Μόνο το άνοιγμα, του old boy

Μια φίλη μπήκε ξαφνικά σε μια εντελώς κινηματογραφική ιστορία έρωτα. Ακούς δηλαδή τις συνθήκες και το όλο σκηνικό και λες σιγά, αυτά δε γίνονται στα αλήθεια. Φυσικά και γίνονται όμως. Κι αν αρχίσεις να το σκέφτεσαι κάπως, ίσως καταλήξεις στο συμπέρασμα ότι εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με την εξαίρεση στον κανόνα και την αντιδιαστολή με τις υπόλοιπες ιστορίες έρωτα. Ότι αντίθετα εδώ είναι απλά εντελώς εμφανής η κινηματογραφικότητα, ή η μυθιστορηματικότητα, ή η μεταφορά στο σινεμά μυθιστορήματος. Ότι δηλαδή κάθε ξεκίνημα ερωτικής ιστορίας δεν μπορεί παρά να είναι κινηματογραφικό. Ότι όποιες κι αν είναι οι ειδικότερες συγκυρίες κι απ΄όποια διαδρομή κι αν συναντήθηκαν δυο άνθρωποι οι οποίοι αρχίζουν να γράφουν τη μεταξύ τους ερωτική ιστορία, το σινεμά κατοικεί στο ίδιο το γεγονός του έρωτά τους και δεν εξαρτάται από κοσμογονία εξωτερικών περιστατικών. Η κοσμογονία είναι εσωτερική, εκπέμπεται προς τα έξω και είναι αυτή που δίνει εντολή στις κάμερες να αρχίσουν να τραβάνε την μία μετά την άλλη τις σκηνές. 

Μια φίλη μπήκε ξαφνικά σε μια εντελώς κινηματογραφική ιστορία, κι όσο κάνεις μια επανάληψη στο μυαλό σου τις συνθήκες και το όλο σκηνικό, καταλαβαίνεις ότι οι ιστορίες, το σινεμά και το ξεκίνημα κάθε διαπροσωπικής σχέσης δεν γεννιούνται από μόνα τους, δεν γεννιούνται επειδή συνωμότησαν τα άστρα, δεν γεννιούνται επειδή έρχεται απ’ έξω κάτι τόσο δυνατό στο οποίο σου είναι αδύνατο να αντισταθείς, γεννιούνται επειδή εσύ αποφασίζεις να του ανοιχτείς, επειδή εσύ αποφασίζεις να αφεθείς, επειδή εσύ αποφασίζεις να συμμετάσχεις, επειδή εσύ αποφασίζεις να ρισκάρεις, επειδή εσύ αποφασίζεις να αναμετρηθείς με την κοσμογονία, να την κοιτάξεις στο πρόσωπο, να σε κοιτάξει στο δικό σου, κι όπου σας βγάλει. 

Ένα ζευγάρι φίλων περιμένει μέσα στις επόμενες εβδομάδες παιδί – παιδιά για την ακρίβεια. Εδώ το ρήμα «γεννιέμαι» είναι κυριολεκτικό και όχι μεταφορικό. Η γέννηση θα συμπέσει με το άνοιγμα των σχολείων, τη νέα σχολική χρονιά, τη νέα σεζόν γενικότερα, την μια ακόμα γύρα στον κύκλο της ζωής, που ξεκινάει πολύ περισσότερο κάθε Σεπτέμβρη παρά κάθε Πρωτοχρονιά. Όλα άλλη μια ακόμη φορά. Και εν προκειμένω όλα τώρα για πρώτη φορά. Το πρώτο ατίθασα άγριο φως της μέρας έξω απ’ το προστατευτικά κουλουριαστό φως της μήτρας. Η πρώτη ζωτική και βίαιη αποκοπή από ένα άλλο σώμα. Η πρώτη πλήρης αυθυπαρξία. Η πιο περίπλοκη, ζόρικη, αλλά και συναρπαστική περιπέτεια. Η περιπέτεια του να είσαι άνθρωπος. 

Μόνο το άνοιγμα στους ανθρώπους, μόνο αυτό και πάντα αυτό, με κάθε κόστος. Μόνο η ζωή. Που γεννήθηκε, που πέθανε, που θα γεννηθεί.