Χορός στη Στέγη: «My Fierce Ignorant Step» – Μια παράσταση για την ευφορία του να ζεις

Δέκα χρόνια στην πρώτη γραμμή του ευρωπαϊκού χορού. Πρόσφατα βραβευμένος με το νέο μεγάλο διεθνές βραβείο χορού Rose International Dance Prize που θέσπισε το καταξιωμένο κέντρο χορού της Αγγλίας, Sadler’s Wells. Εγκωμιαστικά σχόλια όπου ταξιδεύει και προσκλήσεις από σημαντικούς διεθνείς οργανισμούς να χορογραφήσει για αυτούς. Αυτός είναι ο Χρήστος Παπαδόπουλος που έρχεται με τη νέα του παράσταση, My Fierce Ignorant Step, από 8 έως 18 Μαΐου στην Κεντρική Σκηνή τηςΣτέγης του Ιδρύματος Ωνάση.

Ενώ η περιοδεία των προηγούμενων έργων του συνεχίζει να προκαλεί αίσθηση σε σκηνές ανά τον κόσμο, ο Χρήστος Παπαδόπουλος καταθέτει το πιο προσωπικό έργο του και, για πρώτη φορά, συνδέει την υλικότητα του ήχου με τη μουσικότητα των σωμάτων.

Στο νέο του έργο, My Fierce Ignorant Step, σε παγκόσμια πρεμιέρα πριν ξεκινήσει ένα εντυπωσιακό διεθνές ταξίδι, ένα πληθυντικό σώμα πάλλεται επί σκηνής, πορεύεται με τα μάτια ορθάνοιχτα προς τα εμπρός. Η ανάσα του γίνεται φωνή που οδηγεί τα βήματα: πότε μεγάλα, πότε μικρά, πάντα σταθερά και αποφασιστικά, σχεδόν ξένοιαστα. Τα σώματα των χορευτών ανασαίνουν, οι ανάσες τους γίνονται ήχοι, που μετατρέπονται σε φωνές και κινήσεις, ένας καλπασμός που διαρκώς φουσκώνει, προκαλώντας ευφορία.

Στο My Fierce Ignorant Step, o Παπαδόπουλος θέλει να επεξεργαστεί συνειδητά την επιρροή που έχει ασκήσει πάνω του η μουσική σαν μια συλλογική μνήμη που ενεργοποιείται μέσα από ακούσματα. Η μουσική ως ένα τοπίο που ζει μέσα μας, μεταφέρεται παντού και μας βοηθά να ξαναπάμε ακαριαία σε μια στιγμή του παρελθόντος που δεν έχει παρέλθει. Όλα είναι ακόμα εδώ. Ή έστω αυτό εξετάζει το συγκεκριμένο έργο. Την αλήθεια της νεότητας, της ορμής και της τόλμης που, αν τη θεωρήσουμε περαστική, γραφική και χαριτωμένη, θα χαθεί – όχι μόνο αυτή, αλλά και το νόημα του κόσμου μας.

Για τον χορογράφο, η πρώτη παρόρμηση για τη δημιουργία του My Fierce Ignorant Step θεμελιώνεται σε ακουστικές μνήμες της παιδικής και νεανικής του ηλικίας, που ο ίδιος μοιράζεται με πολλούς άλλους Έλληνες: μνήμες συλλογικές και συνδεδεμένες με τη μοίρα του τόπου μας, ακόμη κι αν αυτό δεν είναι άμεσα ορατό. Το έργο αντιστέκεται στη συμμόρφωση με έναν καταιγισμό μορφών, με μια αχόρταγη επιθυμία για το παρόν, το μέλλον και το παρελθόν, με μια επιθυμία για ζωή τολμηρή, κοπιώδη, τελείως ανθρώπινη, φτιαγμένη από την εύθραυστη, ασήμαντη σάρκα μας.

Το έργο αυτό φέρνει στο προσκήνιο ποιότητες που υπήρχαν πάντα στο έργο του Χρήστου Παπαδόπουλου αλλά εδώ αλλάζει ριζικά η έμφαση. Υπάρχουν θέματα και υλικά που τον απασχολούν από την αρχή αλλά τώρα διακρίνονται καθαρά· και μέσα σ’ αυτά είναι η έννοια του «μαζί», το απλό πρώτο σημείο στο οποίο μοιάζουν να εμφανίζονται τόσο η πολιτική όσο και η αγάπη. Γι’ αυτό, στο έργο οι ερμηνευτές χορεύουν μαζί.

«Ο συγχρονισμός της πολλαπλασιασμένης κίνησης συμβαίνει αλλά δεν είναι ο σκοπός· δεν χορεύουμε μαζί γιατί είμαστε συγχρονισμένοι αλλά συγχρονιζόμαστε γιατί είμαστε μαζί. Δεν είναι προτεραιότητα το σύστημα που δημιουργείται ούτε η ομορφιά. Όλα αυτά μοιάζουν σαν τεχνάσματα για να βρεθούμε, να υπάρξουμε, να συναντηθούμε, να απορήσουμε με την ενέργεια που γεννιέται, που αβγατίζει και σκορπίζεται και δίνεται. Υπάρχει μια αξία που συνδέει τα πράγματα εδώ. Δεν είναι η πίστη σε κάποιο σύστημα, σε κάποια μηχανή ή σε κάποιο κόλπο αλλά η τολμηρή ευπιστία στο αγαθό» σημειώνει ο Χρήστος Παπαδόπουλος.

Και συνεχίζει ο ίδιος για το νέο του έργο: «Πώς να μην υπάρχει θυμός με όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας; Πώς να αντέξει κανείς αυτή την πραγματικότητα; Η πολιτική κατάσταση, η άνοδος της Ακροδεξιάς, η διαφθορά, οι πόλεμοι, που πια τους έχουμε αποδεχτεί σαν μια πολιτική κανονικότητα, η καταστροφή του περιβάλλοντος – όλα αυτά, που πιστεύαμε πως δεν θα ζήσουμε ποτέ, είναι εδώ. Μέσα σε αυτή τη ζοφερή πραγματικότητα, όπου τα όρια της δυστοπίας έχουν ήδη ξεπεραστεί, επιστρέφω τον τελευταίο καιρό στα χρόνια της εφηβείας μου. Θυμάμαι εκείνη τη φόρα για ζωή, την ταχύτητα, την αδιαπραγμάτευτη ορμή, την αίσθηση πως όλα είναι δυνατά. Εκείνη την ατρόμητη βεβαιότητα πως ο κόσμος είναι μπροστά μας, ανοιχτός, δικός μας και πως θα τον ζήσουμε όπως θέλουμε και όπως μας αξίζει. Αυτό το έργο είναι μια απόπειρα να ανασύρω εκείνη την αίσθηση. Να την ξαναβρώ. Και μαζί της, να ξαναβρώ εκείνη τη δύναμη, την αισιοδοξία και την αίσθηση του “μαζί”. Να θυμηθώ πως το να ελπίζεις είναι ήδη μια πράξη αντίστασης και ότι εκείνη η τόλμη δεν ήταν τελικά ούτε αφελής ούτε γραφική. Ήταν αλήθεια. Και είναι ακόμα».

Χορεύουν & συνεργάζονται οι: Θέμις Ανδρεουλάκη, Αντώνης Βαής, Αμαλία Κοσμά, Γιώργος Κοτσιφάκης, Σωτηρία Κουτσοπέτρου, Μαρία Μπρέγιαννη, Τάσος Νίκας, Σπύρος Ντόγκας, Δανάη Παζιργιαννίδη, Ιωάννα Παρασκευοπούλου. 

Ο Χρήστος Παπαδόπουλος και η παράσταση My Fierce Ignorant Step είναι υποψήφιοι για το βραβείο χορού Fedora Van Cleef & Arpels 2025.

Info

Στέγη Ιδρύματος Ωνάση, Συγγρού 107

Κεντρική Σκηνή

Από 8 έως 18 Μαΐου 

Τετάρτη έως Σάββατο, 20:30, Κυριακή, 14:00

Διάρκεια: 60 λεπτά. 

Related…

• Ο νέος σφοδρός Πόλεμος των Ρόουζ με Ολίβια Κόλμαν και Μπένεντικτ Κάμπερμπατς
• Νέες ταινίες: Αμαρτωλοί, Όνειρα Ιλουστρασιόν, Το Μικρό μου Πάντα
• Τουρκία: Απαγόρευση εξόδου στον Cem Yiğit Üzümoğlu – Ακυρώθηκε εμφάνιση του σε αθηναϊκή παράσταση