Παγκόσμιο σύμβολο φύλου ασθενούς

Κάθε φορά που διαβάζω, ακούω ή μαθαίνω για μια ακόμα περίπτωση καταπίεσης γυναικών σε χώρα του μουσουλμανικού κόσμου – ή αλλού –  το μυαλό μου πάει πολύ μακρύτερα από τη Μέση Ανατολή, στις ΗΠΑ, και στη συνέντευξη που παραχώρησε το 2022 στην HuffPost η, 89χρονη σήμερα, ομότιμη Καθηγήτρια Κλασσικών Σπουδών στο Wellesley College, ελληνίστρια, Μαίρη Λεύκοβιτς. Η συζήτηση κάποια στιγμή στράφηκε στη θέση της γυναίκας από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα.

«Ω Θέε μου. Τώρα οι γυναίκες μπορούν να μορφώνονται. Εχουν κάποιον έλεγχο στην ζωή τους – τα πράγματα είναι πολύ καλύτερα τώρα. Οι Ελληνίδες είναι μάλλον δυνατές. Επεβίωσαν στην αρχαιότητα. Νομίζω ότι κερδίζουν περισσότερο σεβασμό απ’ ότι παλαιότερα. Δεν νομίζω ότι τα χρόνια που η Ελλάδα ήταν υπό Οθωμανική κατοχή ήταν πολύ βοηθητικά για τις γυναίκες. Δεν αισθάνομαι ότι το Ισλάμ είναι υποστηρικτικό για τις γυναίκες, έστω και λίγο. Από τότε που η Ελλάδα κέρδισε την ανεξαρτησία της νομίζω ότι οι γυναίκες έχουν γίνει πιο δυνατές και πιο σημαντικές. Νομίζω ότι οι γυναίκες κερδίζουν δύναμη κι ελπίζω να συνεχίσουν», είχε πει. Παρ’ όλα αυτά είχε καταλήξει: «Κι εδώ στις ΗΠΑ, όμως, να ξέρετε οι γυναίκες δεν έχουν το ίδιο επίπεδο ευκαιριών με τους άνδρες. Ισχύει μάλλον παντού».

Τι μπορούμε να ελπίζουμε, λοιπόν, αν, παρ’ όλη την πρόοδο που έχει σημειωθεί ως προς τα δικαιώματα των γυναικών δια μέσου των αιώνων, στις ΗΠΑ, μια αναπτυγμένη χώρα, οι γυναίκες τον εικοστό πρώτο αιώνα δεν έχουν καταφέρει να έχουν τις ίδιες ευκαιρίες με τους άνδρες; Δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτή τη μεγάλη μορφή των κλασσικών γραμμάτων που αναδεικνύει και προβάλλει ακούραστη τις ανθρωπιστικές επιστήμες και την αρχαία ελληνική γραμματεία στη συνομιλία μέσω Zoom να σκύβει το κεφάλι και να συμπληρώνει ψιθυριστά: «Κι ας μην στρέψει κανείς το βλέμμα του στη Μέση Ανατολή…»

Και να, λοιπόν, που το βλέμμα όλου του πλανήτη στράφηκε στη Μέση Ανατολή και συγκεκριμένα στο Ιράν παρακολουθώντας άναυδο την ειρηνική διαμαρτυρία της ημίγυμνης φοιτήτριας Ahou Daryaei σε Πανεπιστημιούπολη στην Τεχεράνη με την Διεθνή Αμνηστεία να υποστηρίζει ότι η πράξη της αποτελεί μια γενναία πράξη διαμαρτυρίας ενάντια στην καταπίεση των γυναικών στο Ιράν. Παρόμοια περιστατικά θυμίζουν τις περιπτώσεις της Mahsa Amini, της Nika Shakarami και άλλων νέων γυναικών που βρέθηκαν στο στόχαστρο του καθεστώτος επειδή αψήφησαν τις επιταγές του.

Η εικόνα της, ισχυρότερη κι από ένα εκατομμύριο λέξεις, είναι η εικόνα μιας νεαρής γυναίκας που θέλει να αλλάξει την αδικία αυτού του κόσμου με τη φόρα που μόνο η ηλικία της μπορεί να έχει. Μέχρι την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές αγνοείται η τύχη της. Ο στόχος της, όμως, να στρέψει το βλέμμα μας σε ένα μέρος που, ως νυν και αεί ασθενές φύλο μας πονάει περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο γι’ αυτό και το αποστρέφουμε, επετεύχθη πλήρως. 

ΠΡΙΝ ΦΥΓΕΤΕ…

• «Η Μέρα της Φούστας»: Μια παράσταση αφιερωμένη στη νεαρή Ιρανή Αχού Νταριέι
• Στη φυλακισμένη Ιρανή ακτιβίστρια Νάργκες Μοχαμάντι το Νόμπελ Ειρήνης
• Μια 21χρονη Ιρανή στις πανελλαδικές:Θέλω να γίνω ψυχολόγος, να «επιστρέψω» τη βοήθεια που έλαβα