η πολυαναμενόμενη παρουσίαση του ανακοινωθέντος ως τελευταίου έργου του θρυλικού, πολύπλευρου καλλιτέχνη Josef Nadj με τίτλο Full Moon, που θα κάνει πρεμιέρα στο Φεστιβάλ Χορού του Montpellier τον Ιούνιο του 2024, συγκεντρώνοντας επί σκηνής επτά χορευτές μαζί με τον ίδιο.

Το πρώτο διήμερο έχει φθάσει στο τέλος του. Mπορεί όλα όσα είδα αυτό το πρώτο διήμερο να μην προκάλεσαν μια μετατόπιση μέσα μου, σίγουρα όμως αποτελούν σημαντικούς σταθμούς σε αυτή την 30χρονη πορεία του Φεστιβάλ Χορού. Μπορώ επίσης να αντιληφθώ τη μεγάλη προσπάθεια, την επιμονή και τη σκληρή δουλειά που απαιτεί ο χορός από ένα ανθρώπινο σώμα. Ένα σώμα αντιμέτωπο για χρόνια με πόνο, τραύματα, τραβήγματα, μυικές συσπάσεις, εκγύμναση αλλά και ασκήσεις αντοχής άξιες χειροκροτήματος. Θέλει δύναμη, θέλει αναπνοή. Όπως άλλωστε και η ζωή.

Εύστοχα φέτος το 30o επετειακό Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας είναι αφιερωμένο στους Καλλιτέχνες του Χορού, αφιερωμένο στην τεχνική αρτιότητα, στην ποιητικότητα του ανθρώπινου σώματος, στην σωματική υπέρβαση που μπορεί να αγγίξει τα όρια της τελειότητας. 

Info

Adblock test (Why?)

Πηγή: elculture

Σχετικά άρθρα

• Η Κατερίνα Φωτεινάκη μοιράζεται το Ημερολόγιο Προβών για την μουσική παράσταση «Ταρώ του Οδυσσέα» (0.579)
• Musical Snapshots: “The Black Album” – Σαν σήμερα κυκλοφόρησε ο δίσκος των Metallica που δίχασε κοινό και κριτικούς (0.579)
• Ανταπόκριση από το 47ο Διεθνές Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας – Tελετή έναρξης και οι πρώτες εντυπώσεις  (0.579)
• Ο Μάρκος Γέττος μοιράζεται το Ημερολόγιο Προβών για την «Τελευταία απολογία του Νίκου Κοεμτζή» (0.579)
• Αφιέρωμα στην εικαστικό Rebecca Horn: Σώμα με φτερά (0.579)

Δημοσίευση από AutoPolis, Βρίσκεται στις κατηγορίες Πολιτισμός και Ψυχαγωγία

Σχολιάστε το άρθρο