Εμείς και εσείς σε επαφή
Οι Ολυμπιακοί αγώνες για έναν ενθουσιώδη φαν
15/08/2024 - 06:43
Είμαι εθισμένος στους Ολυμπιακούς αγώνες. Εδώ και δύο εβδομάδες βλέπω ανελλιπώς και ιδιαίτερα η μαγική ώρα 20:00-24:00, η ώρα του στίβου, είναι καθημερινά ιερή. Πίσω από όλη τη συζήτηση για την τελετή έναρξης, πίσω από τις εκάστοτε γκρίνιες για οργανωτικά προβλήματα και για το τι φύλο είναι η κάθε αθλήτρια, υπάρχει πάντοτε η ουσία: τα αναρίθμητα αθλήματα που αποδεικνύουν την ανεξάντλητη ποικιλομορφία αυτού του κόσμου και των πολιτισμικών παραδόσεων που φέρουν τα διάφορα έθνη.
Καταρχάς είναι τα ίδια τα αθλήματα. Δεν θα πω ψέματα, δεν είναι ότι όλα κρατάνε το ενδιαφέρον το ίδιο, ή τα καταλαβαίνω το ίδιο. Ο διήμερος τιτάνιος αγώνας μίας επταθλήτριας και ενός δεκαθλητή δεν γίνεται να είναι το ίδιο με έναν πενηντάρη με αεροβόλο και μια ένθετη οθόνη να δείχνει την εκάστοτε βολή, έστω κι αν ο πενηντάρης έχει το χέρι στην τσέπη και προσφέρει ψυχαγωγία. Πιο σημαντικό για μέρα όμως είναι ότι μέσα από την πληθώρα αυτή των αθλημάτων (στα οποία προστίθενται συνεχώς καινούρια, άλλα πολύ ενδιαφέροντα και άλλα λιγότερο), εύκολα μπορεί κάποιος να διακρίνει τι κάνει κάθε λαό περήφανο.
Ανεξαρτήτως αριθμού μεταλλίων, μου προκαλεί πάντα τρομερή εντύπωση το πώς ο κάθε λαός διακρίνεται σε ένα άθλημα ή ένα σύμπλεγμα συγγενικών αθλημάτων, και πώς αυτό εκφράζει τον τρόπο ζωής τους, την ίδια την ιστορία τους. Οι Κενυάτες, οι Αιθίοπες και ενίοτε οι Μαροκινοί κατέχουν τις μεγάλες αποστάσεις (αν και φέτος όλο και περισσότεροι Ευρωπαίοι και Αμερικάνοι έμπαιναν σφήνα), οι Καυκάσιοι και τουρκογενείς λαοί έχουν έφεση στην πάλη και την άρση βαρών, οι Κινέζοι (και λιγότερο Ιάπωνες και Κορεάτες) στο πινγκ πονγκ, Ταϋλανδοί και Ινδονήσιοι εμφανίζονται μονάχα στο μπάντμιντον, οι Ρουμάνοι ακόμα και στα χειρότερά τους θα έχουν πάντα εκπροσώπηση στη ρυθμική γυμναστική, οι Σέρβοι στα ομαδικά σπορ, οι Βραζιλιάνοι στο μπιτς βόλεϊ (το κανονικό βόλεϊ το έχουν χάσει εδώ και χρόνια), οι Τζαμαϊκανοί στα σπριντ (άσχετα αν φέτος τα πήγαν χάλια λόγω των τραυματισμών πολλών αθλητών τους).
Και μετά βεβαίως είναι οι υπερδυνάμεις, οι χώρες που έχουν σαν αιώνιο στόχο τη διάκριση σε όλα τα αθλήματα, σε όλες τις κατηγορίες, όλες τις εκφάνσεις του αθλητισμού. Παρά τα αναρίθμητα μετάλλια των Αμερικάνων, παρά την πολύ καλή εμφάνιση Βρετανών και Γάλλων, παρά την κλασική ισχύ Κινέζων και Ιαπώνων, νομίζω ότι η σπουδαιότερη αθλητική χώρα του πλανήτη είναι οι Αυστραλοί. Αυτό προκύπτει σίγουρα και λόγω της αναλογίας πληθυσμού, αλλά κυρίως λόγω του ότι οι Αυστραλοί είναι καλοί στα πάντα. Δεν πρόκειται να δεις Αυστραλό αθλητή σε οποιοδήποτε άθλημα και να μην τον πάρεις στα σοβαρά. Κάποιοι θα πουν ότι χώρες όπως η Τζαμάικα είναι οι ισχυρότερες αναλογικά με τον πληθυσμό τους. Όμως η Τζαμάικα εκπροσωπείται αποκλειστικά στον στίβο, οι Αυστραλοί βρίσκονται παντού, είναι μία πραγματική υπερδύναμη παρά τον σχετικά περιορισμένο πληθυσμό της, και αντλεί αυτή τη δύναμη από την ίδια την ψυχοσύνθεση του λαού (αν στέκουν τέτοιες αφηρημένες και ατεκμηρίωτες γενικεύσεις), ενός λαού εξωστρεφή, με έφεση στην περιπέτεια και ακόρεστη δίψα για εμπειρίες. Είτε τους κυνηγούν κροκόδειλοι στην ενδοχώρα είτε τους κατασπαράζουν λευκοί καρχαρίες στη θάλασσα, οι Αυστραλοί εκεί, ανεβαίνουν πάνω στο κανό ή στη σανίδα του σερφ με ένα χαμόγελο σαν να μην έγινε τίποτα. Ρισπέκτ.
Και μετά πάμε στους ύμνους. Άλλο υπέροχο κόλλημα αυτό. Είναι εθισμός όχι μόνο να ακούς ξανά και ξανά τους κλασικούς ύμνους των μεγάλων χωρών, αλλά να μαθαίνεις και καινούριους. Και σε αυτό μαθαίνεις κάτι για τη χώρα, τις ευαισθησίες τους. Για παράδειγμα όλοι φέτος μάθαμε τον εθνικό ύμνο της Μποτσουάνα. Από την ημέρα που ο Τεμπόγκο κέρδισε απρόσμενα τα 200 μέτρα, οι Γάλλοι είχαν μόλις 24 ώρες να βρουν τον εθνικό ύμνο της Μποτσουάνα. Όταν έβλεπα την απονομή ο Τεμπόγκο ήταν τόσο ανέκφραστος που προς στιγμήν σκέφτηκα ότι οι Γάλλοι τα έκαναν θάλασσα και παίζουν τον ύμνο άλλης χώρας. Πάντως ο ύμνος της Μποτσουάνα μοιάζει λίγο με δωδεκαφθογγική εκδοχή μουσικής λούνα παρκ.
Τι άλλο μένει; Η απουσία των Ρώσων αθλητών είναι πάντα έντονη, το κενό που αφήνουν μεγάλο. Ο ρωσικός αθλητισμός είναι ένα από τα πολλά θύματα του Πούτιν. Ορισμένα καινούρια αθλήματα έχουν πλάκα, ορισμένα παλιά ίσως να πρέπει να αναθεωρηθούν. Οι «εθνικοποιήσεις» αθλητών από τις ομοσπονδίες έχουν πλέον γίνει κανόνας και όχι σπάνια εξαίρεση. Αλήθεια, πόσο τραυματική εμπειρία πρέπει να είναι να είσαι Κουβανός και να βλέπεις τρεις Κουβανούς αθλητές του τριπλούν να κατακτούν τις τρεις θέσεις του βάθρου με τη σημαία τριών άλλων χωρών;
Και μετά είναι το θέμα της έμπνευσης. Εμπνέομαι και εγώ από τα διάφορα αγωνίσματα. Το δικό μου 3000 μέτρα στιπλ είναι η διαδρομή από το σαλόνι στην κουζίνα και τα εμπόδια είναι τα διάφορα παιχνίδια της κόρης μου στο πάτωμα. Το «αχ» όταν σηκώνομαι από τον καναπέ μοιάζει με την κραυγή του ακοντιστή την στιγμή της ρίψης. Όταν σηκώνω τον δίσκο με τους ξηρούς καρπούς νιώθω την υπέρβαση του αρσιβαρίστα στο αρασέ.
Αλλά για να σοβαρευτώ, για μένα οι Ολυμπιακοί αγώνες είναι μια μέθοδος εξερεύνησης των λαών και των συνηθειών τους, των πολιτισμικών τους παραδόσεων, των ενδιαφερόντων τους, τελικά της ίδιας της συλλογικής τους ιδιοσυγκρασίας. Αυτό είναι που κάνει τους Ολυμπιακούς αγώνες μια πραγματική γιορτή.
Πηγή: elculture
Σχετικά άρθρα
Δημοσίευση από AutoPolis, Βρίσκεται στις κατηγορίες Πολιτισμός και Ψυχαγωγία
