Τέσσερα ολυμπιακά μετάλλια, του old boy

12/08/2024 - 09:07

Είναι αυτή η φωτογραφία του Νόβακ Τζόκοβιτς, που έχει μόλις κερδίσει το χρυσό μετάλλιο στο τουρνουά των Ολυμπιακών Αγώνων (τον μόνο μεγάλο τίτλο που έλειπε στην καριέρα του από την παραπάνω από πλούσια συλλογή του), έχει ανέβει κατασυγκινημένος στις εξέδρες να βρει την οικογένειά του, έχει πάρει την επτάχρονη κόρη του αγκαλιά, έχει χώσει το πρόσωπό του στο λαιμό της και έχει αρχίσει να κλαίει σπαρακτικά, την ώρα που το κοριτσάκι έχει μια έκφραση σαν να λέει «Είναι τρελοί αυτοί οι μεγάλοι». Ο μαντράχαλος μπαμπάς σπαράζει, λες και γύρισε απ’ τον πόλεμο ή απελευθερώθηκε μετά από χρόνια αιχμαλωσίας, με μια λύτρωση που θεωρητικά θα αντιστοιχούσε μόνο σε ένα ζήτημα ζωής και θανάτου, το επτάχρονο κορίτσι με το φούξια φόρεμα έχει πλέξει τα χέρια του γύρω απ΄ τον λαιμό του πατέρα, κοιτάζοντας προς το βάθος, με ένα βλέμμα μεταξύ συγκρατημένης χαράς, συγκατάβασης, καμαριού κι αμηχανίας. Ενδεχομένως να κοιτάει τον εαυτό της αγκαλιά με τον μπαμπά σε κάποια οθόνη του σταδίου, η οποία μεταδίδει εκείνη την ώρα την τηλεοπτική εικόνα που μεταδίδεται σε όλο τον κόσμο. Ενδεχομένως δηλαδή απλά να κοιτά την ίδια, ή έστω την ίδια μαζί με τον μπαμπά. Ενδεχομένως πάλι να τους κοιτάζει προσπαθώντας να καταλάβει γιατί οι μεγάλοι παθιάζονται τόσο πολύ με τα παιχνίδια τους, πόσο μεγάλη σημασία είχε ποιος θα κερδίσει κι αυτόν τον αγώνα, τόσους και τόσους έχει κερδίσει ο μπαμπάς. Ενδεχομένως εκείνη να την ένοιαζε λιγότερο, επειδή ήξερε πως στο τέλος του αγώνα, όποιο κι αν ήταν το αποτέλεσμά του, ενθουσιασμένος ή σκασμένος απ’ τη στεναχώρια, ο μπαμπάς θα την αγκάλιαζε.

Είναι αυτή η αθλήτρια που πήρε ασημένιο μετάλλιο στο ύψος, η εικοσιεπτάχρονη Αυστραλή Nίκολα Ολισλάγκερς, που εδώ και κάποια χρόνια έχει ένα σημειωματάριο στους μεγάλους αγώνες και γράφει εκεί κάτι διαρκώς, ειδικά αμέσως μετά από κάθε προσπάθειά της, επιτυχημένη ή αποτυχημένη. Τελειώνει το άλμα της και καπάκι πάει κι αρχίζει να σημειώνει, να σημειώνει, να σημειώνει. Γκούγκλαρα να βρω τι ακριβώς γράφει, ποιος ακριβώς ο ρόλος του συγκεκριμένου τελετουργικού, ή έστω της συγκεκριμένης διαδικασίας. Στο σημείο αυτό υπάρχουν δύο σχολές σκέψης. Η μία λέει ότι θα ήταν πολύ πιο ενδιαφέρον και χρήσιμο για τον αναγνώστη να του πω τι βρήκα ότι σημειώνει. Όχι μόνο πιο ενδιαφέρον δηλαδή, ότι αυτός κανονικά θα έπρεπε να είναι κι ο ρόλος μου: να έδινα πληροφορία, δεδομένα, ντάτα. Η δεύτερη σχολή σκέψης, εκείνη στην οποία φοιτώ, είναι ότι ακόμα κι αν υπάρχει μεγάλη βάση στην πρώτη, καμιά φορά ίσως αρκεί αντί για πληροφορίες να δίνεις ερεθίσματα, κι αντί για απαντήσεις στο τι σημαίνει αυτό, να θέτεις ερωτήσεις: τι να σημαίνει άραγε αυτό; Τι να γράφει στο μικρό της βιβλιαράκι η Νίκολα Ολισλάγκερς;  

Είναι οι στιγμές που ο Μόντο Ντουπλάντις συγκεντρώνεται πριν την τρίτη του προσπάθεια για παγκόσμιο ρεκόρ στο άλμα επί κοντώ. Είναι σουηδοαμερικάνος, γεννήθηκε στη Λουιζιάνα από Αμερικάνο πατέρα και Σουηδή μητέρα, και αγωνίζεται εκπροσωπώντας τη Σουηδία. Αλλά τη Σουηδία άντε να την εκπροσωπούσε μέχρι να εξασφαλίσει το χρυσό μετάλλιο. Τώρα, καθώς παίρνει φόρα και ξεκινά, επιχειρώντας να φτάσει όσο πιο ψηλά έχει φτάσει ποτέ άνθρωπος με ένα άλμα, εκπροσωπεί το ανθρώπινο είδος και αναμετράται όχι μόνο με τα προσωπικά του αλλά και με τα ανθρώπινα όρια. Λίγο πριν κλείσει τα 25 του, ο Μόντο Ντουπλάντις, γεννημένος κάπου στον πλανήτη γη από πατέρα άνθρωπο και μητέρα άνθρωπο, με τη βοήθεια ενός κονταριού υψώνεται πάνω από το έδαφος, αρχίζει να πετά, πηδά πάνω από τα 6,25 μέτρα. Κανείς άλλος ποτέ τόσο ψηλά. Ο Σεργκέι Μπούμπκα κάνει την απονομή των μεταλλίων και βγάζει σέλφι με τους τρεις νικητές, τον Ντουπλάντις, τον Κέντρικς, τον Μανόλο Καραλή. Υπάρχει κάπου στο μακρινό μέλλον μια ακόμη φωτογραφία που δεν έχει ακόμη τραβηχτεί. Ο Ντουπλάντις θα κάνει την απονομή, στο μεταξύ θα έχει πάει κι ο ίδιος το ρεκόρ του πολύ παραπάνω, αλλά τώρα θα δίνει το μετάλλιο σε εκείνον που του το πήρε, σε εκείνον που θα δικαιούται να λέει τότε πως κανείς άλλος τόσο ψηλά. Μέχρι τη δική του σειρά, μέχρι το τέλος των ανθρωπίνων ορίων.

Είναι τέλος ο Θοδωρής Τσελίδης, που θα πάρει κι αυτός ένα μετάλλιο, χάλκινο, στο τζούντο, στην κατηγορία των 90 κιλών. Κι ωραίο είναι το μετάλλιο και μεγάλη αξία έχει, αλλά ακόμη ωραιότερο είναι κι ακόμα μεγαλύτερη αξία έχει, το ότι μετά από κάθε νίκη του ο Τσελίδης αγκάλιαζε και παρηγορούσε τους αντιπάλους που κέρδιζε, ίσως γιατί σε αντίθεση με την κόρη του Τζόκοβιτς, μπορούσε πολύ καλύτερα να καταλάβει τους λόγους για τους οποίους οι μεγάλοι παθιάζονται τόσο πολύ με τα παιχνίδια τους, με τους αγώνες τους, με τη ζωή τους.  

Adblock test (Why?)

Πηγή: elculture

Σχετικά άρθρα

• Από κάπου όμως πρέπει να κρατιέσαι, του old boy (1.000)
• Μόνο το άνοιγμα, του old boy (1.000)
• Άλλη μια μέρα στη δουλειά, του old boy (1.000)

Δημοσίευση από AutoPolis, Βρίσκεται στις κατηγορίες Πολιτισμός και Ψυχαγωγία

Σχολιάστε το άρθρο