«Πεινάω!», 2024

Τα νεότερα στοιχεία της Eurostat, αποκαλύπτουν πως -περίπου- ο ένας στους τέσσερις συμπολίτες μας, ζει κάτω από το όριο της φτώχειας.

Σε ελεύθερη μετάφραση, δεν σιτίζεται επαρκώς!

Στην άλλη πλευρά της Γης, στην πολύπαθη Αργεντινή, το 53% του πληθυσμού ζει υπό το φάσμα της ανέχειας, ποσοστό που θυμίζει την πραγματικότητα ενός Υπο-Σαχάριου Αφρικανικού κράτους.

Η ανάγνωση τέτοιων νέων, εν έτη 2024, φέρνει στο μυαλό μου τις αφηγήσεις τις Ελληνίδας γιαγιάς μου, από την Κατοχή και συγκεκριμένα, τον μεγάλο λιμό του 1941-42, στην Αθήνα.

Στους δρόμους κείτονταν αποστεωμένοι άνθρωποι, κάθε ηλικίας. Τα βράδια, την σιγή της απαγόρευσης κυκλοφορίας, έσπαζε μια απέλπιδα κραυγή, «Πεινάω, πεινάω…». Μέχρι το πρωί, οι φωνές αυτές σιγούσαν…

Είναι σαφές, ότι μπροστά σε πρωτοφανείς συνθήκες οι οποίες έχουν προκληθεί από την βίαιη ανατροπή και συρρίκνωση της μεσαίας τάξης, πρέπει να στραφούμε σε εναλλακτικούς τρόπους αντιμετώπισης.

 Όντως, η πεποίθηση της καθεστηκυίας τάξης πως όλα θα διορθωθούν επιστρατεύοντας την πολιτική που δημιούργησε τη δυσμενή αυτή κατάσταση, αποτελεί πρότυπο παράνοιας.

Η αναδιανομή του πλούτου και η επανασύσταση της μεσαίας τάξης είναι πλέον μονόδρομος.

Ειδάλλως, κατευθυνόμαστε ολοταχώς προς έναν κοινωνικό-οικονομικό Μεσαίωνα (αν δεν έχουμε φτάσει ήδη…)