Μπαμπάς σου είναι αυτή η κυρία!

25/02/2025 - 00:35

Του Θάνου Τζήμερου

Στην νομοθεσία μας, όπως και σε πολλών άλλων χωρών, υπάρχει το τεκμήριο πατρότητας. Ένα παιδί που γεννήθηκε εντός γάμου τεκμαίρεται ότι έχει πατέρα τον σύζυγο της μητέρας, ακόμα κι αν αυτό δεν ισχύει. Μολονότι το τεκμήριο είναι μαχητό, ο νόμος περιορίζει πολύ και τον κύκλο των προσώπων που έχουν τη δυνατότητα να το προσβάλουν και τον χρόνο μέσα στον οποίο μπορεί να γίνει αυτό, υπογραμμίζοντας την πρόθεση του νομοθέτη να προφυλάξει το παιδί από καταστάσεις που θα επηρεάσουν την ψυχική του ισορροπία και από διλήμματα που δεν είναι σε θέση να διαχειρισθεί. Μάλιστα, το τεκμήριο ισχύει και μετά τη λύση του γάμου, αν το παιδί γεννήθηκε μέσα σε 300 μέρες από αυτή.

Μέχρι που Εκείνη παντρεύτηκε Εκείνη. Πήραν, με κάποιον τρόπο, σπέρμα από Εκείνον, κάποια από τις δύο έκανε παιδί, και Εκείνον τον πέταξαν έξω. Εκείνος πήγε στα δικαστήρια, και το παιδί ήταν, για χρόνια, διελκυστίνδα ανάμεσα στην LGBTQRSTUVWXYZ+ «κοινότητα» και σ’ Εκείνον που διεκδικούσε το δικαίωμα να το βλέπει και να «ιδρύσει συγγενική σχέση» μαζί του, όπως λένε οι νόμοι. Η υπόθεση έφτασε στο ανώτατο δικαστήριο. «Κλείνοντας την πόρτα» σ’ Εκείνον, ο δικαστής κοίταξε το παιδί κατάματα και του ανακοίνωσε την ετυμηγορία του Δυτικού Πολιτισμού του 21ου αιώνα: Μπαμπάς σου είναι αυτή η κυρία!

Το παραπάνω σενάριο συνέβη, με διάφορες παραλλαγές, δεκάδες φορές στα «προχώ» κράτη που έχουν υιοθετήσει εδώ και κάποια χρόνια τον ουρανιοτοξικό γάμο. Πότε ο δότης σπέρματος ήταν ένας φίλος του ζευγαριού που μετά τα «έσπασαν», πότε ήταν κάποιος που χρησιμοποιήθηκε εν αγνοία του, καθώς η προς άγραν σπέρματος τού «πουλούσε» σχέση και συναίσθημα, μέχρι να μείνει έγκυος, πότε τον βρήκαν στις μικρές αγγελίες. Μια πρόσφατη εκδοχή του, με ιδιαίτερο ενδιαφέρον, είναι η διαμάχη του ζεύγους Sheridan με τον Chris Edrington, στη Μινεσότα. 

Δείτε σχετικό δημοσίευμα εδώ

Το 2017, η Julianna και η Catherine Sheridan, παντρεμένο ζευγάρι λεσβιών από το St. Paul της Μινεσότα, αποφάσισαν να αποκτήσουν παιδί. Πλησίασαν τον καλό φίλο τους, William Christopher Edrington, και του ζήτησαν να δωρίσει σπέρμα. Εκείνος είχε τις αντιρρήσεις του, αλλά τελικά δέχθηκε, αφού οι Σέρινταν τον διαβεβαίωσαν ότι θα μπορούσε να έχει κάποια συμμετοχή στη ζωή του παιδιού. Τα μιλήσανε, τα συμφωνήσανε, χωρίς όμως να υπογράψουν «χαρτί». Αλλά και να υπέγραφαν, πώς μπορεί να ορισθεί το «κάποια συμμετοχή»; Είναι δυνατόν να προβλεφθεί με ακρίβεια το είδος και ο βαθμός ανάμειξης ενός ανθρώπου, στη ζωή ενός παιδιού, για τα επόμενα 18 χρόνια; Η Τζουλιάνα έμεινε έγκυος, με κιτ σπερματέγχυσης και, τον Ιούλιο του 2018, γέννησε ένα χαριτωμένο κοριτσάκι. Για 2-3 χρόνια, το σύστημα λειτούργησε. Ο Έντρινγκτον πήγαινε στο σπίτι των δύο γυναικών, έπαιζε με το παιδί, του άλλαζε πάνες, έβγαιναν μαζί βόλτα, του αγόραζε ρούχα, παιχνίδια και όλα τα αναγκαία, το κράταγε όταν έβγαιναν οι Σέρινταν, το έβαζε για ύπνο, σχεδόν σε καθημερινή βάση,. Όμως το παιδί τον ήξερε ως τον «Κρις, τον φίλο μας». Μέχρι που έκλεισε τα 4 και καταλάβαινε πια ότι για να γεννηθεί ένα παιδί χρειάζεται και μπαμπάς. Οπότε, μια μέρα, ρώτησε τον Κρις: Είσαι ο μπαμπάς μου, έτσι δεν είναι; 

Τότε ο Κρις έκανε το μοιραίο λάθος, που μόνο φαλλοκρατικά γουρούνια, μολυσμένα από τον ιό της τοξικής πατριαρχίας μπορούν να τολμήσουν: απάντησε «ναι»! Ποιος είδε τις Sheridans και δεν τις φοβήθηκε… Φύγε αχρείε! Πάρε δρόμο από τη ζωή μας! Έξω από τη ζωή του παιδιού που θες να το μολύνεις με τη φασιστική ιδέα ότι χρειάζεται και μπαμπά! Αφού είπαμε ότι είσαι ο «φίλος Κρις»! Πατέρας είμαι εγώ, η Κάθριν! Του έδειξαν την έξοδο και βρόντηξαν πίσω του με δύναμη την πόρτα, καθώς, εν μιά στιγμή, ο Κρις από φίλος με κάποια συμμετοχή στη ζωή της μικρής έγινε απλός δωρητής σπέρματος, για τον οποίο η νομοθεσία δεν προβλέπει καμμία συμμετοχή. Τον Μάρτιο του 2023, ο Έντρινγκτον υπέβαλε στο δικαστήριο αίτημα πατρότητας. Υποστήριζε ότι η εμπλοκή του τού παρείχε γονικά δικαιώματα. Και ζητούσε από κοινού επιμέλεια του παιδιού.
 
Οι Sheridans κινήθηκαν εναντίον του, ζητώντας να απορριφθεί το αίτημά του, επικαλούμενες τους νόμους της Μινεσότα που αποκλείουν τους δωρητές σπέρματος από τη διεκδίκηση γονικών δικαιωμάτων. Το πρωτοβάθμιο, περιφερειακό δικαστήριο της κομητείας Ramsey, αναγνώρισε ότι ο Έντρινγκτον ήταν κάτι παραπάνω από απλός δωρητής και διέταξε να γίνει τεστ DNA για να διαπιστωθεί η πατρότητα. 

Τότε οι Σέριντανς επιστράτευσαν το βαρύ πυροβολικό: τον μηχανισμό υποστήριξης των LGBTQRSTUVWXYZ+ που είναι δικτυωμένος σε όλες τις ΗΠΑ, περιλαμβάνοντας στα μέλη του δικηγόρους, δικαστές, δημοσιογράφους και πανεπιστημιακούς. Την υπόθεση ανέλαβαν τρεις δικηγόροι εθελοντικά, pro bono: ο Jevon Bindman και η Erica Holzer που υποστήριξαν την υπόθεση στο δικαστήριο, και η Mary Pat Byrn, που παρείχε θεωρητική τεκμηρίωση. Σήκωσαν όλον τον LGBTQRSTUVWXYZ+ μηχανισμό στο πόδι, πήγαν την υπόθεση στο Εφετείο και τον Αύγουστο του 2024 την κέρδισαν. Ο Έντρινγκτον δεν συνέχισε τη δικαστική διαμάχη στο Ανώτατο Δικαστήριο.  Και έτσι, οριστικά και με τη σφραγίδα του νόμου, μπαμπάς της μικρής αναγνωρίστηκε η Κάθριν. Οι Sheridans, που εν τω μεταξύ είχαν αποκτήσει και δεύτερο παιδί (άγνωστο πώς), γιόρτασαν τη νίκη τους. 

Ας γνωρίσουμε καλύτερα τις δύο δικηγόρους που υποστήριξαν τις Σέριντανς. 

Αριστερά, είναι η Mary Pat Byrn. Υιοθέτησε το επώνυμο Byrn, μετά τον γάμο της με τη Vitala Byrn, δικηγόρο και επαγγελματική της συνεργάτιδα. Γνωστό στέλεχος της LGBTQ+ «κοινότητας» η Mary Pat είναι δικηγόρος με πάνω από τριάντα χρόνια εμπειρίας στους τομείς του συνταγματικού δικαίου και του οικογενειακού δικαίου, με ιδιαίτερη έμφαση στα δικαιώματα των γονέων και των παιδιών σε «μη παραδοσιακές οικογένειες», όπως επαίρεται στη βιογραφία της. Πριν να συναντήσει το άλλο της μισό, στη ζωή και στη δικηγορία, ήταν Καθηγήτρια στη Νομική Σχολή Mitchell Hamline και στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου της Μινεσότα. Μερικές από τις εργασίες της είναι οι: «Νομική αναγνώριση των Κουήρ οικογενειών», «Ίση προστασία και γάμος ομοφύλων», «Επιμέλεια και γονική μέριμνα για ζευγάρια του ίδιου φύλου: Νομικά ζητήματα και στρατηγικές δικαστικών διαφορών», «Ανώνυμα Παρεχόμενο Σπέρμα και Σύνταγμα» και «Ποιος ήρθε πρώτος, ο γονιός ή το παιδί;», που εκδόθηκαν ως πανεπιστημιακά και πολιτειακά συγγράμματα με την αιγίδα κρατικών φορέων της Μινεσότα, όπως το Ινστιτούτο Οικογενειακού Δικαίου (Family Law Institute) και το Γραφείο Επιμέλειας Παιδιών (Child Custody Deskbook).

Το τελευταίο πόνημα, που συνέγραψε από κοινού με την Jenni Vainik Ives, δικηγόρο και συνεταίρο της συζύγου της, έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον διότι ανατρέπει εντελώς τη λογική και πετάει τα παιδιά στο περιθώριο, με το πρόσχημα της προστασίας τους! Οι συγγραφείς (ή μήπως συγγράφισσες;) ισχυρίζονται ότι τα παιδιά έχουν συνταγματικά δικαιώματα από τη γέννησή τους, συμπεριλαμβανομένου του δικαιώματος να έχουν νομικά αναγνωρισμένους γονείς. Προσέξτε: όχι να ξέρουν ποιοι είναι οι γονείς τους όπως ορίζει το άρθρο 7 της Διεθνούς Σύµβασης για τα Δικαιώµατα του Παιδιού. Απλώς, να είναι νομικά αναγνωρισμένοι ως γονείς, κι ας είναι ο Μπάμπης με τον Μήτσο ή η Κάθριν με την Τζιουλιάνα. Κατακεραυνώνουν τους παραδοσιακούς νόμους, όπως το τεκμήριο πατρότητας, διότι οδηγούν σε αβεβαιότητα και σε νομικές διαφορές, παραβιάζοντας έτσι το δικαίωμα του παιδιού για σταθερό νομικό γονεϊκό status! Και τι προτείνετε, κορίτσια; Να μην είναι μαχητό το τεκμήριο πατρότητας! Να το ονομάσουμε τεκμήριο γονεϊκότητας και να ισχύει πάντα και για τους πάντες. Γεννήθηκε το παιδί στην οικογένεια της Κάθριν και της Τζουλιάνας; Δεν πα’ να χτυπιέται ο Κρις! Συγγνώμη κύριε, ποιος είστε;

(Ο όρος τεκμήριο γονεϊκότητας υπήρχε στην εισηγητική έκθεση του Ν. 5089/2024 για τον γάμο ομόφυλων, αλλά τελικά δεν μπήκε στο ψηφισθέν κείμενο αφήνοντας ακόμα ένα ζήτημα, κεφαλαιώδους σημασίας, «φλου». Θα το διαπιστώσουμε, και τότε θα αντιληφθούμε το λάθος, όταν μια παρόμοια περίπτωση φτάσει στα ελληνικά δικαστήρια. Και με την ταχύτητα με την οποία απονέμεται η δικαιοσύνη στη χώρα μας, το πιθανότερο είναι το παιδί να ενηλικιωθεί, πριν αποφασίσουμε ποιον ή ποια θα αποκαλεί μπαμπά.) 

Τι θα συμβεί όμως αν αυτό το ερώτημα το διατυπώσει το ίδιο το παιδί; Αν η κόρη του Κρις, αν κάθε παιδί που ζει με ομόφυλους γονείς και ξέρει ότι ο μπαμπάς του ή η μαμά του υπάρχουν κάπου εκεί έξω, αλλά απαγορεύεται να τους συναντήσει, μεγαλώσει, και ρωτήσει τον δικαστή και τον νομοθέτη και τις «μαμάδες» του ή τους «μπαμπάδες» του και την Πολιτεία ολόκληρη: Γιατί μετατρέψατε την παιδική μου ηλικία σε εφιάλτη; Γιατί μου στερήσατε τον μπαμπά μου; Γιατί μου στερήσατε τη μαμά μου;

Οι «προχώ» δικηγορίνες – συγγράφισσες δεν απάντησαν. Όπως δεν απάντησε και η άλλη δικηγόρος της υπόθεσης Σέρινταν, η Erica Holzer (δεξιά στη φωτογραφία), που είναι το ανερχόμενο αστέρι της LGBTQRSTUVWXYZ+ δικηγορίας. Το «ταλέντο» της φάνηκε από την εποχή που ήταν φοιτήτρια, όταν πήρε το Βραβείο Student Leadership του Minnesota Lavender Bar Association, για τις προσπάθειές της να προωθήσει τις επιδιώξεις της LGBTQ+ κοινότητας στη Μινεσότα και σε εθνικό επίπεδο. Η Holzer αφιερώνει εκατοντάδες ώρες κάθε χρόνο σε εθελοντική εργασία για λογαριασμό του Innocence Project of Minnesota, που εξυπηρετεί μειονότητες και περιθωριοποιημένους. Το 2018, αναγνωρίστηκε ως «νέα δικηγόρος της χρονιάς» από τον Δικηγορικό Σύλλογο της Μινεσότα για την «προώθηση της διαφορετικότητας». Το 2019 ονομάστηκε Rising Star από τους Super Lawyers® και Up and Coming Attorney από τη διαδικτυακή εφημερίδα Minnesota Lawyer. Το 2020 ονομάστηκε από τη Minneapolis/St. Paul Business Journal «Business of Pride». Το 2021 ήταν η νικήτρια του βραβείου «Best LGBTQ+ Lawyer Under 40″ από τον Εθνικό Δικηγορικό Σύλλογο LGBT, που απονέμεται στον/στην/στο καλύτερον/η/ο ανάμεσα σε 40 LGBTQ+ νομικούς, επαγγελματίες, κάτω των 40 ετών, που έχουν διακριθεί, επιδεικνύοντας αφοσίωση στους  LGBTQ+ στόχους.

Παρένθεση: Φαντάζεστε ένα αντίστοιχο βραβείο για straight; Ή για… swingers δικηγόρους; Δεν είναι κωμικό; Δεν είναι σεξισμός από την ανάποδη; Αγωνιστήκαμε τόσα χρόνια, ώστε οι ομοφυλόφιλοι να μην υφίστανται διακρίσεις και να μην είναι ο ερωτικός προσανατολισμός κριτήριο για τίποτε, για να φτάσουμε να βλέπουμε ενώσεις ομοφυλόφιλων δικηγόρων να βραβεύουν τα μαχητικά τους στελέχη; Και γιατί μόνο δικηγόρων; Να φτιάξουμε και Εθνικούς Συλλόγους Ζαχαροπλαστών LGBTQ+, Επιπλοποιών LGBTQ+, Υδραυλικών LGBTQ+ και πάει λέγοντας. Λες κι έχει καμμία σημασία, για το πόσο καλά ξέρεις τους νόμους ή αλλάζεις λεκάνη τουαλέτας, το «πώς το κάνεις» στο κρεβάτι. Κλείνει η παρένθεση.

Όμως, το βραβείο που καθιέρωσε την Erica Holzer το χρωστάει στην υπόθεση Σέρινταν. Ανακηρύχθηκαν, με τον Jevon Bindman, δικηγόροι της χρονιάς για το 2024. Σε δηλώσεις και συνεντεύξεις της η Erica Holzer, είπε ότι εάν την υπόθεση την έχαναν οι Σέρινταν, θα είχε τεράστιο αντίκτυπο για άλλες «οικογένειες» LGBTQ και θα δημιουργούσε ένα τεράστιο κύμα αγωγών. 

Ζητωκραύγαζε για τη νίκη και το Lavender Bar Association που επένδυσε στην Holzer, βραβεύοντάς την μέρα παρά μέρα. Το Lavender Bar Association είναι ένας μηχανισμός προώθησης της ομοφυλοφιλικής και της woke ατζέντας (ένας από τους δεκάδες που λειτουργούν στις ΗΠΑ και συνιστούν ένα τεράστιο, πολυδαίδαλο και με αθρόα χρηματοδότηση οικοσύστημα) με τμήματα σε όλες τις Πολιτείες των ΗΠΑ, στον οποίο συμμετέχουν δικηγόροι και δικαστές, σε θέσεις – κλειδιά. Δείτε δύο μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου της Μινεσότα, που μάλλον έχουν τον ίδιο κουρέα.

Αριστερά, η δικηγόρος Lisa Beane, αναπληρώτρια Γενική Σύμβουλος του Πανεπιστημίου της Μινεσότα, που εκπροσωπεί το Πανεπιστήμιο σε αστικές υποθέσεις σε πολιτειακά και ομοσπονδιακά δικαστήρια. Είναι επίσης μέλος του διοικητικού συμβουλίου του Ιδρύματος Γυναικών Δικηγόρων της Μινεσότα και της Επιτροπής Επιλογής Δικαστών.

Δεξιά, η δικαστής Melissa Houghtaling,  στο Τμήμα Οικογενειακού Δικαίου. Πριν από τον διορισμό της, ήταν δικηγόρος στην Heltzer & Burg, P.A. (ένα από τα πρώτα δικηγορικά γραφεία LGTBQ στη Μινεσότα), επίκουρη καθηγήτρια στο Mitchell Hamline School of Law, στο Hamline University και στο Inver Hills Community College και πρώην πρόεδρος της Επιτροπής Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και Ίσων Οικονομικών Ευκαιριών. Είναι παντρεμένη με γυναίκα και έχουν έναν γιο ο οποίος επίσης ρωτάει ποιος είναι ο πατέρας του. 

Τα συμπεράσματα δικά σας. Εμένα θα μου επιτρέψετε να κάνω τρία ερωτήματα.

Ερώτημα πρώτο: με ποιο δικαίωμα μεταχειριζόμαστε τα παιδιά ως πειραματόζωα κοινωνικών πειραμάτων ή ως αξεσουάρ της σχέσης δύο (ή περισσότερων) ανθρώπων του ιδίου φύλου, που είναι απολύτως σεβαστή ως προς την ερωτική της παράμετρο, αλλά είναι αδύνατον, εκ φύσεως, να δημιουργήσει παιδιά;

Ερώτημα δεύτερο: Όταν οι δικηγόροι που υποστηρίζουν και, κυρίως, οι δικαστές που κρίνουν υποθέσεις σαν των Σέριντανς, είναι και οι ίδιοι… Σέριντανς, πόσες πιθανότητες δίνετε να δικαιώσουν κάποιον σαν τον Κρις; Είναι δυνατόν ένας δικαστής να είναι μαχητικό στέλεχος μιας ομάδας ανθρώπων, οι επιδιώξεις των οποίων εξαρτώνται από την κρίση της Δικαιοσύνης; Θα μπορούσε, ας πούμε, ένας δικαστής του ΣτΕ να είναι μέλος ενός συλλόγου κατά των ανεμογεννητριών και ταυτόχρονα να κρίνει αν ένα αιολικό πάρκο πληροί τους περιβαλλοντικούς όρους για χορήγηση άδειας; Δεν είναι αυτό ο ορισμός της σύγκρουσης συμφερόντων, του conflict of interest που λένε και στη Μινεσότα;

Ερώτημα τρίτο και φαρμακερό: πόσο μέλλον δίνετε σε έναν πολιτισμό, ο οποίος μετά από 2500 χρόνια ορθολογισμού, προσπαθεί, με το πιο σοβαρό ύφος, να πείσει ένα 5χρονο κοριτσάκι ότι μπαμπάς της είναι αυτή η κυρία; 

*Ο Θάνος Τζήμερος είναι επιχειρηματίας, πρώην πρόεδρος της «Δημιουργίας Ξανά»

Adblock test (Why?)

Πηγή: capital

Σχετικά άρθρα

• Unique Post

Δημοσίευση από AutoPolis, Βρίσκεται στις κατηγορίες Διάφορες ειδήσεις

Σχολιάστε το άρθρο