Νεανική βία: Προ-λογικά για νέους Εγκληματολόγους – Ερευνητές

Άλυτος ακόμα εκκρεμεί

του άλγους ο αλγόριθμος

Αγγελική Γιανέλλου,Ύφαλον

Επειδή τα «πάντα /όλα» έχουν ειπωθεί για την παραβατικότητα/εγκληματικότητα των ανηλίκων καθώς και τα αντίθετά τους, σκέφτηκα να καταθέσω κάποιες σκέψεις για να δώσω έρεισμα σε νέους εγκληματολόγους-ερευνητές να ψάξουν σε βάθος το θέμα.

Μπορεί η νεανική βία να μην είναι «ο τελευταίος κρίκος», καθώς «ο έσχατος κρίκος» κάθε πράξης/παράλειψης είναι η προσωπική επιλογή/ευθύνη, μπορεί η απουσία του γονέα να είναι καταλυτική στη μη-διαπαιδαγώγηση αλλά και η υπερπροστασία να δημιουργεί «ασφυξία» ανάπτυξης της προσωπικότητας, μπορεί η αύξηση των ποινών να προκαλεί αντι-δράσεις επαναστατικότητας στον έφηβο, ενώ η ατιμωρησία να ταυτίζεται με την ανευθυνότητα, μπορεί για ένα μέρος της κοινής γνώμης η νεανική βία να εισπράττεται ως show και για ένα άλλο μέρος σαν ηθικός πανικός, φοβάμαι όμως ότι όλα τα παραπάνω έχουν εδώ και πολύ καιρό ξεπεραστεί από μία «κουλτούρα βίας», ως  γενικευμένο ανομικό πολιτισμικό φαινόμενο του τύπου «η βία επιβραβεύεται» (στους πολιτικούς, τους αθλητές κλπ).

Η απόδοση ευθύνης στη μετα-νεωτερική οικογενειακή συγκατοίκιση με καθημερινή σύγκρουση δικαιωμάτων erga omnes να έχει βάση, η απαξίωση του πολυπολιτισμικού σχολείου και των  απροετοίμαστων κι «ακάλυπτων από την Πολιτεία» δασκάλων να χειροτερεύει τα πράγματα, η κακή τηλεόραση και τα επιθετικά videogames να ερεθίζουν χωρίς  να συνιστούν τους γενεσιουργούς παράγοντες, όμως κατά τη γνώμη μου η μετάλλαξη του «παιχνιδιού του δρόμου σε έγκλημα του δρόμου» έχει αποκτήσει βαθύτερα αξιακά χαρακτηριστικά.

Είτε υιοθετήσουμε την άποψη του Μίλαν Κούντερα για «εξεγερτική βαρεμάρα» των παιδιών που τα έχουν όλα εκτός από αγάπη, είτε πιστεύουμε ότι οι περιθωριοποιημένοι και αποκλεισμένοι νέοι τη μόνη ταυτότητα που μπορούν ν’αποκτήσουν είναι αυτή «του μέλους μιάς συμμορίας», καθίσταται προφανές ότι έχουμε εισέλθει σε μία περίοδο  νεανικής αγριότητας, σκληρότητας, έλλειψης οίκτου για το συχνά συνομίληκο θύμα, επιθετικών/εκδικητικών /εξουσιαστικών ομαδοποιήσεων πλατείας ή φανέλλας, η προβολή της οποίας στο άμεσο χρονικό διάστημα, αν δεν επαναφέρουμε τη χαμένη αίσθηση του «συν-ανήκειν» σε όλους τους νέους, θα έχει περισσότερη άμετρη κι άσκοπη βία.

Αυτή την, ελπίζω λαθεμένη, πρόβλεψη ας τη λάβουν υπόψη οι αρμόδιοι επί του θέματος εγκληματολόγοι-ερευνητές κι ας κάνει ό,τι μπορεί  για να την αποτρέψει άπασα η ελληνική κοινωνία