Κάτι πρέπει να αλλάξει με τους πρώην πρωθυπουργούς

Οι απουσίες των Κ. Καραμανλή και Α. Σαμαρά από την γιορτή των 50 χρόνων της ιδρυτικής διακήρυξης της ΝΔ, είναι η συνέχεια μιας εσωστρέφειας και μιας υπόγειας εσωκομματικής σύγκρουσης που υποβόσκει το τελευταίο διάστημα στην ΝΔ.

Οι δύο πρώην πρωθυπουργοί είναι εκφραστές δύο διαφορετικών τάσεων μέσα στο ίδιο κόμμα, που έρχονται σε πλήρη σύγκρουση με τον κεντρώο προσανατολισμό που επιχείρησε πρόσφατα ο Κ. Μητσοτάκης, με την ψήφιση νομοσχεδίων με προοδευτικό πρόσημο.

Και αυτό συμβαίνει με όλους τους πρώην πρωθυπουργούς όλων των κομμάτων εξουσίας, που έπαψαν να είναι αρχηγοί.

Όποια προσπάθεια γίνεται από τους νυν αρχηγούς για αλλαγή πορείας του κόμματος, βρίσκει πάντα την αντίδραση των τέως.

Ίσως έφτασε η στιγμή να τεθεί επί τάπητος ένα θέμα ταμπού.

Την αποχώρηση από την ενεργό πολιτική όλων των πρώην πρωθυπουργών που έχουν πάψει να είναι αρχηγοί του κόμματός τους.

Αυτή την στιγμή στην Ελληνική Βουλή υπάρχουν τρεις πρώην πρωθυπουργοί που δεν είναι αρχηγοί κόμματος.

Είναι ο Γιώργος Παπανδρέου, ο Αντώνης Σαμαράς και ο Αλέξης Τσίπρας.
Και οι τρείς καταλαμβάνουν μια θέση βουλευτή χωρίς ουσιαστικά να έχουν καμία κοινοβουλευτική δράση.

Μια θέση «εξ οφίτσιο» δηλαδή, που αποτελεί κάτι σαν απόδοση αξιώματος, αν και ο Ελληνικός λαός έχει καταδικάσει με την ψήφο του την πρωθυπουργική τους θητεία.

Και αυτό, γιατί αν και δεν εκλέγονται από τον λαό με σταυρό όπως οι υπόλοιποι βουλευτές, έχουν καπαρωμένη την βουλευτική έδρα με βάση το άρθρο 72 – Προεδρικό Διάταγμα 26/2012 – (Άρθρο 72 Π.Δ. 96/2007):

«Όσοι έχουν διατελέσει πρωθυπουργοί σε κυβέρνηση που έτυχε ψήφου εμπιστοσύνης της Βουλής και έχουν εκλεγεί βουλευτές καθώς και ο αρχηγός ή ο πρόεδρος αυτοτελούς κόμματος ή, αν πρόκειται για συνασπισμό κομμάτων, ο αρχηγός του συνασπισμού, θεωρούνται ότι λαμβάνουν σταυρούς προτίμησης το σύνολο των έγκυρων ψηφοδελτίων του συνδυασμού στο ψηφοδέλτιο του οποίου περιλαμβάνονται.»

Ένα προεδρικό διάταγμα που ουσιαστικά παραβιάζει τις αρχές της άμεσης ψηφοφορίας, της ελεύθερης και ανόθευτης λαϊκής βούλησης και παρέχει στους πρώην πρωθυπουργούς εις το διηνεκές προνομιακή μεταχείριση έναντι των υπόλοιπων υποψηφίων βουλευτών.

Χαρακτηριστική η περίπτωση τουΠαναγιώτη Φασούλα που αν και ήρθε πρώτος σε σταυρούς στην Α’ Πειραιώς το 2004 έχασε την έδρα από τον Κώστα Σημίτη, γιατί σε αυτόν προσμετρήθηκαν όλοι οι σταυροί του ψηφοδελτίου του ΠΑΣΟΚ χωρίς ο ίδιος να έχει πάρει προσωπικά ούτε έναν.

Και το χειρότερο;

Όταν προσέφυγε στο Ανώτατο Ειδικό Δικαστήριο (ΑΕΔ)για να πάρει την έδρα πίσω, απέρριψαν το αίτημα του με τον συλλογισμό ότι: «Το Σύνταγμα ανέχεται εξαιρέσεις από την αρχή της ισότητας στο δικαίωμα του εκλέγεσθαι….κτλ κτλ».
Άλλα λόγια να αγαπιόμαστε.

Αν παρόλα αυτά, δεν θέλουν να ακολουθήσουν το παράδειγμα του Κώστα Καραμανλή που αποχώρησε οικειοθελώς και θέλουν να παραμείνουν στην πολιτική σκηνή, ας κατέβουν τουλάχιστον και αυτοί υποψήφιοι στις εκλογές με τους ίδιους όρους. Να τίθενται και αυτοί με σταυρό στην κρίση του Ελληνικού λαού και να ασκούν με επιμέλεια και διαρκή παρουσία τα καθήκοντα του βουλευτή αν εκλεγούν.

Γιατί κανένας από τους πρώην πρωθυπουργούς που βρίσκεται αυτή την στιγμή στην βουλή δεν έχει ενεργό συμμετοχή σε ότι  διαδραματίζεται στην κεντρική πολιτική σκηνή αυτού του τόπου. Όχι μόνο δεν συμμετέχουν ενεργά στις εκλογές, αλλά δεν στηρίζουν ουσιαστικά ούτε τα κόμματα που ανήκουν. Όποτε μάλιστα η ηγεσία του κόμματος, τους ζητά μια δημόσια δήλωση στήριξης, αν  την κάνουν, την διατυπώνουν με τέτοιο τρόπο που περισσότερο αμφιβολίες γεννά παρά στήριξη.

Ο Γιώργος Παπανδρέου παραμονές εκλογών αντί να στηρίξει το κόμμα που τον έκανε πρωθυπουργό, πρόδωσε την εμπιστοσύνη των ψηφοφόρων του και ενεργώντας διασπαστικά δημιούργησε δικό του κόμμα.

Ο Αντώνης Σαμαράς όταν του δίνεται η ευκαιρία, με παρεμβάσεις του, στέκεται απέναντι στην κυβέρνηση Μητσοτάκη κατηγορώντας την ότι απομακρύνεται από τις διαχρονικές αξίες της γαλάζιας παράταξης, δίνοντας σε αυτές τις διαφωνίες ιδεολογικό και πολιτικό υπόβαθρο.

Και ο Αλέξης Τσίπρας από τότε που παραιτήθηκε από την αρχηγία του ΣΥΡΙΖΑ, παρ’ όλες τις εκκλήσεις των συντρόφων του να βγει μπροστά και να πάρει θέση, απέχει φανερά από τα τεκταινόμενα στον κόμμα του, έχει όμως «μέσω κύκλων» πλούσια υπόγεια δραστηριότητα.Στήριξε ουσιαστικά με την σιωπή του την εκλογή του Σ. Κασσελάκη στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ εις βάρος των παλιών του συντρόφων βυθίζοντας στην ανυποληψία το κόμμα του και αργότερα μέσω «αντιπροσώπων» συνέβαλε στην αποπομπή του.

Και σαν βουλευτές όμως αντίστοιχη συμπεριφορά και έλλειψη σεβασμού έχουν επιδείξει.

Είναι οι βουλευτές με την μικρότερη παρουσία στην Βουλή, δεν καταθέτουν επερωτήσεις, δεν συμμετέχουν στο νομοθετικό έργο, δεν παίρνουν τον λόγο στην Βουλή, σπάνια ανεβαίνουν στο βήμα και ούτε συμμετέχουν σε μόνιμες η διαρκείς επιτροπές της Βουλής. Και αυτό, γιατί θεωρούν ότι η ιδιότητα του βουλευτή που έχουν τώρα, είναι υποδεέστερη από αυτή του πρωθυπουργού που είχαν κάποτε και τους μειώνει να ασκήσουν τα καθήκοντα του βουλευτή.
Το μόνο που κάνουν είναι να πιάνουν στασίδι στα «βορινά» όταν αποφασίσουν να παραστούν.

Και όμως, θα μπορούσαν αυτοί οι άνθρωποι με την εμπειρία, αλλά και τις προσωπικές σχέσεις που έχουν αποκτήσει από την πρωθυπουργική τους θητεία, να προσφέρουν έργο, παρεμβαίνοντας δημόσια με ψυχραιμία, με αίσθημα εθνικής ευθύνης και ενότητας στα κρίσιμα ζητήματα που αφορούν αυτή την χώρα και που είναι τόσα πολλά. Ζητήματα που τα ξέρουν γιατί τα περισσότερα οι ίδιοι διαχειρίστηκαν.

Ούτε αυτό κάνουν δυστυχώς.

Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να περνούν ανελλιπώς κάθε τέλος του μήνα από το ταμείο να εισπράττουν τον παχυλό τους μισθό.