Εμείς και εσείς σε επαφή
ελculture
05/01/2025 - 21:54
hourly
1
The post Στον δρόμο των Μικρών Μουσικών του Ωδείου Αθηνών – Ένα ξεχωριστό πρόγραμμα υποτροφιών που φωτίζει το χάρισμα και την αφοσίωση των παιδιών στη μουσική appeared first on ελculture.
]]>
Στη μνήμη του η εικόνα του παππού του, μουσικός στην Ορχήστρα Ελαφράς Μουσικής και μέλος των γκρουπ που έπαιζαν μουσική σε παλιές ελληνικές ταινίες. Τον μύησε σε πολύ μικρή ηλικία στη θεωρία της μουσικής, άρχισε να του μαθαίνει τις νότες και το πεντάγραμμο. Πνευστός και εκείνος και ακόμα και αν ο μουσικός δρόμος του Παναγιώτη πέρασε και από το πιάνο, κατέληξε στο κλαρινέτο. Στα 11 – 12 του άρχισε να φαντάζεται τον εαυτό του, είχε πια κατασταλάξει ότι θέλει να ασχοληθεί με τη μουσική.
Κάπου εκεί εξασφάλισε την υποτροφία του προγράμματος «Μικροί Μουσικοί» του Ωδείου Αθηνών, το οποίο τα τελευταία 3 χρόνια στηρίζεται σημαντικά από το Qualco Foundation, την μη κερδοσκοπική πρωτοβουλία του Qualco Group, με την εφαρμογή του όμως να έχει μια μεγάλη διαδρομή στα χρόνια, καθώς από το 2014 προσφέρει τη δυνατότητα για μουσικές σπουδές σε παιδιά, ηλικίας 6-13 ετών, των οποίων οι οικογένειες αδυνατούν να καλύψουν το κόστος των διδάκτρων.
«Όλα τα παιδιά θα έπρεπε κάποια στιγμή να κάνουν μουσική, αλλά το μεγάλο κρίμα είναι παιδιά που έχουν ένα χάρισμα να χαθεί, διότι δεν μπορούν οι οικογένειες να αντιμετωπίσουν το οικονομικό σκέλος μιας σπουδής στο Ωδείο», υπογραμμίζει ο Πρόεδρος του Ωδείου Αθηνών κ. Νίκος Τσούχλος.
Ο Παναγιώτης Γιαννάκας είναι από τα πρώτα παιδιά που συμμετείχαν στο πρόγραμμα και η πορεία του έχει ήδη αποδειχθεί λαμπρή.
Το Πρόγραμμα Υποτροφιών «Μικροί Μουσικοί» ξεκίνησε σε διάλογο με το Κοινωφελές Ίδρυμα Λάτση σε μια δύσκολη κατάσταση για την χώρα, όπου οι οικονομικές δυσκολίες που αντιμετώπιζαν πολλές οικογένειες ήταν τροχοπέδη για να σπουδάσουν τα παιδιά τους μουσική.
«Το πρόγραμμα σχεδιάστηκε πάνω στους εξής δύο άξονες», περιγράφει ο κ. Τσούχλος. «Ο ένας ήταν η επιλογή των παιδιών να βασίζεται στη δυσκολία αντιμετώπισης του οικονομικού μέρους της σπουδής. Δεύτερο κριτήριο επιλογής των παιδιών ήταν η κλίση, η έφεση -το ταλέντο ίσως είναι λίγο νωρίς να το πει κανείς-, που θα τους επέτρεπε να συμμετάσχουν σε ένα πρόγραμμα που δεν είναι μόνο υποτροφίας, αλλά είναι ταυτόχρονα ένα πρόγραμμα ειδικών προδιαγραφών, αυξημένων απαιτήσεων προκειμένου να δώσει τη δυνατότητα στα παιδιά να προχωρήσουν πιο γρήγορα και να εμβαθύνουν περισσότερο στη μουσική. Δεν ζητάμε πρότερες γνώσεις από τα παιδιά που δίνουν εξετάσεις για να εισαχθούν σε αυτό το πρόγραμμα. Εάν τις έχουν ακόμα καλύτερα. Τσεκάρουμε βασικές δεξιότητες κάπως έμφυτες, εάν υπάρχει αίσθηση ρυθμού, εάν υπάρχει γενικά ένα μουσικό ένστικτο».
Από το 2022 το πρόγραμμα στηρίζεται από το Qualco Foundation και μέχρι σήμερα εξασφαλίζει 22- 30 υποτροφίες ανά έτος.
Όπως επισημαίνει ο κ. Δημήτρης Λίτινας, Senior Director, Strategic Business Development του Qualco Group: «Ο πολιτισμός είναι ένας από τους 4 βασικούς άξονες δράσης μας στο Qualco Foundation και υποστηρίζουμε πληθώρα προγραμμάτων στο συγκεκριμένο τομέα. Πιστεύουμε ότι η πρόσβαση στην τέχνη και τον πολιτισμό είναι θεμελιώδης για την ανθρώπινη ανάπτυξη και στο πλαίσιο αυτό επιδιώκουμε να δημιουργούμε ευκαιρίες συμμετοχής και ισότιμης πρόσβασης στον πολιτισμό για όλους. Οι υποτροφίες των Μικρών Μουσικών, είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα του οράματος αυτού: το πρόγραμμα δίνει την ευκαιρία σε παιδιά που ίσως δε θα είχαν αυτή τη δυνατότητα να πραγματοποιήσουν το όνειρό τους, να καλλιεργήσουν το ταλέντο τους με υψηλού επιπέδου σπουδές σε ένα από τα παλαιότερα και κορυφαία εκπαιδευτικά ιδρύματα παραστατικών τεχνών.»
Όσον αφορά την εκπαιδευτική διαδικασία οι Μικροί Μουσικοί ακολουθούν ένα πρόγραμμα σπουδών που βασίζεται σε κάποιους σταθερούς πυλώνες. Όπως μας αναφέρει ο Φίλιππος Τσαλαχούρης, συνθέτης και Διευθυντής των Μουσικών Σχολών του Ωδείου, σ’ αυτούς εντάσσονται το ειδικό όργανο, – ειδικό μάθημα, τα θεωρητικά, η ομαδικότητα στη χορωδία, η οποία εξασκεί και την ακοή και η συμμετοχή σε σύνολα. Τα τέσσερα αυτά μαθήματα θέτουν τις βάσεις για τη σύνθεση της ομάδας των Μικρών Μουσικών. Μιλάμε για ομάδα καθώς η καλλιέργεια του ομαδικού πνεύματος έχει ένα εξαιρετικά σημαντικό κομμάτι στη διαδικασία.
«Ενώ η μουσική πραγματικά ευνοεί την μοναχική μελέτη και την σπουδή κατ’ ιδίαν, το πρόγραμμα επενδύει πάρα πολύ στην ομαδικότητα. Δηλαδή η οικογένεια των μικρών μουσικών είναι μια ομάδα στην πραγματικότητα, η οποία συστήνει την χορωδία, έχει σύνολα, τα παιδιά μεταξύ τους έχουν εβδομαδιαία, σταθερή επαφή», σημειώνει ο κ. Τσαλαχούρης.
Για τον Παναγιώτη το σύνολο είναι αυτό ακριβώς το πλαίσιο στο οποίο επιθυμεί να συνεχίσει να υπάρχει μουσικά: «Σίγουρα έχει τη μοναχικότητά της η μουσική και η προσωπική μελέτη είναι πολύωρη, αλλά αποζημιώνεσαι στο τέλος γιατί η σύμπραξη με άλλους μουσικούς είναι μία τελετουργία, είναι κοινωνικοποίηση. Είναι καταπληκτικό αυτό το συναίσθημα, ειδικά όταν η ατμόσφαιρα που επικρατεί σε μια ορχήστρα είναι ωραία».
Όπως κάθε χρόνο έτσι και τις φετινές γιορτινές μέρες που διανύουμε λίγο πριν την κορύφωση των Χριστουγέννων, η χορωδία των Μικρών Μουσικών πραγματοποίησε μια σειρά από ζωντανές εμφανίσεις για να μας βάλει στο κλίμα με τις μοναδικές μελωδίες της στο πλαίσιο της Χριστουγεννιάτικης Συναυλίας των Μουσικών Συνόλων του Ωδείου, στο Μουσείο Βασίλη & Ελίζας Γουλανδρή και στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο.
Παρακολουθώντας τους ζωντανά θα νιώσεις αυτό που τονίζει και ο κ. Τσαλαχούρης, ότι το βασικό συστατικό της ομάδας είναι ένα, κοινό για όλους: η αφοσίωση στη μουσική.
«Η κυρία Καλλιόπη Γερμανού, που είναι η έφορος του προγράμματος, λέει μια πολύ ωραία φράση στους γονείς με τους οποίους συναντιόμαστε αρκετά συχνά και διατηρούμε επαφή, ότι ένα παιδί το οποίο δηλώνει το ενδιαφέρον του για την ομάδα των Μικρών Μουσικών και τελικά επιλέγεται να μπει, δεν είναι σε καμία περίπτωση ένα παιδί που στη ζωή του κάνει και ολίγη μουσική. Για τους Μικρούς Μουσικούς η μουσική πρέπει να κατέχει κεντρικό ρόλο στη ζωή τους. Για να παραμείνουν αριστούχοι όσο συμμετέχουν στο πρόγραμμα, σημαίνει μία αφοσίωση και ένα δόσιμο, το οποίο είναι πάνω από τον μέσο όρο».
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο το πρόγραμμα των Μικρών Μουσικών λειτουργεί σαν ένα πειραματικό σχολείο, σύμφωνα με τον κ. Τσαλαχούρη, και βασικός στόχος του είναι η γενικότερη αναβάθμιση των σπουδών μέσα στο Ωδείο Αθηνών καθώς η σχέση που δημιουργείται μεταξύ μαθητών – διδασκόντων είναι αμφίδρομη.
Ο δρόμος των Μικρών Μουσικών
Τι γράφει όμως ο δρόμος των Μικρών Μουσικών; Επαγγελματική ενασχόληση, εξωτερικό, αλλαγή κατεύθυνσης; Ποιος είναι ο στόχος, ποιες οι διέξοδοι και τι έχει δείξει η ιστορία όσο τρέχει το πρόγραμμα υποτροφιών;
Όπως μας εξηγεί ο κ. Τσαλαχούρης: «Υπάρχουν παιδιά τα οποία ακολούθησαν το πρόγραμμα και μετά συνέχισαν κανονικά τις σπουδές τους στο Ωδείο. Υπάρχουν παιδιά τα οποία ακολούθησαν με αφοσίωση το πρόγραμμα και μετά σταμάτησαν. Έχουμε την περίπτωση του Παναγιώτη Γιαννάκα, ένα παιδί το οποίο ξεκίνησε, γαλουχήθηκε μέσα στο πρόγραμμα των Μικρών Μουσικών. Άλλα παιδιά, τα οποία αρίστευσαν και στη συνέχεια άλλαξαν όργανο. Έχουμε συναντήσει όλες τις περιπτώσεις και αυτό είναι θαυμάσιο, διότι είναι ένα κοινωνικό σύνολο που είναι λογικό να παρουσιάζει πολλές και διαφορετικές εκφάνσεις.»
Για τον κ. Τσούχλο ο δρόμος δεν οδηγεί απαραίτητα στο εξωτερικό και την επαγγελματική ενασχόληση: «Κάποια παιδιά που έχουν έφεση στη μουσική, στην πορεία επιλέγουν να πουν “εντάξει, ήταν μια ωραία εμπειρία, αλλά τώρα θέλω να κάνω κάτι άλλο στη ζωή μου”. Δεν είναι ψυχαναγκαστικός στόχος να γίνουν επαγγελματίες. Εκείνο που μας ενδιαφέρει κυρίως είναι η χαρά της μουσικής για παιδιά, τα οποία έχουν έφεση σε αυτό το είδος. Παρόλα αυτά, το γεγονός ότι κάποια παιδιά σήμερα είναι νέοι επαγγελματίες που διεκδικούν μια θέση στον χώρο, είναι κάτι πολύ σημαντικό νομίζω.»
Με τον κ. Τσαλαχούρης να συμπληρώνει: «Η μεγάλη πρόκληση είναι ένα παιδί να το “κερδίσεις” στη μουσική, όχι απαραίτητα με προοπτική να γίνει μουσικός, αλλά με προοπτική ακόμα και να γίνει ένας καλός ακροατής. Όσο ταλέντο και όση αφοσίωση χρειάζεται κάποιος για να γίνει βιολιστής, άλλο τόσο χρειάζεται και για να γίνει ένας καλός ακροατής. Σημασία έχει να ασκηθούν τα παιδιά και όχι σαν παιδιά, αλλά να ασκηθούν ως άνθρωποι στην εκτίμηση της ομορφιάς. Το μεγαλύτερο πρόβλημα που υπάρχει για μένα είναι η ασχήμια που μας περιβάλλει. Όλα τα άλλα βρίσκονται. Ο ρόλος μας είναι ένα παιδί, το οποίο ανεβαίνει τη σκάλα του Ωδείου Αθηνών να προσπαθήσουμε να το “κερδίσουμε” σε αυτό που λέμε “εκτίμηση της ομορφιάς”. “Η ομορφιά μόνο μπορεί να σώσει τον κόσμο” – Ντοστογιέφσκι»
Ο Παναγιώτης Γιαννάκας γνώριζε από την αρχή ότι ήθελε να ακολουθήσει τον δρόμο του εξωτερικού για να συνεχίσει τις σπουδές του.
«Τυπικά το πτυχίο του εξωτερικού ισοδυναμεί με το πτυχίο που προσφέρουν τα πανεπιστήμια που έχουμε στην Ελλάδα χωρίς βέβαια να είναι πανεπιστήμια παραστατικών τεχνών, είναι πιο κοντά στο μουσικολογικό κομμάτι, έχουν ένα θεωρητικό βάρος. Η αλήθεια είναι ότι το γενικό επίπεδο στο εξωτερικό είναι υψηλότερο από την Ελλάδα. Δεν θα κοιτάξει κάποιος τι χαρτί έχεις, τι πτυχίο έχεις, αρκεί να είσαι στο είδος σου στην κορυφή είτε ως παιδαγωγός, είτε ως οργανοπαίχτης. Είναι πολύ υψηλό το επίπεδο και αυτό ουσιαστικά αντικατοπτρίζεται στο επίπεδο της τάξης. Οι συμφοιτητές μου στη Γενεύη ήταν ένας και ένας, δηλαδή ο ένας έπαιρνε και έδινε έμπνευση στον άλλον και σε έβαζε σε μία λογική να γίνεις και καλύτερος.
Δυσκολίες υπάρχουν πολλές, στατιστικά όμως φαίνεται ότι είναι μονόδρομος το εξωτερικό προς το παρόν. Υπάρχουν εξαιρέσεις και ίσως κάποιος που κατέχει ένα εξαιρετικό ταλέντο, το οποίο είναι one of a kind, καταφέρει και χωρίς να πάει στο εξωτερικό να διασφαλίσει μια θέση σε ορχήστρα. Είναι όμως μεγάλη έλλειψη το γεγονός ότι δεν έχουμε Ανώτατη Ακαδημία Παραστατικών Τεχνών».
Όποια διαδρομή και αν επιλέξει το κάθε παιδί, έχει τη δική της αξία, αρκεί να ακολουθεί το ένστικτό του, όπως λέει και ο Παναγιώτης. Το Πρόγραμμα Υποτροφιών «Μικροί Μουσικοί» του Ωδείου Αθηνών φαίνεται ότι έχει και θα συνεχίσει να έχει βάθος χρόνου.
Όπως σημειώνει ο κ. Τσούχλος: «Υπάρχει στον τομέα της μουσικής μία μεγάλη θεσμική αμηχανία που ελπίζουμε να λυθεί. Εμείς ως Ωδείο Αθηνών είμαστε ένας μη κερδοσκοπικός φορέας, άρα προσπαθούμε και είναι υποχρέωσή μας χάρη και σε γενναιόδωρες κινήσεις και στην στήριξη που δεχόμαστε, όπως αυτή του Qualco Foundation και του Qualco Group, η οποία είναι πολύ σημαντική γιατί μας επιτρέπει να το συνεχίσουμε, να κρατήσουμε κάπως τη σημαία ψηλά, όσο αυτό γίνεται.»
Και καταλήγει: «Τώρα βλέπουμε τους καρπούς της δουλειάς που έχει γίνει μεταξύ 2014 και 2018. Το πολύ συγκινητικό είναι ένα παιδί, το οποίο ήρθε και είχε μία έφεση αλλά όχι κάτι πιο εξειδικευμένο, σήμερα να είναι επαγγελματίας και να έχει μία πορεία την οποία παρακολουθούμε. Είναι η μεγάλη ανταμοιβή και μία απόδειξη ότι το πρόγραμμα άξιζε τον κόπο να το στηρίξει κανείς.»
Λίγα λόγια για το Qualco Foundation
Το Qualco Foundation είναι μια μη κερδοσκοπική πρωτοβουλία του Qualco Group, με σκοπό την ενίσχυση εγχειρημάτων που στοχεύουν στο κοινό όφελος, που συνδράμουν στη δημιουργία μίας βιώσιμης κοινωνίας και που δίνουν νέες προοπτικές σε όλες και όλους. Μέσω δωρεών, στρατηγικών συνεργασιών και πρωτοβουλιών, συμπράττουμε με φορείς μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα, καθώς και με εκπαιδευτικά και πολιτιστικά ιδρύματα, συμμετέχοντας στην κοινή προσπάθεια να ανταποκριθούμε αποτελεσματικά στις ανάγκες της κοινωνίας. Η κοινωφελής δράση του Qualco Foundation εστιάζει σε τέσσερις πυλώνες: Παιδεία & Επιστήμη, Αθλητισμό, Πολιτισμό, Κοινωνική Αλληλεγγύη. Βασικές μας αρχές είναι η αλληλεγγύη, η συμπεριληπτικότητα και η διαφάνεια. Εάν επιθυμείτε να μάθετε περισσότερα μπορείτε να ανατρέξετε στο www.qualcofoundation.com.
The post Στον δρόμο των Μικρών Μουσικών του Ωδείου Αθηνών – Ένα ξεχωριστό πρόγραμμα υποτροφιών που φωτίζει το χάρισμα και την αφοσίωση των παιδιών στη μουσική appeared first on ελculture.
]]>
The post Μέσα απ’ τις ευχές σκάει ο καφές appeared first on ελculture.
]]>
Και τότε μας συνέβη κάτι μαγικό. Κάτι που απασχολημένοι με το βλέμμα στο παρελθόν δεν είχαμε δει να έρχεται. Αλλά ήρθε. Και μας υποδέχτηκε μαζί με το νέο έτος. Κάθε φορά που ευχόμασταν «Καλή Χρονιά», έσκαγε μέσα από την ευχή μας μια κούπα συγκεκριμένης μάρκας καφέ, που γέμιζε την οθόνη του κινητού, προτρέποντάς μας να βρούμε την απόλαυσή μας. Δεν μας είχε ξανατύχει. Εμένα τουλάχιστον δεν μου είχε ξανατύχει. Πάνω από μισό αιώνα ζωής, όταν ευχόμουν απλά ευχόμουν. Και είχα μείνει ως τώρα με την εντύπωση ότι τα λόγια μου ήταν αποκλειστικά δικά μου, ότι οι ευχές μου ήταν αποκλειστικά δικές μου κι ότι απευθύνονταν στους αποδέκτες τους στο πλαίσιο της όποιας μεταξύ μας σχέσης. Είχα μείνει ως τώρα με την εντύπωση ότι όταν λέω χρόνια πολλά σε έναν άνθρωπο το λέω εγώ σε αυτόν. Ότι είναι κάτι μεταξύ μας. Ιδιωτικό, διαπροσωπικό, εκτός αγοράς. Εθιμοτυπικό ή μη, εγκάρδιο ή μη, πάντως αφορούσε εμένα και τον εκάστοτε αποδέκτη.
Πότε άραγε εκχωρήσαμε το «Καλή Χρονιά» μας σε κάποια πολυεθνική; Από πού κι ως πού χώθηκε και διαφήμισε τον καφέ της μέσα από τη δική μας ευχή; Μας πήρε κάποια άδεια; Δεχθήκαμε να γίνουμε σεξεργάτες της και δη άνευ ανταλλάγματος; Πώς ακριβώς έχωσε τα βρωμόχερά της μέσα στα λόγια μας; Ένα χρόνια πολλά θέλαμε να πούμε. Ούτε αυτό δεν μπορούμε πια χωρίς κάποιοι μεγαλομέτοχοι να αυξάνουν ακόμα περισσότερο τα μερίσματά τους; Να την πουλήσουμε την ψυχή μας στον διάβολο. Αλλά αφήστε μας να την πουλήσουμε τουλάχιστον εμείς. Μην την παίρνετε χωρίς να μας ρωτήσετε. Δεν σας δώσαμε ποτέ το ΟΚ. Μετράνε ακόμα αυτά, έχουμε δημοκρατία, ελευθερία, ατομικά δικαιώματα, όλα αυτά τα ωραία που μόνο εμείς είμαστε τόσο τυχεροί ώστε να τα απολαμβάνουμε.
Γαμώ τον καφέ σας. Γαμώ το Viber σας. Γαμώ το σύστημά σας. Γαμώ την ισοπέδωση που προελαύνει σαν να μην τρέχει το απολύτως παραμικρό, σαν να μην έχουμε την παραμικρή σημασία και αξιοπρέπεια.
The post Μέσα απ’ τις ευχές σκάει ο καφές appeared first on ελculture.
]]>
The post «Το αγαπημένο μου γλυκό» σε σκηνοθεσία Μάριαμ Μογκαντάμ και Μπεχτάς Σαανέχα: Η ιρανική ταινία που ξεχώρισε στην τελευταία Μπερλινάλε appeared first on ελculture.
]]>
Ένα τρυφερό και απρόσμενο φιλμ για τον ξαφνικό έρωτα που βιώνει μία μοναχική γυναίκα στην Τεχεράνη, που έκλεψε τις καρδιές στην τελευταία Μπερλινάλε, κερδίζοντας το βραβείο της Οικουμενικής Επιτροπής αλλά και το βραβείο Fipresci. Το Αγαπημένο μου γλυκό βρέθηκε στην κορυφή της λίστας της βρετανικής εφημερίδας Guardian με τις καλύτερες ταινίες του 2024 -καταλαμβάνοντας τη δεύτερη θέση.
ΥΠΟΘΕΣΗ
Η εβδομηντάχρονη Μαχίν ζει μόνη στην Τεχεράνη από τότε που έμεινε χήρα και η κόρη της μετανάστευσε στην Ευρώπη μαζί με τα εγγόνια της, δραπετεύοντας από το αφιλόξενο ιρανικό καθεστώς. Μία μέρα όμως, η ερωτική της ζωή θα αποκτήσει νέα πνοή, και η καρδιά, μαζί με το σπίτι της, θα ανοίξουν και πάλι για έναν άνδρα. Το αναπάντεχο φλερτ τους θα εξελιχτεί σε ένα βράδυ που από κάθε άποψη θα μείνει αξέχαστο.
Σπάζοντας την παράδοση του κλασικού ιρανικού φεστιβαλικού σινεμά, η ταινία επιφυλάσσει εκπλήξεις πρώτου μεγέθους –ιδιαίτερα αν σκεφτεί κανείς τη θέση της γυναίκας στο απολυταρχικό Ιράν σήμερα.
Τολμηρό, πολυεπίπεδα απελευθερωτικό ως προς το ζητούμενο της γυναικείας χειραφέτησης και προικισμένο με δύο μοναδικές ερμηνείες από το πρωταγωνιστικό ζεύγος.
Mία τρυφερή και απρόσμενη ταινία με χιούμορ και ελαφράδα, που μας προ(σ)καλεί να αλλάξουμε τη ζωή μας, σε πείσμα όλων. Αξίζει να αναφερθεί πως η ταινία γυρίστηκε κάτω από τη βαριά σκιά των διαδηλώσεων “Woman Life Freedom”, μετά τη δολοφονία της Μαχσά Αμινί από την ιρανική αστυνομία ηθών.
Στους δύο σκηνοθέτες της ταινίας Μάριαμ Μογκαντάμ και Μπεχτάς Σαανέχα απαγορεύτηκε να ταξιδέψουν στο Φεστιβάλ Βερολίνου για να παρουσιάσουν την ταινία τους στο κοινό. Η ηρωίδα τους στο Αγαπημένο μου γλυκό είναι αυτή που κάνει το πρώτο βήμα, διεκδικώντας τον έρωτα σε προχωρημένη ηλικία και μάλιστα σε μια χώρα όπου τέτοιες κινήσεις θεωρούνται νομικά κολάσιμες για τις γυναίκες.
Το αγαπημένο μου γλυκό (Keyke mahboobe man, Ιράν-Γαλλία-Σουηδία-Γερμανία, 2024, 97’)
Σκηνοθεσία: Μάριαμ Μογκαντάμ, Μπεχτάς Σαανέχα
Σενάριο: Μπεχτάς Σαανέχα, Μάριαμ Μογκαντάμ
Ηθοποιοί: Λίλι Φαρχαντπούρ, Ισμαϊλ Μεχραμπί
[embedded content]
The post «Το αγαπημένο μου γλυκό» σε σκηνοθεσία Μάριαμ Μογκαντάμ και Μπεχτάς Σαανέχα: Η ιρανική ταινία που ξεχώρισε στην τελευταία Μπερλινάλε appeared first on ελculture.
]]>
The post “Secret Level”: Η νέα σειρά – δημιούργημα του Τιμ Μίλερ «κρύβεται» πίσω από τους τίτλους βιντεοπαιχνιδιών appeared first on ελculture.
]]>
Το Secret Level είναι η νέα -και πολλά υποσχόμενη- σειρά ανθολογίας της Amazon, δημιούργημα του Τιμ Μίλερ, σκηνοθέτη των Deadpool (2016) και Terminator: Dark Fate, καθώς και δημιουργό του Love, Death & Robots -μιας άλλης σειράς ανθολογίας του Netflix. Το Secret Level είναι παρόμοιο με το Love, Death & Robots κυρίως στο κομμάτι του animation, μιας και το έχει δουλέψει το Blur Studio, υπεύθυνο για πάρα πολλά cinematics στον χώρο του gaming. Αυτό, και η προσέγγιση κάθε επεισοδίου να λέει μια ξεχωριστή ιστορία, είναι τα μόνα κοινά σημεία τους.
Όμως, εκεί που το Love, Death & Robots προσπαθεί να εξελίξει τις αφηγηματικές τεχνικές μέσω του animation και να βρει ιστορίες επιστημονικής φαντασίας που προκαλούν τους τρόπους που αντιλαμβανόμαστε τον περίγυρό μας, το Secret Level δεν αξιοποιεί καμία τέτοια τεχνική και εν τέλει φαίνεται να κρύβεται πίσω από τους τίτλους βιντεοπαιχνιδιών, των οποίων εκμεταλλεύεται το brand recognition, σε κάτι που μοιάζει απλά με μια ακριβή διαφήμιση.
Το hook του Secret Level είναι πως κάθε επεισόδιο είναι βασισμένο στον κόσμο ενός βιντεοπαιχνιδιού. Δυστυχώς, κανείς δεν έκατσε να αναλογιστεί τη φράση «το μέσο είναι το μήνυμα» κατά τη διάρκεια της παραγωγής και αντί να έχουμε ένα ολοκληρωμένο έργο τέχνης, αμάλγαμα των μεθοδολογιών που μπορούμε να πούμε μια ιστορία, έχουμε ένα συνονθύλευμα από εκρήξεις και slow motion σε χωματότοπους και φουτουριστικές αρένες. Δυστυχώς, δεν σε εμπνέει να ανακαλύψεις αυτούς τους κόσμους παίζοντας, αλλά αντιθέτως ενισχύει το αφήγημα πως κάθε intellectual property, είτε είναι παιχνίδι, βιβλίo ή κόμικ, θα είναι καλή μονάχα αν βρει τον δρόμο της στη μεγάλη οθόνη ή σε κάποια ακριβή μεταφορά για την τηλεόραση. Ένα αφήγημα που αντί να εγκαταλείπουμε, ενστερνιζόμαστε όλο και περισσότερο. Αν συνεχίζουμε να κρίνουμε τα βιντεοπαιχνίδια με βάση τις πλοκές και τα σενάριά τους, τότε το μόνο που θα καταλήγουν να είναι, ή το μόνο που θα τα περιορίσουμε να είναι, είναι δίωρα cutscenes δίχως gameplay.
Τα «σενάρια» των επεισοδίων δεν κάνουν καθόλου χάρες σε αυτά και καταλήγουν να είναι πολυτελή screen savers, ίσως κατάλληλα στο mute, να παίζουν βουβά στο background κατά τη διάρκεια κάποιας συγκέντρωσης σε ένα σπίτι. Το τραγικό σφάλμα της σειράς είναι το ίδιο σφάλμα που εμποδίζει τα βιντεοπαιχνίδια να κάνουν ομαλό πέρασμα σε οποιοδήποτε άλλο μέσο, και αυτό είναι η έλλειψη κατανόησης του πώς λειτουργεί η ιστορία σε ένα παιχνίδι σε σχέση με το μέσο που τη μεταφέρει· και ο πιο σημαντικός παράγοντας σε ένα βιντεοπαιχνίδι είναι ο παίκτης. Αυτό που κάνει τα βιντεοπαιχνίδια ξεχωριστά είναι πως οι επιλογές μας έχουν άμεσο αντίκτυπο στις ιστορίες που διαδραματίζονται και παύουν να είναι ένα απλό σενάριο, αλλά μια βιωματική εμπειρία που κανένας σεναριογράφος ποτέ δεν θα πλησιάσει. Βέβαια, αυτό δεν είναι απόλυτο, καθώς τα τελευταία χρόνια, με σειρές όπως το Arcane, Fallout και The Last of Us, υπάρχει μια θετική εξέλιξη, αλλά δεν είναι ο κανόνας των πραγμάτων, μα η εξαίρεσή τους.
Από τα οχτώ πρώτα επεισόδια -αν και όλα φτωχά σε πλοκή, σενάριο και χαρακτήρες- υπάρχουν τρία ή τέσσερα που μπορούν να προσφέρουν ένα ικανοποιητικό οπτικό θέαμα για μερικά λεπτά. Το δεύτερο επεισόδιο, που διαδραματίζεται στον κόσμο του Sifu, είναι ένα απ’ αυτά που ανήκουν σε αυτή την ομάδα· αν και οι δημιουργοί δεν εκμεταλλεύτηκαν στο έπακρο την αισθητική παλέτα του παιχνιδιού και τον τρόπο που έχει διαλέξει να πει την ιστορία του, μετατρέποντάς το σε ένα δεκαπεντάλεπτο από απλές σκηνές δράσης (τουλάχιστον καλογυρισμένες). Η τρίτη πίστα στο βιντεοπαιχνίδι, το Μουσείο, θα μπορούσε να αποτελέσει πηγή έμπνευσης για μια ολόκληρη ταινία, πόσο μάλλον για ένα 15’ επεισόδιο, αλλά δυστυχώς κι αυτό έμεινε ανεκμετάλλευτο.
Στην ίδια «δεν είναι καλό αλλά βλέπεται» λίστα ανήκουν και τα επεισόδια από το New World, όπου εκεί δανείζει τη φωνή του ο Άρνολντ Σβαρτσενέγκερ, το Warhammer 40,000 και το Armored Core, όπου δανείζει φωνή ο Κιάνου Ριβς.
Η κατάσταση του Secret Level, αν και δεν έχει κάνει τις καλύτερες εντυπώσεις, δεν είναι και τόσο θλιβερή, μιας και το μεγαλύτερο πλεονέκτημα των ανθολογιών είναι η ελευθερία που έχουν να πουν τις ιστορίες τους. Δεν υπάρχει δέσμευση σε μια συγκεκριμένη πλοκή, γεγονός που τα αφήνει ελεύθερα να εξερευνήσουν και άλλες πιθανότητες. Ίσως το Secret Level ξεφύγει από το κουκούλι της διαφήμισης και συνειδητοποιήσει τον πλούτο ιστοριών που διαθέτει και τις αντιμετωπίσει κατάλληλα. Ας ελπίσουμε πως στη δεύτερη σεζόν θα αναλογιστούν περισσότερο το μέσο ως μήνυμα, και θα δημιουργήσουν ιστορίες που εκμεταλλεύονται το μέσο της τηλεόρασης ως τρόπο για να πεις μια ολοκληρωμένη ιστορία, και όχι μόνο το κομμάτι όπου μπορείς να διαφημίζεις μαζικά σε πολλούς ανθρώπους.
Η πρώτη σεζόν αποτελείται από δεκαπέντε επεισόδια και κυκλοφορούν μέσω του Amazon Prime.
Η λίστα των επεισοδίων:
1. Dungeons & Dragons – The Queen’s Cradle
2. Sifu – It Takes a Life
3. New World – The Once and Future King
4. Unreal Tournament – Xan
5. Warhammer 40,000 – And They Shall Know No Fear
6. PAC-MAN – Circle
7. Crossfire – Good Conflict
8. Armored Core – Asset Management
9. The Outer Worlds – The Company We Keep
10. Mega Man – Star
11. Exodus – Odyssey
12. Spelunky – Tally
13. Concord – Tale of the Implacable
14. Honor of Kings – The Way of All Things
15. Playtime – Fulfillment
Ο Λευτέρης Αναγνωστόπουλος ασχολείται με τη συγγραφή και τη σκηνοθεσία. Από τις εκδόσεις Άνω Τελεία κυκλοφορεί το πρώτο του έργο, ένα δυστοπικό, νεο-νουάρ, μυθιστόρημα με τίτλο «Το Κόκκινο Δεξί Χέρι».
The post “Secret Level”: Η νέα σειρά – δημιούργημα του Τιμ Μίλερ «κρύβεται» πίσω από τους τίτλους βιντεοπαιχνιδιών appeared first on ελculture.
]]>
The post Μουσείο Αλέκος Φασιανός: Ο Ιανουάριος αφιερώνεται στην ευεξία appeared first on ελculture.
]]>
ΘΕΜΑΤΙΚΗ ΞΕΝΑΓΗΣΗ – ΦΥΣΗ & ΤΕΧΝΗ
Το Σάββατο 11/1/2025, στις 13.00, το Μουσείο Αλέκος Φασιανός πραγματοποιεί μια ξενάγηση με θέμα τη φύση γύρω από το έργο του καλλιτέχνη.
Το χαρακτηριστικό ύφος του Φασιανού διαμορφώνεται στις αρχές της δεκαετίας του ’60. Τρία βασικά θέματα έμειναν αναλλοίωτα στη διάρκεια της πορείας του: άνθρωπος, φύση, περιβάλλον. Μέσα από τη θεματική ξενάγηση υμνείται η φύση σαν φόρο τιμής στα στοιχεία που την περιβάλλουν. Παρατηρούμε τον αέρα, τον ήλιο, τα φυτά και τη θάλασσα, αισθανόμαστε αυτή την αρμονία και τη γαλήνη που με τόση ευκρίνεια μας μεταδίδει ο καλλιτέχνης μέσα από τις παρατηρήσεις του. Πάντα, ενθυμούμενοι από τον ίδιο ότι «τη φύση κανείς δεν μπορεί να την αντιγράψει, παρά μόνο να την μιμηθεί, προσπαθώντας να έρθει πιο κοντά στο αληθινό».
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ:
Ημερομηνία: Σάββατο 11/1/25
Ώρα: 13:00
Διάρκεια: 50 λεπτά
Πρόσβαση: Σταθμός Μεταξουργείο ή Σταθμός Λαρίσης (Γραμμή 2)
Κράτηση εισιτηρίου: https://www.more.com/gr-el/tickets/museums/thematiki-ksenagisi-gia-tin-fysi/
Κόστος συμμετοχής: Πριν από την ξενάγηση σας μπορείτε να κατεβάσετε την δωρεάν εφαρμογή του ArtVolt ( https://artvolt.com ) για να σκανάρετε, να αποθηκεύσετε και να έχετε μαζί σας τα αγαπημένα σας έργα τέχνης!
Κατάλληλο για iOS και Android
Kόστος εισιτηρίου: Γενικό εισιτήριο ξενάγησης : 13€
Μειωμένο εισιτήριο ξενάγησης* : 10€- φοιτητές , νέοι εως 26 ετών, εκπαιδευτικοί, άνω των 65 ετών, πολύτεκνοι, ομάδες επισκεπτών των 20 ατόμων
Εισιτήριο ξενάγησης με ελάχιστη δυνατή επιβάρυνση* : 3€ Παιδιά έως 18 ετών, Άτομα με αναπηρία και ο συνοδός τους, Άνεργοι με την επίδειξη ενεργής κάρτας ΟΑΕΔ, Φοιτητές της Ανώτατης Σχολής Καλών Τεχνών, Επιμελητήριο Εικαστικών Τεχνών Ελλάδος, Υπάλληλοι του Υπουργείου Πολιτισμού, Κάτοχοι Κάρτας Ελεύθερης Εισόδου σε Μουσεία, Δημοσιογράφοι, Διπλωματούχοι ξεναγοί, Kάτοχοι Κάρτας ICOMOS
*Παρακαλούμε να έχετε στη διάθεσή σας τα αντίστοιχα πιστοποιητικά.
ΔΡΑΣΗ ΓΙΑ ΕΝΗΛΙΚΕΣ| ΜΟΥΣΙΚΟΙ ΚΑΜΒΑΔΕΣ: Ο ΦΑΣΙΑΝΟΣ ΣΕ ΔΙΑΛΟΓΟ ΜΕ ΤΗ ΜΟΥΣΙΚΗ
Το Σάββατο 25 Ιανουαρίου στις 15.00, ελάτε να εξερευνήσουμε τη μαγεία των έργων του Αλέκου Φασιανού μέσα από τους ήχους και να δημιουργήσουμε μαζί μια συλλογική αφήγηση γεμάτη συναισθήματα και έμπνευση.
Σε αυτόν τον μήνα αφιερωμένο στην ευεξία, προσκαλούμε τους επισκέπτες να βιώσουν τμήμα της έκθεσης του Μουσείου Αλέκος Φασιανός, μέσα από διαφορετικές μουσικές υποκρούσεις. Καθώς αλλάζει η μουσική, διερευνούμε πώς οι ήχοι επηρεάζουν τα συναισθήματα και τις σκέψεις μας απέναντι στα εκθέματα.
Παράλληλα, μέσα από μια συλλογική διεργασία, δημιουργούμε το ατομικό μας Mood board, πίνακα διάθεσης, εκφράζοντας οπτικά τις εντυπώσεις και τις συναισθηματικές αποχρώσεις που αναδύθηκαν από την εμπειρία.
Σε αυτήν την πρωτότυπη δράση, θα έχετε την ευκαιρία να δείτε την έκθεση μέσα από την επίδραση διαφορετικών μουσικών ακουσμάτων, διερευνώντας πώς οι αλλαγές στον ήχο μπορούν να αλλάξουν τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε την τέχνη. Στο τέλος, μπορείτε να κρατήσετε ως ανάμνηση το έργο που δημιουργήσατε.
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ:
Ημερομηνία: Σάββατο 25 Ιανουαρίου
Ώρα: 15.00
Διάρκεια: 60’
Ιδανικό για: Ενήλικες και εφήβους, Ομάδες φίλων, ομάδες στην φάση της ψυχοκοινωνικής αποκατάστασης, εκπαιδευτικές ομάδες, Όσους θέλουν να συνδυάσουν την αγάπη τους για την τέχνη με μια καινοτόμο εμπειρία.
Κόστος: 15 ευρώ
Έρευνα, σχεδιασμός,& υλοποίηση: Κατερίνα Μελά
Κρατήσεις: https://www.more.com/gr-el/tickets/museums/i-texni-tou-fasianou-se-dialogo-me-ti-mousiki-mia-polyaisthitiriaki-empeiria/
WELL- BEING YOGA ΣΤΟ ΜΟΥΣΕΙΟ | ΘΈΣΗ & ΦΥΣΗ
Την Κυριακή 26 Ιανουαρίου, στις 10π.μ. σας καλούμε σε μια ακόμα συνάντηση yoga & ευεξία στο Μουσείο.
Η συμμετοχή σε δράσεις που σχετίζονται με τον πολιτισμό και ειδικότερα με την τέχνη, βελτιώνει την ποιότητα ζωής μας. Στόχος της συγκεκριμένης δράσης είναι η εμπλοκή του σώματος μέσα από βατές πρακτικές yoga, ενώ παράλληλα θα έρθουμε σε επαφή με την φύση και το έργο του Αλέκου Φασιανού μέσα από μια πολυδιάστατη εμπειρία.
Οι έντονοι ρυθμοί της καθημερινότητας, οι απαιτήσεις και το άγχος, τείνουν πολλές φορές να μας απομακρύνουν από την συναίσθηση του σώματος μας και να μας επιβάλλουν ταχύτατους ρυθμούς σκέψης και δράσης. Για μια ώρα ξεφεύγουμε από αυτή την καθημερινότητα και κάνουμε slow down εστιάζοντας στα πολυαγαπημένα στοιχεία φύσης του Αλέκου Φασιανού.
Το Μουσείο Αλέκος Φασιανός επιθυμεί να αναδείξει τις πολύπλευρες ιδιότητες και επιδράσεις που μπορεί να έχει η τέχνη επί των ανθρώπων τόσο στην ψυχική τους υγεία όσο και στην γενικότερη κοινωνική τους υπόσταση. Οραματιζόμαστε το Μουσείο ως έναν τόπο κοινωνικοποίησης, συνδιαλλαγής απόψεων, ψυχαγωγίας και πνευματικής τέρψης.
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
Ημερομηνία: Κυριακή 26 Ιανουαρίου
Έναρξη: 10:00 (Παρακαλείστε να βρίσκεστε στον χώρο 10 λεπτά νωρίτερα).
Διάρκεια: 60 λεπτά.
Κόστος συμμετοχής: 15 ευρώ / άτομο.
Περιορισμένος αριθμός θέσεων.
Οι συμμετέχοντες/-ουσες παρακαλούνται να έχουν μαζί τους ατομικά στρωματάκια (yoga mat)
Σχεδιασμός & Εκτέλεση: Ελεάννα Αναγνωστοπούλου, Yoga & Pilates instructor
Πρόσβαση: Σταθμός Μεταξουργείο ή Σταθμός Λαρίσης (Γραμμή 2)
Κράτηση θέσης ηλεκτρονικά στο https://www.more.com/gr-el/tickets/museums/well-being-yoga-sto-mouseio-thesi-fysi/
ΞΕΝΑΓΗΣΗ ΚΟΙΝΟΥ
Το Μουσείο Αλέκος Φασιανός, κάθε Σάββατο στις 11.30 π.μ, αφηγείται την ιστορία του καλλιτέχνη και του πολύπλευρου έργου του μέσα από μια ξενάγηση κοινού.
Η επιμέλεια της έκθεσης αποσκοπεί στο να συστήσει το εύρος του έργου του Αλέκου Φασιανού. Παρουσιάζονται έργα από το 1956 έως το τέλος της ζωής του καλλιτέχνη. Στην έκθεση συναντάμε πρώιμα έργα με αφαιρετική διάθεση της δεκαετίας του ’60 και των πρώτων χρόνων στο Παρίσι. Έργα επηρεασμένα από την Βυζαντινή τέχνη, κολλάζ, μεικτές τεχνικές, αφανείς αλλά και ευρέως αναγνωρίσιμους πίνακες με την πλέον χαρακτηριστική γραφή του Φασιανού.
Ο Μύθος της γειτονιάς του ξετυλίγεται μέσα από έργα που αναπαριστούν εικόνες και βιώματα που απέκτησε στη γειτονιά του Αγίου Παύλου όπου μεγάλωσε και στις περιπλανήσεις του στην Αθήνα. Ήρωες της παιδικής του ηλικίας σμίγουν με τους ήρωες της ελληνικής μυθολογίας δημιουργώντας τον αιώνιο ήρωα που είναι ο άνθρωπος.
Πέραν των ζωγραφικών έργων, η έκθεση επιθυμεί να αναδείξει τη πολύπλευρη προσωπικότητα του καλλιτέχνη, παρουσιάζοντας χειροποίητα αντικείμενα, έπιπλα και φωτιστικά καθώς και κείμενα που έγραψε, βιβλία που εικονογράφησε και ένα πλούσιο αρχειακό υλικό της εμπλοκής του στη σκηνογραφία και στη σχεδίαση κοστουμιών για κωμωδίες του Αριστοφάνη και θεατρικά έργα του Eugène Ionesco.
Η έκθεση ξετυλίγεται μέσα σε ένα χειροποίητο αρχιτεκτόνημα όπου κάθε λεπτομέρεια είναι επιμελημένη από τον Φασιανό, από τα πόμολα στις πόρτες, τα χερούλια στα ντουλάπια, τα καρφιά στους καθρέφτες και τις νωπογραφίες και τα μωσαϊκά δάπεδα. Το Μουσείο Αλέκος Φασιανός έχει αξιοσημείωτη σημασία για τον σύγχρονο εικαστικό και αρχιτεκτονικό χάρτη της Αθήνας μιας και είναι ένα από τα λίγα μουσεία στον κόσμο όπου η συνέργεια καλλιτέχνη και αρχιτέκτονα στηρίζει τον διάλογο μεταξύ των έργων και του χώρου που τα στεγάζει.
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ :
Ημερομηνίες: Σάββατο 11/1/2025, Σάββατο 18/1/2025 & Σάββατο 25/1/2025
Έναρξη: 11.30
Διάρκεια: 60 λεπτά
Κράτηση θέσης μέσω της πλατφόρμας https://www.more.com/gr-el/tickets/museums/mouseio-alekos-fasianos-ksenagisi-koinou-1/ είτε στην είσοδο του Μουσείου έως και 10 λεπτά πριν από την έναρξη της ξενάγησης.
Πρόσβαση από σταθμό Μεταξουργείο ή Σταθμό Λαρίσης (Γραμμή 2)
Κόστος εισιτηρίων:
Γενικό εισιτήριο ξενάγησης : 13€
Μειωμένο εισιτήριο ξενάγησης* : 10€- φοιτητές , νέοι εως 26 ετών, εκπαιδευτικοί, άνω των 65 ετών, πολύτεκνοι, ομάδες επισκεπτών των 20 ατόμων
Εισιτήριο ξενάγησης με ελάχιστη δυνατή επιβάρυνση* : 3€ Παιδιά έως 18 ετών, Άτομα με αναπηρία και ο συνοδός τους, Άνεργοι με την επίδειξη ενεργής κάρτας ΟΑΕΔ, Φοιτητές της Ανώτατης Σχολής Καλών Τεχνών, Επιμελητήριο Εικαστικών Τεχνών Ελλάδος, Υπάλληλοι του Υπουργείου Πολιτισμού, Κάτοχοι Κάρτας Ελεύθερης Εισόδου σε Μουσεία, Δημοσιογράφοι, Διπλωματούχοι ξεναγοί, Kάτοχοι Κάρτας ICOMOS
Πριν από την ξενάγηση σας μπορείτε να κατεβάσετε την δωρεάν εφαρμογή του ArtVolt ( https://artvolt.com ) για να σκανάρετε, να αποθηκεύσετε και να έχετε μαζί σας τα αγαπημένα σας έργα τέχνης!
Κατάλληλο για iOS και Android
Παρακαλούμε, σε περίπτωση μειωμένου ή μηδενικού εισιτηρίου, να έχετε στη διάθεσή σας τα αντίστοιχα πιστοποιητικά.
Ο ΜΥΘΟΣ ΤΗΣ ΓΕΙΤΟΝΙΑΣ ΜΟΥ | ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ για παιδιά 5-8 ετών
Κάθε Κυριακή στις 11.30, οι μικροί φίλοι έχουν την ευκαιρία να ανακαλύψουν τη μουσειοβαλίτσα του Αλέκου Φασιανού «Ο μύθος της γειτονιάς μου». Θα κληθούν να κοινωνικοποιηθούν και να λειτουργήσουν σε ομάδες, αναπτύσσοντας τις κοινωνικές τους δεξιότητες και το πνεύμα συνεργασίας λαμβάνοντας παράλληλα πρωτοβουλίες καλλιεργώντας την αυτοπεποίθησή τους μέσα από την επίλυση γρίφων και πραγματοποίηση δοκιμασιών.
Ποιος είναι ο Μύθος της γειτονιάς;
Πώς γίνεται ένα σπίτι μουσείο; Πώς γίνεται η ζωή ζωγραφική;
Ακολουθήστε το χέρι του ζωγράφου και συναρμολογήστε βήμα-βήμα το Μουσείο στη γωνία Χίου και Νεοφύτου Μεταξά.
Ετοιμαστείτε τώρα να πετάξετε δράκους, μέλισσες και πουλιά πάνω από το μεγάλο ξύλινο ταμπλό για να ακούσετε, να ανακαλύψετε και να φανταστείτε!
Στο τέλος, μετρήστε τους σπόρους σταχυού που συλλέξατε και ξεκλειδώστε τον Μύθο! Η μουσειοβαλίτσα είναι ένα ολοκληρωμένο αυτόνομο εκπαιδευτικό kit που σκοπό έχει να ταξιδέψει και να παρουσιάσει την ιστορία και τη συλλογή του Μουσείου Αλέκος Φασιανός με πρωτότυπο και διαδραστικό τρόπο.
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
Το πρόγραμμα απευθύνεται σε παιδιά 5-8 ετών.
Έναρξη: 11:30 πμ
Διάρκεια: 60 λεπτά
Ημερομηνίες: Κυριακή 5/1, 12/2 & 26/1
Κόστος συμμετοχής: 7 ευρώ / συμμετοχή
Πρόσβαση: Σταθμός Μεταξουργείο ή Σταθμός Λαρίσης (Γραμμή 2)
Κράτηση Θέσης: https://www.more.com/gr-el/tickets/museums/children/mouseiobalitsa-o-mythos-tis-geitonias-mou/
ΕΛΑΧΙΣΤΟΣ ΑΡΙΘΜΟΣ ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΝΤΩΝ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΤΡΙΑ (3) ΠΑΙΔΙΑ.
ΣΕ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΠΟΥ ΔΕΝ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΘΕΙ Ο ΑΠΑΙΤΟΥΜΕΝΟΣ ΑΡΙΘΜΟΣ, ΘΑ ΣΑΣ ΚΑΛΕΣΟΥΜΕ ΓΙΑ ΝΑ ΕΠΑΝΑΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΙΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΠΙΣΚΕΨΗ Ή ΓΙΑ ΝΑ ΣΑΣ ΕΠΙΣΤΡΑΦΕΙ ΤΟ ΠΟΣΟ ΤΗΣ ΚΡΑΤΗΣΗΣ.
Με την ευγενική υποστήριξη της Alpha bank στο πλαίσιο της ισότιμης πρόσβασης στο πολιτισμό & την υποστήριξη του Κοινωφελούς Ιδρύματος Ιωάννη Σ. Λάτση
The post Μουσείο Αλέκος Φασιανός: Ο Ιανουάριος αφιερώνεται στην ευεξία appeared first on ελculture.
]]>
The post «Στο σώμα της» των Ελένης Ευθυμίου, Σοφίας Ευτυχιάδου και Νεφέλης Μαϊστράλη στο Εθνικό Θέατρο: Όταν μία παράσταση υψώνεται σε ισχυρή πολιτική δήλωση …πράξη appeared first on ελculture.
]]> Το σώμα που κατοικώ είναι ρευστό, αναπάντεχα ισχυρό, αστάθμητα ευάλωτο και διαρκώς μεταβαλλόμενο. Διαβιώ μέσα σε ένα γυναικείο σώμα σημαίνει συνεχείς και αλλεπάλληλες απώλειες του ενσώματου εαυτού μου και διαρκείς επαναδιατυπώσεις ενός νέου. Είναι σχεδόν αδύνατον να εξηγήσω όλη αυτή τη μεταμορφωτική διαδρομή, πόσο μάλλον να την βάλλω σε λέξεις. Και μόνο η σύλληψη των Ελένης Ευθυμίου, Σοφίας Ευτυχιάδου να δημιουργήσουν ένα απενεχοποιημένο παραστασιακό γεγονός που να μιλάει με τρυφερότητα και θάρρος για το γυναικείο σώμα αποτελεί ένα σημαντικό επίτευγμα. Αν συνυπολογίσει κανείς τη θέση που καταλαμβάνει στο συλλογικό φαντασιακό, τότε η αξία του επιτεύγματος αυξάνεται κατακόρυφα. «Το γυναικείο σώμα έχει καταλάβει κεντρική θέση στη δυτική φαντασία, με τις εικόνες του να διαπερνούν την ποίηση και την ιστορία, τη μυθολογία και το θρησκευτικό δόγμα, τις εικαστικές τέχνες και τις επιστημονικές πραγματείες. Έχει εμπνεύσει και έλξη και φόβο, έχει γίνει αντιληπτό ως όμορφο και ακάθαρτο, σαγηνευτικό και επικίνδυνο, πηγή ευχαρίστησης και φροντίδας αλλά και πηγή κακού και καταστροφής […] Όλα συγκλίνουν, ωστόσο, γύρω από ζητήματα δύναμης και αδυναμίας, φωνής και σιωπής, υποκειμενικότητας και αντικειμενοποίησης.» (το γυναικείο σώμα στον δυτικό πολιτισμό, RUBIN-SULEIMAN SUSAN, εκδ. Σαβάλλας) Τόσο η Ελένη Ευθυμίου στη σκηνοθεσία κατορθώνει να δημιουργήσουν μια παράσταση που απαλλάσσει το γυναικείο σώμα από την ενοχή, την ντροπή και το ιδεοληπτικό στερεότυπο. Του αφαιρούν το λερό κοινωνικό ένδυμα της σεξουαλικοποίησης και των πατριαρχικών επιταγών και μιλούν με τρυφερότητα για την ομορφιά του σε κάθε έκφανση των μεταβολών και της ρευστότητάς του (εφηβεία, εγκυμοσύνη, λοχεία, εμμηνόπαυση, γήρας) αγγίζοντάς το με σεβασμό και στοργή, καθώς μας το αποκαλύπτουν πάμφωτο, ξορκίζοντας κάθε μορφής έμφυλη βία. Η Ελένη Ευθυμίου θα έρθει αντιμέτωπη σκηνοθετικά με ένα πυκνό, πολύπλοκο δραματουργικό εγχείρημα που θα συγγράψει μαζί με τη Σοφία Ευτυχιάδου και τη Νεφέλη Μαϊστράλη. Το κείμενο χαρακτηρίζεται από τη χορικότητα, και τις αφηγήσεις, «ένα πολυφωνικό έργο για το γυναικείο σώμα» όπως ονομάζεται από τις ίδιες τις δημιουργούς του. Θα αποκαλυφθεί ποικιλόμορφο, αφού δανείζεται στοιχεία από διάφορα δραματουργικά είδη και εμπεριέχει: αφηγήσεις, μεταγραμμένες μαρτυρίες, αυτοσχεδιασμό, τραγούδι, χορό και θα διατυπωθεί σκηνικά μέσα από 14 δραματουργικά στιγμιότυπα. Αυτό το πολυμορφικό υλικό θα μετουσιώσει η Ελένη Ευθυμίου σε ένα άρτιο παραστασιακό γεγονός με σημαντικές ερμηνείες, έξοχους ρυθμούς, αρτιότητα, αισθητική ποιότητα και σκηνική ευγένεια. Η Ευαγγελία Κιρκινέ δημιουργεί ένα διπλό, αντιστικτικό σκηνικό τοπίο: αφενός μία φουτουριστική αποτύπωση δημόσιων λουτρών, έναν μαγικό, μυστικιστικό χώρο, όπου παραδοσιακά μέσα στους αιώνες αποτελούσε τόπο συνάντησης των θηλυκοτήτων. Εκεί μπορούσαν ανενόχλητα να συγκροτήσουν μια μορφή αυθύπαρκτης κοινότητας όπου το γυναικείο σώμα απολάμβανε τη φροντίδα, την αποδοχή και κυρίως την ελευθερία του. Και, αφετέρου ένα συνηθισμένο οικιακό μπάνιο όπου συχνά το γυναικείο σώμα κρύβεται. Ένα τοπίο μοναχικότητας όπου συντελούνται όλα όσα δεν του επιτρέπονται. Όλα όσα είναι απαγορευτικά σε κοινή θέα. Συχνά τόπος δακρύων και διαφυγής. Οι δύο αυτοί σκηνικοί «τόποι» συνυπάρχουν σε ένα κοινό φαντασιακό τόπο ελεύθερης έκφρασης της γυναικείας οντότητας. Η λίμνη που σχηματίζεται στα λουτρά έχει ευθεία αναφορά στον γυναικείο κόλπο. Θεωρώ εξαιρετικά εύστοχο και συγκινητικό το σκεπτικό, αλλά διατηρώ κάποιες επιφυλάξεις για την αισθητική της πραγμάτωσής του.
Η Διδώ Γκόγκου με τρυφερότητα και σεβασμό δημιουργεί κοστούμια για το κάθε σώμα που βρίσκεται επί σκηνής. Σέβεται τις ανάγκες, τις επιθυμίες, τα τραύματά του, τις πεποιθήσεις του. Μια συγκινητική έκφανση δημιουργίας. Βρήκα επίσης εξαιρετικά εύστοχη τη σημειολογία των σκηνικών αντικειμένων στη σκηνική τους λειτουργία.
Τόσο η μουσική της Σοφίας Καμαγιάννη, όσο και η μουσική διδασκαλία της Μελίνας Παιονίδου συνεισφέρουν σημαντικά και καίρια στις υψηλές αισθητικές ποιότητες του εγχειρήματος.
Εξαιρετική μνεία στην κίνηση που επιμελήθηκε η Ξένια Θεμελή.
Σχετικά με τους φωτισμούς της Ζωής Μολυβδά-Φαμέλη αισθάνομαι ότι πλατειάζουν αισθητικά.
Ειδική μνεία στην πολύ ενδιαφέρουσα επιμέλεια προγράμματος της Βιβής Σπαθούλα. Ο ξεχωριστός αυτός θίασος γυναικών διαπνέεται από μια αφοπλιστική σύμπνοια και μια ζηλευτή αλληλεγγύη. Οι ιστορίες που μας διηγούνται από το φασματικό «υδάτινο» τοπίο τους, φτάνει ως εμάς, τους θεατές, σε κύματα. Τρυφερότητας, ομορφιάς οδύνης, σπαραγμού, χιούμορ, απελπισίας. Κατορθώνουν να μας μυήσουν σε μια παραστασιακή εμπειρία που μας συμπεριλαμβάνει και μας περιέχει. Με τις υποκριτικές τους ποιότητες διαρρηγνύουν τα όρια μεταξύ σκηνής και πλατείας και δημιουργούν μια -έστω και εντός του χρονικού ορίου της παράστασης – συμπεριληπτική κοινότητα που διαπνέεται από όρους αποδοχής και ειλικρινούς ενσυναίσθησης. Μια σπάνια σύνδεση επιτυγχάνεται χάρη σε αυτές τις δονούμενες υποκριτικές οντότητες. Συγκεκριμένα: Η Αλίκη Αλεξανδράκη είναι καθηλωτική. Η λιτότητα των μέσων της, οι αποχρώσεις των συναισθημάτων της, η υποκριτική της δεινότητα δίνουν στη σκηνική της παρουσία μια σπάνια πνευματικότητα. Ο τρόπος που ενδύεται το σώμα της το ημιδιάφανο νυχτικό είναι συγκλονιστικός. Θυμίζει τις θερμοκρασίες και την υγρασία της ερωτικής σκηνής «στον έρωτα στα χρόνια της χολέρας» του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες, όταν η Φερμίνα Ντάσα, πριν την ερωτική συνεύρεση αποχωρίζεται το λευκό νυχτικό της. Βαθιά ανθρώπινη στον ερωτικό της μονόλογο. Η Φένια Αποστόλου φέρει το σώμα της επί σκηνής με σπάνια ευγένεια, λεπτότητα και σκηνική ποιότητα. Χρησιμοποιεί δε την εμπειρία του λαμπρού χορευτικού της παρελθόντος με ευθυβολία και απολαυστική χιουμοριστική διάθεση. Σε μία από τις ιστορίες με τίτλο: «κόντρα στον ήλιο», μια ιστορία φυλομετάβασης, ο τρόπος που αρθρώνει τη φράση: «σε κάποιες γυναίκες κοστίζει πολύ να συναντήσουν το σώμα τους» είναι συνταρακτικός. Η Αγγελική Δεληθανάση και η Ξένια-Μαρία Γκιουλεμέ υπηρετούν με βαθιά πίστη, συναδελφικότητα, δυναμισμό και ενθουσιασμό το παραστασιακό εγχείρημα. Αντίθετα, αισθάνομαι ότι η Νάνσυ Σιδέρη, δεν κατάφερε να διανύσει τα δύσβατα ψυχικά τοπία της συνταρακτικής ιστορίας «το κορίτσι που δεν ήθελε να γίνει μαμά» και περιορίστηκε στη σκιαγράφηση των περιγραμμάτων. Η Ίντρα Κέιν αποτελεί μια από τις πιο έντονες υποκριτικά παρουσίες της παράστασης. Εκρηκτική ενέργεια, σκηνικός δυναμισμός, συναδελφική και παρούσα με πίστη και δύναμη καθ΄ όλη τη διάρκεια του παραστασιακού εγχειρήματος σε ό,τι και αν της ζητήθηκε να αποτυπώσει υποκριτικά. Η Μαρία Κεχαγιόγλου, μια εξαιρετική ηθοποιός ακριβείας, σκιαγραφεί τον κάθε ρόλο που ερμηνεύει με πληρότητα, διαύγεια και βάθος. Μου άρεσε εξαιρετικά όταν ερμήνευε -ενώ ταυτόχρονα σχολίαζε, ως γυναίκα, με την υποκριτική της, τον αδιάφορο, ψυχρό, αλαζόνα γυναικολόγο στον ανατριχιαστικό σκηνικό διάλογο με την Κωνσταντίνα Τάκαλου. Η Ιωάννα Μαυρέα είναι μέγας παραστασιακός προβοκάτορας: έχει τη σπάνια δυνατότητα να μπορεί να ενδύεται ένα σπαρταριστό κωμικό ιδίωμα που ταυτόχρονα το μπολιάζει με σπαραγμό, απελπισία και απόγνωση. Στον μονόλογό της: «SΚIN CARE, ΠΙΟ ΑΔΥΝΑΤΗ, ΠΙΟ ΝΕΑ, ΠΙΟ ΑΛΛΗ» είναι απολαυστικά κωμική, και ταυτόχρονα βιτριολικά απεγνωσμένη. Μας πρόσφερε ένα από τα καλύτερα στιγμιότυπα της παράστασης. Η Κατερίνα Παπανδρέου έχει ένα πολύ ενδιαφέρον, ιδιαίτερο και ασυνήθιστο υποκριτικό ιδίωμα που συμπορεύεται με έναν ισχυρό και πνευματικό νου, που φωτίζει τις ερμηνείες της στις ενδόμυχες εκδοχές των ρόλων. Εξαιρετική «στα τακουνάκια», σε μια ιστορία βιασμού. Και σφοδρά επιδραστική στον «χορό» προς την ελπίδα και την ελευθερία της ίασης μιας γυναίκας που έχει υποστεί μαστεκτομή. H Χάρις Σερδάρη υπηρετεί με βαθύτητα, ένταση και διαύγεια ό,τι επωμίζεται υποκριτικά: Ξεκαρδιστική στην εναρκτήρια σκηνή της γέννας. Σπαρακτική στον παροξυσμικό τρόμο μιας νέας γυναίκας απέναντι στο body shaming. Χάρμα ιδέσθαι σε μία από τις απολαυστικότερες στιγμές της παράστασης -καταπληκτικός και ο χορός γυναικών που την περιβάλλει-ενώ υποδύεται μια σκληρά εργαζόμενη λεχώνα με τρία παιδιά. Η Μαρία Σκουλά είναι μια δαιμονιακή, αεικίνητη, εκκωφαντική υποκριτική προσωπικότητα. Συναρπαστική στον μονόλογο για την εμμηνόπαυση. Έξοχη η επινόηση των παροξυσμικών ραγισμάτων της φωνής της. Η Κωνσταντίνα Τάκαλου έχει επωμιστεί έναν από τους πιο δύσκολους και οριακούς μονολόγους της παράστασης για το δικαίωμα του γυναικείου σώματος στην απόλαυση και στην ηδονή που βάναυσα του το στερούν. Με τον υποκριτικό σπαραγμό της εικονοποιεί ένα ερημωμένο και άνυδρο γυναικείο τοπίο. Έξοχη. Η μοναδικότητα αυτού του σκηνικού επινοήματος είναι ότι υπερβαίνει κατά πολύ το παραστασιακό γεγονός και υψώνεται σε ισχυρή πολιτική δήλωση σε σχέση με το γυναικείο σώμα και τα δικαιώματά του. Εξυμνεί δε, ταυτόχρονα τη γυναικεία αλληλεγγύη σε πείσμα της αμφισβήτησής της από την κυρίαρχη πατριαρχική αντίληψη. Ουσιαστικά συμπεριληπτικό, πέρα από κάθε εμμονή και φανατισμό. Προωθεί την τρυφερή δήλωση της αυτονομίας και της αυτοδιάθεσής του, εξουδετερώνοντας την εχθροπρακτική και καταγγελτική νοοτροπία του διαχωρισμού. Αφουγκράζεται το γυναικείο σώμα και μιλά για αυτό με ποιητικότητα, ανατροπή, γνώση, ειλικρίνεια, γενναιότητα, τόλμη και χιούμορ. Είναι άκρως σημαντική και ελπιδοφόρα η ύπαρξη ενός τέτοιου παραστασιακού εγχειρήματος στο θεατρικό μας γίγνεσθαι. Συνυπολογίζοντας δε, ότι αποτελεί μέρος της ρεπερτοριακής πολιτικής της πρώτης σκηνής της χώρας το μεταβάλλει από πολιτική δήλωση σε πολιτική πράξη. Δείτε αυτήν την παράσταση. Προς θεού, παρακαλώ μην τη θεωρήσετε μια «γυναικεία» παράσταση- απεχθάνομαι αυτόν τον όρο-, αλλά μια παράσταση που έφτιαξαν γυναίκες. Μια παράσταση που «διηγείται» την ιστορία του γυναικείου σώματος. Του σώματος που εξιστορεί την ιστορία του κόσμου, χαράζοντας και διασώζοντάς την στη σάρκινη επιφάνειά του. Μία ιστορία που μας εμπεριέχει όλους μας, αφού μας γεννά. The post «Στο σώμα της» των Ελένης Ευθυμίου, Σοφίας Ευτυχιάδου και Νεφέλης Μαϊστράλη στο Εθνικό Θέατρο: Όταν μία παράσταση υψώνεται σε ισχυρή πολιτική δήλωση …πράξη appeared first on ελculture. ]]>
Επειδή κάποιος άναψε φωτιά εκεί και ξέχασε να τη σβήσει
Επειδή η ώρα του κρεβατιού είναι ένα κάστρο που χτίζει μέσα της,
με τάφρο και κρεμαστή σιδερένια πύλη και πυκνή ομίχλη.[…]
Επειδή τα λούτρινα κουνελάκια ξέρουν να κρατούν καλύτερα μυστικά από τα χέρια που σταματούν
Επειδή όταν ο κόσμος όλος μπήκε μέσα της,
εκείνη τον κράτησε σφιχτά σαν μπάλα kegel
και αναρωτήθηκε για τον αγώνα που έδινε ο Άτλαντας για να κρατήσει ένα τόσο δα πραγματάκι στην πλάτη του. “Respect”, Melissa Studdard, Μτφρ. Κατερίνα Κωστάκου
Οι συντελεστές
Οι ερμηνείες
Συνοψίζοντας…
Info παράστασης:
The post Νέες εκδόσεις: «Το μεγάλο βιβλίο με τα ρεκόρ της τέχνης» της Eva Bensard: Η «XL Ιστορία της Τέχνης» για όλη την οικογένεια appeared first on ελculture.
]]>
Ελάτε να ταξιδέψουμε σε κάθε γωνιά της Γης για να γνωρίσουμε όλους αυτούς τους ζωγράφους, τους γλύπτες και τους αρχιτέκτονες που αναζητούν διαρκώς το μεγαλείο και την ομορφιά. Ελάτε ν’ ανακαλύψουμε τα πιο εντυπωσιακά αριστουργήματά τους! Μια απίθανη, αληθινά XL Ιστορία της Τέχνης για όλη την οικογένεια.»
Η Eva Bensard είναι συγγραφέας και ειδικεύεται στη συγγραφή παιδικών βιβλίων που έχουν ως θέμα τους την τέχνη και την αρχιτεκτονική.
Η δουλειά της έχει εκδοθεί από μεγάλους εκδοτικούς οίκους και έχει βραβευτεί. Στα βιβλία της, ποίηση και ταξιδευτές, τέχνη και ιστορία συνυπάρχουν αρμονικά.
The post Νέες εκδόσεις: «Το μεγάλο βιβλίο με τα ρεκόρ της τέχνης» της Eva Bensard: Η «XL Ιστορία της Τέχνης» για όλη την οικογένεια appeared first on ελculture.
]]>
The post “Sacrifice”: Η πρώτη αγγλόφωνη ταινία του Romain Gavras σε συμπαραγωγή του Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου appeared first on ελculture.
]]> Η κινηματογραφική ταινία Sacrifice είναι συμπαραγωγή Ελλάδας και Ηνωμένου Βασιλείου και πραγματοποιήθηκε σε συνεργασία με το Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου, το Ίδρυμα Ωνάση (Onassis Cinema) και άλλους διεθνείς οργανισμούς. Γυρίστηκε στη Βουλγαρία και την Ελλάδα (Δράμα, Αθήνα, Λαύριο, Σαντορίνη). Τα γυρίσματα στην Ελλάδα έγιναν στο πλαίσιο προσέλκυσης ξένων επενδύσεων στον κινηματογραφικό, οπτικοακουστικό και ευρύτερο πολιτιστικό τομέα του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου, Οπτικοακουστικών Μέσων και Δημιουργίας (ΕΚΚΟΜΕΔ). Η επιλογή της Πειραιώς 260 έχει ιδιαίτερη σημασία, καθώς ο χώρος αυτός αποτελεί πλέον τοπόσημο σύγχρονου πολιτισμού λόγω της σπουδαιότητας του ρόλου που έχει διαδραματίσει τα τελευταία 20 χρόνια ως πυλώνας πρωτοπόρας καλλιτεχνικής δραστηριότητας του Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου. Η ένταξη της Πειραιώς 260 στους χώρους εκδηλώσεων του Φεστιβάλ το 2006, σηματοδότησε το άνοιγμά του στην avant-garde κοινότητα καλλιτεχνών καθώς και σε διαφορετικές ομάδες του κοινού, ενώ δημιούργησε ένα σύγχρονο κέντρο καλλιτεχνικής έκφρασης και αναψυχής της ευρύτερης περιοχής. Πολύ γρήγορα, έγινε το κατ’ εξοχήν hotspot των παραστατικών τεχνών καθώς φιλοξένησε μερικές από τις πιο πρωτοποριακές καλλιτεχνικές δράσεις στην Ελλάδα. Παράλληλα, μέσα από δυναμικές ενέργειες εξωστρέφειας του Φεστιβάλ, όπως η πλατφόρμα grape – Greek Agora of Performance, εξελίχθηκε σε πόλο προσέλκυσης όχι μόνο ξένων καλλιτεχνών αλλά και εκπροσώπων διεθνών καλλιτεχνικών οργανισμών και ΜΜΕ. Αξίζει να αναφερθεί ότι για την παραγωγή της ταινίας εργάστηκαν πάνω από διακόσιοι (200) Έλληνες καλλιτέχνες και τεχνικοί. Το μυθιστόρημα «Ιωάννα της Λωραίνης» είναι η έμπνευση για την ταινία, η οποία ακολουθεί την Τζόαν (Anya Taylor-Joy), μια γυναίκα που ακούει μια «προφητεία» για την καταστροφή του κόσμου. Με τους φανατικούς οπαδούς της, εισβάλλει σε μια πολυτελή φιλανθρωπική εκδήλωση και παίρνει τρεις ομήρους: τον σταρ του κινηματογράφου Μάικ Τάιλερ (Chris Evans), τον πλουσιότερο άνθρωπο στον κόσμο Μπράκεν (Vincent Cassel) και την Κέιτι (Ambika Mod), η οποία είχε την ατυχία να βρίσκεται στο λάθος μέρος τη λάθος στιγμή. Οι τρεις τους υποχρεώνονται να την ακολουθήσουν σε ένα ταξίδι που είναι ταυτόχρονα επικό και ευτράπελο, μέχρι που ο Μάικ έρχεται αντιμέτωπος με το καίριο ερώτημα: τι θα θυσίαζε ο ίδιος για την ανθρωπότητα; Στο Sacrifice συμμετέχουν οι ηθοποιοί Chris Evans, Anya Taylor-Joy, Salma Hayek Pinault, Sam Richardson, Vincent Cassel, John Malkovich, Ambika Mod, Jade Croot, Jeremy O. Harris, η τραγουδίστρια, στιχουργός και ηθοποιός Charli xcx, ο πρωτοεμφανιζόμενος σε ταινία Σουηδός ράπερ Yung Lean, και η πρόσφατα βραβευμένη με Tony ηθοποιός Miriam Silverman. Ο Romain Gavras έχει ξεχωρίσει για τις ταινίες και τα μουσικά του βίντεο, που μεταδίδουν ισχυρό κοινωνικοπολιτικό μήνυμα. Μετά την πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία “Our Day Will Come” (2010), ακολούθησαν οι ταινίες “The World Is Yours” (2018) και “Athena” (2022). Η τελευταία έχει χαρακτηριστεί σύγχρονη τραγωδία και έκανε πρεμιέρα στο Φεστιβάλ Βενετίας. Παράλληλα, τα μουσικά του βίντεο, όπως για τα κομμάτια “Stress” και “Born Free”, συνέβαλαν στη φήμη του, ενώ για το βίντεο “Gosh” του Jamie XX κέρδισε Χρυσό Λέοντα το 2016. The post “Sacrifice”: Η πρώτη αγγλόφωνη ταινία του Romain Gavras σε συμπαραγωγή του Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου appeared first on ελculture. ]]>
Λίγα λόγια για τα γυρίσματα στην Πειραιώς 260
Η ιστορία του Sacrifice
The post Ο Νίκος Κυπουργός μιλάει για το «Ματαρόα» στην Εναλλακτική Σκηνή της ΕΛΣ, τον μοναδικό σήμερα επιζώντα και ποιους θα ήθελε για συνταξιδιώτες του appeared first on ελculture.
]]>
Εν συντομία αυτή είναι η ιστορία του Ματαρόα που ογδόντα χρόνια μετά η Εναλλακτική Σκηνή της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, για πρώτη φορά σε συμπαραγωγή με το Εθνικό Θέατρο παρουσιάζει την παράσταση μουσικού θεάτρου «Ματαρόα στον ορίζοντα», σε σύλληψη και σκηνοθεσία Θοδωρή Αμπαζή και μουσική Νίκου Κυπουργού και Θοδωρή Αμπαζή, με πρώτη ύλη το πρωτότυπο κείμενο της Έλσας Ανδριανού.
Πού βρίσκεται σήμερα η Γη της Επαγγελίας; Υπάρχει ακόμα; Και, αν ναι, ποιοι είναι αυτοί που θα επιβιβαστούν στην κιβωτό της ελευθερίας; Σκηνικός χώρος, η προβλήτα ενός λιμανιού και μια θάλασσα από αμέτρητα σημαιάκια, όπου οι ήρωες του έργου, επίδοξοι ταξιδιώτες ενός νέου Ματαρόα, δεν σταματούν να τραγουδούν, να χορεύουν, να παίζουν τα μουσικά τους όργανα και να ονειρεύονται, παλεύοντας παράλληλα με τις αντιφάσεις και το βάρος της μετεμφυλιακής κληρονομιάς και της νεότερης ευρωπαϊκής τους εμπειρίας.
Η σχέση του Νίκου Κυπουργού με την ιστορία του Ματαρόα κρατάει χρόνια από τη μουσική του συνεργασία με το Θέατρο του Ήλιου της Αριάν Μνουσκίν στο Παρίσι πριν 10 χρόνια. Είχε συναντήσει κάποιους από τους επιβάτες του Ματαρόα και τότε είχε γνωρίσει και τον μοναδικό σήμερα επιζώντα, 102 ετών του Ματαρόα, τον Μάνο Ζαχαρία. Ο Νίκος Κυπουργός μιλάει στο ελc για την παράσταση μουσικού θεάτρου Ματαρόα στον ορίζοντα και μοιράζεται μαζί μας ποιους θα ήθελε να έχει οπωσδήποτε συνταξιδιώτες του αν έμπαινε στο θρυλικό πλοίο.
Μοιραστείτε μαζί μας όταν ακούσατε ότι θα συνθέσετε για το Ματαρόα τις σκέψεις σας; Και τι είναι πλέον μετά από όλη αυτή τη δημιουργική διαδικασία το Ματαρόα για εσάς;
Με το Ματαρόα ασχολούμαι από πολλά χρόνια. Είχα γράψει μουσική και για το “Mataroa, la mémoire trouée”, που παίχτηκε στο Θέατρο του Ήλιου της Αριάν Μνουσκίν στο Παρίσι πριν 10 χρόνια ακριβώς. Η πρόταση της Ελίτας Κουνάδη τότε δεν είχε βρει ανταπόκριση στην Ελλάδα, βρήκε όμως στη Γαλλία, κάτι ταιριαστό με την ιστορία του Ματαρόα. Η σημερινή όμως πρόταση είναι τελείως διαφορετική. Από τις πρώτες μας συναντήσεις με τον σκηνοθέτη Θοδωρή Αμπαζή και την Ελίτα αποφασίσαμε να δοθεί στην παράσταση χαρακτήρας μουσικού θεάτρου. Η Έλσα Ανδριανού έγραψε ένα νέο κείμενο, ποιητικό αλλά και περιεκτικό. Και αυτή τη φορά η πρόταση όχι μόνο υιοθετήθηκε από το Εθνικό, αλλά, λόγω ακριβώς του μουσικού χαρακτήρα της, γίνεται σε συμπαραγωγή με τη Λυρική Σκηνή. Τι περισσότερο να θελήσει κανείς;
Ποια στοιχεία ξεχωρίσατε στην ιστορία του Ματαρόα και υπήρξαν σημεία αναφοράς κι έμπνευσης;
Η διαχρονικότητα του θέματος. Η σχέση με το σήμερα. Εκείνοι τότε έφευγαν να γλιτώσουν από τη Λευκή Τρομοκρατία, να αναπνεύσουν ελεύθερα, να σπουδάσουν. Μόλις πριν λίγα χρόνια, η γενιά της κρίσης αναζήτησε ξανά καταφύγιο στην Ευρώπη. Η Ευρώπη όμως πλέον είναι διαφορετική. Στην ιστορία της ανθρωπότητας οι άνθρωποι διαρκώς μετακινούνται ψάχνοντας για μια καλύτερη ζωή. Σήμερα εκατομμύρια νέοι αναζητούν τρόπους διαφυγής από πολέμους και αυταρχικά καθεστώτα σε όλον τον πλανήτη. Μόνο στη γειτονιά μας, πόσοι Ουκρανοί, Ρώσοι, Παλαιστίνιοι, Ισραηλινοί προσπάθησαν ή προσπαθούν να φύγουν. Κάποιοι τα κατάφεραν, άλλοι όχι, πολλοί δεν πρόλαβαν.
Ποια ηχοχρώματα έχει το Ματαρόα «σας»; Σε τι ηχητικό σύμπαν μπαίνουν οι θεατές/ακροατές;
Οι δώδεκα πολυτάλαντοι ηθοποιοί και οι τέσσερις εξαιρετικοί μουσικοί συντονίζονται και συγχρονίζονται φωνητικά και κινησιολογικά πάνω σε ένα κείμενο-παρτιτούρα, διατηρώντας συγχρόνως ο καθένας και τον ιδιαίτερο χαρακτήρα του ρόλου του. Λόγος, μουσική και κίνηση συνδέονται άρρηκτα. Είναι κάτι που ο Θοδωρής Αμπαζής, ένας μουσικός σκηνοθέτης, γνωρίζει πολύ καλά να κάνει.
Μοιραστείτε μαζί μας αν μέσα από την έρευνά σας για το Ματαρόα, υπήρξε μια ενδιαφέρουσα ιστορία που εσείς ξεχωρίσατε ή σας συγκινεί;
Είχα την τύχη να παρακολουθήσω μεγάλο μέρος της έρευνας που ξεκίνησε η Ελίτα Κουνάδη πριν 12 χρόνια για την παράσταση στο Παρίσι και να συναντήσω κάποιους από τους επιβάτες του Ματαρόα. Τότε γνώρισα και τον Μάνο Ζαχαρία, τον μοναδικό σήμερα επιζώντα, 102 ετών και πάντα ακμαίο. Πρόσφατα βρεθήκαμε σε μια ταβέρνα με τη δημιουργική ομάδα και μας μάγεψε όλους για άλλη μια φορά. Ο Μάνος, λοιπόν, έφυγε τότε με το Ματαρόα αλλά μετά από δύο χρόνια γύρισε και ανέβηκε στο βουνό. Κατέληξε στην Τασκένδη, πρόσφυγας και άπατρις επί δεκαετίες, και γύρισε στην Ελλάδα με τη Μεταπολίτευση. Έχοντας ζήσει μια τόσο έντονη και πλούσια ζωή, με αγώνες και προδοσίες, προσδοκίες και διαψεύσεις, έχει πολλά να μας πει για την προσωπική ευθύνη του καθενός. Μια συζήτηση μαζί του «ανοίγει του μυαλού τα μονοπάτια».
Εάν μπαίνατε εσείς στο Ματαρόα, ποιους θα θέλατε να έχετε οπωσδήποτε συνταξιδιώτες;
Όπως στην παράσταση, μέσα στο μυαλό μου ο χρόνος συγχέει τα όρια ανάμεσα στο τότε και στο τώρα, στην πραγματικότητα και στο όνειρο. Εκτός από τον Μάνο Ζαχαρία, θα διάλεγα τον Κορνήλιο Καστοριάδη, τον Νίκο Σβορώνο μαζί με τον Μέμο Μακρή (για να βλέπω ζωντανά την «Κεφαλή» του Πολυτεχνείου). Τον Μάνο Χατζιδάκι, να μας διηγηθεί μπροστά στον Κώστα Αξελό και τη Μάτση των ονείρων εκείνη την τελευταία βραδιά πριν φύγει το Ματαρόα, πώς έγραψε στο ταβερνάκι της Καστέλλας το «Ανέβα πάνω στον λεπτό τον λεπτοδείκτη». Τον Ιάννη Ξενάκη, που πρόλαβε τελικά να μπει στο πλοίο, να μας μιλάει για την πρωτοπορία και δίπλα τον Δημήτρη Χωραφά να παίζει με την αδελφή του ένα ντουέτο του Μότσαρτ.
Από το προηγούμενο ταξίδι έχουν μείνει στο πλοίο κάποιοι Εβραίοι που γλίτωσαν από τα στρατόπεδα των Ναζί, πηγαίνοντας από την Ευρώπη στην Παλαιστίνη. Ογδόντα χρόνια μετά, διασταυρώνονται με κάποιους Παλαιστίνιους που φεύγουν για να γλυτώσουν από τους ανελέητους βομβαρδισμούς. Όλοι μαζί στο ίδιο τραπέζι. Ένα από τα ωραιότερα μηνύματα που παίρνει κανείς φεύγοντας από την παράσταση είναι ότι, παρόλο που οι πόλεμοι και οι συγκρούσεις είναι στο αίμα του, ο άνθρωπος εξυψώνεται και μεγαλουργεί μέσα από τη συμφιλίωση. Κι οπωσδήποτε θα ήθελα και τον αγαπημένο όλων μας Δημήτρη Ήμελλο, με τον οποίο ξεκινήσαμε τις πρόβες μαζί πριν δυόμιση μήνες και περίμενε ν’ αρχίσουν οι παραστάσεις για να φύγει μ’ ένα δικό του Ματαρόα.
Info παράστασης:
The post Ο Νίκος Κυπουργός μιλάει για το «Ματαρόα» στην Εναλλακτική Σκηνή της ΕΛΣ, τον μοναδικό σήμερα επιζώντα και ποιους θα ήθελε για συνταξιδιώτες του appeared first on ελculture.
]]>
The post «Ο Σπόρος της Ιερής Συκιάς» του Μοχάμαντ Ρασούλοφ: Πολιτικές ταινίες – πολιτικές πράξεις appeared first on ελculture.
]]>
Η χρονική συγκυρία της προαγωγής δεν αποδεικνύεται ευτυχής όμως, καθώς ξεσπούν στην Τεχεράνη οι διαδηλώσεις για τη δολοφονία της Μάχσα Αμινί και το κίνημα «Γυναίκα, Ζωή, Ελευθερία» διεκδικεί δικαιώματα. Τα δυο νεαρά κορίτσια δεν μπορούν να μείνουν ασυγκίνητα με όλα αυτά, ο πατέρας ταυτόχρονα καταλαβαίνει ότι δεν είναι τόσο εύκολο να συνεχίσει να ασκεί το λειτούργημά του λογοδοτώντας μόνο στη συνείδησή του, ενώ ένα καταλυτικής σημασίας γεγονός που δεν μοιάζει αρχικά να έχει εξήγηση θα βάλει σε έντονη δοκιμασία τα θεμέλια της ως τότε δεμένης οικογένειας.
Αν με αρκετή δόση υπερβολής και εν τη ευρεία έννοια κάθε ταινία είναι μια πολιτική πράξη, αν πάντως ειδικά μια πολιτική ταινία, μια ταινία που και στο πρώτο της επίπεδο έχει πολιτική θεματολογία, είναι και εξ ορισμού μια πολιτική πράξη, σε περιπτώσεις όπως «Ο Σπόρος της Ιερής Συκιάς» η πολιτική πράξη συμπεριλαμβάνει όχι μόνο όσα δείχνει και θέλει να περάσει το έργο, αλλά κατεξοχήν και τις συνθήκες της ίδιας του της δημιουργίας, τα εμπόδια που χρειάστηκε να καταπολεμηθούν, τις συνέπειες που είχε η δημιουργία του.
Ας πούμε κι ο Κεν Λόουτς κάνει πολιτικό ή και στρατευμένα πολιτικό σινεμά, αλλά θεωρητικά τουλάχιστον και εφόσον βρίσκει χρηματοδοτήσεις έχει την ελευθερία να το κάνει, χωρίς να κινδυνεύει από πολιτικές διώξεις ή λογοκρισία. Στην περίπτωση του Iρανού Μοχάμαντ Ρασούλοφ όμως τα πράγματα ήταν πολύ αλλιώς: είχε φυλακιστεί στο παρελθόν για αντικαθεστωτική δράση, κατά τα γυρίσματα του «Σπόρου της Ιερής Συκιάς» έμαθε ότι καταδικάστηκε ξανά, ολοκλήρωσε τα γυρίσματα περίπου μυστικά, έστειλε το υλικό στη Γερμανία για να το μοντάρουν βάσει των οδηγιών του και έφυγε κρυφά απ’ τη χώρα προς την Ευρώπη, διασχίζοντας βουνά και άλλα τέτοια, περίπου αδιανόητα όταν μιλάμε για σινεμά.
Και είναι τόσο καθοριστικό όλο αυτό που περιστοιχίζει την ταινία, που με κάνει να αναρωτιέμαι: όταν έχουμε να κάνουμε με τέτοιες παραμέτρους, πραγματικά εμένα τι μου απομένει να κάνω; Να κάτσω να ψειρίσω τι δεν μου άρεσε και γιατί; Ίσως θα μπορούσε να τελειώσει λοιπόν κάπου εδώ το κείμενο. Να πω πόσο τιμώ την ταινία ως πολιτική πράξη, να της πιστώσω ότι μας δείχνει και πόσο χάλια είναι η κατάσταση στο Ιράν και να το αφήσουμε κάπου εδώ, αναφέροντας κι ότι τιμήθηκε στις Κάννες με το Ειδικό Βραβείο της Επιτροπής, ενώ είναι πιθανό να τιμηθεί και στα όσκαρ, όπου βρίσκεται ήδη στη shortlist των διεθνών ταινιών, ως υποψηφιότητα της Γερμανίας.
Όπως μάλλον ήδη θα κατάλαβε o πεπειραμένος αναγνώστης, δεν θα το αφήσω κάπου εδώ και θα το ψειρίσω λίγο, χωρίς πάντως αυτό να αναιρεί ή να σχετικοποιεί το πόσο τιμώ την ταινία ως πολιτική πράξη. Σκεφτόμουν λοιπόν ότι υπάρχει το εξής παράδοξο. Ότι θεωρώ πως έχω δει και σε ένα μικρό έστω βαθμό καταλάβει την ιρανική κοινωνία πολύ καλύτερα από μια σειρά άλλες ταινίες, απ’ ό,τι είδα και κατάλαβα εδώ. Ότι αν δεν υπήρχε το ιρανικό σινεμά, η εικόνα που θα είχα εγώ για το Ιράν θα ήταν πολύ πιο στενή, πολύ πιο περιορισμένη, πολύ πιο μονοθεματική, πολύ ενός θεοκρατικού καθεστώτος και μόνο. Όχι μόνο στις ταινίες του Φαραντί αλλά ας πούμε και στο σχετικά πρόσφατο «H Λέιλα και τα Αδέρφια της» του Σαΐντ Ρουστάγι, το ιρανικό σινεμά εξακολουθεί να μας προσφέρει όχι μόνο εξαιρετικές ταινίες, αλλά και ταινίες που, παρά τα εμπόδια της λογοκρισίας, μας πετάνε μέσα στην καρδιά της ιρανικής κοινωνίας, παρουσιάζοντάς μας μια κοινωνία πολυσύνθετη και πολυεπίπεδη, που απέχει πόρρω από απλουστευτικές δυτικές προκαταλήψεις.
Μα αφού έχουν να αντιμετωπίσουν τη λογοκρισία, δεν ισχύει ότι δεν μπορούν να μιλήσουν για πράγματα που θα ήθελαν; Πιθανότατα ναι. Πρόκειται για κάτι αμελητέο; Κάθε άλλο. Άρα αφού κάτι μένει στην άκρη, δεν είναι και η εικόνα που μεταδίδουν μη αντιπροσωπευτική; Μάλλον. Άρα; Άρα, δεν ξέρω. Και ξέρω ότι μάλλον θα έπεφτε δικαιολογημένα πολιτικά κεραυνός να με κάψει αν έλεγα ότι ο Ρασούλοφ επιστρέφει στη Δύση μια εικόνα του Ιράν οικεία στην ίδια, μια εικόνα που ήδη και έχει και προτιμά να έχει. Πάντως εκείνο που δεν κάνει, γιατί προφανέστατα δεν έχει την αντικειμενική δυνατότητα να το κάνει, είναι να μας δείχνει σχεδόν οτιδήποτε εκτός των οικιακών τειχών. Η κοινωνία στην ταινία του εισβάλλει μόνο μέσα από αποσπάσματα από τα σόσιαλ μίντια από τις αληθινές διαδηλώσεις για τη δολοφονία της Μάχσα Αμινί.
Στο σινεμά του Φαραντί το βασικό αφηγηματικό του τρικ και όπλο είναι ότι μέσω ενός αστυνομικού τύπου μυστήριο κι ενός σασπένς για το τι τελικά έχει γίνει και γιατί, οδηγούμαστε σιγά σιγά σε ακτινογραφίες των μηχανισμών λειτουργίας της ιρανικής κοινωνίας. Στον «Σπόρο της Ιερής Συκιάς» είναι δυστυχώς σαν το πράγμα να λειτουργεί αντίστροφα: ξεκινάμε από τη μεγάλη εικόνα, από το πώς είναι συνολικά πολιτικά η κατάσταση, για να οδηγηθούμε αντίστροφα από το μεγάλο στο μικρό, απ’ το γενικό στο ειδικό, καθώς η πολιτική κατάσταση διεισδύει στα άδυτα μιας οικογένειας και το αστυνομικού τύπου μυστήριο μας οδηγεί τελικά, αντί σε μια περαιτέρω και βαθύτερη αλήθεια, σε ψυχολογισμούς, σε καταστάσεις ατομικών συμπεριφορών οι οποίες μοιάζουν σε ένα βαθμό και έωλες.
Ο Ρασούλοφ στην ανάγκη του να μετατραπούν οι χαρακτήρες της οικογένειας σε σύμβολα, μοιάζει να αφήνει στην άκρη, να ξεχνά, να μην συνυπολογίζει ακριβώς ότι υποτίθεται πως είναι παράλληλα αληθινοί άνθρωποι. Και ως τέτοιοι, από ένα σημείο και ύστερα, λειτουργούν (δύο τουλάχιστον εξ αυτών, ή έστω ένας, ή έστω μία εξ αυτών) με τρόπους αψυχολόγητους. Ως σύμβολα της μίας ή της άλλης πλευράς μπορεί να βγάζει νόημα η συμπεριφορά τους. Ως πατέρας, ως κόρη, ως μάνα της συγκεκριμένης οικογένειας, στη συγκεκριμένη συνθήκη και με τις συγκεκριμένες παραμέτρους βγάζει πολύ λιγότερο.
Από την άλλη θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς -και θα είχε μάλλον και δίκιο- ότι, ναι, αν είναι να μιλάμε για σύμβολα, οι εξεγέρσεις δεν γίνονται από ανθρώπους που λειτουργούν έχοντάς τα όλα υπολογισμένα, από ανθρώπους που φτάνουν εκεί κινούμενοι μόνο από ορθολογικά αίτια, δεν είναι ντε και καλά σταγόνες που γέμισαν το ποτήρι, δεν είναι ντε και καλά η τελευταία μορφή αντίδρασης όταν εξέλιπαν όλες οι άλλες μορφές πολιτικού αγώνα, δεν προκύπτουν πάντα από ψύχραιμο συνυπολογισμό κόστους και οφέλους, ενίοτε αδικούν, παρασύρουν στο διάβα τους, έχουν κάτι υπόγειο από κάτω, κάτι που δεν λογοδοτεί αποκλειστικά στον λόγο. Κι ότι όλο αυτό όμως, δεν αναιρεί ότι είναι συνολικά δίκαιες, ότι είναι συνολικά αναγκαίες, ότι ήρθε συνολικά η ώρα τους να ξεσπάσουν, να διεκδικήσουν, να ανατρέψουν, να κερδίσουν.
[embedded content]
The post «Ο Σπόρος της Ιερής Συκιάς» του Μοχάμαντ Ρασούλοφ: Πολιτικές ταινίες – πολιτικές πράξεις appeared first on ελculture.
]]>
The post Από τη σελίδα στη σκηνή: Θεατρικά έργα που ζωντανεύουν σήμερα στη σκηνή appeared first on ελculture.
]]>
Η Κάπα Εκδοτική μας συστήνει νέες κυκλοφορίες για τους λάτρεις του θεάτρου, έργα της παγκόσμιας αλλά και της ελληνικής δημιουργίας. Έργα που παρουσιάζονται επί του παρόντος στις θεατρικές σκηνές.
[ 1 ]
Οξυγόνο | Ιβάν Βιριπάγεφ
Το Οξυγόνο, έργο-μανιφέστο της γενιάς των 00s, γράφτηκε ως θεατρική πρόζα ειπωμένη από δύο πρόσωπα – ένα κορίτσι κι ένα αγόρι. Η παράσταση, δομημένη σε δέκα κεφάλαια, σαν μια μεταγραφή των Δέκα Εντολών, σαν μια νέα Καινή Διαθήκη, εκκινεί από το ανάποδο του «Ου φονεύσεις» και καταλήγει σε μια βιβλική Αποκάλυψη.
«Γράφω για μια γενιά μορφωμένων νέων που δεν πολυπηγαίνει στο θέατρο», δήλωσε το 2003 ο Ιβάν Βιριπάγεφ, ο κορυφαίος εκπρόσωπος της Νέας Ρωσικής δραματουργίας, επικηρυγμένος από το ρωσικό καθεστώς και πολιτογραφημένος Πολωνός.
Τι σε κάνει να αναπνέεις; Τι σου στερεί τον αέρα; Σε τι πιστεύεις; Σε τι ορκίζεσαι; Το «Οξυγόνο» του Ιβάν Βιριπάγιεφ, έργο-μανιφέστο των 00s, παρουσιάζεται ως αντίδοτο στην «ψυχοπολιτική ασφυξία» της Generation Z.
Είκοσι χρόνια μετά, ο Έλληνας σκηνοθέτης Γιώργος Κουτλής μεταγράφει το έργο στο σήμερα, σαν έναν αναστοχασμό μιας ολόκληρης γενιάς, μετατρέποντας την Κεντρική Σκηνή της Στέγης από τις 21 Νοεμβρίου έως τις 12 Ιανουαρίου σε «αρένα» ενός rave party, με τους DJs Reign of Time στα decks, live video art κι έναν νεανικό θίασο, o οποίος, σαν μεταδραματικός Χορός, αποζητά, με τους όρους μιας βλάσφημης ποιητικής, το αντίδοτο στην ψυχοπολιτική ασφυξία των καιρών μας. Αυτοί οι νέοι δημιουργοί γίνονται ο καθρέφτης ολόκληρης της γενιάς τους και, μαζί, η εικόνα των προβληματισμών και των πόθων κάθε ανθρώπου που δεν σταματά να αγωνιά και να ελπίζει.
Η έκδοση περιλαμβάνει δύο κείμενα: «τη μετάφραση, που είναι ακριβής και πιστή στο πρωτότυπο, όμως δεν έχει τη ροή και την ηχητική πολυπλοκότητά του, και μια διασκευή – απόδοση που έχει τη μουσικότητα που χρειάζεται αλλά και πολλές αλλαγές, κοψίματα και προσθήκες, που είναι όμως σύμφωνα –πιστεύω– με το πνεύμα του συγγραφέα», αναφέρει ο Γιώργος Κουτλής, ο οποίος μετέφρασε το έργο. Και προσθέτει, αναφορικά με τη διασκευή που έκανε σε συνεργασία με τον Βασίλη Μαγουλιώτη:
«Οι εναλλαγές του ύφους και ο ρυθμός της γραφής δημιουργούν μια δραματουργία στη φόρμα της γλώσσας, ένα γλωσσικό κολάζ τρομερά πρωτότυπο. […] Επιλέξαμε να προσαρμόσουμε το έργο ώστε να επικοινωνεί πιο εύκολα με το σημερινό κοινό. Λείπουν λοιπόν πολλές αναφορές που έχει το πρωτότυπο σε γεγονότα της εποχής που γράφτηκε ή σε στοιχεία της ρωσικής κουλτούρας που είναι άγνωστα στον Έλληνα θεατή».
[ 2 ]
Match | Δανάη Λιοδάκη
Το έργο Match αγγίζει καίρια ζητήματα της σύγχρονης εποχής. Μια σκληρή κωμωδία για το τέλος του έρωτα, μια χιουμοριστική και ευαίσθητη προσέγγιση στις ρομαντικές σχέσεις, θέτοντας το ερώτημα: πώς ο έρωτας θα ξεπεράσει εμπόδια όπως ο ατομισμός, ο καταναλωτισμός, η αβεβαιότητα των πολλαπλών επιλογών και θα επιβιώσει σε μια κοινωνία που όλα φαίνεται να είναι εναντίον του; Η ιστορία της Ελ και η αναζήτησή της για τον έρωτα μέσα από τη χρήση της τεχνολογίας αντανακλά την εμπειρία πολλών ανθρώπων στον σημερινό κόσμο των dating apps, όπου ο ρομαντισμός συχνά δοκιμάζεται από την ταχύτητα και την επιφανειακότητα της διαδικασίας.
Η δημιουργία του δικού τους dating app από την Ελ και τους φίλους της προσδίδει έναν αισιόδοξο και δημιουργικό τόνο, δείχνοντας πώς οι άνθρωποι μπορούν να προσπαθήσουν να διαμορφώσουν την πραγματικότητα σύμφωνα με τις αξίες και τα συναισθήματά τους. Ωστόσο, τα εμπόδια που αντιμετωπίζουν – όπως η υπερβολική έμφαση στον ατομικισμό, η κουλτούρα του καταναλωτισμού και η αβεβαιότητα που προκύπτει από τις άπειρες επιλογές – είναι πραγματικά προβλήματα που συχνά οδηγούν σε απογοήτευση στις σύγχρονες σχέσεις.
«Αντιστάσου μαζί μας στην απομάγευση της ζωής! Αντιστάσου μαζί μας στο τέλος του έρωτα!».
Το θεατρικό έργο Match παρουσιάζεται από τις 19 Δεκεμβρίου στο ΠΛΥΦΑ σε σκηνοθεσία της συγγραφέως Δανάη Λιοδάκη.
[ 3 ]
MANOLIS / καρδιά σε τέσσερις χορδές | Ιόλη Ανδρεάδη & Άρης Ασπρούλης
Το θεατρικό έργο των Ιόλης Ανδρεάδη και Άρη Ασπρούλη για τον Μανώλη Χιώτη αποτελεί έναν βαθύ φόρο τιμής σε μια από τις πιο εμβληματικές και καινοτόμες φιγούρες της ελληνικής μουσικής. Επιχειρώντας να αποτυπώσουν την ψυχή του καλλιτέχνη μέσα από τη θεατρική αφήγηση, οι δημιουργοί φαίνεται να στήνουν μια γέφυρα ανάμεσα στη μουσική του και τα συναισθήματα που αυτή προκαλεί.
Πάνω σε ένα μαγικό πάλκο, μέσα σε έναν κόσμο μεταξύ πραγματικότητας και ονείρου, ο Μανώλης Χιώτης και τα κοντινά στη ζωή του πρόσωπα, μιλούν σε πρώτο ενικό. Εξομολογούνται. Όχι φήμες. Όχι ψευδείς ιστορίες. Εξομολογούνται τον πυρήνα του ήθους και του σύμπαντος που αποτέλεσε ο σπουδαίος αυτός δημιουργός. Έναν πυρήνα σημαδεμένο από την απώλεια, τον πόνο, τον φθόνο, τη σκληρή δουλειά, αλλά και την επιτυχία, την αναγνώριση, την έμπνευση, τον έρωτα, την τόλμη, την πρωτοπορία, την τιμιότητα και την ανθρωπιά.
Το έργο παρακολουθεί τη ζωή του Μανώλη Χιώτη από τη γέννηση μέχρι το θάνατό του, με σταθμούς-κλειδιά και μεγάλες στιγμές στην καλλιτεχνική του πορεία, αλλά και στην προσωπική του ζωή, εκεί όπου, ιδιωτικά, κρίνεται η επαφή του ανθρώπου με το θείο και το αν ο κάθε άνθρωπος πήρε και έδωσε εκείνο το μερίδιο αγάπης για το οποίο ήταν προορισμένος. Πρόκειται για μια κατάδυση στην ψυχή του παγκόσμιου και αιώνιου Μανώλη Χιώτη. Εκεί, όπου ο αληθινός με τον θεατρικό χρόνο περιπλέκονται, οι φωνές των ζωντανών και των νεκρών ηχούν ισότιμα και τα όνειρα των ανθρώπων δεν γνωρίζουν τελειωμό.
Το βιβλίο προλογίζει ο γιος του Μανώλη Χιώτη, Διαμαντής Χιώτης.
«Όπως ένα τραγούδι εξομολογείται μια ιστορία, έτσι και η Ιόλη Ανδρεάδη με τον Άρη Ασπρούλη αγκάλιασαν σταθμούς της ζωής του Μανώλη και τους επένδυσαν με τα τραγούδια του. Γίνονται αναφορές μέσω ενός ονείρου σε κάποιες καταστάσεις που ήταν “απείραχτες”, με ευγένεια, χωρίς να προσβάλλει. Όπως και διορθώνει κάποιους μαέστρους της σαχλαμάρας που έχουν ξεπηδήσει κατά καιρούς “γνωρίζοντας”. Αυτά τα κομμάτια της ζωής του Μανώλη έχουν περιτυλιχτεί με αγάπη και αλήθεια. Η Ιόλη και ο Άρης εργάστηκαν με αφομοίωση, κατανόηση, στοργική μεταχείριση στα του Μανώλη και τον έντυσαν με το πανωφόρι του σεβασμού, ραμμένο με την τέχνη τους». (απόσπασμα από τον πρόλογο του βιβλίου)
To θεατρικό έργο «MANOLIS / καρδιά σε τέσσερις χορδές», παρουσιάζεται από το ΚΘΒΕ σε πανελλήνια πρώτη στη Μονή Λαζαριστών (Σκηνή Σωκράτης Καραντινός), σε σκηνοθεσία Ιόλης Ανδρεάδη.
[ 4 ]
Στο διπλανό δωμάτιο ή το έργο του δονητή | Σάρα Ρουλ
«Ποιος θα το περίμενε ένα θεατρικό έργο να βάζει επί σκηνής θεραπείες με ηλεκτρικό δονητή; Ποιος θα περίμενε αυτό το έργο να είναι ταυτόχρονα τόσο αστείο και τόσο τρυφερό; Τόσο διασκεδαστικό και, την ίδια στιγμή, τόσο διεισδυτικό στην ανθρώπινη φύση;». Στα τέλη του 1880, μερικά χρόνια μετά την εφεύρεση του ηλεκτρισμού, στη βικτωριανή Νέα Υόρκη, όπου βασιλεύει η συντήρηση και ο πουριτανισμός, ένας καταξιωμένος γιατρός, αφοσιωμένος επιστήμονας και οικογενειάρχης ανακαλύπτει μια εκπληκτική, νέα και πρωτοπόρα συσκευή: τον ηλεκτρικό δονητή.
Ευαίσθητος στην επιστήμη του, είναι αναίσθητος στο ανθρώπινο δράμα που τον περιβάλλει. Ενώ ο γιατρός είναι σε θέση να διεγείρει τους ασθενείς του, αποτυγχάνει να το κάνει για τη γυναίκα του. Όταν μια νέα ασθενής κάνει την εμφάνισή της μαζί με τον σύζυγό της, φέρνοντας μαζί τους την προβληματική σχέση τους αλλά και μία τροφό, ο γιατρός θα κληθεί να αναθεωρήσει και τη δική του σχέση, όπως και τι σημαίνει τελικά να αγαπάς κάποιον πραγματικά.
Το θεατρικό έργο σε μετάφραση και σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη, παρουσιάζεται στο Θέατρο Βρετάνια.
The post Από τη σελίδα στη σκηνή: Θεατρικά έργα που ζωντανεύουν σήμερα στη σκηνή appeared first on ελculture.
]]>
The post 11 εκθέσεις τέχνης που ξεχωρίσαμε στα μεγαλύτερα μουσεία και γκαλερί του κόσμου για το 2025 appeared first on ελculture.
]]>
H Tate στο Λονδίνο έχει από μήνες παρουσιάσει το φιλόδοξο πρόγραμμά της, ανοίγοντας τη νέα χρονιά εορταστικά με το καλλιτεχνικό έργο του Αυστραλού καλλιτέχνη, performer, μοντέλου, σχεδιαστή και μουσικού Λι Μπόουερι, γνωστού ως ιδιοκτήτη του ηδονιστικού λονδρέζικου νυχτερινού κέντρου Taboo, καινοτόμα αντικείμενα στο MοMA, αφηρημένα, σχεδόν κατακερματισμένα έργα του George Condo στη Hauser & Wirth, ένα σπουδαίο αφιέρωμα με αφορμή τη 250ή επέτειο από τη γέννηση του Κάσπαρ Ντάβιντ Φρίντριχ, ενός από τους μεγαλύτερους εκπροσώπους του ρομαντισμού στο The Met, αλλά και μια μονογραφική έκθεση της Γκαμπριέλε Μύντερ στο Μουσείο Guggenheim σχεδόν τριάντα χρόνια μετά την τελευταία περιοδεία της στις ΗΠΑ μια μοναδική ευκαιρία να επαναξιολογηθεί η συνεισφορά της στη διαμόρφωση της σύγχρονης τέχνης, μια μόνο γεύση για όσους επιλέξουν τη Νέα Υόρκη αυτή τη χρονιά.
Το Παρίσι θα υποδεχθεί το νέο έτος με ένα αισθητικό ταξίδι των δημιουργιών των Dolce & Gabbana, φόρος τιμής στο αξεπέραστο ιταλικό στυλ στο Grand Palais, μια μονογραφική έκθεση της τολμηρής καλλιτέχνιδας Σουζάν Βαλαντόν στο Κέντρο Πομπιντού αλλά και η πρώτη έκθεση στη Γαλλία αφιερωμένη στην αποκαλούμενη «εκφυλισμένη» τέχνη στο Μουσείο Πικάσο στο Παρίσι.
[ 1 ]
Pirouette: Turning Points in Design στο MoMA – Νέα Υόρκη
NY concept sketch. 1976. The Museum of Modern Art, New York. © 2024 NYS Dept. of Economic DevelopmentΟ σχεδιασμός ως καταλύτης για την πρόοδο είναι το θέμα της νέας έκθεσης με επίκεντρο τα αντικείμενα στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης της Νέας Υόρκης, η οποία θα διαρκέσει από τις 26 Ιανουαρίου έως τις 18 Οκτωβρίου.
Περισσότερα από 100 έργα από τη συλλογή κυρίως του MoMA, από τις αρχές του 20ού αιώνα έως σήμερα, από έπιπλα, ηλεκτρονικά είδη, σύμβολα και άλλα κομμάτια θα εκτεθούν στην έκθεση Pirouette: Turning Points in Design με πρόθεση την ανάδειξη της καινοτόμου φύσεως του design αλλά και της προσαρμοστικής ορισμένων αντικειμένων στις επιταγές της εκάστοτε εποχής.
«Κάθε αντικείμενο έχει μια ιστορία. Κάποια αντικείμενα, επιπλέον, δημιουργούν την ιστορία – ή την αλλάζουν», λέει η Paola Antonelli, ανώτερη επιμελήτρια του Τμήματος Αρχιτεκτονικής και Σχεδιασμού του μουσείου. «Ο σχεδιασμός μπορεί να μας βοηθήσει να κατευθύνουμε την πορεία προς θετικές κατευθύνσεις, ευαισθητοποιώντας μας και βοηθώντας μας να διορθώσουμε αρνητικές συμπεριφορές. Μπορεί επίσης να επινοήσει νέες συμπεριφορές που ενσωματώνουν νέους στόχους, μεταξύ των οποίων η βιωσιμότητα και η δικαιοσύνη».
Γνωστές εφευρέσεις όπως ο υπολογιστής Macintosh της Apple, το Sony Walkman και τα Spanx θα αναδείξουν επαναστατικές ιδέες που έγιναν κοινά αντικείμενα. Άλλες δημιουργίες, εν τω μεταξύ, αφηγούνται την ιστορία μιας πιο εξειδικευμένης επιρροής. Εξετάζοντας το υπόβαθρο, το πλαίσιο και τον αντίκτυπο κάθε αντικειμένου, η έκθεση θα αναδείξει τους σχεδιαστές τους ως τους ανθρώπους που έκαναν πάντα την αλλαγή.
Η έκθεση θα διαρκέσει από τις 26 Ιανουαρίου 2025 έως τις 18 Οκτωβρίου 2025
[ 2 ]
Σουζάν Βαλαντόν στο Κέντρο Πομπιντού | Παρίσι
Ένα αφιέρωμα στη Suzanne Valadon (1865-1938), μια εμβληματική και τολμηρή καλλιτέχνιδα, μία από τις σημαντικότερες της γενιάς της. Μια μονογραφική έκθεση που αναδεικνύει τη σπουδαιότητα αυτής της εξαιρετικής φιγούρας και υπογραμμίζει το συχνά υποτιμημένο προδρομικό της ρόλο στην ανάπτυξη της καλλιτεχνικής μοντερνικότητας. Η μεγάλη ελευθερία της Suzanne Valadon, η οποία δεν ακολούθησε αληθινά κανένα κίνημα εκτός από το δικό της, είναι το κύριο χαρακτηριστικό της δουλειάς της.
Το μονοπάτι της έκθεσης, που παρουσιάζει σχεδόν 200 έργα, βασίζεται στις πλούσιες συλλογές των εθνικών μουσείων, ειδικά αυτής του Κέντρου Πομπιντού, της πιο σημαντικής, αλλά και του Μουσείου Ορσέ και της Ορανζερί. Μια αναδιήγηση του μοναδικού ταξιδιού της, από τα πρώτα της βήματα ως αγαπημένο μοντέλο του Μονμάρτρου, μέχρι την καλλιτεχνική της αναγνώριση, η οποία ήρθε πολύ νωρίς από τους συναδέλφους της και τους κριτικούς. Η Suzanne Valadon υπήρξε μια πραγματική «μεταφορέας» από τον έναν αιώνα στον άλλον, αγκαλιάζοντας τη ζωντάνια του Παρισιού του τέλους του αιώνα, με τα καφέ, και τα καμπαρέ του, και τις πολλαπλές καλλιτεχνικές, διανοητικές και κοινωνικές επαναστάσεις.
Παρόλο που βρισκόταν στο περιθώριο των κυρίαρχων ρευμάτων της εποχής της — με τον κυβισμό και την αφαίρεση να βρίσκονται σε στάδιο ανάπτυξης ενώ η ίδια υπερασπιζόταν με πάθος την ανάγκη να ζωγραφίσει το πραγματικό — έθετε το γυμνό, τόσο γυναικείο όσο και ανδρικό, στο επίκεντρο του έργου της, αναπαριστώντας τα σώματα χωρίς τεχνητά στολίδια ή βλεμματισμό.
Η έκθεση αναδεικνύει τον αποφασιστικά μοντέρνο χαρακτήρα του έργου της Valadon, η οποία υπήρξε η πρώτη γυναίκα που ζωγράφισε ένα ανδρικό γυμνό σε μεγάλο μέγεθος και μάλιστα ανφάς. Αυτή η πρωτότυπη εξερεύνηση του έργου της αποκαλύπτει επίσης τις φιλικές και καλλιτεχνικές της σχέσεις με τους ζωγράφους της μποέμ και την αδιαμφισβήτητη επιρροή της στην καλλιτεχνική σκηνή του Παρισιού, χάρη στη δραστήρια υποστήριξη των φίλων της καλλιτεχνών και γκαλερίστων.
Αρχικά σχεδιασμένη από το Πομπιντού-Μερτζ το 2023, η έκθεση παρουσιάστηκε στο Μουσείο Τεχνών της Νάντης και στο Μουσείο Εθνικής Τέχνης της Καταλονίας στη Βαρκελώνη το 2024 με τον τίτλο Suzanne Valadon. Un monde à soi, και συνεχίζεται στο Κέντρο Πομπιντού το 2025 με μια εμπλουτισμένη εκδοχή που περιλαμβάνει νέα δάνεια και ανέκδοτα αρχεία.
Η Suzanne Valadon δεν είχε λάβει ξανά μονογραφική έκθεση στο Παρίσι από αυτή που της αφιέρωσε το Μουσείο Εθνικής Μοντέρνας Τέχνης το 1967.
Η έκθεση θα διαρκέσει από τις 15 Ιανουαρίου 2025 έως τις 26 Μαΐου 2025.
[ 3 ]
Pastels του George Condo στη Hauser & Wirth | Νέα Υόρκη
Η νέα έκθεση του George Condo, Pastels, θα παρουσιαστεί σε δύο διαφορετικές γκαλερί: στη Hauser & Wirth στο SoHo και στο Sprüth Magers στο Upper East Side. Αυτή η διμερής έκθεση, προσφέρει μια μοναδική ματιά στη δημιουργική διαδικασία και την αστείρευτη εφευρετικότητα του καλλιτέχνη στη χρήση παστέλ σε χαρτί.
Μέσα από αφηρημένα και κατακερματισμένα έργα, ο καλλιτέχνης εξερευνά την ανθρώπινη ψυχή, αποτυπώνοντας διάφορες καταστάσεις ύπαρξης με αυθόρμητη χρήση του gesso, έντονη εφαρμογή χρώματος και δυναμικές πινελιές, όλα χωρίς καμία προπαρασκευαστική προεργασία.
Μέσα από αυτά τα έργα, ο καλλιτέχνης εξετάζει βαθιά τις προκλήσεις της έκφρασης διαφόρων ψυχικών καταστάσεων. Βασίζεται στην αφαίρεση για να αποτυπώσει τη θραυσματική και φευγαλέα φύση της σκέψης και των συναισθημάτων.
Αυτή η έκθεση αναδεικνύει την καινοτόμα προσέγγιση του Condo, συνδέοντας την τέχνη του με την ανθρώπινη ψυχή και την πολυπλοκότητα της συνείδησης. Πρόκειται για μια μοναδική ευκαιρία να εξερευνήσει κανείς τη βαθιά σχέση του καλλιτέχνη με το μέσο του παστέλ και τη δύναμή του να απεικονίζει την ανθρώπινη κατάσταση.
Η έκθεση “Pastels” θα φιλοξενηθεί στο Sprüth Magers από τις 16 Ιανουαρίου έως την 1η Μαρτίου και στο Hauser & Wirth από τις 29 Ιανουαρίου έως τις 12 Απριλίου.
[ 4 ]
From the Heart to the Hands: Dolce & Gabbana στο Grand Palais | Παρίσι
Για πρώτη φορά, οι μοναδικές δημιουργίες του διάσημου οίκου μόδας, αέναη πηγή έμπνευσης για τους Domenico Dolce και Stefano Gabbana παρουσιάζονται στο κοινό. Ακολουθώντας το αισθητικό ταξίδι των δημιουργιών τους, οι οποίες πρώτα γεννιούνται στην καρδιά τους και στη συνέχεια εκτελούνται με τα χέρια τους στα εργαστήριά τους, η έκθεση γιορτάζει το Dolce & Gabbana ως σύμβολο του ιταλικού στυλ, αναδεικνύοντας τις ρίζες του εξαιρετικού ονείρου που έγινε πραγματικότητα μέσω της Alta Moda (υψηλής μόδας). Εξερευνά μια μοναδική προσέγγιση στον κόσμο της πολυτέλειας, που συνδυάζει την κομψότητα και τη sensuality, αλλά και το χιούμορ και την υπερβολή.
Τα μοντέλα που εκτίθενται είναι μοναδικά κομμάτια κατασκευασμένα από Ιταλούς τεχνίτες με απαράμιλλες δεξιότητες και αναδεικνύουν τα διαφορετικά στοιχεία της ιταλικής κουλτούρας που τροφοδοτούν τις δημιουργίες του οίκου Dolce & Gabbana. Η έκθεση ακολουθεί μια θεματική διαδρομή που αντικατοπτρίζει τον πλούτο των εμπνεύσεών τους, οι οποίες προέρχονται από την ιστορία της ιταλικής τέχνης, αρχιτεκτονικής, χειροτεχνίας, τοπικών πολιτισμών, μουσικής, όπερας, μπαλέτου, κινηματογράφου, λαϊκών παραδόσεων, θεάτρου και φυσικά, την “dolce vita”.
Η έκθεση θα διαρκέσει από τις 10 Ιανoυαρίου έως τις 31 Μαρτίου 2025.
[ 5 ]
Caspar David Friedrich: The Soul of Nature στο The Met | Νέα Υόρκη
Η έκθεση Caspar David Friedrich: The Soul of Nature που οργανώνεται στο Μητροπολιτικό Μουσείο Τέχνης της Νέας Υόρκης (The Met) τιμά την 250ή επέτειο από τη γέννηση του Friedrich, ένας από τους μεγαλύτερους εκπροσώπους του ρομαντισμού και αποτελεί την πρώτη ολοκληρωμένη παρουσίαση του έργου του στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Η έκθεση μέσα από περίπου 75 έργα του Friedrich, συμπεριλαμβανομένων ελαιογραφιών, ολοκληρωμένων σχεδίων και προσχεδίων από κάθε φάση της καριέρας του, εξετάζει την καλλιτεχνική του διαδρομή προς την ανάπτυξη ενός συμβολικού εικαστικού κώδικα με τοπία που εκφράζουν προσωπικά και υπαρξιακά νοήματα. Μέσα από τα έργα του παρουσιάζεται η σύνδεση της τέχνης του με τις πολιτικές αναταραχές και τον πολιτιστικό δυναμισμό της γερμανικής κοινωνίας του 19ου αιώνα, αναδεικνύοντας τη συμβολή του γερμανικού ρομαντισμού στη διαμόρφωση των σύγχρονων αντιλήψεων για τη φύση.
Ο Caspar David Friedrich γεννήθηκε στο Greifswald στις 5 Σεπτεμβρίου 1774 και σπούδασε στη Βασιλική Σχολή Καλών Τεχνών στην Κοπεγχάγη, πριν εγκατασταθεί στη Δρέσδη. Στην πανέμορφη ύπαιθρο γύρω από τη Δρέσδη, μέσα στη φύση θα αναζητήσει τη δική του έμνευση μακριά από τις ακαδημαϊκές παραδόσεις.
Αρχικά, απόλαυσε μια περίοδο μεγάλης επιτυχίας, όμως αργότερα η τέχνη του έπεσε σε δυσμένεια. Παρά τη μείωση της δημοτικότητάς του, περισσότερο από μισό αιώνα μετά τον θάνατό του το 1840, ο Friedrich «ανακαλύφθηκε» εκ νέου στη γερμανική εκατονταετή εικαστική έκθεση του 1906 στο Βερολίνο και αναγνωρίστηκε ως πρωτοπόρος της σύγχρονης τέχνης.
Η έκθεση θα διαρκέσει από τις 8 Φεβρουαρίου έως τις 11 Μαρτίου 2025.
[ 6 ]
“Degenerate Art: The Trial of Modern Art under Nazism” στο Μουσείο Πικάσο | Παρίσι
Η πρώτη έκθεση στη Γαλλία αφιερωμένη στην αποκαλούμενη «εκφυλισμένη» τέχνη που εξετάζει και θέτει σε προοπτική τη μεθοδική επίθεση του ναζιστικού καθεστώτος κατά της μοντέρνας τέχνης, καθώς και τη θέση του Πάμπλο Πικάσο, ενός καλλιτέχνη-σύμβολο του “εκφυλισμού” σε αυτή την ιστορία.
Η έκθεση εστιάζει ιδιαίτερα στην προπαγανδιστική έκθεση “Entartete Kunst“ (Εκφυλισμένη Τέχνη), που οργανώθηκε το 1937 στο Μόναχο, όπου παρουσιάστηκαν πάνω από 700 έργα από εκατό καλλιτέχνες, αντιπροσώπους διαφόρων ρευμάτων της μοντέρνας τέχνης, από τον Όττο Ντιξ και τον Έρνστ Λούντβιχ Κίρχνερ, έως τον Βασίλι Καντίνσκι, τον Έμιλ Νόλντε, τον Πολ Κλέε και τον Μαξ Μπέκμαν. Η σκηνογραφία της έκθεσης ήταν σχεδιασμένη για να προκαλεί αποστροφή στους επισκέπτες.
Η συγκεκριμένη έκθεση αποτέλεσε κορύφωση μιας σειράς παρόμοιων εκδηλώσεων που ξεκίνησαν από το 1933 (σε πόλεις όπως η Δρέσδη, το Μάνχαϊμ και η Καρλσρούη), με στόχο την καταγγελία των καλλιτεχνικών πρωτοποριών ως απειλή για τη γερμανική «καθαρότητα». Περισσότερα από 20.000 έργα τέχνης, συμπεριλαμβανομένων αυτών του Βίνσεντ βαν Γκογκ, του Μαρκ Σαγκάλ και του Πάμπλο Πικάσο, αφαιρέθηκαν, πουλήθηκαν ή καταστράφηκαν.
Στην καρδιά αυτής της ιστορίας βρίσκεται ο όρος «εκφυλισμός», που εμφανίστηκε κατά τον 19ο αιώνα σε διάφορα επιστημονικά και πολιτιστικά πεδία (φυσική ιστορία, ιατρική, ανθρωπολογία, ιστορία της τέχνης κ.ά.) και αποκρυσταλλώθηκε στη ναζιστική «κοσμοθεωρία» ως μέσο για την προώθηση ρατσιστικών και αντισημιτικών θεωριών μέσα από την ιστορία της τέχνης.
Η έκθεση θα διαρκέσει από τις 18 Φεβρουαρίου έως τις 25 Μαΐου 2025.
[ 7 ]
Anselm Kiefer – Sag mir wo die Blumen sind στα Μουσεία Van Gogh και Stedelijk | Άμστερνταμ
Η έκθεση, η οποία ανοίγει την άνοιξη του 2025, τοποθετεί τον Anselm Kiefer στο επίκεντρο. Από την παιδική του ηλικία, ο Kiefer έχει μία ιδιαίτερη σύνδεση με το έργο του Vincent van Gogh. Μέχρι και σήμερα, ο θαυμασμός του Kiefer για τον Van Gogh είναι εμφανής στα έργα του. Επίσης, έχει μια μακρά και προσωπική σχέση με το Stedelijk Museum Amsterdam. Το μουσείο αγόρασε και παρουσίασε τα έργα του από την αρχή, δίνοντας στον Kiefer αναγνώριση για την τέχνη του.
Ο τίτλος της έκθεσης, “Sag mir wo die Blumen sind“, αναφέρεται στο αντιπολεμικό τραγούδι με το ίδιο όνομα του Αμερικανού τραγουδιστή και ακτιβιστή Pete Seeger, το οποίο αργότερα έγινε ευρέως γνωστό σε γερμανική εκδοχή από τη Marlene Dietrich. Ο τίτλος αναφέρεται επίσης στο νέο έργο του Anselm Kiefer με το ίδιο όνομα, το οποίο θα παρουσιαστεί στο Μουσείο Stedelijk στο Άμστερνταμ, καθώς και στους Ηλίανθους του Vincent van Gogh.
Ιδιαίτερα για αυτήν την έκθεση, ο Kiefer έχει δημιουργήσει νέα έργα που δεν έχουν ξαναδεί ποτέ το φως της δημοσιότητας. Φυσικά, αγαπημένα έργα από τις συλλογές και των δύο μουσείων θα είναι επίσης εκτεθειμένα. Στο Μουσείο Van Gogh, θα παρουσιαστούν διάσημοι πίνακες του Vincent van Gogh μαζί με έργα του Kiefer. Στο Μουσείο Stedelijk, μπορεί κανείς να δει όλα τα έργα του Kiefer από τη συλλογή του μουσείου για πρώτη φορά συγκεντρωμένα.
Γεννημένος λίγο πριν από το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, ο Γερμανός καλλιτέχνης Anselm Kiefer (γεν. 1945) έζησε, έτρεξε κι έπαιξε στα ερείπια του πολέμου ως παιδί. Στα τέλη της δεκαετίας του 1960, ο Kiefer ήταν από τους πρώτους Γερμανούς καλλιτέχνες που μελέτησαν τη συναισθηματικά φορτισμένη ιστορία της πατρίδας του. Τα μνημειώδη και σφοδρά έργα του αρχικά δέχτηκαν αρνητικές κριτικές στη Γερμανία. Στην Ολλανδία, ωστόσο, το έργο του εκτιμήθηκε νωρίς από συλλέκτες και μουσεία, όπως το Μουσείο Stedelijk στο Άμστερνταμ. Μόνο αργότερα, ο Kiefer έγινε αποδεκτός και στη Γερμανία, καθώς αποκάλυψε όσα είχαν μείνει αδιαπραγμάτευτα. Επαναλαμβανόμενα θέματα στα έργα του είναι η γερμανική ιστορία, η μυθολογία, οι θρύλοι, η αλχημεία, οι καταστροφικές συνέπειες του πολέμου και το αιώνιο τοπίο.
Η έκθεση θα διαρκέσει από τις 7 Μαρτίου έως τις 9 Ιουνίου 2025.
[ 8 ]
Tehching Hsieh στο Dia Beacon | Νέα Υόρκη
Ο Τετσίνγκ Χισιέι, γνωστός για τις μακροχρόνιες περφόρμανς του που εξερευνούν την έννοια του χρόνου και της ανθρώπινης ύπαρξης, θα παρουσιάσει την πρώτη του αναδρομική έκθεση το φθινόπωρο του 2025 στο Dia Beacon στη Νέα Υόρκη.
Η έκθεση περιλαμβάνει έργα από το 1978 έως το 1999, μια περίοδο κατά την οποία ο Hsieh πραγματοποίησε τα πέντε εμβληματικά One Year Performances, καθώς και το Thirteen Year Performance. Αυτά τα έργα εξετάζουν με μοναδικό τρόπο την έννοια του χρόνου, της ύπαρξης και της ανθρώπινης αντοχής, προσφέροντας στους επισκέπτες μια εις βάθος κατανόηση του έργου του.
Κάθε ένα από αυτά απαιτούσε απόλυτη αφοσίωση και αυτοπειθαρχία. Στο Cage Piece (1978-1979), ζούσε κλεισμένος σε ένα ξύλινο κλουβί για έναν χρόνο, χωρίς να διαβάζει, να γράφει ή να μιλάει, στο Time Clock Piece (1980-1981), χτυπούσε μια κάρτα σε ρολόι παρουσίας κάθε ώρα, κάθε μέρα, για έναν χρόνο. Κατέγραψε τη διαδικασία με φωτογραφίες, στο Outdoor Piece (1981-1982) έζησε έναν χρόνο έξω, χωρίς να μπαίνει σε κλειστούς χώρους, στο Rope Piece (1983-1984), ήταν δεμένος με ένα σχοινί 2,5 μέτρων με την καλλιτέχνιδα Linda Montano για έναν χρόνο, χωρίς να αγγίζονται. Τέλος, στο No Art Piece (1985-1986) απείχε εντελώς από την τέχνη για έναν χρόνο, δεν δημιούργησε, δεν εξέθεσε και δεν μίλησε για τέχνη.
Ο Tehching Hsieh είναι ένας από τους πιο σημαντικούς καλλιτέχνες της περφόρμανς, γνωστός για τα εξαιρετικά απαιτητικά και μακρόχρονα έργα του, που διερευνούν θέματα χρόνου, επιβίωσης, και ανθρώπινης αντοχής.
Γεννήθηκε το 1950 στο Nantou της Ταϊβάν και το 1974, έφτασε στις Ηνωμένες Πολιτείες ως μετανάστης. Εγκαταστάθηκε στη Νέα Υόρκη και αφοσιωμενος στην τέχνη του εξερεύνησε την έννοια του χρόνου, της απομόνωσης και της σχέσης του σώματος με το περιβάλλον. «Για μένα είναι ένας δάσκαλος», είχε δηλώσει η Marina Abramovic στους New York Times το 2020. «Εγώ είμαι απλώς μια απλή μαθήτρια δίπλα του».
Η έκθεση αυτή θα συγκεντρώσει για πρώτη φορά τα ετήσια έργα του κάτω από την ίδια στέγη, προσφέροντας μια ολοκληρωμένη ματιά στο έργο του. Επιπλέον, το έργο του θα παρουσιαστεί στην ομαδική έκθεση Everyday Practices στο Μουσείο Τέχνης της Σιγκαπούρης, η οποία θα διαρκέσει από τις 30 Αυγούστου 2024 έως τις 20 Ιουλίου 2025.
Από τις 3 Οκτωβρίου 2025 στο Dia Beacon.
[ 9 ]
Cy Twombly στην Γκαλερί Gagosian | Νέα Υόρκη
Η γκαλερί Gagosian στο Μανχάταν φιλοξενεί μια σημαντική έκθεση που αποκαλύπτει μια νέα διάσταση του αείμνηστου Cy Twombly. Σε συνεργασία με το Ίδρυμα Cy Twombly, η έκθεση παρουσιάζει έργα που δημιουργήθηκαν από το 1968 έως το 1990, συμπεριλαμβανομένων και ορισμένων που δεν έχουν ποτέ εκτεθεί στο κοινό.
Οι εμβληματικοί «μαυροπίνακες» από τα πρώτα χρόνια της περιόδου αυτής εντυπωσιάζουν με τις έντονες, χειρονομιακές κινήσεις που συγχωνεύουν ζωγραφική, σχέδιο και γραφή. Εξερευνώντας τη φύση, τα έργα της δεκαετίας του 1980, που δημιουργήθηκαν στην Ιταλία, απεικονίζουν τη σύνθεση των στοιχείων της γης, του νερού και του αέρα μέσα από τις πολυεπίπεδες, αφηρημένες πινελιές του Twombly. Στην ίδια κατεύθυνση, το μεταγενέστερο έργο του από τη σειρά Souvenir of D’ Arros επικεντρώνεται σε αφηρημένες ανθογραφίες.
Παράλληλα, έργα σε χαρτί από τη σειρά Five Day Wait at Jiayuguan, εμπνευσμένα από ταξίδια στην Κεντρική Ασία, εκτίθενται για πρώτη φορά μετά από τέσσερις δεκαετίες, επαναφέροντας τη μαγεία της βενετσιάνικης Μπιενάλε του 1980.
Ο Cy Twombly γεννήθηκε το 1928 στο Λέξινγκτον της Βιρτζίνια, και πέθανε το 2011 στη Ρώμη. Τα έργα του βρίσκονται σε σημαντικές συλλογές, το ΜΟΜΑ, το Κέντρο Πομπιντού στο Παρίσι αλλά και στην Tate του Λονδίνου.
Η έκθεση θα διαρκέσει από τις 30 Ιανουαρίου έως τις 22 Μαρτίου 2025.
[ 10 ]
Michaelina Wautier: Painter στο Μουσείο Ιστορίας της Τέχνης | Βιέννη
Μια ιστορική έκθεση αφιερωμένη στη Μικαελίνα Βότιερ (Michaelina Wautier 1604–1689), πρωτοποριακή καλλιτέχνιδα του μπαρόκ, της οποίας το ταλέντο παρέμενε υποτιμημένο για αιώνες. Η αναδρομική αυτή έκθεση θα αναδείξει τη σημαντική της συμβολή στη ζωγραφική του 17ου αιώνα, εστιάζοντας στην εξαιρετική δεξιοτεχνία της στην προσωπογραφία, τη θρησκευτική και ιστορική ζωγραφική, αλλά και στις νεκρές φύσεις – ένα σπάνιο συνδυασμό για μια γυναίκα της εποχής της.
Ανάμεσα στα κεντρικά έργα περιλαμβάνεται ο μνημειώδης Θρίαμβος του Βάκχου, μια τολμηρή και δυναμική σύνθεση που καθιέρωσε τη Βότιερ ως μία ζωγράφο εξαιρετικής ικανότητας και οράματος. Η έκθεση θα εξερευνήσει, επίσης, την καινοτόμο απεικόνιση των γυναικών στα έργα της, καθώς και την ικανότητά της να σπάει τις συμβάσεις της εποχής της, δημιουργώντας έργα διαχρονικής δύναμης και σημασίας.
Η έκθεση θα διαρκέσει από τις 30 Σεπτεμβρίου έως τις 25 Ιανουαρίου 2026.
[ 11 ]
“Gabriele Münter: Into Deep Waters” στο Μουσείο Guggenheim | Νέα Υόρκη
Το Μουσείο Solomon R. Guggenheim προγραμματίζει την πρώτη μονογραφική έκθεση του έργου της Γερμανίδας καλλιτέχνιδας Gabriele Münter (γεν. 1877, Βερολίνο· απεβ. 1962, Murnau am Staffelsee, Γερμανία), σχεδόν τριάντα χρόνια μετά την τελευταία περιοδεία της Münter στις ΗΠΑ.
Η έκθεση Gabriele Münter: Into Deep Waters θα επικεντρωθεί στα έργα της από το 1908 έως το 1920, ενώ θα αναδείξει και τις μεταγενέστερες εξελίξεις της δουλειάς της. Η έκθεση θα περιλαμβάνει περίπου 60 πίνακες και περισσότερες από δέκα πρώιμες φωτογραφίες της, οι οποίες θα εκτεθούν σε τρεις γκαλερί με πρόθεση όχι μόνο να φωτίσουν την ανατρεπτική και υποεκτιμημένη πρακτική της Münter που συνείσφερε στον μοντερνισμό, αλλά και να αμφισβητήσουν τις επικρατούσες ιστορικές αφηγήσεις που έχουν παραμερίσει τις γυναίκες καλλιτέχνιδες.
Η Münter υπήρξε μια καθοριστική προσωπικότητα στην ανάπτυξη του μοντερνισμού στην Ευρώπη στις αρχές του 20ού αιώνα. Σε μια εποχή που οι γερμανικές δημόσιες σχολές τέχνης απέκλειαν τις γυναίκες, η Münter ακολούθησε το δικό της μονοπάτι, καταφέρνοντας τελικά να τοποθετηθεί στην πρώτη γραμμή των πειραματικών δραστηριοτήτων του Μονάχου και του Murnau am Staffelsee. Συνδέθηκε στενά με τη δημιουργία της Der Blaue Reiter (Η Μπλε Καβαλαρία), της διακρατικής ομάδας πρωτοπόρων καλλιτεχνών, συγγραφέων και μουσικών που εξερεύνησαν εκφραστικά τις δυνατότητες του χρώματος και τη συμβολική, και συχνά πνευματική, αντήχηση των μορφών.
Κατά τη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, ζούσε στη Σκανδιναβία, κάτι που ενίσχυσε τις ανταλλαγές της με τους σκανδιναβικούς μοντερνισμούς και οδήγησε σε αλλαγές στην καλλιτεχνική της πρακτική. Με τις τολμηρές επιλογές των ζωντανών χρωμάτων, η Münter επανεφηύρε τα παραδοσιακά είδη ζωγραφικής, όπως η φύση νεκρών, το τοπίο και τα πορτρέτα, προσφέροντας μια εναλλακτική πρόταση στις σύγχρονες καινοτομίες της αφαίρεσης.
«Όταν αρχίζω να ζωγραφίζω, είναι σαν να πηδάω ξαφνικά σε βαθιά νερά, και ποτέ δεν ξέρω εκ των προτέρων αν θα μπορέσω να κολυμπήσω».
Η έκθεση θα διαρκέσει από τις 7 Νοεμβρίου 2025 έως τις 26 Απριλίου 2026.
The post 11 εκθέσεις τέχνης που ξεχωρίσαμε στα μεγαλύτερα μουσεία και γκαλερί του κόσμου για το 2025 appeared first on ελculture.
]]>
The post Eυχές για το νέον έτος, του old boy appeared first on ελculture.
]]>
Δεν θα νιώσεις υγιής ούτε με το μυαλό σου, ούτε με το ζεν σου. Δεν μπορούμε να νιώθουμε τα πράγματα με το μυαλό. Δεν λειτουργεί έτσι. Το μυαλό μας κι η συγκρότησή μας μάς κατευθύνουν να έχουμε την μία ή την άλλη συνολική στάση ζωής, κάτι που είναι φυσικά υπερπολύτιμο. Αλλά δεν μπορούμε να νιώθουμε υγιείς ως κατάσταση, ως διαφορά, ως κάτι απτό, ως κάτι αυτοτελές, ως κάτι που μας καθορίζει, αν δεν έχουμε υπάρξει άρρωστοι μόλις πριν. Αν δεν έχουμε υπάρξει άρρωστοι, είναι ένα φιλοσοφικό θεώρημα, ένα υγεία πάνω απ’ όλα, είναι λέξεις, σκέψεις, πιστεύω, είναι κάτι που το επικαλείσαι επειδή φαντάζεσαι ότι έτσι είναι. Και δεν έχει σημασία αν η φαντασία σου ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα, σημασία έχει ότι μιλάς για κάτι που έχεις φανταστεί πως είναι να το νιώθεις, αλλά δεν το έχεις νιώσει στο πετσί σου.
Δεν μπορούμε να νιώθουμε σχετικά οικονομικά ασφαλείς, ως κατάσταση, ως διαφορά, ως κάτι απτό, ως κάτι αυτοτελές, ως κάτι που μας καθορίζει, αν δεν έχουμε πρώτα υπάρξει τίγκα στην ανασφάλεια, το άγχος, ή και τη σιγουριά του δεν έχω, δεν βγαίνω, δεν τη βγάζω καθαρή. Δεν μπορούμε να νιώθουμε αναγνώριση για αυτό που κάνουμε στη ζωή μας, ως κατάσταση, ως διαφορά, ως κάτι απτό, ως κάτι αυτοτελές, ως κάτι που μας καθορίζει, αν δεν έχουμε πρώτα νιώσει αδικημένοι, παραγνωρισμένοι, υποτιμημένοι, ματαιωμένοι. Δεν μπορούμε να νιώθουμε καλά με έναν άνθρωπο, ως κατάσταση, ως διαφορά, ως κάτι απτό, ως κάτι αυτοτελές, ως κάτι που μας καθορίζει, αν δεν έχουμε στο μεταξύ υπάρξει και κακά μαζί του. Όλα είναι ένας διάλογος μεταξύ του τι έχεις τώρα και τι δεν είχες πριν.
Για να μην παρεξηγηθώ, εννοείται πως δεν είναι ιδανικά σε οποιονδήποτε τομέα τα σκαμπανεβάσματα και τα ρόλερ κόστερ, εννοείται πως αν το να σου πηγαίνουν τα πράγματα καλά είναι για σένα πηγή ανίας, τότε κάτι έχεις καταλάβει τελείως λάθος απ’ τον κόσμο, δεν έχεις ας πούμε καταλάβει ότι αν προσπαθείς να χτίζεις και να εμβαθύνεις στο καλά σου, καμία πλήξη δεν πρόκειται ποτέ να σε πλήξει. Φυσικά λοιπόν και είναι προτιμότερο να έχεις όσο το δυνατόν λιγότερα προβλήματα μπροστά σου, φυσικά λοιπόν και είναι προτιμότερο να έχεις σταθερότητα σε όσα σε κάνουν να νιώθεις καλά. Δεν θα επιδιώξεις να σου συμβεί τίποτα κακό.
Απ’ την άλλη, ακριβώς επειδή δεν τα επιδιώκουμε όλα αυτά (συνειδητά τουλάχιστον, αλλά ας μην μπούμε τώρα και σε αυτά τα μονοπάτια), ακριβώς επειδή το ένα ή το άλλο ή ενίοτε και περισσότερα μαζί, μας βρίσκουν και δικαιολογημένα μας κλονίζουν, δεν λέω να τα υποδεχόμαστε ούτε με ανοιχτές αγκάλες ούτε μέσα στην καλή χαρά, μπορούμε όμως να τα υποδεχόμαστε όχι ως αυτοτελή επεισόδια απόγνωσης, αλλά ως κομμάτια μιας συνέχειας, ενός διαλόγου, ενός νομίσματος με δύο όψεις, ενός μηχανισμού αλληλοσυμπλήρωσης ανάμεσα στην έλλειψη και την πλήρωση.
Οπότε για τη νέα χρονιά μπορούμε προφανώς να ευχηθούμε και να ελπίσουμε να μας πάνε ή να παραμείνουν όσα περισσότερα πράγματα καλά, αλλά ας έχουμε στο πίσω μέρος του μυαλού και της καρδιάς μας, ότι αν παρ’ ελπίδα έρθουν ή παραμείνουν τα πράγματα κακά, το ενδεχόμενο να αντέξουμε το ζόρι τους και κάποια στιγμή να ξαναγυρίσει το παιχνίδι υπέρ μας, θα μας επιφυλάσσει ανταμοιβές που μπορεί κάποτε να τις θεωρούσαμε δεδομένες και να μην μας έκαναν ιδιαίτερη εντύπωση, ενώ τώρα θα αποτελούν πηγή ανακούφισης και της πιο μεγάλης χαράς.
The post Eυχές για το νέον έτος, του old boy appeared first on ελculture.
]]>
The post «Ημερολόγιο Συμπερίληψης» της Μαρίας Γιαννιού και της Βίκης Χαρίτου: Ένα κάλεσμα για δράση appeared first on ελculture.
]]>
Το Ημερολόγιο Συμπερίληψης είναι ένα κάλεσμα για δράση. Σε προσκαλεί να εξερευνήσεις την ανθρώπινη ποικιλομορφία και να παίξεις ενεργό ρόλο στη δημιουργία ενός πιο δίκαιου και χωρίς αποκλεισμούς κόσμου. Καθώς γεμίζεις τις σελίδες του με τις σκέψεις, τις παρατηρήσεις και τις δεσμεύσεις σου, να θυμάσαι τα λόγια της Μάγιας Αγγέλου: «Όλοι πρέπει να ξέρουμε ότι η διαφορετικότητα δημιουργεί μια πλούσια ταπετσαρία και πρέπει να καταλάβουμε ότι όλες οι κλωστές της ταπετσαρίας είναι ίσες σε αξία ανεξάρτητα από το χρώμα τους». Αυτό το ημερολόγιο μπορεί να είναι ο οδηγός σου για να πλέξεις το δικό σου νήμα σε αυτή τη ζωντανή ταπετσαρία, με πρόθεση και σκοπό.
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΑ
Η Μαρία Γιαννιού ολοκλήρωσε τις διδακτορικές σπουδές της στη Σορβόννη με εξειδίκευση στις Διεθνείς Σχέσεις. Έπειτα από μακροχρόνια επαγγελματική πορεία στον ακαδημαϊκό χώρο, επικεντρώθηκε σε αυτό που αγαπάει περισσότερο, την ηγεσία και τη διά βίου προσωπική εξέλιξη. Είναι πιστοποιημένη ICF Empowerment & Leadership Coach, εκπαιδεύτρια ενηλίκων και DE&I facilitator. Έχει ιδρύσει το Lead From Within, ένα ολιστικό κέντρο προσωπικής και επαγγελματικής ενδυνάμωσης που προσφέρει υπηρεσίες coaching, βιωματικά σεμινάρια ανάπτυξης δεξιοτήτων και διαδραστικές εταιρικές εκπαιδεύσεις. Ταυτόχρονα, έχει συνιδρύσει τη Women Act, μια οργάνωση αρωγός στην προσπάθεια των γυναικών να διεκδικήσουν θέσεις ευθύνης και ηγεσίας. Συμμετέχει ενεργά στον διάλογο περί Διαφορετικότητας, Ισονομίας & Συμπερίληψης μέσα από ομιλίες, συνέδρια και αρθρογραφία, ενώ είναι συμπαρουσιάστρια της εκπομπής Επικίνδυνες, στην ΕΡΤ2. Έχει, μαζί με τη Βίκη, συνδημιουργήσει το Be Inclusive, ένα ολιστικό πρόγραμμα δημιουργίας κουλτούρας DE&I μέσα σε εταιρείες και οργανισμούς. Το πρώτο της βιβλίο Αυτοηγεσία (εκδ. ΚΑΚΤΟΣ) είναι ένας πρακτικός οδηγός εργαλείων και δεξιοτήτων που χρειαζόμαστε ως άνθρωποι, για να γίνουμε ηγέτες στην προσωπική και επαγγελματική μας ζωή. Προσεγγίζει τη δουλειά της εστιάζοντας στην αυτογνωσία, την ανθεκτικότητα και τον σεβασμό της διαφορετικότητας. Μιλάει έξι γλώσσες και ζει στην Αθήνα με τον σύντροφό της και τα δύο παιδιά τους.
Η Βίκη Χαρίτου είναι μητέρα δύο κοριτσιών, Σύμβουλος Μάθησης & Ανάπτυξης Ανθρώπινου Δυναμικού, εκπαιδεύτρια ενηλίκων και πιστοποιημένη Business & Career Coach από τον διεθνή οργανισμό EMCC. Έχει εργαστεί για πολλά χρόνια στον χώρο των επιχειρήσεων με βασικό αντικείμενο την ανάπτυξη των δεξιοτήτων των ατόμων με στόχο την προσωπική τους ενδυνάμωση και ισορροπία, αλλά και την αρμονική συνεργασία σε ομάδες και οργανισμούς. Είναι ενεργό μέλος σε οργανώσεις ενδυνάμωσης γυναικών και ως μέλος του ΔΣ του European Mentoring Coaching Council Greece συνδιοργανώνει δράσεις και πρωτοβουλίες υποστήριξης σε ομάδες φοιτητών, γυναικών, εργαζόμενων ατόμων σε φορείς της κοινωνίας των πολιτών κ.α. Είναι συνδημιουργός του Be Inclusive, του μοναδικού ολιστικού προγράμματος δημιουργίας κουλτούρας DE&I μέσα σε εταιρείες και οργανισμούς, κάνοντας χρήση ερευνητικών, εκπαιδευτικών και συμβουλευτικών εργαλείων. Είναι κάτοχος μεταπτυχιακού τίτλου στο «International Banking and Financial Services», από το Reading University της Μεγάλης Βρετανίας, διπλωματούχος Σύμβουλος Επαγγελματικής Εξέλιξης εφήβων και ενηλίκων από το ΕΚΠΑ, κάτοχος μετεκπαιδευτικών τίτλων στη Θετική Ψυχολογία (ΕΕΘΕΨΥ) και στον Νευρογλωσσικό Προγραμματισμό (nlpgreece).
The post «Ημερολόγιο Συμπερίληψης» της Μαρίας Γιαννιού και της Βίκης Χαρίτου: Ένα κάλεσμα για δράση appeared first on ελculture.
]]>
The post Το Θέατρο Πορεία υποδέχεται τη νέα χρονιά με παιδικές παραστάσεις για καλό σκοπό appeared first on ελculture.
]]>
Τα έσοδα των παραστάσεων θα διατεθούν σε φιλανθρωπικό σκοπό και συγκεκριμένα για την αποκατάσταση σχολείου που κάηκε στις μεγάλες πυρκαγιές το περασμένο καλοκαίρι.
Ζαμομίνια
Θέατρο Πορεία – Κυριακή 12 Ιανουαρίου, 11:00
Την Κυριακή 12 Ιανουαρίου και ώρα 11:00 τα Ζαμομίνια θα παίξουν την θεσπέσια μουσική τους στο θέατρο Πορεία για καλό σκοπό.
Τα Ζαμομίνια είναι μια ομάδα μουσικών, παιδαγωγών και εικαστικών. Δημιουργήθηκαν το φθινόπωρο του 2020 και από τότε συνεχίζουν να φτιάχνουν τα δικά τους παιδικά τραγούδια.
Έχοντας ως βάση τις ανάγκες και τα ενδιαφέροντα των παιδιών, τα τραγούδια τους αφορούν τη φύση, τα ζώα, τα έντομα, δεινοσαύρους, περίεργα πλάσματα αλλά και ό,τι μπορεί να γεννήσει η φαντασία ενός μικρού ή μεγάλου παιδιού. Η μουσική των τραγουδιών ποικίλει και η ενορχήστρωση εμπνέεται από διαφορετικά είδη μουσικής όπως, η τζάζ, η ρέγγε και το χιπ χόπ κ.α. Τα μουσικά όργανα είναι πολλά και συνεχώς εμπλουτίζονται στοχεύοντας στην αναγνώριση και εξοικείωση των παιδιών στους ήχους που προκύπτουν από αυτά.
Σκοπός στις συναυλίες, πέρα από την ψυχαγωγία των παιδιών, είναι η συμμετοχή και η αλληλεπίδραση τους την ώρα της μουσικής παράστασης. Με παιγνιώδη και χιουμοριστικό τρόπο, εμπλέκονται κινητικά σε μουσικές έννοιες ( ένταση , ταχύτητα, ρυθμός), μαθαίνουν και αναγνωρίζουν μουσικά όργανα και μελωδίες, κινούνται σε διαφορετικά είδη μουσικής και λύνουν γρίφους που αφορούν τα τραγούδια.
Το Ζαμομίνιο είναι το μοναδικό στοιχείο της φύσης που διαθέτει σκέψη. Η λέξη προέρχεται από το βιβλίο «Οι 13 ½ ζωές του μπλε αρκούδου» του Walter Moers, εκδ. Άγρα, μτφρ, Αγγελίδου Μαρία.
Τα Ζαμομίνια είναι:
Mουσικοί: Δανδουλάκης Αλέξανδρος (κιθάρα), Δούσος Γιώργος (κλαρίνο, φλάουτο), Καταχανάς Μιχάλης (βιόλα), Κλωνής Δημήτρης (τύμπανα), Μακρής Διονύσης (μπάσο), Παναγιωτόπουλος Βασίλης (τρομπόνι), Παπαδόπουλος Γιάννης (πιάνο)
Τραγουδούν: Σαββάκη Θεοδοσία, Νικόπουλος Γιώργος, Σιώτας Φώτης, Ψυχράμης Αποστόλης, Σαπλαούρα Μαρία, Ζερτοπούλη Χρυσάνθη
Στίχοι: Δημάκη Ειρήνη, Μουσική & Ενορχήστρωση: Δανδουλάκης Αλέξανδρος
Recorded @ FIAJ by Fotis (Ingie) Papatheodorou, Youtube videos: Λενιώ Λέντζα (Stilovates) και Εκάτη Σαγιά Artwork: Ντίνος Δημόλας
Στην μουσική παράσταση στο θέατρο Πορεία θα είναι οι παρακάτω μουσικοί:
Κιθάρα: Αλέξανδρος Δανδουλάκης
Κλαρίνο & φλάουτο: Γιώργος Δούσος
Τραγούδι και μικρά κρουστά: Γιώργος Νικόπουλος
Τρομπόνι: Βασίλης Παναγιωτόπουλος
Τραγούδι: Θεοδοσία Σαββάκη
Στίχοι και σχεδιασμός δράσεων: Ειρήνη Δημάκη
Μουσική & ενορχήστρωση: Δανδουλάκης Αλέξανδρος
Κοστούμια: Μαρία Δημάκη
Artwork και logo: Ντίνος Δημόλας
Μια φορά κι έναν καιρό…
Κυριακή 26 Ιανουαρίου, 11:00
Μια φορά κι έναν καιρό…
ήταν ένα παιδάκι… κι ένα μυρμηγκάκι, έφτιαξαν πετρόσουπα, φώναξαν έναν ποντικό κι αυτός ήρθε με την κόρη του.
Όμως ξαφνικά άρχισε να βρέχει …
χμμ… μπερδεμένα πράγματα!!
Ο Μίμης Τάχιας κι ο Herman Mayr φέρνουν φλάουτα, κιθάρες και κρουστά και στήνουν μια μουσικοαφηγηματική παράσταση για παιδιά 2-6 ετών.
The post Το Θέατρο Πορεία υποδέχεται τη νέα χρονιά με παιδικές παραστάσεις για καλό σκοπό appeared first on ελculture.
]]>
The post «Το τραίνο» του Θάνου Μικρούτσικου κυκλοφορεί με νέα ενορχήστρωση appeared first on ελculture.
]]>
Δυο σημαντικοί συνεργάτες και συνοδοιπόροι του Θάνου Μικρούτσικου συνεργάστηκαν για την ηχογράφηση καθώς ο Θύμιος Παπαδόπουλος που γνωρίζει τον τρόπο του συνθέτη –το «alter ego μου» τον έλεγε ο Θάνος- υπογράφει τη νέα ενορχήστρωση κι έχει την επιμέλεια παραγωγής.
Το τραγούδι ερμήνευε ζωντανά ο Κώστας Θωμαΐδης στην παράσταση που παρουσιάστηκε στις εκδηλώσεις του Δήμου Πειραιά τον Ιούλιο του 1991. Ήταν μια ιδέα του Θάνου Μικρούτσικου πάνω σε κείμενα του Γιάννη Σκαρίμπα, τον ποιητή των φαντασιακών ταξιδιών μέσα σ΄ ένα σιδηροδρομικό σταθμό
ΠΟΙΗΤΗΣ+ΣΤΑΘΜΟΣ= ΤΑΞΙΔΙ
Ο σταθμός του Πειραιά ένωσε το πρώτο λιμάνι της χώρας με την Θήβα και την Χαλκίδα. Η Χαλκίδα είναι όμως η πόλη του ποιητή Γιάννη Σκαρίμπα. Κι ο Σκαρίμπας είναι ο κατεξοχήν ποιητής των φαντασιακών ταξιδιών.
Στον σταθμό του ΟΣΕ συναντιούνται λοιπόν ο ποιητής, η πόλη του και τα φαντάσματά του. Τα μαγικά ταξίδια με το τραίνο του ποιητή που αποτυπώνονται στους διαλόγους των έργων του και στα διηγήματά του αποτελούν το θέαμα «Η Κυρία του Τραίνου».
Ο χώρος του σταθμού γίνεται χώρος ταξιδιού και ο χώρος του ταξιδιού με τη σειρά του μετατρέπεται σε ένα παιχνίδι με το χρόνο. Ας μπούμε στον πειρασμό των εξισώσεων: χώρος+χρόνος= τόπος. Ας μην ξεχάσουμε και μιαν άλλη εξίσωση που προέρχεται από τη φύση του θεάτρου: τόπος=τρόπος
Από το πρόγραμμα της παράστασης
Ο Γιάννης Σκαρίμπας ένας από τους πρωτοπόρους της ελληνικής λογοτεχνίας, θεατρικός συγγραφέας ποιητής και πεζογράφος γεννήθηκε στο 1893 και πέθανε στην Χαλκίδα το 1984.
Ο Θάνος Μικρούτσικος αγαπούσε από μικρό παιδί την ποίηση και τη λογοτεχνία. «Η συναρμογή στίχου και μουσικής στο τραγούδι είναι που παράγει το ενιαίο αισθητικό και ιδεολογικό αποτέλεσμα. Πρόκειται λοιπόν για μια νέα ανάγνωση του ποιήματος που εγκαθιδρύεται μετά τη μελοποίηση. Η ανάγνωση αυτή άλλοτε συμπληρώνει, άλλοτε καταργεί τις αναγνώσεις του ποιήματος πριν από τη μελοποίησή του, αποκαλύπτοντας τις κρυμμένες πλευρές, το αθέατο, τα μυστικά που ένα σπουδαίο κείμενο κρύβει εντός του. Γι’ αυτό, το ποίημα απαιτεί και επιβάλλει στον συνθέτη τον τρόπο με τον οποίο θα μελοποιηθεί» (σε συζήτηση με την Τιτίκα Δημητρούλια)
Σημείωμα του Κώστα Θωμαΐδη
Κρατούσα στα χέρια μου την κασέτα που μόλις μου είχε δώσει ο Θάνος για να μελετήσω, λέγοντάς μου: «Είναι τρία ποιήματα του Γιάννη Σκαρίμπα που μελοποίησα για να τα τραγουδήσεις στο θεατρικό Η Κυρία του Τραίνου». Από την πρώτη στιγμή ξεχώρισα το «Τραίνο».
Η παράσταση δόθηκε στον παλιό Σιδηροδρομικό Σταθμό του Πειραιά, ανάμεσα στις γραμμές του τραίνου, με σκηνικό μια παλιά ατμομηχανή και ένα βαγόνι ανοιχτό. Περπατώντας στην πλατφόρμα με τον Τάκη Φαραζή, με το ακορντεόν του και παίζοντας μαντολίνο, το τραγουδούσα. Μνήμη από το 1991. Τα χρόνια πέρασαν και, δουλεύοντας το αρχείο του Θάνου, έπεσα πάνω στην κασέτα που μου είχε δώσει. Τον Ιούνιο του 2020 το «Τραίνο» ξανακούστηκε, τόσα χρόνια μετά, ενορχηστρωμένο από τον Θύμιο Παπαδόπουλο, στο Ηρώδειο, σε συναυλία με τα θεατρικά τραγούδια του Θάνου Μικρούτσικου. Ο ίδιος δεν πρόλαβε να το ακούσει. Όμως όλοι οι μουσικοί το δουλέψαμε με αγάπη, νιώθοντας την παρουσία του ανάμεσά μας. Ήταν εκεί, μας διηύθυνε, όπως πάντα. Παντοτινή ευγνωμοσύνη, αγαπημένε μου Θάνο, αγαπημένε μου Μαέστρο!
Το Τραίνο
Πως ήταν έτσι, πως μου εφάνη
τόσο μελαγχολικό αυτό το τραίνο,
σχεδόν όλο πηγαίνω και δε φτάνει,
σχεδόν ούτε δε φτάνει ούδε πηγαίνω.
Ούτε θυμάμαι πρωί αν ήταν,
ή νύχτα κι έλαμπε ο δίσκος της Εκάτης
έτσι του μελαγχολικό όπως εκείταν,
όπως εγώ είμαι χαύνος του επιβάτης.
Όπως σχεδόν παιδί – ωραίον όπως
δεν ξέρω τι με πήρε εντός του – μόνο
καιρός αν ήταν, ή ήταν δρόμος, ή ήταν τόπος
που ταξιδεύει, σκέφτομαι, στο χρόνο …
Κι όπως βροντάν εντός του οι κρότοι
πότε στατό και πότε χωρίς φρένο
με αναφτούς τους φάρους του στα σκότη
άπιαστο, σερπετό και νυχτωμένο…
Κι όλο κυλάει στου νου τη ρόδα
(σε τέρμα ή σ’επιστροφή; ή αιωνιότη;)
κι είναι σαν ανθοστολισμένο με τα ρόδα
τραίνο που μεταφέρνει μου τη νιότη.
Στην ηχογράφηση έπαιξαν:
Μίμης Ντούτσουλης: Κοντραμπάσο
Σωτήρης Παπαδόπουλος: Κρουστά
Μανώλης Ανδρουλιδάκης: Κλασική και ακουστική κιθάρα
Νεοκλής Νεοφυτίδης: Πιάνο
Θύμιος Παπαδόπουλος: Μπάσο κλαρινέτο, σοπράνο και τενόρο σαξόφωνο
Ηχογράφηση – μίξη – mastering: Σωτήρης Παπαδόπουλος (ΣΤΕΝΤΩΡ Στούντιο)
Ενορχήστρωση- επιμέλεια παραγωγής: Θύμιος Παπαδόπουλος
Φωτογραφία- σκηνοθεσία βίντεο: Άκης Χρήστου
[embedded content]
The post «Το τραίνο» του Θάνου Μικρούτσικου κυκλοφορεί με νέα ενορχήστρωση appeared first on ελculture.
]]>
The post «…μετά τον Σοστακόβιτς…»: Η Κρατική Ορχήστρα Αθηνών σε μια συναυλία για τα 50 χρόνια από τον θάνατο του Ντμίτρι Σοστακόβιτς appeared first on ελculture.
]]>
Η βραδιά ανοίγει με το αριστουργηματικό Κοντσέρτο του για βιόλα και ορχήστρα (1983) και κλείνει με τη Σουίτα Γκόγκολ (1980) – τη σκηνική μουσική για το θεατρικό έργο του Νικολάι Γκόγκολ «Ο επιθεωρητής». Στην καρδιά της συναυλίας που τιμά ακόμα τα 50 χρόνια από τον θάνατο του επιδραστικού Ντμίτρι Σοστακόβιτς, τα Έξι ποιήματα της Μαρίνα Τσβετάγιεβα, για κοντράλτο και ορχήστρα δωματίου (1973). Η μουσική διεύθυνση ανήκει στον Νίκο Βασιλείου που οδηγεί την ορχήστρα αλλά και τους διακεκριμένους σολίστ, Ηλία Σδούκο και Μαρία Κατσούρα.
Το πρόγραμμα με μια ματιά
ΑΛΦΡΕΝΤ ΣΝΙΤΚΕ (1934 – 1998)
Κοντσέρτο για βιόλα και ορχήστρα
ΝΤΜΙΤΡΙ ΣΟΣΤΑΚΟΒΙΤΣ (1906-1975)
Έξι ποιήματα της Μαρίνα Τσβετάγιεβα, για κοντράλτο και ορχήστρα δωματίου, έργο 143α
ΑΛΦΡΕΝΤ ΣΝΙΤΚΕ (1934 – 1998)
Σουίτα «Γκόγκολ», από τη σκηνική μουσική για το θεατρικό έργο του Νικολάι Γκόγκολ «Ο επιθεωρητής», διαμόρφωση: Γκ. Ροτσντεστβένσκυ
Το σχόλιο της Μαρίας Κατσούρα
Τα Έξι Ποιήματα είναι ένα έργο, χαρακτηριστικό της μουσικής γραφής του Σοστακόβιτς, εσωστρεφές και ταυτόχρονα εξωστρεφές, σκούρο, σκοτεινό, έντονα δραματικό, σχεδόν Οπερατικά Θεατρικό, πλούσιο σε ηχοχρώματα, που δίνει με ανάγλυφο τρόπο συναισθήματα και εικόνες της τραγικότατης ζωής της ποιήτριας, όπως αυτά γράφονται στα έξι αυτά ποιήματα. Τον πόνο, την απελπισία, την απόγνωση όταν κραυγάζει για βοήθεια… Το μεγάλο ευχαριστώ, στο τέλος, προς την ποιήτρια Άννα Αχμάτοβα, πιστή φίλη δίπλα της.
Το σχόλιο του Νίκου Βασιλείου
Από την εποχή της ΕΣΣΔ… μουσική από μια εποχή-μεταίχμιο, λίγο πριν μια κοσμογονική σχεδόν αλλαγή.
Ο παλιός κόσμος, σβήνοντας, βυθίζεται στα αδιαμφισβήτητα πνευματικά και πολιτισμικά του επιτεύγματα, έχοντας ωστόσο – μέσα στο ασφυκτικά σκληρό κέλυφός του – μεταλαμπαδεύσει τόσο την απαράμιλλη γνώση του όσο και την επιτακτική ανάγκη να ξαναπροσεγγυσθεί ο άνθρωπος.
Απ’ τη μια μεριά η τιτάνια μορφή του Σοστακόβιτς, σκύβει ευλαβικά πάνω απ’ την τραγική μούσα της εποχής του, Μαρίνα Τσβετάγεβα, που ο λόγος της – όσο κι η ίδια της η ζωή – αποτύπωσαν τον ζόφο τής, σχεδόν παρανοϊκής, καταπίεσης που περίσφιξε τόσο αυτήν, όσο και την πλειονότητα του πνευματικού της περίγυρου.
Η ίδια επικριτική σφραγίδα του Κόμματος που ταλάνισε το είναι του Σοστακόβιτς, η λογοκρισία, σημάδεψε και τον Σνίτκε, που για χρόνια βιοπορίστηκε γράφοντας μουσική για το θέατρο και τον κινηματογράφο – γεγονός που μάλλον συνέτεινε στη δημοφιλία του, παρά την μείωσε -. Ακούγοντας τη σουίτα «Γκόγκολ» καταλαβαίνει κανείς το γιατί.
Φαίνεται πως, μέσα στην πολυδαίδαλη δημιουργική τους σκέψη, η ανάγκη να «ξορκίσουν» το Δαίμονα, εκφράστηκε με ακραίες σαρκαστικές χειρονομίες. Ο Σοστακόβιτς εκτοξεύει πυροτεχνήματα παρελάσεων, μουσικές χειρονομίες συνοδείας βωβού κινηματογράφου και Εβραϊκές μελωδίες, γκροτέσκα παραμορφώνοντας τη σοβαροφανή πολιτική ηγεσία, σαν να ήταν παρέλαση τσίρκου.
Ο Σνίτκε, αντίστοιχα, χρησιμοποιεί την «πολυστυλιστικότητα», κάθε σύνθεσή του φλερτάρει απ’ το Μοντεβέρντι μέχρι τον Στοκχάουζεν και απ’ τον Χάυντν ως τον Πιατσόλλα, την τζάζ ακόμα και τον ελεύθερο αυτοσχεδιασμό. Καταδύεται ελεύθερα στο παρελθόν και μας το ξαναπαρουσιάζει σαν μια σουρρεαλιστική έκθεση ιδεών του ανθρώπινου πνεύματος που πρέπει να τις ξαναδούμε μέσα απ’ το δικό του μεγεθυντικό φακό – όπως χαρακτηριστικά είπε γι’ αυτόν ο Κούρτ Μαζούρ: «Είναι ένας από τους μεγαλύτερους ανθρωπιστές που εργάστηκαν ποτέ στην τέχνη της μουσικής»
The post «…μετά τον Σοστακόβιτς…»: Η Κρατική Ορχήστρα Αθηνών σε μια συναυλία για τα 50 χρόνια από τον θάνατο του Ντμίτρι Σοστακόβιτς appeared first on ελculture.
]]>
The post “Jazz στο Μουσείο”: Το Dimitris Tsakas Trio υποδέχεται τη νέα χρονιά με την παράσταση “Genesis” στο Ίδρυμα Β&Ε Γουλανδρή appeared first on ελculture.
]]>
Με αφορμή την κυκλοφορία του νέου τους άλμπουμ “Conversation Helps”, στο Αμφιθέατρο του Ιδρύματος Β&Ε Γουλανδρή το τρίο συμπράττει με την εικαστικό Ελένη Τσάκα για να παρουσιάσουν το πρότζεκτ “Genesis”, έναν δημιουργικό διάλογο ανάμεσα στη μουσική τζαζ και τη ζωγραφική. Σε αυτή την εξερεύνηση της σχέσης μεταξύ ήχου και εικόνας, οι αυτοσχεδιασμοί των μουσικών αντλούν έμπνευση από τα έργα της Ελένης Τσάκα τα οποία συνοδεύουν τις μουσικές εκτελέσεις. Η Ελένη Τσάκα, μια σύγχρονη εκπρόσωπος του εξπρεσιονισμού απαλλαγμένη από την ρεαλιστική αναπαράσταση, δημιουργεί φιγούρες και περιβάλλοντα που αφηγούνται δράσεις και συναισθήματα.
Ο συνθέτης και σαξοφωνίστας Δημήτρης Τσάκας σπούδασε jazz σαξόφωνο με υποτροφία στο Berklee College of Music. Έχει συμμετάσχει σε περισσότερες από 200 δισκογραφικές παραγωγές και σε ζωντανές εμφανίσεις Ελλήνων και ξένων καλλιτεχνών, ενώ με το προσωπικό του jazz σχήμα έχει πραγματοποιήσει πολλές συναυλίες στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Στην προσωπική του δισκογραφία περιλαμβάνονται τέσσερα προσωπικά άλμπουμ με πιο πρόσφατο το “Conversation Helps” που κυκλοφόρησε το 2024.
Σχετικά με τον κύκλο συναυλιών Jazz στο Μουσείο:
Το Ίδρυμα Β&Ε Γουλανδρή παρουσιάζει την ενότητα μουσικών παραστάσεων Jazz στο Μουσείο, μια σειρά συναυλιών-αφιέρωμα σε διαφορετικά ρεύματα της τζαζ. Μια φορά τον μήνα, η τζαζ συναντά τις εικαστικές τέχνες στο Μουσείο και μαζί μας οδηγούν σε ένα μουσικό ταξίδι στην ιστορία του είδους, με αφετηρία το Αμφιθέατρο του Ιδρύματος Β&Ε Γουλανδρή και υπό την καλλιτεχνική επιμέλεια του Δημήτρη Τσάκα.
Σε αυτόν τον κύκλο της σειράς, με τίτλο Jazz Interactions, μουσικά σχήματα και καλλιτέχνες εξερευνούν τους διαφορετικούς τρόπους που η μουσική τζαζ αλληλεπιδρά με άλλες μορφές τέχνης. Ο κύκλος ξεκίνησε με το Workin’ Trio του Χάρη Ιωάννου στις 4 Οκτωβρίου και συνεχίστηκε με το Michalis Brouzos Trio στις 8 Νοεμβρίου και τον Δημήτρη με τον Νέστορα Βασιλάκη στις 27 Δεκεμβρίου. Η νέα χρονιά ξεκινά με το Dimitris Tsakas Trio (Genesis, 17/01), συνεχίζει με το κουαρτέτο του Χάρη Λαμπράκη (Η τέχνη των ταπεινών υλικών και η μουσική, 07/02) και ολοκληρώνεται με τον Πέτρο Κλαμπάνη (Rooftop Stories, 28/03).
17/01: Dimitris Tsakas Trio – Genesis
07/02: Harris Labrakis Quartet – Η τέχνη των ταπεινών υλικών και η μουσική
28/03: Petros Klampanis – Rooftop Stories
The post “Jazz στο Μουσείο”: Το Dimitris Tsakas Trio υποδέχεται τη νέα χρονιά με την παράσταση “Genesis” στο Ίδρυμα Β&Ε Γουλανδρή appeared first on ελculture.
]]>
The post «Αγαπούσε τα λουλούδια περισσότερο»: Η νέα ταινία του Γιάννη Βεσλεμέ στα σινεμά στις 13 Φεβρουαρίου appeared first on ελculture.
]]>
Τρία αδέρφια κατασκευάζουν μια χρονομηχανή με σκοπό να επαναφέρουν τη νεκρή μητέρα τους στη ζωή. Όταν ο εκκεντρικός πατέρας τους κάνει την εμφάνισή του, το πείραμα ξεφεύγει από τον έλεγχό τους και ξεκινάει η χωροχρονική περιδίνησή τους εκεί που το παρελθόν και το παρόν γίνονται ένα σε αυτήν την κωμική όσο και αλλόκοτη εξερεύνηση του πένθους.
Ο σκηνοθέτης της βαμπιρικής Νορβηγίας επιστρέφει με ένα οικογενειακό δράμα καμουφλαρισμένο σε επιστημονική φαντασία, «ένα ατμοσφαιρικό, τρυφερό και ψυχεδελικό παραμύθι για τη ζωή αλλά κυρίως το θάνατο (ή και το αντίστροφο)» με τη συμμετοχή του Γάλλου Ντομινίκ Πινόν (“Αμελί”, “Delicatessen”).
Φεστιβαλ Τραϊμπέκα και Θεσσαλονίκης 2024
The post «Αγαπούσε τα λουλούδια περισσότερο»: Η νέα ταινία του Γιάννη Βεσλεμέ στα σινεμά στις 13 Φεβρουαρίου appeared first on ελculture.
]]>
The post “GRAND TOUR”: Η βραβευμένη στο Φεστιβάλ Καννών 2024 ταινία του Μιγκέλ Γκόμες έρχεται στους κινηματογράφους από τις 30 Ιανουαρίου appeared first on ελculture.
]]>
Το νέο φιλμ του διακεκριμένου Πορτογάλου σκηνοθέτη Μιγκέλ Γκόμες είναι μία τρυφερή, ουμανιστική ωδή στην περιπλάνηση, ένα παιχνιδιάρικο ταξιδιωτικό ημερολόγιο που ενσωματώνει διαφορετικές εποχές, πολιτισμούς και στυλ.
Το 1918 στη Ρανγκόν ο Έντγκαρ, ένας Βρετανός δημόσιος υπάλληλος, πανικοβάλλεται και εγκαταλείπει την αρραβωνιαστικιά του, τη Μόλι, τη μέρα του γάμου τους. Διασχίζει την Ασία, κυριευμένος από υπαρξιακές αμφιβολίες, ενώ η αποφασιστική Μόλι τον καταδιώκει με χιούμορ, ταξιδεύοντας από το Μανταλέι στη Μπανγκόκ και τη Σαγκάη.
H κινηματογραφική αυτή οδύσσεια συνδυάζει σκηνοθετημένες σκηνές, οι οποίες είναι μαεστρικά τραβηγμένες από τον Ρούι Πόσας, με πλάνα ντοκιμαντέρ που συλλέγονται από τον Σαγιόμπου Μουκντίπρομ, ο οποίος συνεργάζεται συχνά με τον Απίτσατπονγκ Βεερασεθάκουλ.
Βραβείο Σκηνοθεσίας στο Φεστιβάλ Καννών 2024.
[embedded content]
The post “GRAND TOUR”: Η βραβευμένη στο Φεστιβάλ Καννών 2024 ταινία του Μιγκέλ Γκόμες έρχεται στους κινηματογράφους από τις 30 Ιανουαρίου appeared first on ελculture.
]]>
The post «Να ’ταν η χαρά οικόπεδο»: Μια μοναδική βραδιά αφιερωμένη στη Λίνα Νικολακοπούλου στο Θέατρο Παλλάς appeared first on ελculture.
]]>
Ποιος το περίμενε μετά από εκείνη την βραδινή προβολή στον κινηματογράφο Άστυ στην καρδιά της Αθήνας, στην Κοραή, που παρακολουθούσα μαγεμένη την ταινία «Ο καιρός των τσιγγάνων», σε τι μεγάλη περιπέτεια θα έβαζα τον εαυτό μου και ευτυχώς τι μεγάλης διάρκειας χαρά θα σκόρπιζε το μέλλον, με τα τραγούδια που θα έπαιρναν σάρκα και οστά βασισμένα πάνω σ ‘αυτές τις πύρινες μουσικές.
Έχουν περάσει πάνω από 35 χρόνια από τότε.
Κι όμως είναι όλα τόσο ζωντανά!
Γάμοι, βαφτίσια, γιορτές, έρωτες, είχαν πια τον ήχο τους και τον στίχο τους.
Το «Παραδέχτηκα» του Bregovic έφερε στην συνέχεια τον «Δρόμο με τα χάλκινα» του Kiki Lesendric και συνεχίζω μέχρι σήμερα να συγκινούμαι και να γράφω λόγια πάνω στις βαλκανικές μουσικές και τους μοναδικούς ρυθμούς που βρίσκουν το χώρο τους και στο «Πρώτο μου Τριαντάφυλλο».
Σας καλώ να γιορτάσουμε αυτή την διαδρομή με τον καινούργιο χρόνο, στο Παλλάς στις 13 Γενάρη του 2025.
Κι άλλη μια φορά «σαν παλιόπαιδα να βρεθούμε εκεί»!
Με χαρά,
Λ. Νικολακοπούλου
Η 10μελής ορχήστρα “Salonique Brass Band” αποδίδει τις βαλκανικές μουσικές και χαρακτηριστικές μελωδίες των τραγουδιών που έγραψε τους στίχους η Λίνα, με ερμηνεύτριες:
την Γλυκερία και την Πίτσα Παπαδοπούλου, που έχουν τιμήσει σε όλη τους την πορεία τον λαϊκό μας πολιτισμό και τις πιο βαθιές μας ρίζες.
Επίσης, τέσσερις τραγουδιστές από την νεότερη γενιά τους οποίους πιστεύει η Λίνα Νικολακοπούλου και με αυτή την αφορμή τους καλεί κοντά της: Σοφία Παπάζογλου, Θοδωρής Βουτσικάκης, Ασπασία Στρατηγού, Απόστολος Κίτσος
Συμπράττουν επί σκηνής ο Μανώλης Μητσιάς και ο συνθέτης του θρυλικού “ΠΑΡΤΥ ” Kiki Lesendric .
Συμμετοχή έκπληξη η Μαρίνα Σάττι.
The post «Να ’ταν η χαρά οικόπεδο»: Μια μοναδική βραδιά αφιερωμένη στη Λίνα Νικολακοπούλου στο Θέατρο Παλλάς appeared first on ελculture.
]]>
The post Αλέξανδρος Διαμαντής: «Οι καλλιτέχνες έχουμε καθήκον να μην σταματάμε να μιλάμε, να μην χαϊδεύουμε τ’ αυτιά της κοινωνίας, αλλά ούτε και να τη μαστιγώνουμε» appeared first on ελculture.
]]>
Το νέο έργο του διακεκριμένου Έλληνα θεατρικού συγγραφέα Άκη Δήμου, «Αν ήμουν κόκκινο», γραμμένο κατά παραγγελία από το Θέατρο Σημείο, αντλώντας την έμπνευσή του από τη θρυλική θεατρική συγγραφέα Λούλα Αναγνωστάκη, σκηνοθετεί ο Αλέξανδρος Διαμαντής.
Η ιστορία ξεκινά με τη Λούλα, η οποία έχει απομονωθεί σε ένα δωμάτιο ξενοδοχείου, παλεύοντας με τη «λευκή σελίδα», τον διαχρονικό εχθρό κάθε συγγραφέα. Ξαφνικά, ο ήχος από ένα χτύπημα στην πόρτα διακόπτει τη μοναξιά της. Η Άννα, μια άγνωστη γυναίκα, εισβάλλει στο δωμάτιο, φορώντας λευκά διαμάντια στον λαιμό και κρατώντας στο χέρι ένα ζευγάρι κατακόκκινες γόβες.
Το κόκκινο, σύμβολο πάθους και ήττας, κυριαρχεί τόσο στα αντικείμενα όσο και στις έντονες συζητήσεις των δύο γυναικών. Μέσα από τις κουβέντες τους, ξετυλίγονται θέματα όπως η Αριστερά και ο Εμφύλιος, η επανάσταση και ο συμβιβασμός, ο έρωτας και ο θάνατος. Το σκηνικό της βραδιάς ολοκληρώνεται με κρασί, ουίσκι, τσιγάρα, τραγούδια, δάκρυα, γέλια, μαύρα γυαλιά, κόκκινες γόβες και λευκά διαμάντια – στοιχεία που προαναγγέλλουν μια θεαματική και αξέχαστη βραδιά.
Ο σκηνοθέτης Αλέξανδρος Διαμαντής μάς μιλάει για την παράσταση, τη συνεργασία του με τον Άκη Δήμου, τη μεταπολίτευση αλλά και το «καθήκον» των νέων καλλιτεχνών.
Το έργο «Αν ήμουν κόκκινο» συνομιλεί με το παρελθόν, αλλά και με το παρόν. Πώς ισορροπεί αυτή η παράσταση ανάμεσα στη μνήμη της εξέγερσης του Πολυτεχνείου και στις ανησυχίες της σύγχρονης κοινωνίας;
Παρελθόν σημαίνει ανάμνηση ή λήθη – μια εντύπωση στην πραγματικότητα πάρα πολύ φευγαλέα κι απολύτως φθαρτή, αφημένη ν’ αλλάζει ξανά και ξανά ανακλώμενη από στιγμή σε στιγμή σαν το φως πάνω στο γυαλί ενός διαδρόμου με καθρέφτες. Το Πολυτεχνείο -που η γενιά του έκτοτε δεν παύει να μας απογοητεύει- επιβιώνει κατά την άποψή μου σήμερα ως μια στιγμή που ο λαός σήκωσε το κεφάλι του. Η Ιστορία είναι γεμάτη από τέτοιες στιγμές. Σήμερα μου φαίνεται αναγκαίο να θυμηθούμε το αίσθημά τους και να σηκώσουμε ανάστημα. Το «Αν ήμουν κόκκινο» δείχνει αυτό πρώτα απ’ όλα, τη λυτρωτική στιγμή που κάνει κανείς το πρώτο βήμα, που αναλαμβάνει δράση.
Εάν μπορούσατε να συνοψίσετε την κεντρική ιδέα του έργου σε μία πρόταση, ποια θα ήταν αυτή;
«Να μας αγαπήσουν! Αυτή είναι η μόνη μας ελπίδα – η μόνη απόδειξη ότι κάποτε υπήρξαμε!» Αυτό είναι το σύνθημά μας, μια φράση από το έργο.
Πώς συνεργαστήκατε με τον Άκη Δήμου για την ανάδειξη των θεμάτων του έργου; Υπήρξαν συγκεκριμένες προκλήσεις στην απόδοση των ιδεών του;
Θα έλεγα ότι το να ανεβάσει κανείς ένα έργο για πρώτη φορά, να έχει το προνόμιο να είναι ο πρώτος του αναγνώστης, θέτει από μόνο του μια υπέροχη πρόκληση: να καταφέρεις να πεις σωστά την ιστορία, πρώτος εσύ, αμέσως μετά τη γέννησή της. Ο Άκης μ’ εμπιστεύτηκε ακριβώς σ’ αυτό κι ελπίζω το αποτέλεσμα να τον δικαιώνει.
Πώς η έμπνευση από τη Λούλα Αναγνωστάκη επηρέασε τη σκηνοθετική προσέγγισή σας; Υπάρχουν στοιχεία από την αισθητική ή τη θεματολογία της που αναγνωρίζουμε στην παράσταση;
Δεν επιδίωξα να αναπαραστήσω τη Λούλα Αναγνωστάκη, αλλά να την χρησιμοποιήσω σαν ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα ενός συγγραφέα που αναμετράται με την λευκή σελίδα και που με την έλευση της έμπνευσης στη συνέχεια, ξεκινάει μια καινούργια αναμέτρηση, αυτή τη φορά με την ολοκλήρωση ενός έργου. Κι όμως, πολλοί άνθρωποι που γνώριζαν προσωπικά την Αναγνωστάκη και που είδαν την παράσταση, μου είπαν ότι υπάρχει διάχυτη η «αύρα» της, η αίσθησή της.
Ως ένας νέος σκηνοθέτης, πώς βιώσατε την πρόκληση να αναμετρηθείτε με ένα έργο που συνδέεται τόσο βαθιά με μια ιστορική στιγμή όπως η εξέγερση του Πολυτεχνείου;
Αν και η παράσταση δεν έχει άμεση σχέση με τα γεγονότα του Πολυτεχνείου, πράγματι, νομίζω είναι ποτισμένη από το πνεύμα μιας εξέγερσης – κάθε εξέγερσης, όχι μόνο μιας συγκεκριμένης. Νομίζω, όμως, για να απαντήσω στο ερώτημά σας, ότι ένας σκηνοθέτης, ιδίως όταν είναι νέος, έχει το καθήκον να βιώνει κάθε πρόκληση σαν ένα κύμα που πρέπει να το καβαλήσει και να μην διστάζει να θέσει τα ερωτήματα που του φαίνονται αναγκαία, ακόμα κι αν είναι δυσάρεστα.
Το έργο μιλά για φόβους και αγωνίες. Ποιες θεωρείτε ότι είναι οι μεγαλύτερες προκλήσεις που αντιμετωπίζει η σημερινή ελληνική κοινωνία;
Πρώτα απ’ όλα, οι οικονομικές και κοινωνικές ανισότητες που δημιουργούν μια κοινωνία αντιφάσεων και καχυποψίας. Τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια η Ελλάδα περνάει μια μεγάλη κρίση, γεγονός που έχει προκαλέσει στους πολίτες ένα αίσθημα ήττας και απόσυρσης καθώς και μια πολύ βαθιά δυσπιστία απέναντι στους θεμελιακούς θεσμούς του Κράτους. Είναι ιστορικά αποδεδειγμένο ότι συνθήκες σαν κι αυτές οδηγούν στην επικράτηση του φασισμού. Θεωρώ ότι ειδικά εμείς οι καλλιτέχνες έχουμε τώρα καθήκον να μην σταματάμε να μιλάμε, να μην χαϊδεύουμε τ’ αυτιά της κοινωνίας, αλλά ούτε και να τη μαστιγώνουμε. Να προσφέρουμε ελπίδα, αλλά κι εγρήγορση.
Πενήντα χρόνια μετά τη Μεταπολίτευση, θεωρείτε ότι έχουμε ακόμα κάτι να μάθουμε από εκείνη την εποχή;
Το σπουδαιότερο κληροδότημα της Μεταπολίτευσης είναι οι δημοκρατικοί της θεσμοί. Είναι δουλειά μας να τους κρατήσουμε ζωντανούς κι ανθεκτικούς. Έπειτα, η Μεταπολίτευση, αν και είναι μια εποχή που μπορεί να έχει ιστορικά τελειώσει, δεν παύει ν’ αποτελεί ένα θεμέλιο της σύγχρονης ελληνικής ταυτότητας. Οφείλουμε να μην ξεχάσουμε ποτέ ότι το 1974 αυτός ο λαός έζησε για πρώτη φορά ακηδεμόνευτος, και πως κατόρθωσε να σταθεί στα πόδια του κι από μια μετεμφυλιακή, καχεκτική δημοκρατία να γίνει ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος.
Το κοινό συχνά περιμένει από τους νεότερους δημιουργούς μια πιο ριζοσπαστική ή ανατρεπτική ματιά. Πώς βλέπετε τη δική σας θέση μέσα στη σύγχρονη ελληνική σκηνή;
Δεν ξέρω. Ελπίζω να μην είμαι δέσμιος της ταυτότητας ή της κληρονομιάς μου. Το μόνο που μπορώ να σας πω είναι ο επόμενός μου στόχος. Θέλω ν’ αντέξω να κάνω μια παράσταση που δεν θα θυμάμαι ποιος ήμουν όταν την ξεκίνησα – κάτι που θα μ’ αλλάξει μια για πάντα, που θα με πάει ένα βήμα πιο μπροστά, για τα καλύτερα ή για τα χειρότερα. Θα δούμε.
Info
The post Αλέξανδρος Διαμαντής: «Οι καλλιτέχνες έχουμε καθήκον να μην σταματάμε να μιλάμε, να μην χαϊδεύουμε τ’ αυτιά της κοινωνίας, αλλά ούτε και να τη μαστιγώνουμε» appeared first on ελculture.
]]>
The post Τα 21 καλύτερα λόκαλ άλμπουμ στα ακουστικά μου για το 2024 appeared first on ελculture.
]]>
Pan Pan x Years of Youth – Λύκοι στον Άρη
Από το πρώτο single «Kάτι να σε ζεσταίνει» είχα πει πως σε περίπτωση καρδιακής διαταραχής πατάς το play και κάπως το μέσα σου ζεσταίνεται! Μετά ήρθε όλος ο δίσκος και από τον Γενάρη του ’24 μίλησα για έναν από τους δίσκους της χρονιάς. Ο Παναγιώτης (Pan Pan) κι ο Γιάννης (Years Of Youth) μοιράζονται πάνω από 20 χρόνια φιλίας ενώ εφτά από αυτά είναι μουσικοί συνοδοιπόροι στα Echo Tides. Δεν θεωρώ λοιπόν αφύσικο το κοινό επίπεδο ενσυναίσθησης που προκύπτει στον ήχο και τον στίχο τους, σαν το άλμπουμ να έχει γραφτεί μόνο από έναν άνθρωπο. Τώρα αποφάσισαν να ενώσουν δημιουργικά τις δυνάμεις τους για ένα άλμπουμ όπου τα synthesizers, τα vocoders και τα drum machines έχουν τον πρώτο ρόλο σε ένα χορευτικό ταξίδι προς το διάστημα. Πατήστε λοιπόν το play κάντε την προσεδάφιση στον κόκκινο πλανήτη και ποιος ξέρει; Μπορεί οι υπερμεγέθεις λύκοι να έχουν καρδιά κουταβιού που ποτέ δεν έλαβαν αγάπη.
Bhukhurah – “Μy name is”
Εξαιρετικά φρέσκο και ευχάριστο το EP του Bhukhurah! Το ακούς μονορούφι! Ωραίος ψυχο-ελεκτρο-ποπ ήχος και όσο πρέπει νοσταλγικός. Σε βάζει μέσα στο αμάξι και σε πηγαίνει χαλαρό στη πρωινή ρουτίνα του σου κου. Και ξέρετε πόσο σημαντικό είναι να είσαι χαλαρό το σου κου.
MAZOHA – “Stress gia Success” & «Στην χώρα των Νεκρών»
Δεν ξέρω τι γίνεται με αυτόν τον άνθρωπο! Δύο άλμπουμ και μια ντουζίνα singles! Α και ένα EP! Πφφφφ κουράστηκα! Γενικά τρέχω να προλάβω τις κυκλοφορίες του ΜΑΖΟΗΑ, κάπου να με λυπηθεί… Για το “Stress για Success” έγραφα διερωτώμενη πόσο ακόμα μπορεί να γκαζώσει;! Μέχρι να πατήσω το play και να είναι εκεί πίσω από το ηχείο πιο τρελαμένος από ποτέ αλλά και πιο συναισθηματικός από ποτέ. Και σκέφτομαι πως σταθερά έχει φτιάξει μια άρτια πανκ συνθήκη μέσα στην οποία είναι μόνος του. Και όταν λέω μόνος του εννοώ πως δεν υπάρχει ανταγωνισμός για το επίπεδο του ΜAZOHA στα εγχώρια. Το δεύτερο ολοκληρωμένο άλμπουμ «Στην χώρα των Νεκρών» και αφού μεσολάβησε και ένα ep «Φαρμάκι Σαντιγί», το οποίο εγώ νόμιζα ότι ήταν άλμπουμ αλλά δεν ήταν… και το οποίο κινήθηκε στο ύφος του προηγούμενου άλμπουμ…. ΜΑΝΤΕΨΤΕ;;!! Είναι πιο νευριασμένος από ποτέ! Αν ήμουν της φάσης του, θα τον είχα αφίσα στο δωμάτιό μου.
Thaliah – “Out Of The Blue”
Περίμενα χρόνια αυτή τη στιγμή! Το τελευταίο διάστημα την απολαμβάνω ως μέλος της εξαίρετης κολεκτίβας των Man Called Shadow, τώρα όμως είμαι ιδιαίτερα χαρούμενη γιατί αυτές οι γραμμές είναι αφιερωμένες στο πρώτο προσωπικό της ep “Out Of The Blue”. Η Θάλεια Παλιβίδα και η μπάντα της ονόματι “Thaliah” ξεχώρισαν με το πρώτο κιόλας single “Love to Maintain”. Όταν το “Out Of The Blue” ολοκληρώθηκε, ήρθα αντιμέτωπη με εξαιρετικές νέες πρωτότυπες συνθέσεις, επιρροές από όλο το φάσμα της μαύρης μουσικής, μαζί με τον ήχο των δρόμων του Μπρίστολ και τις soulful δονήσεις της Νέας Ορλεάνης. Είμαι γρούπι της Θάλειας αρχικά για τον άνθρωπο που κρύβεται πίσω από αυτή τη μαγική φωνή και η οποία δεν φλεξάρει ούτε κατά διάνοια την ευκολία με την οποία τραγουδάει soul, blues, rock και gospel ρυθμούς. Ανυπομονώ για τη συνέχεια! Δυναμώστε το “Roll The Dice” και θα με θυμηθείτε!
Vassilina -“Femmeland”
Το αγάπησα αυτό το άλμπουμ για το οποίο είχαμε μιλήσει με την Vassilina όταν το “Crooked” είχε γίνει το single προπομπός. Το “Femmeland” είναι ένα άλμπουμ προδιαγραφών εξωτερικού. Η εξέλιξη της Vassilina είναι εντυπωσιακή τόσο στη μουσική της απεικόνιση όσο και στην αποτύπωση των live εμφανίσεων της, οι οποίες είναι άρτιες καλλιτεχνικά σε βαθμό κακουργήματος. Για τις συνεργασίες του άλμπουμ θα πω ότι με τον TOTALWERK είναι απίθανες στη σύνθεση και στη συμπαραγωγή των κομματιών “Thunder”, “Love Me”, “Crooked” και “R U Ready”. Με τον Bhukhurah στη σύνθεση του “2 Kisses” σαγηνευτική, ενώ πολύ σημαντική είναι και η συμμετοχή της Saber Rider στα synths και στη συμπαραγωγή των “Vivid” και “Hypochondria”! Ανοίξτε άφοβα την πόρτα της πιο θηλυκής γης.
Sillyboy’s Ghost Relatives – “Breathe”
Με συνεπήρε αυτός ο δίσκος από τις φοβερές ηχητικές συνθήκες που υπάρχουν μέσα του και τις οποίες ο Χαράλαμπος Κουρτάρας εξυπηρετεί όλες ιδανικά. Punk, post punk, electro alt rock με έναν αέρα 00’s! Μικρή διάρκεια κομματιών που δεν κουράζουν αλλά και πολύ mellow στιγμές που με έκαναν να τα βάζω με το shuffle του Spotify πριν θυμηθώ το άλμπουμ “In a Small Place” και το κομμάτι “Come Closer” ειδικότερα. Εξερευνήστε τον γενικά ως καλλιτέχνη! Αγαπημένα από το τελευταίο άλμπουμ το ομώνυμο “Breathe” και το “Colorblind”.
Κ. Βήτα – «To χέρι»
Για εμένα είναι ένας σεμιναριακός δίσκος για το πώς πρέπει να είναι ο καλοδουλεμένος, σύγχρονος, ηλεκτρονικός ήχος του 2024. Περιμέναμε κάτι λιγότερο από αυτόν τον πρωτοπόρο και -όχι μόνο- μουσικό; «ΌΧΙ» είναι η απάντηση! Σκηνοθετημένο μέτρο ήχου, ρομποτικές χαλασμένες φωνές που δημιουργούν μια αίσθηση παιδικότητας και στίχους που στην αρχή μπορεί να θεωρηθούν flat όσο ένας άνθρωπος τραυματισμένος που φοβάται να πει όσα νιώθει. Μα όταν οι λέξεις βρουν τη «σωστή» σειρά σε χτυπάνε σαν κύμα που φουσκώνει απότομα. Αυτός ο δίσκος μου θυμίζει πολύ τον πρώτο Στέρεο Νόβα. Μου δημιουργεί την ίδια ακριβώς αίσθηση. Η αρχή έγινε με τη λατρεμένη «Αχτίδα»! Λάτρεψα επίσης το «Άνθρωπος και ο Ορίζοντας» και τις «Πλειάδες»! Όλο το υπόλοιπο είπαμε… σεμιναριακό.
Monsieur Minimal – “Seven (from East to West)”
Έχω μια αδυναμία σε αυτόν τον καλλιτέχνη. Μου είχε λείψει ο ήχος του και τέσσερα χρόνια μετά το “Esteria”, (τι δισκάρα τι ήχος! 7 στα 7 διαμάντια θυμάμαι να γράφω) μας χτυπάει με το “Seven {From East to West}”! Είχαμε κάποια δείγματα με το “Desert in your Eyes” και το “Anatolia” αλλά όταν άκουσα το “My Soul Is Back” έγραψα «Ανάσταση»! Αν δείτε το κλιπ, θα καταλάβετε. Πατήστε το ντε και δείτε το! Ο δίσκος περιέχει μια εξαιρετική neodisco στιγμή, το κομμάτι “Give it to Me” και το ερμηνεύει η Αναστασία Βελισσαρίου. To “Last Dance” καταφέρνει να ενώνει Δύση και Ανατολή με πολύ ωραίο τρόπο και synths που σε κάνουν να νομίζεις πως είσαι σε μια disco στη μέση της ερήμου. Ακολουθούν δυο reworks από το θρυλικό πια άλμπουμ “Lollipop”. To “Love Story” μετατρέπεται σε “Love and Hate Story,” και το “Love is a Circle” γίνεται “Life is a Circle”.
Εισβολέας – «Η βιομηχανία των ηλιθίων»
Τα περισσότερα νέα κομμάτια του δίσκου του δικού μας Λιάκου, τα άκουσα στη συναυλία για τα 25 χρόνια της πορείας του στην ελληνική χιπ-χοπ σκηνή. Σε δεύτερο χρόνο άκουσα ολοκληρωμένο άλμπουμ. Αυτός ο δίσκος είναι η απόδειξη της εσωτερικής πορείας που ακολούθησε ο Εισβολέας τα τελευταία χρόνια. Ειδικά τα τελευταία πέντε. Ακούστε αυτόν τον δίσκο! Πολλές φορές εμείς που σας προτείνουμε μουσική για κάτι πολύ καλό, σας λέμε να το δώσετε στα παιδιά σας να το ακούσουν. Θα το αντιστρέψω και θα σας πω δώστε αυτόν τον δίσκο στους γονείς σας να τον ακούσουν!
ΑEMBA – “Sketches of Life”
Περίμενα την ολοκλήρωση αυτού του δίσκου όταν το “Louise” το πρώτο single των ΑΕΜΒΑ έκανε απόβαση στα κεντρικά του Local Music Alert! Τι ωραίο disco nu-disco, με νοσταλγικά keyboards και κιθάρες. Ακολούθησαν τα singles “Purple”, “Love Affair” στο ίδιο ύφος και ήχο. Το πρώτο τους ολοκληρωμένο άλμπουμ “Sketches Of Life” έχει ακριβώς τον ίδιο γλυκό ήχο και η αλήθεια είναι πως οι αποχρώσεις του ήχου τους κινούνται σε αυτό το μωβ/ροζ των αναμνήσεων των προβολέων ενός dancefloor και σε κάνει να νιώθεις τόσο όμορφα σε συνδυασμό με τα μελωδικά φωνητικά.
ΛΕΞ – «Γ.Τ.Κ.»
Πρόκειται όχι μόνο για τον καλύτερο του δίσκο της δισκογραφίας του, αλλά για έναν δίσκο που φιγουράρει άνετα στην πρώτη 5άδα καλύτερων LP τα τελευταία 20 χρόνια σε αυτό που λέμε ελληνικό χιπ-χοπ (άλλο αν εγώ δεν μπορώ να ξεπεράσω το «2XXX» και το εναρκτήριο “Vittorio”). Νομίζω του οφείλω πολλά γιατί με αυτόν τον άφιλτρο τρόπο του, και με αυτή τη γλώσσα που τσακίζει κόκκαλα και ταρακουνάει ψυχές, καταλαβαίνεις πως σε όποιο φ*κ*ν στάτους και να ανήκεις, στην Ελλάδα του υπολειπόμενου 2024, αυτός ο άνθρωπος κάνει ατόφια λαϊκή αντιπολίτευση στην ίδια την ζωή. Το «Γ.Τ.Κ» το ερμήνευσαν ως «Για Την Κουλτούρα», ναι το αναφέρει πολλές φορές μέσα στις ρίμες του… Εγώ επιλέγω την λίγο πιο συναισθηματική οδό και το ερμηνεύω ως «Για Τον Κόσμο», γιατί νομίζω πως πέρα από κάθε κουλτούρα, ο κόσμος, η ζωή, οι πολυκατοικίες και «Όμως το σπίτι δεν είναι σπίτι αν δεν είσαι κι εσύ// Κι ας έχει θέα στην Ακρόπολη το Airbnb» είναι η τροφή του μυαλού και της καρδιάς του. Η μόνη μου παρότρυνση είναι να επιλέξετε σοφά τον συν-ακροατή σας, γιατί τα πράγματα που θα μοιραστείτε ακούγοντάς το και ενδεχομένως χωρίς να πείτε λέξη, είναι πολύτιμα.
Echo Tides – «Στον δρόμο που φύτρωναν φράουλες»
Τέταρτος ολοκληρωμένος δίσκος και ο πιο αγαπημένος μου από τα Echo Tides. Ολοκληρωμένος μουσικά με αυτή την υπέροχα υποθάλπουσα post punk αύρα, συνδυασμένη εξαιρετικά με τα φυσικά τύμπανα του Γιώργου Λυγουριώτη και το χαρακτηριστικό μελωδικό μπάσο, τα οποία εναλλάσσονται με bass synths και drum machines. Ωστόσο μέσα στις κατά βάση ηλεκτρονικές συνθέσεις ανακαλύπτεις κατεστραμμένα samples και αυτόν τον αναγεννησιακό ήχο βιολιού, ο οποίος είναι πολύ καλά κρυμμένος, θαμμένος θα έλεγε κάποιος. Αλλά αν αφουγκραστείς προσεκτικά είναι ο λόγος που αυτές οι παραγωγές σε κάνουν να αιωρείσαι. Και κάπου εδώ έρχονται τα φωνητικά της Καλλιόπης Μητροπούλου…. Και όλα κουμπώνουν πανέμορφα!
Bipolia – “There, I said it”
Άκουσα το ντεμπούτο άλμπουμ της Bipolia “There, I said it” με μεγάλο ενθουσιασμό! Είναι ένα πολύ καλοδουλεμένο άλμπουμ και ένα ζηλευτό ντεμπούτο. Ήχος early new wave/post punk, ωμή, spoken word φόρμα, σύνθια, σύνθια παντού. Και όσο ο δίσκος περνάει από τις γλυκόπικρες συναισθηματικές καταγραφές σε πιο έντονες μουσικές παραγωγές και ωμές παραδοχές τόσο στα αυτιά μου, σμιλεύεται ως ένας δίσκος προδιαγραφών εξωτερικού. Μεγάλο μπράβο στη Bipolia πρωτίστως για την δουλειά που κάνει με τον εαυτό της και έπειτα γι’ αυτό που καταφέρνει να καταγράψει στον ήχο της no matter where…. Είτε αυτό λέγεται Λαμία, όπου γεννήθηκε και μεγάλωσε, είτε Λονδίνο όπου πήρε το βάπτισμα του πυρός ως street performer, είτε Ερμού. Άλλη μια καλλιτέχνης που θέτει συνθήκη μη εγχώριας σύγκρισης!
Αoris – “In Existence”
Είμαι πολύ περήφανη για τον Aoris. Είμαι περήφανη για αυτό το ντεμπούτο. Έχει μια βαθιά ανθρωπίλα και έναν υπέροχο συναισθηματισμό χωρίς να γίνεται μελό και χωρίς να εκβιάζει το συναίσθημα. Εκφάνσεις συναισθημάτων απαντώνται πολλές μέσα στις χαρακτηριστικές νεοκλασικές συνθέσεις του, οι οποίες ενώνονται με μινιμαλιστικές μελωδίες πιάνου, πλούσιες ambient υφές και τη μοναδικότητα της αυτοσχεδιαστικής jazz, δημιουργώντας έτσι ένα εξωκοσμικό ηχοτοπίο που διερευνά τη φύση του χρόνου, της ταυτότητας και της θέσης μας στο σύμπαν. Θα το ακούσεις με λιακάδα, με βροχή, με πνευματική θύελλα, μέσα σε καταπραϋντική αγκαλιά και θα ανακαλύψεις συναισθήματα που ταιριάζουν απόλυτα σε όλες τις συνθήκες.
Βlend Mishkin & Soul Sister “Theory of Mind”
Παρακολουθώ τον Blend Mishkin πάρα πολλά χρόνια και πάντα εκπλήσσομαι από την αρτιότητα των δίσκων του, οι οποίοι κινούνται αψεγάδιαστα στο φάσμα της μαύρης μουσικής. Στο φετινό “Theory of Mind” νομίζω επιστρέφει στον πυρήνα του και παίζει περισσότερο με την jazz, την reggae και την dub, τα blues,την RnB και την funk. Αυτό φαίνεται και από τις φωνές που έχουν επιλεχτεί για τα τέσσερα κομμάτια που περιέχουν φωνητικά. Φανταστικά τα δικά μας παιδιά Georges Perin και Thaliah και έπειτα η Fae Simon και ο Jeffrey Diop. Τα ορχηστρικά κομμάτια θα τα χαρακτηρίσω ως μια ατόφια jazz καταγραφή με τζαμαϊκανές αναφορές. Εξαιρετική μουσική συνύπαρξη αυτή του Βlend με τον Soul Sister a.k.a Guillaume Metenier, του οποίου το μαγικό Hammond A102 Organ γίνεται ο απόλυτος πρωταγωνιστής.
Tony Bluebird – «Το Στοιχειωμένο ΕP»
Μαύρο, strobe light, άυλες φιγούρες που χορεύουν αγκαλιασμένες με βουβά δάκρυα να κυλούν, καπνοί …. Ενώ εγώ ψάχνω ποιος με έσπρωξε να ανοίξω αυτή την πόρτα, από τη διπλανή καθόλα πολύχρωμη disco pop στην οποία βρισκόμουν… Για να σου δώσω να καταλάβεις, το EP αυτό είναι το δικό μου μουσικό άκρον άωτον. Αλλά! Δεν θα άλλαζα τίποτα σε αυτό… Όνομα, ημερομηνία κυκλοφορίας, μισή νότα, ούτε τα heavy metal φωνητικά…! Λατρεύω αυτόν τον ήχο του Τοny Bluebird, βασικά λατρεύω πως πειραματίζεται χωρίς κομπλεξισμούς και ελιτιστικές παρωπίδες. Ωστόσο θα πω όπως και όταν είχε κυκλοφορήσει το single «Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΝΥΧΤΑ ΣΤΗ ΓΗ» πως σε αυτό το dark wave, electro, post punk χωράφι, ο Αντώνης Κωνσταντάρας ανθίζει. Ανυπομονώ για το ολοκληρωμένο άλμπουμ του.
Coslee ft. Papatanice – “Wise Boy”
Πρώτο γερό κόλλημα με τον Coslee ήταν με το κομμάτι “do_fr3ak.wav”. Εκεί τον ανακάλυψα! Για τον Papatanice έχω γράψει κάμποσες φορές πόσο μου αρέσουν οι παραγωγές του και πόσο μέλλον έχει! Και έρχεται τώρα η στιγμή που αυτοί οι δύο φτιάχνουν ένα ολόκληρο άλμπουμ μαζί και εγώ ΤΣΙΡΙΖΩ! Χιπ-χοπ, ρίμες και flow στα αγγλικά, jazz, mellow RnB ρυθμοί. Αν πρέπει να μιλήσουμε για τον πιο σύγχρονο ηχητικά δίσκο της λόκαλ σκηνής, τότε μιλάμε για το “Wise Boy”. Έχει μέσα του τόσο υπέροχη jazz από τόσο υπέροχους jazz μουσικούς (Παναγιώτη Κωστόπουλου, Ντίνου Μάνου, Βασίλη Νησόπουλου, Νεφέλης Λιούτα, Μανώλη Γιανίκιου, Τάσου Κορκοβέλου, Aki Rei, Σταύρου Μάνθου) που με κάνει να το ακούω ήδη live!
Sigmataf – ΜΕΤΑΚΑΝΟΝΙΚΟΤΗΤΑ
Εξαιρετικός! Σηκώνω τα χέρια και στον αέρα και λέω πως αν είναι να μιλήσουμε για έναν λόκαλ δίσκο που κουνάει την καρδιά σου τότε αυτός είναι του Sigmataf. To άλμπουμ αποτελεί την πέμπτη προσωπική δισκογραφική δουλειά του και περιέχει οχτώ φλεγόμενα κομμάτια. Spoken word, o στίχος Ελληνόφωνος και ο ήχος φλερτάρει τα 90s, έχει επιρροές από hip hop και synth wave μέχρι indie rock & electronica. Λατρεύω το συναίσθημα που μου δημιούργησε και τα μηνύματα που έστειλα για να πω πως ο Sigmataf έχει έναν από τους δίσκους της χρονιάς πριν η αναπαραγωγή φτάσει στη μέση! Αστική καταγραφή για γερά στομάχια με εξαιρετική ποιότητα σκέψης. Τα αγαπώ λίγο περισσότερο αυτά τα παιδιά της συναισθηματικής νοημοσύνης, γιατί μόνο έτσι έχει νόημα η ζωή. Δεν έχω αγαπημένο γιατί με συνεπήρε.
Bonnie Nettles – “First in / First Out”
Κατηγορία μπαντάρα της καρδούλας μου. Και πως να μην είναι, αφού και οι Βοnnie Nettles με το δεύτερο ολοκληρωμένο άλμπουμ τους “First in / First Out” έβαλαν σφραγίδα και υπογραφή στον ήχο τους! Πόσο όμορφη ψυχεδελική pop! Νιώθω πολύ όμορφα στη συνθήκη που με βάζει κάθε φορά ο ήχος τους. Πολύ περήφανη γι’ αυτή τη δεύτερη δουλειά της μπάντας που φαίνεται να ξεπερνάει κάθε ήχο, ο οποίος κρύβεται στο υποσυνείδητο. Αγάπη από την πρώτη νότα τα “Different Sides”, “Be Careful”, “Bound In Heaven”.
Commuter – Guilt Eraser
Μεγάλη έκπληξη για εμένα οι Commuter και το απίθανο ντεμπούτο τους με τίτλο “Guilt Eraser”. Όσο σας γράφω οι ερωτήσεις που θέλω να τους απευθύνω δημιουργούνται στο μυαλό τόσο και οι ευρωπαϊκοί ήχοι ενώνονται με την post punk σκηνή του Καναδά. Συγκαταλέγω το Guilt Eraser στους δίσκους της χρονιάς όχι μόνο τις πολύ ωραίες συνθέσεις, τις γεμάτες παραγωγές και τους στίχους που συνδιαλέγονται με θέματα που ταλανίζουν τον σύγχρονο άνθρωπο. Το συμπεριλαμβάνω γιατί αφήνει έναν φοβερό επαγγελματισμό και μια αρτιότητα που δεν συναντάς εύκολα, ειδικά σε ντεμπούτο. Μην ξεχνάτε έχουν παρουσίαση δίσκου στις 18 Γενάρη στο Piraeus Club Academy! Μην τους χάσετε!
Mastrokristo – Passage
Πειραματικά ονειρικό! Δηλαδή; Αποπειράται να ονειρευτεί; Όχι! Ζει μέσα στο όνειρο (τι τύχη!) και συνθέτει, καταγράφει με πιάνο, τούμπα, και φαγκότο. Ο δίσκος του mastrokristo είναι ένα ακουστικό ψυχεδελικό σύννεφο. Ένα από αυτά που βλέπεις και θέλεις να χαθείς μέσα τους. Τα εννέα κομμάτια που συνθέτουν το “Passage” ξεκίνησαν με την πρόσκληση σε τέσσερις καλλιτέχνες να επανερμηνεύσουν αγαπημένες συνθέσεις από το “Departures”. Η εκλεκτή ομάδα των Claire Deak, Aaron Martin, Federico Mosconi και The Phonometrician αναδιαμορφώνουν το υλικό με αυτοπεποίθηση, συνδυάζοντας μια πλούσια ποικιλία επιρροών που εναρμονίζεται με τον χαρακτηριστικό ήχο του “Departures”.
The post Τα 21 καλύτερα λόκαλ άλμπουμ στα ακουστικά μου για το 2024 appeared first on ελculture.
]]>
The post H πρώτη διεθνώς αναδρομική έκθεση για τη ζωή και το έργο της Anna Andreeva στο MOMus-Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης-Συλλογή Κωστάκη στη Θεσσαλονίκη appeared first on ελculture.
]]>
Φέροντας το όνομά της Γερμανίδας επαναστάτριας Ρόζα Λούξεμπουργκ, το Εργοστάσιο μεταξιού «Κόκκινη Ρόζα» (που στα ρωσικά διαβάζεται και ως «Κόκκινο Τριαντάφυλλο») υπήρξε ένας χώρος συλλογικής γυναικείας σχεδίασης που διαμόρφωσε τη μόδα και την υλική κουλτούρα στα χρόνια του υπαρκτού σοσιαλισμού. Η έκθεση παρουσιάζει, μεταξύ άλλων, τα αφηρημένα, γεωμετρικά μοτίβα της Andreeva με θέματα εμπνευσμένα από τον ηλεκτρισμό, το διάστημα και την πρώιμη ψηφιακή τεχνολογία (cyber), που την αναδεικνύουν ως μεμονωμένο ταλέντο του οποίου η εφευρετικότητα συχνά ξεπερνούσε το έργο των συντρόφων της ενώ αρκετές φορές έπρεπε να βρει τρόπους προκειμένου να ξεφύγει από τη λογοκρισία του Κόμματος.
Ταυτόχρονα, η έκθεση προβάλλει την επιτυχημένη και ενθουσιώδη συμβολή της Andreeva στην οικονομία της Σοβιετικής Ένωσης κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, παρουσιάζοντας επίσης σχέδια που αντανακλούσαν τις απαιτήσεις της οικονομίας για δημοφιλή, παραδοσιακά και εορταστικά θέματα. Παρουσιάζονται, λ.χ., έργα για υφάσματα που φιλοτεχνήθηκαν με την ευκαιρία των εορτασμών ιστορικών γεγονότων, όπως η πρώτη επανδρωμένη πτήση στο διάστημα του κοσμοναύτη Yuri Gagarin το 1961 και οι Ολυμπιακοί Αγώνες στη Μόσχα το καλοκαίρι του 1980.
Η έκθεση περιλαμβάνει ζωγραφικά σχέδια, μελέτες και ιστορικά δείγματα υφασμάτων της Andreeva, καθώς και φωτογραφίες, αποσπάσματα ταινιών και ντοκιμαντέρ από τη κολεκτίβα του εργοστασίου «Κόκκινη Ρόζα», σοβιετικά περιοδικά μόδας και εκθέσεις. Συμπληρώνεται από μεγάλης κλίμακας σύγχρονες αναπαραγωγές των υφασμάτων της Andreeva που οι θεατές θα μπορούν να αγγίξουν.
Επίσης, το έργο της Andreeva βρίσκεται σε διάλογο με τη Ρωσική Πρωτοπορία από τη συλλογή Κωστάκη του Μουσείου Μοντέρνας Τέχνης του MOMus, με μια σειρά από σχέδια υφασμάτων από τη δεκαετία του 1920, καθώς και έργα τέχνης που ενέπνευσαν το βιομηχανικό σχέδιο στα πρώτα σοβιετικά χρόνια, τα οποία διασώθηκαν χάρη στις άοκνες προσπάθειες του συλλέκτη Γιώργου Κωστάκη.
Ο πλούτος των διαθέσιμων ντοκιμαντέρ για το Εργοστάσιο Μεταξιού «Κόκκινη Ρόζα», για τις διαδικασίες παραγωγής εκεί και την συνεργασία της Andreeva με τους/τις συντρόφους της στην κολεκτίβα, αποκαλύπτουν μια καλλιτέχνιδα της οποίας η δουλειά στο πολυσύχναστο και διάσημο στα σοβιετικά χρόνια εργοστάσιο, την ανέδειξε σε ηγετική μορφή και αυτόνομη καλλιτεχνική παρουσία με ιδιαίτερο ύφος. Αναγνωρίζοντας τη μοναδική καλλιτεχνική αξία του έργου της Andreeva το ΜοΜΑ της Νέας Υόρκης εμπλούτισε πρόσφατα τις συλλογές του με 12 έργα της.
Η έκθεση συμβάλλει στο έντονο ενδιαφέρον που υπάρχει διεθνώς για την τέχνη που έχει ως αντικείμενο την ύφανση και που πρόσφατα σε τρέχουσες εκθέσεις διεθνώς (λ.χ. «Unravel» στο Barbican το 2024 και “Woven Histories: Textiles and Modern Abstraction” που θα ολοκληρώσει την τρέχουσα περιοδεία του στο MoMA το 2025), τονίζοντας αφενός τη φεμινιστική έμφαση στις γυναίκες δημιουργούς, μετατοπίζοντας, όμως, ταυτόχρονα το επίκεντρο από τις χειρονακτικές τεχνικές, όπως η υφαντική, το κέντημα και το καπιτονέ, και την στερεότυπη «θηλυκότητά» τους, σε ένα διαφορετικό μοντέλο παραγωγής κλωστοϋφαντουργίας μεγάλης βιομηχανικής κλίμακας που οργανώθηκε ως κολεκτίβα μέσα στο κομμουνιστικό σύστημα.
Η έκθεση συνοδεύεται από κατάλογο (εκδ. Scheidegger & Spiess, Ζυρίχη) με κείμενα διεθνών μελετητών, επιμελητών και κριτικών, με ιδιαίτερη έμφαση στις διαδικασίες της εργοστασιακής παραγωγής υφασμάτων από κολεκτίβες.
The post H πρώτη διεθνώς αναδρομική έκθεση για τη ζωή και το έργο της Anna Andreeva στο MOMus-Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης-Συλλογή Κωστάκη στη Θεσσαλονίκη appeared first on ελculture.
]]>
The post Ο Len Faki αναλαμβάνει τα decks του Oddity την Παραμονή Πρωτοχρονιάς appeared first on ελculture.
]]>
Όταν το ρολόι χτυπήσει μεσάνυχτα, το dancefloor γίνεται διαχρονικό. Αυτή την παραμονή της Πρωτοχρονιάς, το Blend μεταμορφώνει το Oddity Club σε ένα άδυτο για τους λάτρεις της techno, υπό την καθοδήγηση του Len Faki, σε ένα extended set. Resident του Berghain από τις πρώτες μέρες του, ο Faki είναι ένας πυλώνας του Βερολινέζικου techno movement.
Τα sets του Faki είναι μια ενστικτώδης εμπειρία – καταιγιστικά, υποβλητικά και γεμάτα συναισθηματικό βάθος. Γνωστός για την ικανότητά του να συνδυάζει ήχους με τις πιο περίπλοκες λεπτομέρειες, μετατρέπει το dancefloor σε έναν χώρο όπου ο χρόνος παύει να υπάρχει. Κάθε ρυθμός, κάθε μετάβαση σε τραβάει βαθύτερα μέσα στη μουσική, όπου οι σκιές και η ενέργεια διασταυρώνονται σε μια μοναδική στιγμή απελευθέρωσης.
Με το support των residents του Blend, Mikee και Manolaco, θα δημιουργήσουν μια ιδιαίτερη βραδιά, ένα Πρωτοχρονιάτικο πάρτι που ξεπερνά τα συνηθισμένα.
The post Ο Len Faki αναλαμβάνει τα decks του Oddity την Παραμονή Πρωτοχρονιάς appeared first on ελculture.
]]>
The post Η «Όμορφη Πόλη» του Μίκη Θεοδωράκη έρχεται στο Θέατρο Παλλάς για τα 100 χρόνια από τη γέννησή του appeared first on ελculture.
]]>
Τραγουδούν Μανώλης Μητσιάς, Ελένη Βιτάλη, Δημήτρης Μπάσης και η Γιώτα Νέγκα. Ερμηνεύουν Λυδία Κονιόρδου και Μιχάλης Σαράντης. Μαζί τους η Τάνια Τσανακλίδου. Σκηνοθεσία Γιώργος Βάλαρης.
ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ
Με άξονα-μύθο τις γνωστές μελωδίες και την ποίηση του μεγάλου μας μουσουργού Μίκη Θεοδωράκη ο δημιουργός Γιώργος Βάλαρης παρουσιάζει στο θέατρο «Παλλάς» την εμβληματική παράσταση Όμορφη πόλη – 100 χρόνια Μίκης Θεοδωράκης. Η παράσταση αυτή τιμά τον αείμνηστο συνθέτη μας με αφορμή το «Αφιερωματικό Έτος Μίκη Θεοδωράκη», που έχει ανακηρυχθεί επίσημα από το Υπουργείο Πολιτισμού για τον εορτασμό των 100 χρόνων από τη γέννησή του.
Tη νέα Όμορφη πόλη τιμούν οι Μανώλης Μητσιάς, Ελένη Βιτάλη, Δημήτρης Μπάσης και η Γιώτα Νέγκα, η σημαντική τραγωδός Λυδία Κονιόρδου, και ο βραβευμένος Μιχάλης Σαράντης. Μαζί τους η ερμηνεύτρια Τάνια Τσανακλίδου. Την σύνθεση συμπληρώνουν οι χορευτές Φαίδρα Νταϊόγλου, Κωστής Τσιαμάγκας και 7μελής ορχήστρα. Πρόκειται για μια μοναδική θεατρική-μουσική παραγωγή, η οποία ανέβηκε πρώτη φορά το καλοκαίρι του 1962 και ξανά το 2020 όπου και υμνήθηκε από κοινό και κριτικούς στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης και στο Ηρώδειο. Αυτή τη φορά αναβιώνει στο Παλλάς για λίγες παραστάσεις από τις 31 Ιανουαρίου ως τις 9 Φεβρουαρίου του 2025. Θα συνεχίσει στη Θεσσαλονίκη το Φεβρουάριο του 2025 και θα ακολουθήσει μια παγκόσμια περιοδεία (Αμερική, Αυστραλία, Ευρώπη) σε πόλεις που σύντομα θα ανακοινωθούν.
Μαζί με τα σπουδαία ποιητικά κείμενα του Μίκη Θεοδωράκη παρουσιάζονται για πρώτη φορά και πεζά κείμενα του Γιώργου Βάλαρη, τα οποία πραγματεύονται κυρίαρχα θέματα της ανθρώπινης ύπαρξης και της ελληνικής κοινωνίας – ο έρωτας, η ξενιτιά, ο θάνατος, η ρωμιοσύνη. Μαζί τους τα γνήσια λαϊκά και εμβληματικά τραγούδια του μεγάλου μας συνθέτη που γαλούχησαν γενιές και γενιές («Όμορφη πόλη», «Φεγγάρι μάγια μου ’κανες», «Της δικαιοσύνης», «Ένα το χελιδόνι», «Στρώσε το στρώμα σου», «Βρέχει στη φτωχογειτονιά», κ.ά.), καθώς και ένα σύγχρονο οπτικοακουστικό θέαμα, το οποίο συνοδεύουν κορυφαίοι ερμηνευτές.
ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ
Στην προσπάθεια να αναβιώσω τη θρυλική παράσταση του 1962 «Όμορφη πόλη» – πράγμα δύσκολο – σε μια σύγχρονη «Όμορφη πόλη» , μέσα από μια πολύμηνη μελέτη της ζωής και του έργου του Μίκη Θεοδωράκη και παράλληλα προσπαθώντας να βρω την κατάλληλη μορφή που θα αποτυπώνει πιο ολοκληρωμένα το έργο του στο διηνεκές του χρόνου, οδηγήθηκα μοιραία σε μονοπάτια που πολλές φορές χρησιμοποίησε ο σπουδαίος μουσουργός και ποιητής μας και κυρίαρχα σε αυτό της αρχαίας τραγωδίας, η οποία παραμένει ζωντανή στη μνήμη μας και είναι ταιριαστή με την εποχή που διανύουμε. Μια εποχή, όπου βλέπουμε ένα έθνος κυριολεκτικά να γίνεται χορός, με τα τραγούδια – που χαρακτηρίζουν τον λαό μας σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής του και που εδώ λειτουργούν σαν ενωτικός κρίκος – ως χορικά.
Είναι γνωστό εξάλλου πως μέσα από τα τραγούδια του Μίκη Θεοδωράκη αναδύονται ένα έθνος, μια ολόκληρη τραγική γενιά αλλά και πανανθρώπινα συναισθήματα που διαγράφουν τη μοίρα ενός λαού. Τέλος, ψάχνοντας να βρω τους συνδέσμους στις μικρές ιστορίες των τραγουδιών που θα οδηγήσουν στη «μεγάλη ιστορία», κατέληξα στη σπουδαία και άρρηκτα συνδεδεμένη με το μουσικό του έργο ποίηση του Μίκη Θεοδωράκη. Η μουσικοθεατρική παράσταση «Όμορφη πόλη» είναι λοιπόν μια εθνική και πανανθρώπινη ιστορία με τoν δικό της χορό και τα δικά της παθόντα πρόσωπα-πρωταγωνιστές, όπου «μέσα σε αυτήν την ιστορία τα τραγούδια δεν ήσαν πλέον σα δέντρα που μετρούν τη μοναξιά του κάμπου, αλλά άπλωναν αναμεσά τους φύλλα και κλαδιά! Σχημάτιζαν ένα μικρό δάσος, όπου μπορούσαν να ζήσουν και να πεθάνουν πουλιά, μύθοι και άνθρωποι. Και το δάσος αυτό το ονομάζω ΤΡΑΓΟΥΔΙ με κεφαλαία». Τα λόγια αυτά του συνθέτη ταιριάζουν απόλυτα στην κατεύθυνση της παράστασης, για την οποία θα χρησιμοποιήσω τον όρο σύγχρονη λαϊκή τραγωδία. Το τραγούδι δεν έδωσε εξάλλου το όνομά του στον όρο τραγωδία; Έπειτα προστέθηκαν τα στοιχεία: ο μύθος, η ποίηση, οι τραγικοί ήρωες και ο χορός.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΒΑΛΑΡΗΣ
ΜΙΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ (1925-2022)
Ο Μίκης Θεοδωράκης ιδιοφυής μουσική και καλλιτεχνική προσωπικότητα, αποτελεί ένα σύμβολο στη σύγχρονη ιστορία του τόπου μας. Το μουσικό του ταλέντο ξεδιπλώνεται, σε όλες τις περιόδους, παράλληλα με την διαρκή πολιτική και αγωνιστική του δράση. Ζει την οδύνη του παγκοσμίου πολέμου και νεαρός αγωνίζεται κατά των Γερμανών κατακτητών και βασανίζεται, εξορίζεται μετά τον διχασμό του Εμφυλίου στην Ικαρία, και έπειτα, στη Μακρόνησο, αποτελεί κορυφαίο στέλεχος της Αριστεράς, πρωτοστατώντας, μετά την επιβολή της απριλιανής δικτατορίας, στην ίδρυση του Πατριωτικού Αντιδικτατορικού Μετώπου. Αντιστέκεται, διώκεται, συλλαμβάνεται και φυλακίζεται. Μετά την αποφυλάκιση του, το 1970, μέσα από τη μουσική και τις συναυλίες του σε όλο τον κόσμο, ευαισθητοποιεί και αφυπνίζει την κοινή γνώμη σε όλο τον κόσμο κατά των Συνταγματαρχών. Μεταπολιτευτικά, υπηρετεί τον Ελληνικό λαό και μέσα από το κοινοβούλιο σε ποικίλες θέσεις, πριν αποσυρθεί από την ενεργό πολιτική, διατηρώντας, την ηχηρή και επιδραστική του δημόσια παρέμβαση, στην επιταγή της συμπνοής και συμφιλίωσης.
Μυείται στη μουσική από την παιδική του ηλικία με μέγα εμπνευστή τον Μπετόβεν και το έργο του στάθηκαν αφορμή να αφυπνιστεί η μουσική και καλλιτεχνική του ιδιοφυία. Μαθητεύει στο Ωδείο Αθηνών και μετέπειτα στο Παρίσι. Η δημιουργική του πορεία, από την σύνθεση του μελωδικού πλούτου με το αγωνιστικό περιεχόμενο και διαστάσεις ενίοτε επικές, υποκρύπτει την πάτρια κληρονομιά του βυζαντινού μέλους, του δημοτικού τραγουδιού, του ρεμπέτικου, και των δυτικών επιρροών, με το άνοιγμα της μουσικής στις μάζες και τη μελοποίηση υψηλής ποιότητας ποίησης. Η μουσική του Μίκη Θεοδωράκη εκφράζει με τρόπο μοναδικό, τους μύχιους πόθους του Ελληνικού λαού, από τις έγνοιες της καθημερινότητας έως την οριστική εδραίωση μιας ανοιχτής, συμπεριληπτικής, δημοκρατικής κοινωνίας.
Μοναδική προσωπικότητα, χειμαρρώδης αφηγητής αλλά και μάστορας της τέχνης του λόγου, με εξαιρετικά συγγράμματα: Για την ελληνική μουσική και τη Μουσική για τις μάζες έως Το Χρέος, ημερολόγια 1967-70, 1970-74, τη Μαχόμενη Κουλτούρα, με αποκορύφωμα, την αυτοβιογραφία του Οι δρόμοι του Αρχάγγελου, άφησε το συγγραφικό του αποτύπωμα καταγράφοντας τις καλλιτεχνικές, τις πολιτικές και τις κοινωνικές αναζητήσεις του. Ο συνθέτης, ο αγωνιστής, ο πολιτικός, ο στοχαστής, ο πολίτης. Η ζωή και το έργο του Μίκη Θεοδωράκη αποτελούν απαράγραπτη πολιτιστική κληρονομιά του Ελληνισμού, προβάλλοντας την οικουμενικότητά της.
Με τιμή παραθέτουμε την επιστολή του Μίκη Θεοδωράκη προς τον Σκηνοθέτη της παράστασης Γιώργο Βάλαρη:
«Αγαπητέ μου Γιώργο,
Έφυγα μετά την παράσταση ευτυχής και προβληματισμένος. Όχι για σένα
και τους εξαίσιους συνεργάτες σου αλλά για μένα και για το έργο μου.
Η σκηνοθεσία και η ερμηνεία με επηρέασαν βαθιά. Τελικά αυτό που είδα
και που άκουσα ήταν ένα Όνειρο! Και νομίζω ότι έτσι το εισπράττει και το
κοινό.
Τα στοιχεία, τα υλικά υπήρχαν.
Τι έλειπε; Έπρεπε να έρθει ένας άνθρωπος όπως εσύ, με δύο βασικές
ιδιότητες πέραν της αξίας του: την Αγάπη και την Πίστη.
Έτσι κατόρθωσες να αναδείξεις την πνευματικότητα και τους κρυμμένους
συμβολισμούς του έργου μου πλάθοντας τελικά ένα νέο πρόσωπο που να
πατάει γερά στη σύγχρονη πραγματικότητα και ταυτόχρονα να στοχεύει
στο Μέλλον. Στο Αύριο της Ελλάδας και του Κόσμου.
Κι αυτό είναι μια νίκη για μένα, γιατί οι δοκιμασίες που επέλεξα να ζήσω
με βοήθησαν να γεννήσω ιδέες και έργα σαν κι αυτό της Όμορφης Πόλης.
Η παρουσία σου στη ζωή μου δεν είναι τυχαία. Ήρθες στις πιο κρίσιμες
στιγμές ενός ανθρώπου για τον οποίο η δικαίωση αποτελεί την τελευταία
αλλά και μέγιστη επιθυμία.
Σε ευχαριστώ θερμά και σε παρακαλώ να διαβιβάσεις τις θερμές μου
ευχαριστίες και σ’ όλους τους συντελεστές της παράστασης.»
Αθήνα, 21.1.2020
Μίκης Θεοδωράκης
The post Η «Όμορφη Πόλη» του Μίκη Θεοδωράκη έρχεται στο Θέατρο Παλλάς για τα 100 χρόνια από τη γέννησή του appeared first on ελculture.
]]>
The post Δέκα για το Είκοσι Τέσσερα: Απ’ το δέκα ως το ένα οι αγαπημένες ταινίες της χρονιάς από τον old boy appeared first on ελculture.
]]>
ΠΑΡΘΕΝΟΠΗ
Eίναι εξαιρετικά αμφίβολο αν ο Πάολο Σορεντίνο διηγείται εδώ μια ιστορία με ζουμί, είναι εξαιρετικά αμφίβολο αν ο Πάολο Σορεντίνο μας προσφέρει εδώ ένα ταξίδι της ηρωίδας του στη ζωή που μπορεί να χαρακτηριστεί τόσο αξιοσημείωτο και ξεχωριστό. Αλλά τελικά δεν έχει σημασία. Γιατί ο τρόπος που σκηνοθετεί μια αρχαία πόλη και μια νέα γυναίκα, είναι ο ορισμός της σαγήνης. Ξελογιάζεται και μας προσφέρει ξελογιαστικές εικόνες ακαταμάχητης ομορφιάς. Η Παρθενόπη θα συναντήσει μια σειρά από άντρες που εκπροσωπούν μορφές εξουσίας (έναν πλούσιο πλέι μπόι, έναν μαφιόζο, έναν επίσκοπο, έναν συγγραφέα, έναν καθηγητή πανεπιστημίου), θα συναντήσει γυναίκες που εκπροσωπούν μορφές εξουσίας (όπως η διάσημη σταρ του σινεμά), θα βρει τελικά τον δρόμο της, αλλά δεν έχει ο δρόμος σημασία. Το βλέμμα του Σορεντίνο έχει. Όλη αυτή η εκθαμβωτική κινηματογραφική ομορφιά.
Πέντε έφηβοι που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα, φεύγουν απ’ το Μεντεγίν για να ταξιδέψουν στην άλλη άκρη της Κολομβίας, όπου η γιαγιά του ενός του έχει αφήσει ένα χαμόσπιτο. Διασχίζοντας την κολομβιανή ενδοχώρα θα δουν και θα δούμε φυσικά τοπία που κόβουν την ανάσα. Αλλά τελικά όλα αυτά τα φυσικά τοπία κάπου ανήκουν, κάποιοι τα εκμεταλλεύονται, κάποιους κάνουν πλούσιους, με τη βία να πηγαίνει χέρι χέρι με την εκμετάλλευση. Αν θα είναι έμπορος ναρκωτικών, αν θα είναι ακροδεξιός παραστρατιωτικός, αν θα είναι μεγαλογαιοκτήμονας ή ιδιοκτήτης εταιριών που καταπίνει το δάσος με εξορύξεις ψάχνοντας χρυσό, πάντως θα υπάρχει πάντα ένας patron, ένα αφεντικό, θα υπάρχει μια δομή, ένας στρατός, μια οργανωμένη εκμετάλλευση. Και οι πέντε έφηβοι είναι στο τελευταίο κρίκο της τροφικής αλυσίδας. Αξίζει να ψάξετε και να δείτε την ταινία της Λάουρα Μόρα, είναι μια εμπειρία που δύσκολα ξεχνάς μετά.
ΚΟΝΚΛΑΒΙΟ
Στο «Κονκλάβιο» δεν ξέρεις τι να πρωτοθαυμάσεις: τη σκηνοθεσία, το σενάριο ή τις ερμηνείες. Ας σκεφτούμε με στερεότυπα κι ας πιστώσουμε στη γερμανικότητα του Έντουαρντ Μπέργκερ, ότι τελικά το Κονκλάβιο είναι ένα θαύμα ακρίβειας, συντονισμού κι ενορχήστρωσης, όπου όλα τα κομμάτια είναι τοποθετημένα σωστά, απολύτως τίποτα δεν περισσεύει, αλλά και τίποτα δεν μοιάζει να λείπει. Κι όλο αυτό όχι για να παραχθεί ένα μηχάνημα που δουλεύει ρολόι, αλλά ένα καλλιτεχνικό έργο με προσωπική ματιά και πολιτικό στίγμα. Δεν είναι ότι δεν μπορείς να έχεις ενστάσεις για τον τρόπο που παρουσιάζει τα πράγματα στο Βατικανό και έντονες υποψίες για το κατά πόσο η πραγματικότητα είναι πολύ περισσότερο κυνική και βρώμικη, από την άλλη σαφώς και δεν μπορείς να του αρνηθείς την πολυσημία του και την ανοικτότητά του σε ερμηνείες και προσεγγίσεις. Δυστυχώς δεν υπάρχει τρόπος, χωρίς να κάνεις το πιο μεγάλο σπόιλερ, να μιλήσεις για το φινάλε του και τα θέματα που βάζει, να το συγκρίνεις με άλλες πρόσφατες ταινίες που έκαναν μεγάλο ντόρο και να πεις -συμφωνείς ή διαφωνείς- πόσο πιο καίρια, ουσιαστικά και οργανικά τα βάζει. Οι ηθοποιοί είναι ένας κι ένας, αλλά ο Ρέιφ Φάινς δίπλα στον Στάνλεϊ Τούτσι είναι σαν δείχνουν και οι δύο με τον τρόπο τους, πόσο κορυφαίοι είναι ο καθένας στο μέγεθος του και στον χώρο που καταλάμβαναν και καταλαμβάνουν μπροστά στις κάμερες, ο Φάινς πόσο τεράστιος πρωταγωνιστής κι ο Τούτσι πόσο ξεχωριστός δευτεραγωνιστής.
O Nτενί Βιλνέβ ξέρει να κατασκευάζει κόσμους όπως κανείς. Συνολικά το σινεμά του, αλλά και ειδικότερα τα δύο πρώτα μέρη της τριλογίας του “Dune”, είναι ένα θαύμα αισθητικής, ατμόσφαιρας, εικονοποιίας. Εδώ ο Πολ Ατρείδης αποδέχεται τελικά το αναπόφευκτο, κι όσο κι αν είχε προσπαθήσει να του αντισταθεί, μπαίνει επιτέλους στον ρόλο του μεσσία. Οι μεσσίες εξ ορισμού βλέπουν τον κόσμο μανιχαϊστικά, πιστεύουν τόσο έντονα στο σκοπό τους που συχνά είναι διατεθειμένοι να κάνουν τα πάντα και να προκαλέσουν εκατόμβες θυμάτων, ακριβώς γιατί ο σκοπός είναι ιερός. Αυτή είναι η μια οπτική των πραγμάτων. Μια άλλη είναι εκείνη των Μπένε Τζέσεριτ, των γυναικών που κινούν τα νήματα των αυτοκρατόρων, των οίκων και των λαών: “Τhere are no sides”. Τι μου λες ποιανού το μέρος πήρα και αν πήρα το σωστό ή το λάθος; Ακόμα δεν το έχεις καταλάβει; Δεν υπάρχουν μέρη. Οι αντιμαχόμενες πλευρές υπάρχουν για να μπορεί να υπάρχει το διακύβευμα και η σύγκρουση. Και οι συγκρούσεις υπάρχουν για να μπορούμε να τις χειριζόμαστε εμείς προς όφελός μας.
Η Κοραλί Φαρζά δεν φοβάται να σοκάρει τους θεατές, αντιθέτως το επιδιώκει, αλλά το σοκ της εικονοποιεί έναν σάρκινο εφιάλτη, γυναικείο αλλά και πανανθρώπινο, διαχρονικής αποσύνθεσης και επικαιροποιημένης παραμόρφωσης, τον εφιάλτη της τερατογένεσης που είναι τα γηρατειά, εκεί που το πρόσωπό σου, το σώμα σου, τα βυζιά σου έχουν καταληφθεί από δυνάμεις στις οποίες όσο και να προσπαθείς να αντισταθείς είναι πια πάρα πολύ αργά. H Nτέμι Μουρ θα κοιταχτεί στον καθρέφτη ξανά και ξανά. Δυο απ’ αυτές τις φορές θα κλονιστούμε άσχημα. Την πρώτη ετοιμάζεται να βγει ραντεβού. Και δεν της αρέσει αυτό που βλέπει. Τη δεύτερη ένα σκουλαρίκι στο αυτί, ένα ψαλίδι για την μπούκλα, ένα φιλάρεσκο βλέμμα. Κρόνενμπεργκ, Λιντς, Κιούμπρικ, Βερχόφεν, Ντε Πάλμα κι ένα σωρό άλλοι, κι η Κοραλί Φαρζά βρίσκει μια ουσία, αναμιγνύει το DNA τους και μέσα από τα σώματά τους γεννάει την ταινία της, μια ταινία με αναμφισβήτητο όραμα, με αναμφισβήτητη εικαστική δύναμη και με έναν πυρήνα αυθεντικού υπαρξιακού άγχους που μεταδίδει ιδιαίτερα αποτελεσματικά.
Τρεις δεκαοχτάχρονοι πολλά υποσχόμενοι τενίστες, δυο αγόρια και μια κοπέλα. «Οι Αντίπαλοι» εξελίσσονται με διαρκή μπρος – πίσω στον χρόνο, ξεκινούν και τελειώνουν δεκατρία χρόνια αργότερα, όταν οι τρεις τους είναι στα τριάντα ένα τους και οι δρόμοι τους θα ξανασυναντηθούν. Τρία ζεύγη σχέσεων και ένα συνολικό πλέγμα σχέσεων των τριών τους, όπου σε κάθε στάση του χρόνου υπάρχουν μεταξύ τους διαφορετικές εντάσεις και διαφορετικές δυναμικές, όπου σε κάθε στάση του χρόνου αλλάζει η φύση της σχέσης του ενός απέναντι στον άλλο, η οποία μάλιστα εξαρτάται σε καθοριστικό βαθμό κι από τη σχέση τους με το τένις, από την πορεία τους προς την κορυφή. Ή από την κορυφή και προς τα κάτω. Στους «Αντιπάλους» έχουμε έναν πολύ ευτυχή γάμο της σκηνοθετικής με τη σεναριακή ματιά, ο Γκουαντανίνο παίρνει ένα πολύ γόνιμο και πλούσιο σενάριο του Τζάστιν Κούριτζκις και το αναδεικνύει στο φουλ, κι όπως εκείνο δεν χωρά στα στενά όρια ενός συγκεκριμένου genre, έτσι κι η σκηνοθεσία αποφασίζει να παίξει με τα κινηματογραφικά είδη, αποφασίζει να παίξει με το σεναριακό υλικό της, αποφασίζει να παίξει και μαζί να το γιορτάσει, η μουσική των Τρεντ Ρέζνορ και Άτικους Ρος γίνεται ο τρίτος συνεργός – συμπαίκτης, ο τρόπος χρησιμοποίησής της, το πώς μπαίνει και βγαίνει στις σκηνές είναι μέρος της γλώσσας της ταινίας. Ο Γκουαντανίνο το διασκεδάζει, το απολαμβάνει, σκηνοθετεί ηδονικά και ηδονοβλεπτικά, πομπωδώς αλλά και μαζί παιχνιδιάρικα, και τελικά στη στάμπα των «Αντιπάλων» δεν υπάρχουν ηθικά διδάγματα και σεμνότυφες καταγγελίες, υπάρχει η ανάδειξη της καύλας του παιχνιδιού, του παιχνιδιού που μας συμπεριλαμβάνει όλους, του παιχνιδιού που θα είναι πάντα μεγαλύτερο από εμάς. Το παιχνίδι της διεκδίκησης, το παιχνίδι της απόλαυσης, το παιχνίδι της γοητείας, το παιχνίδι του αγώνα, το παιχνίδι των νιάτων, το παιχνίδι της ζωής. Come on!
H Aνόρα είναι χορεύτρια σε στριπτιτζάδικο, ο Ιβάν είναι γιος Ρώσου ολιγάρχη. Στο πρώτο μέρος της ταινία θα παρτάρουν δίχως αύριο και θα περάσουν μια κόκκινη γραμμή. Στο δεύτερο μέρος έρχονται οι ενήλικοι να τους συμμορφώσουν. Και τότε αρχίζει ένα άλλο πάρτι. Κινηματογραφικό. Αφηγηματικό. Δημιουργικό. Αν αφαιρέσουμε από την “Αnora” το πώς είναι γυρισμένη και μονταρισμένη απ’ τον Σον Μπέικερ η ιστορία που παρακολουθούμε, θα μας μείνουν μόνο θεωρίες και θεωρητικολογίες άνευρες, άσαρκες, εκτός του κέντρου της και της σαρωτικής της σαγήνης. Γιατί από ένα σημείο και ύστερα η ταινία είναι ένας ανεμοστρόβιλος που σε στροβιλίζει, ανατρέποντας ό,τι περιμένεις να δεις. Το ότι παίζει με τα στερεότυπα και τις προσδοκίες μας είναι το λιγότερο, το ότι εγκαθιδρύει όμως ένα δικό της ρυθμό, ανακαλύπτει ένα δικό της χώρο και αποκτά μια ολόδική της ταυτότητα είναι το πιο μεγάλο της δώρο. Η Ανόρα δεν είναι ένα εύθραστο πλάσμα, η Ανόρα δεν θα γίνει θύμα κανενός. Η δύναμη που βγάζει δεν είναι μόνο σωματική, είναι κατεξοχήν και ψυχική. Τα στερεότυπα καταλύονται όχι μόνο σε σχέση με τη φυσική της δύναμη, αλλά και στον χαρακτήρα της, καθώς δεν μπορεί να χωρέσει μέσα σε έναν χαρακτηρισμό: ούτε κυνική σκέτα είναι, ούτε ρομαντική σκέτα είναι, ούτε μια κυνική που μετατράπηκε η καημενούλα σε ρομαντική είναι, ούτε ασυμβίβαστη σκέτα είναι, ούτε συμβιβασμένη σκέτα είναι, ούτε αγύριστο κεφάλι σκέτα είναι, ούτε κεφάλι που ξέρει να υποκύπτει σκέτα είναι, η Ανόρα πηγαίνει με το ρεύμα των πραγμάτων, προσπαθώντας πραγματιστικά να δει εντός του τι είναι τι, ποιος είναι ποιος, τι μπορεί να κερδίσει η ίδια, να κερδίσει όμως όχι μόνο ωφελιμιστικά, αλλά και ουσιαστικά και συναισθηματικά.
Η Άντζελα είναι εξωτερική συνεργάτις μιας εταιρίας παραγωγής. Οδηγεί όλη μέρα. Είναι εξαντλημένη. Η Άντζελα έχει τις υποχρεώσεις εξαρτημένης εργασίας, αλλά όχι και τα αντίστοιχα δικαιώματα. Παίρνει συνεντεύξεις από ανθρώπους που υπέστησαν σοβαρά εργατικά ατυχήματα. Οι περισσότεροι τα έπαθαν κάνοντας υπερωρίες και όντας εξαντλημένοι. Και τι δεν συμπεριλαμβάνει ο Ράντου Ζούντε στο «Μην περιμένετε και πολλά από το τέλος του κόσμου»: Μια αληθινή ταινία του 1981 της εποχής Τσαουσέσκου, με ηρωίδα μια γυναίκα ταξιτζή, Άντζελα κι εκείνη, ενσωματώνοντας τμήματά της στη δική του και φτιάχνοντας έναν μικρό «διάλογο» ανάμεσά τους. Το εμβόλιμο τμήμα της καταγραφής των σταυρών με τους εκατοντάδες νεκρούς που έχουν σκοτωθεί κατά μήκος ενός εθνικού δρόμου. Τον Μπομπίτα, την ΤikTok σεξιστική και μισαλλόδοξη περσόνα της Άντζελα. Το αριστουργηματικό τελευταίο κομμάτι, όπου, με την κάμερα εντελώς ακίνητη, παρατηρούμε το τι μεσολαβεί μέχρι να γυριστεί το επίμαχο βιντεάκι για την ασφάλεια στην εργασία. Πώς μπλέκεται η λογοκρισία με το μοντάζ, με την επεξεργασία της εικόνας, την επεξεργασία του λόγου και την επεξεργασία του μηνύματος και όλα αυτά μαζί με την με κάθε τρόπο σωματική και ψυχική, άμεση ή έμμεση, δόλια ή εξ αμελείας, χοντροκομμένη ή πιο υπόγεια, πολυδιάστατη ισοπέδωση του αδύναμου από τον δυνατό, του θύματος από τον θύτη. Πώς γενικότερα τα θύματα πρέπει να πειστούν και να εσωτερικεύσουν ότι είναι θύτες του ίδιου τους εαυτού, ότι οι θύτες δεν είναι θύτες, είναι οι καλοί που νοιάζονται να σε προστατεύσουν απ’ τον κακό σου εαυτό και το κακό σου το κεφάλι. Βαθύτατα και καίρια και ουσιαστικότατα πολιτικό σινεμά (αλλά και όχι μόνο πολιτικό σινεμά), σε καμία περίπτωση μονοδιάστατα καταγγελτικό σινεμά. Ο Ζούντε στο «Μην Περιμένετε και Πολλά από το Τέλος του Κόσμου» όχι με σοβαροφάνεια, όχι βαρύγδουπα, αλλά ανατρεπτικά και σαρκαστικά και κυρίως διαυγώς φωτίζει τις δυναμικές λειτουργίας του τόπου του και της εποχής του.
Καλωσήρθατε στις υπέροχες μέρες του κυρίου Χιραγιάμα. Στο “Perfect Day” του Λου Ριντ (το οποίο ακούγεται στην ταινία και είναι και η έμπνευση για τον τίτλο της), τα βασικά συστατικά μιας τέλειας μέρας, μιας υπέροχης μέρας, είναι δύο: αφενός δεν πρόκειται για μέρα εργασίας, αλλά για μέρα μόνο ελεύθερου χρόνου, αφετέρου -και ακόμα περισσότερο- αυτός που την περνάει δεν την περνάει μόνος του. “I am glad I spent it with you”. «Χάρηκα που ήσουν εδώ». “You just keep me hanging on”. «Mε βοηθάς να κρατηθώ». Εδώ λοιπόν ο Βιμ Βέντερς μας προσφέρει μια διπλή ανατροπή σε αυτό που λέει το τραγούδι, αλλά και σε αυτό που έχουμε γενικά στο μυαλό μας ως ιδεατό: ο Χιραγιάμα περνά τις υπέροχες ημέρες του, όχι μόνο δουλεύοντας -και μάλιστα κάνοντας τη λιγότερο ελκυστική δουλειά του κόσμου- αλλά και με ποιον τις περνά; Με τον εαυτό του. Ποιος τον βοηθά να κρατηθεί; Ο εαυτός του. Κάπως προβληματικό, κάπως αξιολύπητο; Όχι. Και όχι. Πολύ μεγάλα όχι. Όταν έχεις έναν εαυτό συγκροτημένο και ταυτόχρονα έναν εαυτό που έχει καταφέρει να συνδεθεί με το νόημα της ζωής, τότε ο τρόπος που περνάς τις ώρες και τις μέρες σου μπορεί να είναι στον αντίποδα της προβληματικότητας και να καθίσταται αξιοζήλευτος. Η όλη στάση ζωής του Χιραγιάμα αποπνέει μια πνευματικότητα που τον γεμίζει με γαλήνη. Έχουμε έναν άνθρωπο που μπορεί και είναι καλά με τα ελάχιστα, αν όμως υποτεθεί ότι είναι ελάχιστο να ζεις, να είσαι υγιής, να ζεις σε μια πόλη που δεν βομβαρδίζεται γιατί έχουμε ειρήνη και όχι πόλεμο, να ζεις σε μια πόλη στην οποία επιτρέπεται να βγαίνεις ελεύθερα, να κυκλοφορείς ελεύθερα και να αναπνέεις ελεύθερα γιατί δεν έχουμε πανδημίες και λοκντάουν. Αν υπάρχει στις «Υπέροχες Μέρες» ένα δίπολο είναι το εξής: αυτό ανάμεσα στην αναγνώριση του δώρου της ζωής από τη μια και στο να ζεις μίζερα, κατααγχωμένα ή ανικανοποίητα, κυνηγώντας διαρκώς τη σκιά σου από την άλλη. Και αν υπάρχει μια κεντρική ιδέα είναι ότι μπορείς να ζεις καλά και χαρούμενος, σε αρμονία με τον κόσμο γύρω σου και μέσα σου, ακόμα και αν κάποιος που ακούει για σένα, μαθαίνοντας ότι είσαι ένας τύπος που καθαρίζει τουαλέτες και ζει ολομόναχος σε φτωχική γειτονιά, ενστικτωδώς θα σε σκεφτόταν ως κακότυχο λούζερ. Ο κύριος Χιραγιάμα τριγυρίζει στο Τόκιο: οι πόλεις είναι ευλογία γιατί είναι ζωή, η καθημερινότητα είναι ευλογία γιατί είναι ζωή, το σινεμά είναι ευλογία γιατί είναι μαζί ζωή και όνειρο.
Aυτή εδώ είναι η ιστορία της Μπέλα Μπάξτερ, μιας νέας γυναίκας που ρίχνεται στη ζωή και την κοινωνία, σαν να μην έχουν προηγηθεί όλα τα προηγούμενα παιδικά και εφηβικά χρόνια που θα την ενηλικίωναν σταδιακά και ομαλά, διδάσκοντάς την τους κανόνες λειτουργίας τους. Ο κόσμος είναι ένα άγραφο χαρτί για την Μπέλα, η ίδια είναι ένα άγραφο χαρτί, το σώμα της, το μυαλό της, η καρδιά της. Θα προσπαθήσουν να της διδάξουν τι επιτρέπεται να κάνει και τι όχι, πώς συμπεριφέρονται οι άνθρωποι και πώς όχι. Θα αρχίσει να μαθαίνει και η ίδια μόνη της. Και διψάει να μάθει. Το χαρτί της θα αρχίσει να γράφεται. Αυτή εδώ είναι η ιστορία της Μπέλα Μπάξτερ, ενός ανθρώπου που τεχνικά μιλώντας είναι και κάπως τέρας, που είναι αποτέλεσμα ενός πειράματος, μιας επιστημονικής τερατογένεσης, χάρη όμως στην οποία έχει τη μοναδική ευκαιρία να μπει στην ενήλικη ζωή χωρίς να έχει προηγουμένως υποστεί την πλύση εγκεφάλου της παιδικής ηλικίας, που κανονικοποιεί στα μυαλά μας τον τρόπο που ζουν οι άνθρωποι και τον τρόπο που οργανώνονται οι κοινωνίες. Αν και θα έπρεπε να ταυτίζεται με τον δημιουργό της Μπέλα -τον Γκοντ με το όνομα ή έστω με το παρατσούκλι- ο Γιώργος Λάνθιμος είναι ξεκάθαρα η Μπέλα Μπάξτερ: κινητήριος μοχλός του σινεμά του είναι η επιθυμία και η περιέργεια να δει πώς λειτουργεί ο κόσμος και σαν την Μπέλα Μπάξτερ προσπαθεί να το κάνει με τους δικούς του όρους, εξετάζοντας κάθε φορά διαφορετικούς επιμέρους μηχανισμούς του. Στο σινεμά του Λάνθιμου ο κόσμος, ο τρόπος που ζούμε, οι ανθρώπινες σχέσεις, είναι ένα παιχνίδι που το ταρακουνάει, το αναποδογυρίζει, μεταβάλλοντας έτσι τις δυναμικές του και αναδιατάσσοντας τις θέσεις των παικτών, ενίοτε σπάζοντάς το κι εντελώς, προκειμένου να δει από τι είναι φτιαγμένα τα συστατικά του. Όποιες κι αν ήταν οι προθέσεις του, το “Poor Things” είναι κι ένα παράδοξο αντικαταθλιπτικό. Μπορούμε να δημιουργήσουμε τον εαυτό μας, μας λέει η Μπέλα Μπάξτερ. Μπορούμε να εξελίξουμε τον εαυτό μας, μας λέει ο Γιώργος Λάνθιμος. Αλλά μπορεί και να μην λέει αυτό. Δεν υπάρχει από μόνο του αυτό που λέει. Αυτό που λέει υπάρχει μόνο μέσα στο “Poor Things”. Eκεί να ταξιδέψουμε ξανά.
The post Δέκα για το Είκοσι Τέσσερα: Απ’ το δέκα ως το ένα οι αγαπημένες ταινίες της χρονιάς από τον old boy appeared first on ελculture.
]]>
The post Τα 24 καλύτερα διεθνή άλμπουμ για το 2024 στα ακουστικά μου appeared first on ελculture.
]]> Θα ξεκινήσω με τα δύο εξαιρετικά albums των The Smile, “Wall of Eyes” και “Cutοuts”. Το “Wall of Eyes” σε βάζει από τα πρώτα δευτερόλεπτα σε μια ηχητική safe zone Radiohead. To ομότιτλο “Wall Of Eyes” σε μαγνητίζει και ανοίγει τον δρόμο για ένα άλμπουμ όπου ήχοι κοσμικής ροκ, prog ενώνονται με jazz ντραμς, πιάνο και ηλεκτρονικούς ήχους δημιουργώντας ένα cinematic ύφος και ταυτόχρονα εξωκοσμικό μουσικό περιβάλλον καθ’ όλη την διάρκεια. Highlight όλου του δίσκου για έμενα, το “Under Our Pillows” και συγκεκριμένα το τελευταίο ενάμιση λεπτό του κομματιού. Ερχόμενοι τώρα στο “Cutouts” ένα δεύτερο ολοκληρωμένο ηχητικά άλμπουμ μέσα στην ίδια χρονιά, επιτρέψτε μου να πω με τη διπλάσια απόκοσμη αίσθηση, με την αιώρηση στα φωνητικά, με τις υπέροχες ψυχεδελικά ροκ μελωδίες τους να σε παίρνουν από το χέρι και να σε πηγαίνουν σε τόσο όμορφα μονοπάτια. Αγάπησα λίγο περισσότερο το “Cutouts” το ομολογώ για τη ζεστασιά που μου δημιούργησε. Αγαπημένα “Instant Psalm”, “The Slip”, “Bodies Laughing”. Δεν το περιμένατε ε; Μα το περίμενα εγώ νομίζετε ότι θα ακούω το “TΑΝGK” μετά από 12ωρο και λαϊκιστή θα γουστάρω; Η απάντηση είναι όχι! Δεν ξέρω αν έκανα εγώ ένα βήμα περισσότερο να τους φτάσω ή αν αυτοί μαλάκωσαν, γυάλισαν και φινίρισαν λίγο τον ήχο τους. Πάντως βρήκα μεγάλο ενδιαφέρον στο τελευταίο τους άλμπουμ με το “Roy” να γίνεται το αγαπημένο μου από την πρώτη αναπαραγωγή. “POP POP POP” και “Jungle” τα αμέσως επόμενα! Δεν λέω ότι τα προηγούμενα ήταν άσχημα, γιατί έχουμε και μυημένους πια στην Ελλάδα, απλά θεωρώ πως έφυγαν από το ερασιτεχνικό πλαίσιο μιας φασαρίας που εντέλει δεν είχε πολύ νόημα. Μυημένοι μην ξεχνάτε, σας αγαπώ! Mε έκανε να νιώσω καλά αυτός ο δίσκος. Έχει μια διαφορετικότητα o ήχος του, η οποία προέρχεται από τη μηχανή SAL MAR του Salvatore Matirano, στο Πανεπιστήμιο του Ιλινόις. Ένα πολύπλοκο συνθεσάιζερ που δημιουργεί μουσική γενετικά με έναν vintage σούπερ υπολογιστή και αναλογικούς ταλαντωτές, μπορεί να δημιουργήσει άπειρες δυνατότητες σε ακολουθίες ήχου. Η εμπειρία αυτή αποτέλεσε το θεμέλιο για το “PHASOR” και δίδαξε στον Roberto Carlos Lange περισσότερα για τον εαυτό του όσο ο ίδιος επικεντρωνόταν στη δημιουργική του διαδικασία. Αγαπημένα “Best For You And Me”, “I Just Want To Wake Up With You” και το “Wish You Could Be Here”. Τι ωραία ξεχωριστή φωνή! Με κράτησε από το πρώτο play και στην αρχή νόμιζα ότι είχα πέσει σε κάποια ξεχασμένη παραγωγή των 90’s. Αυτός ο δίσκος είναι η αγνή RnB καψούρα! Πατάς play και ο γλυκός της ήχος σε συνεπαίρνει. Μου άρεσε όλο, πολύ! Εντάξει κάπου εδώ θα πω πως είναι ο δίσκος που ευχαριστήθηκα περισσότερο φέτος. Ο Justin είναι μια κατηγορία μόνος του. Σχολή ολόκληρη για πολλούς επόμενους που ευτυχώς ή δυστυχώς ποιοτικά δεν κατάφεραν να πιάσουν το συναίσθημα του ήχου του. To 2024 ο Timbelake επιστρέφει με το “Everything I Thought It Was” να είναι ένα υπερσύγχρονο ηχητικά άλμπουμ. Έχοντας πιάσει την τάση της εποχής κινείται σε disco, pop, dance ρυθμούς, χωρίς να χάνει το χαρακτηριστικό intellectual sexy ύφος του αλλά και αυτό το easy-going, soulful beat του. Για εμένα το πρώτο γερό κόλλημα του 2024! Αγαπημένα κομμάτια “Play”, “Technicolor”, “Infinity Sex”, “Love & War”, “My Favorite Drug”. Ψέματα! Μου άρεσε όλο! Πολύ! Η Beyoncé ή «αυτή που θέλω να γίνω όταν μεγαλώσω», η Queen B επέστρεψε με έναν εντελώς διαφορετικό ήχο και μια στροφή στην country μουσική. Το πρώτο single της “Texas Hold ‘Em”, να σας μιλήσω ειλικρινά με ξενέρωσε απίστευτα γιατί το εγωιστικό αυτί μου δεν μπορεί να ξεχάσει την εισαγωγή του “Crazy In Love”. Κάτι όμως μέσα μου κάτι φώναζε να μην προτρέξω να πω την αποψάρα μου για την ηχητική αυτή στροφή. Ευτυχώς κατεύνασα την παρορμητική τάση μου και ακούγοντας ολοκληρωμένο το “COWBOY CARTER” κατάλαβα πως υπήρχε μια βαθιά ανάγκη της να εκφραστεί έτσι. Ο δίσκος κατ’ εμέ είναι ένας τίμιος δίσκος ως προς το εγχείρημα της country προσέγγισής του. Θεωρώ πως υπάρχουν μέσα κάποιες πολύ ωραίες στιγμές, όπως το “My Rose”, το “Bodyguard”, το “Spaghettii”, το “II Most Wanted”, το “Levii’ s Jeans” αλλά και την διασκευή του “Jolene”, όχι μόνο ακουστικά αλλά και στιχουργικά. Συνεχίζω να θεωρώ το πρώτο single λίγο αδιάφορο στα δικά μου αυτιά μωρέ, μη με φάτε! Φαίνεται πως η μουσική παιδεία της Αγγλίας έχει βαθιές γονιδιακές ρίζες και φαίνεται σε δουλειές όπως αυτή. Το “Where’s My Utopia” σου αφήνει την αίσθηση ενός σίγουρου και σταθερού άλμπουμ! Μου αρέσουν πάρα πολύ τα φωνητικά του James Smith και αυτό το ενδιάμεσο σε αφήγηση και spoken word με τις διφωνίες να κάνουν κάθε στίχο statement. Ήχος κατά τον πυρήνα του post-punk και indie rock. Αυτό όμως που με τράβηξε πολύ στους Υard Act είναι τα εξωτερικά ερεθίσματα που αφήνουν με πολύ όμορφο τρόπο να μπουν στον πυρήνα τους και να τους κάνουν λίγο πιο απαλούς. Ειδικά στο “Where’s My Utopia” στοιχεία ‘70s από Italo disco, ’90s hip-hop και indie rock φτιάχνουν ένα φοβερό αποτέλεσμα! Το ακούς πολύ ευχάριστα όσο οι στίχοι τους έχουν να σου πουν πολλά. Πέρα από τα “hits”, “We Make Hits”, “Dream Job”, μου άρεσαν πολύ τα “Down By The Stream”, “When The Laughter Stops” και “Grifter’s Grief”. Tι ωραίος δίσκος, τι ωραίος φρέσκος τύπος! Τον λατρεύω και περιμένω πως και πως τη δεύτερη εμφάνιση του στην Ελλάδα. Δε νομίζω πως σήμερα υπάρχει κάποιος καλύτερος που να ενώνει τόσο όμορφα, με τόση φροντίδα και αγάπη τον ήχο των jazz, soul και hip hop, όπως αποτυπώνεται την δεκαετία των 70’s με την σύγχρονη πορεία της μαύρης κουλτούρας. Το φοβερό του δίσκου αυτού είναι πως ο James συνεργάστηκε με τον θρυλικό μουσικοσυνθέτη της Motown Leon Ware, ο οποίος έχει δουλέψει με τον Marvin Gaye στον δίσκο “Want You” τον αγαπημένο του James. To “1978” λοιπόν είναι ένα άλμπουμ που τα έχει όλα! Ξεκάθαρες κοινωνικοπολιτικές αναφορές, ύφος ρετρό, αίσθηση ανάλαφρη που σε χαλαρώνει, με υπαινικτικούς groovy ρυθμούς. Aγάπησα λίγο περισσότερο το “Isis & Osiris”. To ακούτε Κυριακή πρωί. 8 λεπτά και 11 δευτερόλεπτα κοιτάζοντας τον ήλιο ή ό,τι πιο αναζωογονητικό έχετε δίπλα σας για πρωινή θέα. Αρχικά θα πω πως είναι ένας δίσκος που ακούγεται αργά. Με την πρώτη ακρόαση θα ξεχωρίσεις σίγουρα το “Get Lit” και όταν θα επιστρέψεις η ακρόαση του άλμπουμ θα ξεκινήσει ξανά από αυτό με ανορθόδοξο τρόπο. Μόλις τελειώσει θα αποφασίσεις να το πας από την κανονική ροή, γιατί ο καλλιτέχνης κάποιο λόγο είχε για να δημιουργήσει αυτή τη σειρά. Τότε πέφτεις πάνω στο “Lesanu”, το “Asha The First” και το “Computer Love”. Και έτσι έχεις περάσει τα πρώτα 40(!) λεπτά του δίσκου. Και κάπου εκεί αρχίζεις να σκέφτεσαι πως αυτός ο χαρακτηριστικός επιβλητικά κλιμακούμενος, σχεδόν αυτοκρατορικός ήχος του σαξοφώνου κάνει τα πνευμόνια σου και το στέρνο σου να ανοίγουν! Τι εξαιρετική έναρξη, η οποία δεν αφήνει περιθώρια διάσπασης! Όλο το υπόλοιπο θα σε εκπλήξει και μην ξεχνάς τον περιμένουμε και αυτόν στην Ελλάδα την άνοιξη του ’25! Με έκανε να χορεύω στον καναπέ μετά από μια πολύ δύσκολη μέρα. Αν είχα μισό κιλοτζάουλ ενέργειας θα είχα σηκωθεί όρθια και θα το ζούσα μόνη μου στο σαλόνι μου! Αγάπησα αυτόν τον δίσκο από τα πρώτα δευτερόλεπτα και ήξερα πως και τα 17 κομμάτια και η μία ώρα ακρόασης θα με κάνουν να νιώσω υπέροχα! Νομίζω όμως πως σε αυτόν τον δίσκο, τον τελευταίο με την περσόνα του “Childish Gambino” όπως μας ενημερώνει, σε κάνει να γίνεσαι κομμάτι του από τα πρώτα λεπτά. Όταν λέω να γίνεσαι κομμάτι του, εννοώ να συμμετέχεις με όποιον τρόπο μπορείς. Και αν συμμετέχεις με όποιον τρόπο μπορείς από το σπίτι σου φαντάσου live. Άλλωστε έχει δηλώσει και ο ίδιος πως αυτός ο δίσκος είναι φτιαγμένος για live. Αγαπημένα κομμάτια τα: “Survive”, “Steps Beach”, “In The Night”, “Can You Feel Me”. Άκουσα τούτη εδώ την ομορφιά δύο φορές μέσα σε μια μέρα. Και αν είναι το 2024 να προσδιορίσουμε κάπως την pop… ε ας την προσδιορίσουμε ακριβώς έτσι! Η Charlie έκανε έναν από τους δίσκους της χρονιάς. Εύκολο στο άκουσμα, ευχάριστο, διαφορετικό! Electropop, club-pop, hyperpop, electroclash, dance, διαολεμένα ταιριαστά φωνητικά σε όλη τη διάρκεια του άλμπουμ. Είναι το έκτο προσωπικό άλμπουμ της καλλιτέχνιδας, η οποία ξεκίνησε να ανεβάζει τα κομμάτια της πριν σχεδόν δεκαπέντε χρόνια στο MySpace και το “Charlie xcx” ήταν το ψευδώνυμο της στο ΜSN. Τον δίσκο ακούστε τον ολόκληρο. Tο νέο “Romance” με έκανε να νιώσω πάρα πολύ όμορφα, οικεία και γεμάτα! Δεν ξέρω γιατί βλέπω τους φαν της μπάντας λίγο συγκρατημένα ξενερωμένους…;; Μάλλον θεωρούν ότι το άνοιγμα που είναι εμφανές πλέον στον ήχο τους στερεί κάτι από την πρότερη ποιότητά τους. Ομολογώ πως όχι…. Το συγκρότημα, που έκανε δυναμικά βήματα από τους πρώτους δίσκους όπως μπορώ να αντιληφθώ ξεκάθαρα τώρα, εκφράζοντας πανκ ευαισθησίες, εξελίσσεται ηχητικά (παραγωγάρες όχι αστεία) και ανεβαίνει επίπεδα χρησιμοποιώντας grunge στοιχεία, δυστοπική electronica, hip-hop κρουστά και στιγμές εμπνευσμένες από τους Slowdive. Τα σημεία επαφής του shoegaze που ακούστηκαν στο “Skinty Fia” ξεδιπλώνονται ακόμα περισσότερο στο Romance. Μου άρεσε όλος ο δίσκος για τον οποίο ο Frazer δήλωσε ότι είναι η ολοκληρωτική του απεικόνιση ως καλλιτέχνη. To άλμπουμ κυκλοφόρησε τον Ιούνιο και φευγαλέα είχα βάλει το “Fly Away” στα αγαπημένα. Στα μέσα της ακρόασης, ήμουν σίγουρη πως πρόκειται για ένα από τα άλμπουμ της χρονιάς. Ο λατρεμένος Aaron Frazer γνωστός από την μπαντάρα “Durand Jones & The Indications” (ακούστε τους δίσκους τους, ειδικά το “Private Space” πάρα πολύ αγαπημένο μου) και το χαρακτηριστικότατο φαλτσέτο του, στο “Into The Blue” κάνει μια εξαιρετική ανάμειξη soul, psychedelia, spaghetti western, disco, gospel και hip-hop, με ένα ελαφρό pop φινίρισμα, το οποίο κατά τη γνώμη μου αν έχει μέτρο, καταφέρνει να κάνει τα πράγματα μαγικά. Και εδώ φυσικά και υπάρχει μέτρο! Πατήστε play! Είμαι σίγουρη θα τον απολαύσετε! Το “Mid Spiral” των BADBADNOTGOOD ήταν ο δίσκος που άκουσα ξέγνοιαστα την πρώτη μέρα των διακοπών και μετά την εκρηκτική συναυλία του Lenny Kravitz. Μιλάω πολύ συχνά γι’ αυτούς και τους αγαπώ πολύ. Νομίζω ότι δεν είμαι καν σε θέση να τους «κρίνω» πια…. Και προφανώς είναι ένας από τους δίσκους της χρονιάς μου. Θεωρώ πως ό,τι ηχογραφείται από αυτούς είναι η έννοια της αρτιότητας. Σε αυτόν τον δίσκο ωστόσο επιστρέφουν στις ρίζες της αμιγούς ακουστικής jazz χωρίς να χάσουν ευκαιρία να «φλεξάρουν» την ευκολία τους στην ενσωμάτωση ειδών όπως hip-hop, neo-soul, psychedelic, funk. Τροφή αυτός ο δίσκος αξίζει κάθε λεπτό της μιας ώρας και των δεκαεννέα δευτερολέπτων. Εξαιρετικό EP και αυτό με την Βaby Rose και αυτό για όλους τους σωστούς λόγους στα καλύτερα της χρονιάς. Το άλμπουμ αυτό είναι ένα ζωντανό, πολύχρωμο, φωτεινό άλμπουμ. Ένα συμπιεσμένο dancefloor σε μορφή δίσκου! Κάθε φορά που η βελόνα συναντάει το βινύλιο, κάθε χώρος μετατρέπεται σε ένα έντονο, εκστατικό σύμπαν μέσα στο οποίο χορεύουμε, ιδρώνουμε, ξεχνάμε τους φόβους μας και ζούμε. Και κάπως έτσι έρχεται στο μυαλό μου η φωνή της Madonna “Hey mister Dj put a record on, I wanna dance with my baby”. Αυτό το άλμπουμ έχει στόχο να ξεπεράσει το προηγούμενο σε όλα τα επίπεδα και παρά αυτή τη φυσική συνέχεια, δείχνει να τα καταφέρνει. Άλλωστε και αυτή η φυσικότητα στη ροή δεν είναι και η ουσία της εξέλιξης; Ο δίσκος χαρακτηρίζεται από τις εξαιρετικές του συμμετοχές και αυτό που μου έκανε πραγματικά εντύπωση είναι πως κάθε κομμάτι, άλλο λιγότερο και άλλο περισσότερο, μπορεί να σταθεί μόνο του. Δικά μου αγαπημένα: “Waited All Night”, “Baby On The Floor”, “Dafodil”, “Life”. Τον περσινό χρόνο η φωνή της με συνέπαιρνε κάθε φορά που το κομμάτι τoυ Moby “Black Days” έπαιζε στα ακουστικά μου. Η Lady Blackbird, η κατά κόσμον Marley Munroe και το νέο της άλμπουμ “Slang Spirituals” είναι μια φανταστική σύγχρονη jazz-soul καταγραφή. Λατρεύω τις επιρροές…. Όχι-όχι, λάθος λέξη! Λατρεύω τα γονιδιακά gospel φωνητικά και τον cinematic τρόπο τοποθέτησης της φωνής της. Το “No One Can Love Me (Like You Do)” με καθήλωσε. Με καθήλωσε όλος ο δίσκος για να είμαι ειλικρινής. Κάθε κομμάτι με τον τρόπο του. Εξαιρετικοί είναι και οι στίχοι του δίσκου, οι οποίοι σε συνδυασμό με τις συνθέσεις και αυτή την φωνή δίνουν στην Munroe το εφαλτήριο για μια πολλά υποσχόμενη μετέπειτα καριέρα. Στο σύνολό του είναι ένας δίσκος που ακούγεται ολόκληρος με μεγάλη ευκολία και χωρίς να σε κουράζει. Άκουσα το “Ten Days” μονορούφι; Το άκουσα! Έκανα post ότι είναι ένας από τους δίσκους της χρονιάς; Έκανα! Στεναχωρήθηκα που έχασα το secret gig στη λίμνη Βουλιαγμένης; ΕΣΚΑΣΑ! Το “fear less” θα είναι το single της χρονιάς μου; Θα είναι! Και κάπως έτσι θα μπορούσα να κλείσω λέγοντας «AKOΥΣΤΕ ΤΟΝ ΔΙΣΚΟ ΔΓΙΑΟΛΕ»! Δεν θα το κάνω όμως γιατί θέλω να σας πω ότι λατρεύω την μουσική που είναι γραμμένη από ψυχή για ψυχή και δημιουργεί μια τόσο όμορφη αίσθηση ανάτασης. Ο Fred Again, ο κατά κόσμον Fred Gibson, έφτιαξε έναν τέτοιο ακριβώς δίσκο. Pop, downtempo, house, garage, hip hop με πολλά ψυχεδελικά τεχνάσματα και φωνητικά που σε ντοπάρουν. Δικά μου αγαπημένα: “ten”, “fear less”, “I saw you”, “peace you need”! Η Laila Smith είναι τώρα 18, έχει ένα φοβερό ντεμπούτο άλμπουμ, το οποίο έγραψε και έκανε την παραγωγή μόνη της και το οποίο ονόμασε “Gap Year”, γιατί έχοντας αποφοιτήσει από το λύκειο ένα χρόνο νωρίτερα, δεν ήξερε τι να κάνει με τη ζωή της. Το “Gap Year” λοιπόν είναι ένα χαρακτηριστικό RnB, old-school άλμπουμ από αυτά που μου έχουν λείψει τόσο πάρα πολύ! Γλυκός, συναισθηματικός ήχος, εξαιρετικά φωνητικά…. Δεν έχω να πω πολλά για έναν τόσο ολοκληρωμένο δίσκο που έγραψε μια νέα 18 χρονών, άφοβα, άδολα, χωρίς να ξέρει τι θέλει να κάνει με τη ζωή της. Ανυπομονώ για τη συνέχεια! Εξαιρετικός δίσκος! Γεμάτος με 12 κομμάτια και ένα κύριο χαρακτηριστικό. Κανένα δεν μου θύμισε το προηγούμενο που άκουγα. Αρχίζω να λατρεύω με πολύ σοβαρό τρόπο τη μπάντα αυτή όπως και την φωνή του Josh Lane, τον οποίο ξεκάθαρα ερωτεύτηκα από την στιγμή που μου τραγούδησε “Can I Call You Rose?”. Έξυπνος soul, nu soul ήχος με φανταστικά RnB στοιχεία και όταν λέω RnB, εννοώ αυτό τo pure rhythm n blues της προ 90’s εποχής. Να ξαναπώ και για τα φωνητικά; Εξαιρετικά! Το “BENJAMIN” είναι ό,τι πιο ολοκληρωμένο έχει δημιουργήσει. Είναι ένας soul δίσκος επούλωσης, ο οποίος μέσα του έχει διαχρονικές στιγμές αναμεμιγμένες με pop στοιχεία και rnb των late 80’s με αρχές 90’s. Είναι καταπραϋντικός για τον ακροατή γιατί ο καλλιτέχνης αφέθηκε να ζήσει κάθε συναίσθημα όντας στη δική του εσωτερική διαδικασία που εμείς οι σύγχρονοι λέμε “Healing Process”. Eπιλέγω να σας μιλήσω μόνο για το “Karaoke Moon” γιατί από την ημέρα της κυκλοφορίας του, μονοπώλησε τα ακουστικά μου. Ο λόγος όμως που με έκανε να νιώσω όμορφα είναι πως παρά την χαρακτηριστική φωνή και ερμηνεία του Maarten, μέσω της οποίας ελλοχεύει πάντα ο κίνδυνος να χαρακτηριστεί το αποτέλεσμα μονότονο, οι παραγωγές είναι πολύ σύγχρονες, διανθισμένες με αρκετά ηλεκτρονικά στοιχεία και έναν φρέσκο αέρα χωρίς να χάνεται ο λόγος που θέλεις να ακούσεις τη μουσική του. Βαθιές ερμηνείες, απολογητικοί στίχοι και μια δόση εμμονής που με κάνει να πιστεύω πως αν ο φανταστικός χαρακτήρας του Tζο Γκόλντμπεργκ τραγουδούσε, θα είχε αυτή τη φωνή. Οι Magdalena Bay είναι ένα super fresh alternative pop duo από την Καλιφόρνια. Τους ανακάλυψα το 2021, στο τρίτο(!) ολοκληρωμένο τους άλμπουμ με τίτλο “Mercurial World” και από τότε κόλλησα. Ερχόμενοι στο σήμερα το τελευταίο άλμπουμ τους με τίτλο “Imaginal Disk”, το οποίο κυκλοφόρησε το τελευταίο δεκαήμερο του Αύγουστου τους πηγαίνει σε ακόμα πιο ωραία μουσικά μονοπάτια χωρίς να χάνεται ο χαρακτήρας τους. Το “Imaginal Disk” είναι λίγο πιο pop-rock. Έχει έναν αέρα 90’s rock, ένα ύφος Νο Doubt και Gwen Stefanie. Έχει πολύ ωραία ροή και δεν κουράζει. O δίσκος θα σας κρατήσει από το πρώτο κιόλας κομμάτι. Δικά μου αγαπημένα : “Death & Romance”, “Fear, Sex”, “Love is Everywhere”, “Cry For Me”. Τον Κhalid τον αγάπησα από τα πρώτα sinlges που άκουσα πριν δύο χρόνια στις νέες κυκλοφορίες της εβδομάδας. Έπειτα αντιλήφθηκα την συνέπεια μου να τον προσθέτω στις λίστες μου μέχρι που τον Αύγουστο κυκλοφόρησε το πέμπτο (!) άλμπουμ του. Το “Sincere” είναι ένας τίμιος δίσκος. Ωραίος pop ήχος με εξαιρετικές σύγχρονες στιγμές RnB. Αγαπημένα “Heatstroke”, “Dose”, “Breath” “Broken”. Λαστ μπατ νοτ λιστ (ντραμς) το “Prelude to Ecstasy” από αυτό το iconic girl band “Last Dinner Party”! Eίναι αυτό που έγραψα και για τους Yard Act… Γονιδιακή η μουσική παιδεία της Αγγλίας. Το συγκρότημα σχηματίστηκε το 2021 και τι υπέροχο ντεμπούτο ω θεοί! Άκουσα τόσες φορές το “The Feminine Urge” που νόμιζα ότι ο δίσκος λεγόταν έτσι. Πόσο υπέροχη θηλυκή ενέργεια έχει αυτός ο δίσκος! Τι υπέροχο baroque ύφος και ήχος γήινος που σε καθηλώνει στο έδαφος αλλά νιώθεις τόσο ανάλαφρος. Indie rock, art rock… οριακά το σκέφτηκα σε οπερέτα….! Δεν έχω αγαπημένο κομμάτι…. Το ακούω όλο με τη δική του φυσική ροή και όσο το ακούω σκέφτομαι τι ωραία κομματάρα θα έκαναν με την Florence… Να ακούσετε και τον live δίσκο έχει εξαιρετικές διασκευές! The post Τα 24 καλύτερα διεθνή άλμπουμ για το 2024 στα ακουστικά μου appeared first on ελculture. ]]>
1.The Smile – “Wall Of Eyes” & “Cutοuts”
2. IDLES – “TANGK”
3. Phasor – “Helado Negro”
4. Shae Universe – “Love’s Letter”
5. Justin Τimberlake – “Everything I Thought It Was”
6. Beyoncé – “COWBOY CARTER”
7. Yard Act – “Where’s My Utopia”
8. Jose James – “1978”
9. Kamasi Washington – “Fearless Movement”
10. Childish Gambino – “Bando Stone And The New World”
11. Charlie xcx -“brat”
12. Fontaines D.C. – “Romance”
13. Aaron Frazer – “Into The Blue”
14. BADBADNOTGOOD – MID SPIRAL
15. Jamie XX – In Waves
16. Lady Blackbird – Slang Spirituals
17. Fred Again – Ten Days
18. Laila! – Gab Year
19. The Sacred Souls – Got a Story to Tell
20. Jake Issac -“BENJAMIN”
21. Warhaus – “Karaoke Moon”
22.Magdalena Bay – “Imaginal Disk”
23. “Khalid – Sincere”
24. The Last Dinner Party – “Prelude to Ecstacy”
The post Πρόγραμμα διασύνδεσης υπηρεσιών υγείας μαστού μεταξύ Λέρου και Αθήνας από τον Πανελλήνιο Σύλλογο Γυναικών με Καρκίνο Μαστού «Άλμα Ζωής» appeared first on ελculture.
]]>
Το πρόγραμμα ξεκίνησε το 2021 και εξακολουθεί να εξελίσσεται.
«Υιοθέτηση» ιατρείου μαστού Νοσοκομείου Λέρου
Μέσα από το πρόγραμμα «Υιοθέτηση περιφερειακού ιατρείου μαστού», που χρηματοδοτήθηκε από τα καθαρά έσοδα του Greece Race for the Cure®, ο Πανελλήνιος Σύλλογος Γυναικών με Καρκίνο Μαστού «Άλμα Ζωής» προχώρησε σε χρηματική δωρεά ύψους 40.000 € στο Κρατικό Θεραπευτήριο – Νοσοκομείο Λέρου, για την ανανέωση υλικοτεχνικού εξοπλισμού, την ανακαίνιση και τον εξωραϊσμό του χώρου υποδοχής ασθενών.
Συγκεκριμένα, για το 2021 και το 2022 καλύφθηκε η αγορά και δωρεά των παρακάτω:
• 4 Πολυθρόνες Αιμοκάθαρσης – Χημειοθεραπείας
• 1 Πολυθρόνα Αιμοκάθαρσης – Χημειοθεραπείας με Ζυγό
• 1 Φορητός Παρακλίνιος Αναλυτής Ποσοτικού προσδιορισμού Ηλεκτρολυτών Αερίων Αίματος Καρδιακών Δεικτών και Παραγόντων Πήξης
• 3 Ογκομετρικές Ηλεκτρονικές αντλίες έγχυσης
• Διαμόρφωση και ανακαίνιση του χώρου υποδοχής και αναμονής
Το επόμενο βήμα: Διασύνδεση
Φέτος, το πρόγραμμα εξελίσσεται, με διασύνδεση των ασθενών από το Νοσοκομείο Λέρου με το Τμήμα Μαστού του Νοσοκομείου «Αλεξάνδρα» και με ταυτόχρονη κάλυψη των εξόδων μετακίνησης και διαμονής.
Αναλυτικότερα, το πρόγραμμα περιλαμβάνει σε πρώτο επίπεδο τη διασύνδεση του ακτινολογικού τμήματος του Νοσοκομείο Λέρου με το Ακτινοδιαγνωστικό Εργαστήριο στο Νοσοκομείο «Αλεξάνδρα», με τη χρήση της τηλεϊατρικής για πιο αποτελεσματική φροντίδα των γυναικών. Η διάγνωση γίνεται από εξειδικευμένους στην απεικόνιση του μαστού Ακτινολόγους και προτείνονται περαιτέρω απεικονιστικές εξετάσεις, ή κατευθυνόμενες βιοψίες εάν αυτό κριθεί απαραίτητο.
Κάλυψη εξόδων μετακίνησης και διαμονής
Στην περίπτωση ύποπτου ευρήματος, η γυναίκα παραπέμπεται από το ακτινολογικό ιατρείο του Νοσοκομείου Λέρου στο Τμήμα Μαστού του Νοσοκομείου «Αλεξάνδρα» για τον επιπλέον έλεγχο, τη βιοψία και την πιθανή χειρουργική αντιμετώπιση.
Κατά την παραπομπή, τα έξοδα μετακίνησης προς και από την Αθήνα για τη γυναίκα και έναν/ μία συνοδό καλύπτονται από τον Σύλλογο «Άλμα Ζωής», και μέσω συνεργασίας με τον Όμιλο Διβάνη (Divani Collection Hotels), παρέχεται διαμονή για τα δύο αυτά άτομα, για 3 ημέρες, τόσο στο στάδιο του ελέγχου όσο και στο στάδιο του χειρουργείου, εφόσον χρειαστεί.
Το πρόγραμμα θα λειτουργήσει πιλοτικά για έναν χρόνο και στόχοι του είναι η βελτίωση της ποιότητας φροντίδας των ασθενών στην περιφέρεια, η πλοήγησή τους στο δαιδαλώδες σύστημα υγείας, η διευκόλυνση της βασικής και απαραίτητης ανάγκης για διενέργεια ιατρικών εξετάσεων ή θεραπειών, η μείωση της αγωνίας για τη μετακίνηση και για την ανεύρεση στέγης για το διάστημα της παραπομπής τους στην Αθήνα και η μείωση της επιπλέον οικονομικής επιβάρυνσης.
Το πρόγραμμα χρηματοδοτείται από τα καθαρά έσοδα του συμβολικού αγώνα δρόμου και περιπάτου Greece Race for the Cure®.
Ωφελούμενες – προϋποθέσεις συμμετοχής
Το πρόγραμμα αφορά κάθε γυναίκα που εξετάζεται στο Ακτινολογικό ιατρείο του Νοσοκομείου της Λέρου και παραπέμπεται από το ιατρικό προσωπικό στο «Αλεξάνδρα» για επιπλέον εξετάσεις και πιθανό χειρουργείο ή κατευθυντήρια βιοψία για την αντιμετώπιση καρκίνου του μαστού.
Ευχαριστήρια για τη συνεργασία:
• Τις Διοικήσεις του Νοσοκομείου “Αλεξάνδρα” και του Νοσοκομείου Λέρου
• Τον κ. Αθανάσιο Χαλαζωνίτη, Συντονιστή Διευθυντή Ακτινολογικού Εργαστηρίου και Διευθυντή Ιατρικής Υπηρεσίας Νοσοκομείου “Αλεξάνδρα” – Πρόεδρο Ελληνικής Ακτινολογικής Εταιρείας
• Τον κ. Κωνσταντίνο Δημητρακάκη, Καθηγητή Ιατρικής Σχολής ΕΚΠΑ , Χειρουργό μαστού, Τμήμα Μαστού Νοσοκομείου «Αλεξάνδρα»
• Την κ. Μαρία Σκαμπαρδώνη, Επιμελήτρια Α Ακτινολόγο, Επιστημονικά υπεύθυνη ακτινολογικού εργαστηρίου ΓΝ-ΚΥ ΚΘ Λέρου
• Τον Όμιλο Διβάνη (Divani Collection Hotels)
The post Πρόγραμμα διασύνδεσης υπηρεσιών υγείας μαστού μεταξύ Λέρου και Αθήνας από τον Πανελλήνιο Σύλλογο Γυναικών με Καρκίνο Μαστού «Άλμα Ζωής» appeared first on ελculture.
]]>
The post “COOKIES”: Έλληνες και διεθνείς καλλιτέχνες παρουσιάζουν διαφορετικές ιστορίες γύρω από το διαδίκτυο appeared first on ελculture.
]]>
Μέσα από έργα ζωγραφικής, βιντεοπροβολές, φιλμ και εγκαταστάσεις, η έκθεση εστιάζει στα δεδομένα που παράγουμε ανά πάσα στιγμή. Εξετάζει τους τρόπους με τους οποίους η ψηφιακή τεχνολογία αναδιαμορφώνει την κατανόηση μας για τον κόσμο και εγείρει ερωτήματα σχετικά με τις δυναμικές εξουσίας που αναπτύσσονται μεταξύ ανθρώπων και τεχνολογίας.
Ανάμεσα στην κυριολεκτική σημασία της λέξης cookies (μτρφ. μπισκότα) και τον τεχνολογικό όρο που περιγράφει τα μικρά αρχεία κειμένου που δημιουργούν οι ιστοσελίδες καθώς τις επισκεπτόμαστε, οι εικαστικοί στοχεύουν στην ανάδειξη ψηφιακών διαδικασιών παρακολούθησης, εκμετάλλευσης και εκπαίδευσης του σύγχρονου ανθρώπου με αποτέλεσμα τη χειραγώγηση της κοινωνικής και εμπορικής συμπεριφοράς του.
Η εμπορευματοποίηση της καθημερινής ζωής επιτυγχάνεται μέσα από τη σύνθεση ενός αδιάκοπα ενημερωμένου προφίλ που ανανεώνουμε οι ίδιοι σε πραγματικό χρόνο, χάρη στα δεδομένα που παράγουμε κατά την περιήγηση μας στο Διαδίκτυο. Η ψηφιακή μας ταυτότητα πωλείται και αγοράζεται εν αγνοία μας, και επιστρέφει σε εμάς ως εξατομικευμένο περιεχόμενο προς κατανάλωση.
Ωστόσο, τα cookies μας προτείνονται για την ευκολότερη, γρηγορότερη, και ομαλότερη εμπειρία μας στο Ίντερνετ. Ποιος άλλωστε θέλει να εισάγει τα ίδια στοιχεία ξανά και ξανά αντί να απολαμβάνει σχεδόν αυτόματα το περιεχόμενο μιας ιστοσελίδας; Το μόνο που χρειάζεται από εμάς, είναι να αποδεχτούμε ένα μακροσκελές – και συχνά δυσνόητο – συμβόλαιο. Η εσκεμμένα απωθητική του παρουσίαση κάνει την αποδοχή μας μηχανική.
Η σημασία της αποδοχής μας καθορίζεται από τις επιλογές που μας προσφέρονται. Η κατάχρηση της συναίνεσής μας ξεκινά με την απλή, σύντομη ερώτηση “Accept all cookies” (Αποδέχεστε όλα τα cookies;). Έτσι, διαμορφώνεται μια νέα μορφή «παιδαγωγικής», όπου εκπαιδευόμαστε να θεωρούμε τα αποτελέσματα των αλγορίθμων ως τα μόνα αξιόπιστα, να προσαρμοζόμαστε σε όλο και μικρότερους χρόνους αναμονής και να αποδεχόμαστε αδιάφορα όρους και συνθήκες. Ταυτόχρονα, το μη αναστρέψιμο των αποφάσεών μας (ναι/όχι) παραμένει σκόπιμα θολό.
Οι συμπεριφορές που υιοθετούμε στο Ίντερνετ επηρεάζονται από ψυχολογικές προσεγγίσεις και αλγοριθμικές πρακτικές. Η χειραγώγηση μας μέσω εργαλείων τεχνητής νοημοσύνης, ξεκινά από την κατασκευή ενός προσαρμοσμένου στα μέτρα μας συνόλου ενδιαφερόντων, προσδοκιών, φόβων και προκαταλήψεων, στοχεύοντας στη δημιουργία μιας αίσθησης οικειότητας με αυτά. Οι συνθετικοί συναισθηματικοί δεσμοί που δημιουργούνται επηρεάζουν τη διαμόρφωση των απόψεων και ιδεών μας, περιπλέκοντας περαιτέρω τη σχέση μας με τη ψηφιακή ταυτότητα μας.
Vicky Perikleous, Studies for a Place The House of Leda Courtesy of the Artist
Τι μπορούμε να περιμένουμε από ένα μέλλον που καθοδηγείται από τις επιταγές της αυτοματοποίησης και της τεχνητής νοημοσύνης, ενώ ταυτόχρονα η επιλογή και η ελεύθερη βούληση περιορίζονται σε κατασκευασμένα διλήμματα; Η έκθεση COOKIES μας προσκαλεί να επανεξετάσουμε τη σημασία της ψηφιακής μας ιδιωτικότητας, φωτίζοντας τους κινδύνους της ψηφιακής παρακολούθησης και της μηχανικής συναίνεσης.
Τα μπισκότα σπάνε σε κομμάτια, θρυμματίζονται και θυμίζουν τα ίχνη – θραύσματα που αφήνουμε πίσω μας, σε κάθε κίνηση μας στο διαδίκτυο. Το ψηφιακό μας προφίλ είναι έτοιμο και εμείς θα καταναλώσουμε ανώδυνα.
Τα έργα των Browser Based και του Νίκου Σύννου είναι νέες αναθέσεις.
The post “COOKIES”: Έλληνες και διεθνείς καλλιτέχνες παρουσιάζουν διαφορετικές ιστορίες γύρω από το διαδίκτυο appeared first on ελculture.
]]>
The post O Αλκίνοος Ιωαννίδης για δύο μοναδικές συναυλίες στο VOX appeared first on ελculture.
]]>
Δύο συναυλιακές βραδιές, έρχεται να μας χαρίσει ο Αλκίνοος Ιωαννίδης, έχοντας στις αποσκευές του τη μαγεία, τη δημιουργικότητα, τη μοιρασιά και τη συγκίνηση.
Μια ηλεκτρική γιορτή με αγαπημένα τραγούδια, μια ζωντανή απόδειξη του δεσμού μεταξύ του ερμηνευτή, των μουσικών και του κοινού του.
The post O Αλκίνοος Ιωαννίδης για δύο μοναδικές συναυλίες στο VOX appeared first on ελculture.
]]>
The post «ΤΟ ΚΑΣΤΕΛΛΟΡΙΖΟ ΒΟΤΣΑΛΟΚΟΧΥΛΑΚΙ»: Το παιδικό βιβλίο της Γεωργίας Κακούρου Χρόνη παρουσιάστηκε στο Καστελλόριζο appeared first on ελculture.
]]>
Περιγραφή Δράσης | Δευτέρα, 16 Δεκεμβρίου, 2024
Πραγματοποιήθηκε τη Δευτέρα 16 Δεκεμβρίου η παρουσίαση του παιδικού βιβλίου ΤΟ ΚΑΣΤΕΛΛΟΡΙΖΟ ΒΟΤΣΑΛΟΚΟΧΥΛΑΚΙ της συγγραφέως Γεωργίας Κακούρου Χρόνη, πρώην επιμελήτριας της Εθνικής Πινακοθήκης, με εικονογράφηση του Στέφανου Κολτσιδόπουλου και εκδόσεις ΤΗΕ ΤΕΛΟΣ SOCIETY. Η εκδήλωση συνδιοργανώθηκε σε συνεργασία με τον Στράτο Αμύγδαλο, Πολιτιστικό Αντιδήμαρχο Δήμου Μεγίστης, την ενεργή συμμετοχή των εκπαιδευτικών και μαθητών του Νηπιαγωγείου και Δημοτικού Σχολείου Μεγίστης και τον εκδότρια, Γεωργία Κοτρέτσος.
Η ΤHE TEΛΟΣ SOCIETY δώρισε το βιβλίο πριν τις διακοπές των Χριστουγέννων στα παιδιά, προσφέροντας ένα ενθύμιο που συνδυάζει λογοτεχνία και τέχνη, ενώ ταυτόχρονα ενισχύει τη σύνδεσή τους με την πολιτιστική και φυσική κληρονομιά του νησιού τους.
Η ιστορία «ΤΟ ΚΑΣΤΕΛΛΟΡΙΖΟ ΒΟΤΣΑΛΟΚΟΧΥΛΑΚΙ» της Γεωργίας Κακούρου-Χρόνη ταξίδεψε τα παιδιά του Νηπιαγωγείου και του Δημοτικού σχολείου του Καστελλόριζου σε έναν κόσμο γεμάτο θάλασσα, ουρανό και τη μαγεία της φύσης, μέσα από τη ματιά ενός μικρού βότσαλου και ενός κοχυλιού. Τα παιδιά ερμήνευσαν και εμπλούτισαν την ιστορία μέσα από ένα παιχνίδι νοητής πλοήγησης και αναγνώρισαν στις σελίδες του βιβλίου τα μήκη και πλάτη του τόπου τους, τις γειρλίες και τον θαυμαστό κόσμο της θάλασσας. Στην ακροθαλασσιά του Καστελλόριζου, το βοτσαλάκι ονειρεύτηκε περιπέτειες πέρα από τον αφρό της θάλασσας, ενώ το κοχυλάκι του έμαθε τη δύναμη της φιλίας, της ενσυναίσθησης και της αποδοχής. Μέσα από τις συζητήσεις τους, τα δύο πλάσματα αντάλλαξαν εμπειρίες, μαθαίνοντας να εκτιμούν τον κόσμο όπως τον είχαν γνωρίσει. Η ιστορία ανέδειξε την αξία της συνεργασίας, της διαφορετικότητας και της δύναμης να ξεπερνάμε τους φόβους μας για να αγκαλιάζουμε νέες εμπειρίες. Μια αλληγορική αφήγηση για μικρούς και μεγάλους, που ενθάρρυνε τους αναγνώστες να εκτιμήσουν τα μικρά «θαύματα» της ζωής και να καλλιεργήσουν τη σύνδεση με τους άλλους και με τον ίδιο τους τον εαυτό.
Mε ένα ακούραστο πέπλο χαράς, τα παιδιά τύλιξαν την αφήγηση, η οποία ζωντάνεψε με έναν τρόπο μοναδικά απρόσμενο και μαγικό, καθώς η ιστορία αναπαραστάθηκε, και πήρε ζωή με έναν σχεδόν απόκοσμα συγκινητικό τρόπο μέσω ενός κοχυλιού και βότσαλου που η Γεωργία Κακούρου-Χρόνη κρατούσε στα ακροδάχτυλα της.
Τα παιδιά, με μεγάλη φαντασία και δημιουργικότητα, χρωμάτισαν τις εικονογραφήσεις προσθέτοντας στοιχεία αντανακλώντας το πώς βλέπουν τον εαυτό τους μέσα σε αυτό το τοπίο. Οι εικονογραφήσεις δημιούργησαν μια αίσθηση του ανήκειν, καθώς ενσωμάτωσαν τους μαθητές στο σκηνικό, επιτρέποντάς τους να εμπλουτίσουν την ήδη εικονογραφημένη ιστορία. Μέσα από αυτή τη διάδραση, τα παιδιά όχι μόνο εξερεύνησαν τη φαντασία τους, αλλά και ενίσχυσαν τη σύνδεσή τους με τον τόπο και την πολιτιστική τους ταυτότητα.
Ακολουθεί μια σύντομη συνομιλία της Γεωργίας Κοτρέτσος με την συγγραφέα Γεωργία Κακούρου Χρόνη με αφορμή το βιβλίο:
Ποια ήταν η κύρια πηγή έμπνευσής σας για τη δημιουργία αυτού του βιβλίου;
Το Καστελλόριζο αποτελεί μια ξεχωριστή εμπειρία. Σε υποδέχεται, ειδικά όταν το προσεγγίζεις με το καράβι, μια σφιχτή αγκαλιά, στολισμένη με κουκλίστικα σπιτάκια, σχεδόν ομοιόμορφα, με τα χρώματά τους να τα διαφοροποιούν το ένα από το άλλο αποδίδοντάς τους ξεχωριστές ταυτότητες. Χρώματα που, όπου αλλού και να τα έβλεπε κανείς, θα φάνταζαν παράταιρα.
Το φως, κάθε ώρα της ημέρας, βάφει αλλιώς το τοπίο. Ένας βράχος με ελάχιστη βλάστηση σφηνωμένος ανάμεσα στο μπλε του ουρανού και το γαλάζιο της θάλασσας, με συντροφιά όλα τα νησάκια που συνθέτουν τον Δήμο της Μεγίστης. Και απέναντι, μια πηδιά, το Κας.
Όταν είσαι στο Καστελλόριζο και αντικρύζεις τα Μικρασιατικά παράλια, ποτέ δεν είσαι μόνος. Έρχονται απρόσκλητοι, παρέες παρέες, χωρίς ν’ ακολουθούν την ιστορική διαδοχή: προσωκρατικοί φιλόσοφοι, ποιητές και ποιήτριες, μετανάστες, πρόσφυγες, ναυτικοί και ακμαίοι έμποροι.
Και πάνω απ’ όλα η λαχτάρα και η ταυτόχρονη απορία, γιατί δεν μπορούμε να ζήσουμε αδελφωμένα; Ποιο μήνυμα θα θέλατε να περάσει στα παιδιά μέσα από την ιστορία και τις εικόνες του βιβλίου;
Αυτό ακριβώς που προείπα «να ζήσουμε αδελφωμένα». Μήνυμα για όλους μας κι όχι μόνο για τα παιδιά. Το ξέρουμε, δεν είναι κάτι καινούργιο. Να το θυμόμαστε μόνο συνεχώς, να το βιώνουμε και να αγωνιζόμαστε να το κάνουμε πράξη, γιατί τα μηνύματα γίνονται όλο και περισσότερο δυσοίωνα.
Υπήρξε κάτι που σας συγκίνησε ιδιαίτερα κατά τη διάδρασή σας με τα παιδιά;
Τα παιδιά έχουν έναν ιδιαίτερο τρόπο να προσλαμβάνουν τα πράγματα. Αντιδρούν αυθόρμητα, με ειλικρίνεια, δημιουργικά. Με τα ερεθίσματα που τους έδωσε η αφήγηση, αλλά και οι εικόνες του βιβλίου, αράδιασαν καταλόγους με ψάρια που ποτέ δεν είχα ακούσει και πρότειναν επισκέψεις σε γωνιές του Καστελλόριζου που κλήθηκα ν’ ανακαλύψω. Για να το πω μονολεκτικά: το «μάθημα» στα παιδιά, εξελίχθηκε σε προσωπική, δική μου «μαθητεία».
Πώς θα μπορούσαμε να δημιουργήσουμε εκπαιδευτικές δράσεις που θα αγγίζουν και θα ευαισθητοποιούν τα παιδιά, στις ακριτικές ιδίως περιοχές, ώστε να βλέπουν τον εαυτό τους να αντικατοπτρίζεται σ’ αυτά;
Η συνταγή που ακολούθησε «Το Καστελλοριζο-βοτσαλο-κοχυλάκι» αποδείχτηκε επιτυχής· και δεν υιοθετείται φυσικά για πρώτη φορά. Εκκινούμε πάντα από αυτό που γνωρίζουν και αγαπούν τα παιδιά, προεκτείνοντας τις γνώσεις και καλλιεργώντας την αγάπη τους. Ειδικά για τις ακριτικές περιοχές, όπως αυτή του Καστελλόριζου, τα παιδιά μπορούν να καθρεφτίζονται με υπερηφάνεια στη φυσική ομορφιά του τόπου τους, στην ιστορική του διαδρομή και στην προοπτική που μπορεί να προσφέρει στον τόπο η δική τους συμβολή και παραμονή σ’ αυτόν.
Πιστεύω επίσης πως οι προτάσεις μας προς τα παιδιά οφείλουν να έχουν συνέχεια. Ως εκ τούτου, το «Βοτσαλοκοχυλάκι» είναι έτοιμο να ανοίξει νέο διάλογο με τα παιδιά για τον τόπο και την ιστορία του.
Δήλωση Αντιδημάρχου Πολιτισμού, Στράτου Αμύγδαλου:
«Αισθάνομαι ιδιαίτερα συγκινημένος και υπερήφανος που ο Δήμος Μεγίστης συμμετείχε για πρώτη φορά σε μια παρουσίαση παιδικού βιβλίου με κεντρικό θέμα το νησί μας, το Καστελλόριζο. Με την αξιέπαινη συμβολή των εκπαιδευτικών του Νηπιαγωγείου και Δημοτικού σχολείου, οι μαθητές συμμετείχαν σε μια εκπαιδευτική δράση αναστοχασμού για τον τόπο τους και σε ένα διαδραστικό εργαστήριο ζωγραφικής του βιβλίου. Η συγγραφέας Γεωργία Κακούρου Χρόνη και η εικαστικός Γεωργία Κοτρέτσος, ιδρύτρια της ΤΗΕ ΤΕΛΟΣ SOCIETY, με την παρουσία τους μας τίμησαν ιδιαίτερα.»
Δήλωση Εκπαιδευτικών του Δημοτικού και Νηπιαγωγείου Καστελλορίζου:
Στρατούρη Ελένη (Προϊσταμένη Δημοτικού Σχολείου Μεγίστης), Βλάχου Σοφία (Προϊσταμένη Νηπιαγωγείου Μεγίστης): «Με μεγάλη μας χαρά υποδεχθήκαμε την κα. Γεωργία Κακούρου Χρόνη και την κα. Γεωργία Κοτρέτσος στο σχολείο μας. Με αμεσότητα, χαμόγελο και θετική διάθεση παρουσίασαν την όμορφη ιστορία ενός κοχυλιού και ενός βοτσάλου – μια ιστορία γεμάτη όνειρα, φιλία, ενσυναίσθηση και αποδοχή, με φόντο το ακριτικό Καστελλόριζο.»
Η παρουσίαση πραγματοποιήθηκε στο 3/θέσιο Δημοτικό Σχολείο Μεγίστης, το οποίο αριθμεί 21 μαθητές:
Α΄ & Β΄ τάξη: 8 μαθητές, με υπεύθυνη την κα. Μαρία Μπράβου
Γ΄ & Δ΄ τάξη: 6 μαθητές, με υπεύθυνο τον κ. Νικόλαο Μπίτζιο
Ε΄ & ΣΤ΄ τάξη: 6 μαθητές, με υπεύθυνη την κα. Ελένη Στρατούρη
Στη συνέχεια, η παρουσίαση έγινε στο Νηπιαγωγείο Μεγίστης, στο οποίο φοιτούν 8 παιδιά, με υπεύθυνες τις:
Πρωινό τμήμα: κα. Σοφία Βλάχου
Ολοήμερο τμήμα: κα. Αικατερίνη Μοσχίδη
Τα παιδιά άκουσαν με ενθουσιασμό την ιστορία, ταξίδεψαν νοερά μέσα από τις σελίδες του βιβλίου και συμμετείχαν σε ένα εργαστήριο χρωματίζοντας τα περιγράμματα των εικονογραφημένων σελίδων που φιλοτέχνησε ο Στέφανος Κολτσιδόπουλος. Μια ιστορία που θα τα ταξιδεύει κάθε φορά που τη διαβάζουν.
Πληροφορίες
Σημείο Πώλησης από 1 Δεκεμβρίου, 2024
Βιβλιοπωλείο Πολιτεία | https://www.politeianet.gr/
Ασκληπιού 1-3, Αθήνα 106 79
Συγγραφέας, Γεωργία Κακούρου-Χρόνη
Επιμέλεια έκδοσης και σχεδιασμός, Γεωργία Κοτρέτσος
Επιμέλεια περιεχομένου εικόνων, Νίκος Βαγιάς
Σχέδιο, Στέφανος Κολτσιδόπουλος
Χρώμα, Αναστασία Βικτώρια Μικρού
Τυπώθηκε στην Αθήνα από το Τυπογραφείο ΠΛΕΤΣΑΣ – ΚΑΡΔΑΡΗ
*Photos: Με το παρόν επιβεβαιώνουμε ότι έχουν ληφθεί όλες οι απαραίτητες άδειες για τη δημοσίευση εικόνων που περιλαμβάνουν τα πρόσωπα των παιδιών. Οι εικόνες αυτές θα χρησιμοποιηθούν αποκλειστικά με σκοπό την ευαισθητοποίηση σχετικά με το σχολείο και την ανάδειξη των αναγκών και της μοναδικότητας της απομακρυσμένης τοποθεσίας του.
The post «ΤΟ ΚΑΣΤΕΛΛΟΡΙΖΟ ΒΟΤΣΑΛΟΚΟΧΥΛΑΚΙ»: Το παιδικό βιβλίο της Γεωργίας Κακούρου Χρόνη παρουσιάστηκε στο Καστελλόριζο appeared first on ελculture.
]]>
The post «01»: Το ντοκιμαντέρ του Δημήτρη Μουζακίτη για τον Νάνο Βαλαωρίτη και τη Marie Wilson στην Ταινιοθήκη appeared first on ελculture.
]]>
Τα τελευταία χρόνια της ζωής τους, ο ποιητής Νάνος Βαλαωρίτης και η ζωγράφος Marie Wilson συζούσαν σε ένα διαμέρισμα στο κέντρο της Αθήνας. Ο Νάνος Βαλαωρίτης ψάχνει, ανακαλύπτει, ανασύρει φωτογραφίες, γραπτά, σχέδια, εκδόσεις. Ανακλάται στον κινηματογραφικό φακό υφαίνοντας την προσωπική μνήμη στον χώρο και στον χρόνο. Η κινηματογραφική μηχανή είναι εκεί καθώς σχεδιάζει και μιλά για ζωή, τέχνη, λογοτεχνία, όνειρα, φόβους και επιθυμίες. Ένας προσωπικός μικρόκοσμος όπου ξεδιπλώνονται οι πολύπλευρες εκφάνσεις της ζωής.
Συντελεστές
Σενάριο – Σκηνοθεσία: Δημήτρης Μουζακίτης
Φωτογραφία – Μοντάζ: Κατερίνα Τζόβα
Ήχος: Δημήτρης Παπαδάκης
Κάμερα: Δημήτρης Μουζακίτης, Δημήτρης Παπαδάκης, Κατερίνα Τζόβα
Μουσική: Νίκος Βογιατζάκης
Επεξεργασία Εικόνας: Ιάκωβος Αγγελής, Αλέξανδρος Σπάθης
Συμβολή στην Έρευνα Αρχείου: Βλάσης Κομνηνός
Υποτιτλισμός – Μεταφράσεις: Μαρία Παπαδάκη
Πληροφορίες
Η ταινία έχει συμμετάσχει στα εξής φεστιβάλ:
- 26ο Διεθνές Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης
- 11ο Διεθνές Ντοκιμαντέρ Ιεράπετρας (1ο Βραβείο Ελληνικής Ταινίας Ντοκιμαντέρ Μεγάλου Μήκους & Βραβείο Σκηνοθεσίας Ελληνικής Ταινίας Ντοκιμαντέρ)
- 18ο Φεστιβάλ Ελληνικού Ντοκιμαντέρ Χαλκίδας – DocFest
- 10 Διεθνές Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Πελοποννήσου
[embedded content]
The post «01»: Το ντοκιμαντέρ του Δημήτρη Μουζακίτη για τον Νάνο Βαλαωρίτη και τη Marie Wilson στην Ταινιοθήκη appeared first on ελculture.
]]>
The post Η Ελένη Βιτάλη με τους Τζουμ στήνουν βεγγέρα στο Θέατρο Άλσος appeared first on ελculture.
]]>
Κάθε Πέμπτη εκλεκτοί καλεσμένοι συναντούν την Ελένη Βιτάλη και τους Τζουμ στη σκηνή του Άλσους.
«Από καιρό, κάθε φορά που συναντιόμαστε, η ανάγκη μου είναι να φτιάχναμε εσείς κι εγώ, μια βεγγέρα όπως τα παλιά χρόνια, που ένας από εμάς, το πιο πειραχτήρι της παρέας, έβρισκε κάποιο λόγο να μας συγκεντρώνει να αρχίσουμε το τραγούδι κι ερχόταν και το κρασάκι και γινόταν το σπίτι ένα αιρετικό πάλκο κι ο καθένας έβαζε το χεράκι του σε μια γιορτή που θέλαμε να μην τελειώσει.
Έτσι κι εγώ, φέτος, βρήκα στην καρδιά της Αθήνας, ένα μικρό ζεστό χώρο γι΄ αυτή τη βεγγέρα, φώναξα τους Τζουμ για τα όργανα και τον Νίκο Ξύδη να μας βάλει σε κοινή τροχιά.
Με το καλό να ανταμώσουμε.»
Ελένη Βιτάλη
The post Η Ελένη Βιτάλη με τους Τζουμ στήνουν βεγγέρα στο Θέατρο Άλσος appeared first on ελculture.
]]>
The post «Υπάρχω»: Οι συντελεστές της ταινίας επιλέγουν τα τραγούδια του Στέλιου που κάτι «λένε» στην ψυχή τους appeared first on ελculture.
]]> Η ζωή του Στέλιου Καζαντζίδη έπρεπε να γίνει ταινία και οι λόγοι πολλοί. Είχε κερδίσει την αγάπη του λαού με τη φωνή του, ήταν ένας άνθρωπος που απ’ τα χαμηλά έφτασε ψηλά. Επαγγελματικά ήταν μέρος της δισκογραφικής γέννησης του ελληνικού μουσικού σταρ σίστεμ, δίχως να ‘ναι συστημικός παραμένοντας μέχρι το τέλος του ένας άνθρωπος λαϊκός. Η ταινία «Υπάρχω» του Γιώργου Τσεμπερόπουλου είναι μια ιστορική κοινωνική καταγραφή του τόπου μας όπου η προσφυγιά, η φτώχεια, ο πόνος μπορεί να καταλήγουν σε ένα ευτυχές τέλος με δόξα, χρήμα και μια βάρκα να ψαρεύεις. Είναι μια ερωτική ιστορία ενός Στέλιου που αγάπησε, παθιάστηκε, έπραξε όπως έπρατταν πολλοί άντρες εκείνης της εποχής του και κάποτε βρήκε τη Βάσω του. Για μένα είναι και ένα ελληνικό μιούζικαλ με τραγούδια που όλοι τα ‘χούμε ακούσει κάποια στιγμή στη ζωή μας. Για να δούμε ποια επέλεξαν οι συντελεστές της ταινίας: «Δύο τραγούδια του Στέλιου έχουν παίξει ρόλο στη ζωή μου και την επηρέασαν σε συγκεκριμένες στιγμές και περιόδους. Το Υπάρχω και το «Μερτικό μου απ’ τη χαρά». Το πρώτο επειδή το πρωτάκουσα στο κέντρο της Αθήνας με εκατοντάδες ανθρώπους που μαζεύτηκαν να ξανακούσουν μετά από χρόνια τη φωνή του ήρωά τους. Χώθηκα κι εγώ ανάμεσά τους κι άκουσα το Υπάρχω, το οποίο με συγκλόνισε (ξαφνικά) σαν να είχε γραφτεί για εμένα, για αυτά που ζούσα εκείνη την εποχή. Με το Μερτικό (Δε θα ξαναγαπήσω) ανέκαθεν έλιωνα όταν τραγουδούσα ότι ούτε στην άλλη ζωή δεν θα ξαναγαπήσω, αλλά μετά, πριν τα πενήντα μου, ένα βράδυ σε ένα γλεντάκι που μπήκε πάλι το τραγούδι και έφτασε ο στίχος … δεν συγκινήθηκα! Γύρισα και κοίταξα δίπλα μου την τότε σχέση μου τη Γεωργία, και συνειδητοποίησα, εκείνη τη στιγμή, ότι την έχω αγαπήσει και ότι το μερτικό μου απ’ τη χαρά … κάθεται δίπλα μου. (Ευτυχώς δεν κλάταρε η σχέση και τόσα χρόνια μετά είμαστε ακόμα μαζί)». «Το Άσπρο πουκάμισο φορώ είναι ένα αγαπημένο μου τραγούδι του Καζαντζίδη. Για τον έρωτα αλλάζεις χρώμα, χώρα και θρησκεία. Αν χρειαστεί, πέφτεις και στη φωτιά και μαύρος βγαίνεις». «Το “Η ζωή μου όλη” του Άκη Πάνου είναι πραγματικά ένα τραγούδι-ποίημα που συμπυκνώνει και το νόημα της ταινίας. Μέσα σε λίγους στίχους, βλέπεις μια ολόκληρη ιστορία ενός άντρα που είναι τσακισμένος από τις κακουχίες αλλά κρατάει τον λόγο του και συνεχίζει. Με κάποιον τρόπο, είναι σαν ένα πορτρέτο ανάγλυφο, σχεδόν αυτοβιογραφικό του Στέλιου, αφού περιγράφει συνοπτικά και πυκνά, την οπτική του απέναντι στη ζωή, την ενοχή του απέναντι στη χαρά, την παραίτηση από την απόλαυση, την απαισιοδοξία και την απόγνωση, ενώ ταυτόχρονα δηλώνει πως το καθήκον υπερισχύει όλων. Με αυτήν την έννοια, ενώ είναι απόλυτα μαύρο κι απαισιόδοξο, έχει την ίδια στιγμή και μια λεβεντιά και μια αξιοπρέπεια». «Κατά καιρούς συνδέομαι με διάφορα τραγούδια που έχει τραγουδήσει ο Καζαντζίδης, ανάλογα με την ψυχική κατάσταση που βρίσκομαι εκείνη την περίοδο. Αυτό τον καιρό, ακούω σχεδόν καθημερινά το “Σαββατόβραδο” σε μουσική Μίκη Θεοδωράκη και στίχους Τάσου Λειβαδίτη. Είναι ένας στίχος μέσα σ’ αυτό το κομμάτι που με συγκινεί. Ίσως επειδή μεγαλώνω… Παρόλο όμως που έχει ως θέμα τον Χάρο, είναι ένας αισιόδοξος στίχος. Ένας στίχος που τιμάει τη σημασία και την αξία της ζωής. “Αχ να ‘ταν η ζωή μας Σαββατόβραδο κι ο Χάρος να ‘ρχονταν μια Κυριακή το βράδυ”». «Το τραγούδι είναι το Αγριολούλουδο. Άκουσμα από κυριακάτικο οικογενειακό τραπέζι κάθε Κυριακή, λαϊκό τραγούδι από το μπομπινόφωνο του πατέρα». «Θυμάμαι μια παλιά μαύρη κασέτα μ’ ένα ξεθωριασμένο αυτοκόλλητο και επάνω του να γράφει “τα απαγορευμένα“. Θυμάμαι τον μπαμπά μου να χορεύει μ’ ένα τσιγάρο στο στόμα. Θυμάμαι ν’ ακούγεται απ’ το ηχείο του κασετόφωνου “Ένας μάγκας στον βοτανικό“. Κι εμένα να κρυφοκαμαρώνω που δεν φοβόταν…». «Το “Αγριολούλουδο” είναι το τραγούδι που την πρώτη φορά που το άκουσα έβαλα τα κλάματα. Πρέπει να ήμουν 5-6 χρονών. Νόμιζα ότι ήταν γραμμένο για μένα. Επειδή τότε δεν είχα ίντερνετ ή CD ούτε λεφτά να πάρω την κασέτα, καθόμουν δίπλα στο ραδιόφωνο για να το ξανακούσω και να γράψω τα λόγια. Δεν έγραφα και καλά. Όταν κατάφερα να τα γράψω όλα τα λόγια -μου πήρε καμία εβδομάδα λόγω ηλικίας- δεν ήθελα να το δει κανείς. Έτσι εφηύρα μια δική μου γλώσσα με δικά μου σύμβολα. Το έγραψα σε αυτό το αυτοσχέδιο αλφάβητο, λοιπόν, και το έβαλα σε ένα κουτάκι. Το κουτάκι το έθαψα σε ένα ξέφωτο στο χωριό μου. Για να το βρουν οι κατοπινοί σκεφτόμουν και να μάθουν τι τράβηξαν οι άνθρωποι. Μετά από χρόνια φυσικά δεν είχε μείνει τίποτε. Τότε δεν ήξερα ότι το χάρτινο κουτί αποσυντίθεται. Η σύνθεση του τραγουδιού ωστόσο παραμένει στην καρδιά μου ανεξίτηλη». «Το αγαπημένο μου τραγούδι εκτός από το “Υπάρχω” είναι το τραγούδι “Δε θα ξαναγαπήσω“. Είναι ένα τραγούδι που μιλάει στη δική μου ψυχή δίνοντάς μου μια αίσθηση αισιοδοξίας ότι υπάρχει και δεύτερη φορά σε αυτή τη ζωή!». «Το τραγούδι του Στέλιου Καζαντζίδη που μιλάει στην ψυχή μου και άκουσα αμέτρητες φορές τον τελευταίο χρόνο είναι “Το Σαββατόβραδο“. Ένα τραγούδι σε μουσική Μίκη Θεοδωράκη και στίχους Τάσου Λειβαδίτη. Γράφτηκε το 1961 και συμπεριλαμβάνεται στον κύκλο τραγουδιών “Πολιτεία”. Το άκουσα πρώτη φορά, όταν σε μία από τις συνεντεύξεις της Βάσως Καζαντζίδη ανέφερε πώς είναι το αγαπημένο της τραγούδι του Στέλιου, ένα τραγούδι που με κάθε ευκαιρία του ζητούσε να της το τραγουδήσει. Έτσι, έβαλα να το ακούσω και αμέσως έγινε κάτι σαν τελετουργικό για μένα. Ακόμα δεν γνώριζα ότι θα υποδυθώ τη Βασούλα, βρισκόμουν λίγο πριν το πρώτο δοκιμαστικό κι αυτό το τραγούδι λειτούργησε σαν ένα μέσο σύνδεσής μου μαζί της. Πιστεύω πώς η μουσική έχει τη δύναμη να μας ενώνει με έναν υπερβατικό τρόπο, να μεταφέρει συναισθήματα που μέσα στις λέξεις χάνονται. Πόσο μάλλον σε μια ταινία όπως το “Υπάρχω”, όπου η μουσική δίνει πνοή σε όλη την ιστορία. Το “Σαββατόβραδο” έδωσε πνοή και στη δική μου ιστορία μέσα στο ταξίδι μου στην ταινία και έγινε το soundtrack της πρώτης μου επαφής με τον κινηματογράφο, που υπήρξε αποκαλυπτική για μένα και γι’ αυτό τον λόγο, έχει πλέον μια ιδιαίτερη θέση στη λίστα μου αλλά κυρίως στην καρδιά μου. Δεν έπαψα να το σιγοτραγουδάω από την ακρόαση μέχρι την πρώτη μέρα στο γύρισμα, το είχα στα ακουστικά μου από τις πρόβες μέχρι τις λήψεις, σαν μια μικρή προσωπική προσευχή. Με βοήθησε να δημιουργήσω εικόνες και να συναισθανθώ λίγο αυτούς τους ανθρώπους και τις συνθήκες στις οποίες έζησαν. Έγινε όχημα να ταξιδέψω σε μια εποχή που χωρίς να την έχω ζήσει, νοσταλγώ την αθωότητά της, και αντιλαμβάνομαι παράλληλα τη δυσκολία της, είναι παράξενο. Σαν να δημιούργησαν τα τραγούδια και η ερμηνεία του Στέλιου μνήμες γεγονότων που δεν έχω ζήσει και ψυχικές διαδρομές που δεν έχω κάνει. Σαν ένα συλλογικό ασυνείδητο αυτής της χώρας να υπήρξε στην αναμονή μιας σαββατιάτικης γαλήνιας βραδιάς που θα φώτιζε σαν αχτίδα για λίγο τις ψυχές τους, πριν να έρθει η Δευτέρα και αρχίσει ο αγώνας της ζωής τους από την αρχή. “Αχ να ’ταν η ζωή μας Σαββατόβραδο…” ή αλλιώς “αστράφτει το φως μια στιγμή κι ύστερα πάλι σκοτάδι”. Ξεχωρίζω όμως αυτούς τους στίχους “Μοσχοβολούν οι γειτονιές βασιλικό και ασβέστη…ένα τραγούδι του Τσιτσάνη κλαίει κάπου μακριά…” και τους αφιερώνω για πάντα με αγάπη στη Βασούλα μου. Στη Βάσω και στη Βάσω». …Το δικό μου αγαπημένο τραγούδι του Στέλιου είναι το «Νυχτερίδες κι Αράχνες», που έχουν χτίσει φωλιά και το τραγουδά μαζί με τη Λίτσα Διαμάντη, το σιγοτραγουδώ αργά τις νύχτες που επιστρέφω σπίτι μοναχός. Μου θυμίζει στον ρυθμό το Ζιγκουάλα, ένα άλλο του τραγούδι που μαζί του τραγουδά η Μαρινέλλα και το είχα πρωτοακούσει μια Κυριακή στην ΕΡΤ στην ταινία Η Κυρία Δήμαρχος (1960). Ως συνονόματος του δεν σας κρύβω πως χαίρομαι που το όνομα Στέλιος έχει ταυτιστεί και με αυτόν τον Στέλιο, νιώθω πως να το πω περήφανος κάπως. Είναι ένας Στέλιος που τον έχω ακούσει από δίσκους κασέτες ή ραδιόφωνο την Κυριακή σε κάποιο οικογενειακό τραπέζι. Είναι ένας Στέλιος που όταν ήμουν παιδί με τρόμαζε η όψη του μα κάτι με μάγευε στη φωνή του. Ένας Στέλιος που έκανε τους μεγάλους όταν τον άκουγαν να δακρύζουν κι όταν μεγάλωσα και ’γώ κατάλαβα το γιατί. Η φωνή και η ζωή του Στέλιου μιλάει στις ψυχές μας ανεξάρτητα το ταξικό ή χωροταξικό τους γίγνεσθαι, γιατί είναι αυτό που ορίζουμε ως αληθινό. Ο Στέλιος Καζαντζίδης ήταν ένας άνθρωπος που έζησε τη ζωή που του δόθηκε την πήρε στα χέρια του και λατρεύτηκε. Κατέθεσε ψυχή τραγουδώντας ειλικρινά τον πόνο του χαρίζοντας μας άσματα λαϊκά. Το θέμα είναι εμείς τι κάνουμε με τις δικές μας τις ζωές. Ας λειτουργήσει αυτή η ταινία που πραγματεύεται τη ζωή ενός μεγάλου λαϊκού ήρωα μιας γενιάς διδακτικά για τις επόμενες. Οι ζωές μας είναι μαθήματα γεμάτες αρκεί να μαθαίνουμε απ’ τα λάθη μας και να εξελισσόμαστε. Ο Στέλιος πέτυχε στη ζωή του απόλαυσε και τον έρωτα και κατάφερε ήρεμος να ψαρεύει συνεχίζοντας να Υπάρχει ανάμεσά μας μέσα από την καταγραφή της φωνής του. Καλή ακρόαση και θέαση εύχομαι μιας ταινίας που υπάρχει ένας Στέλιος που τραγουδάει το Υπάρχω. Υ.Γ. Χρήστο Μάστορα εύγε, είσαι όνομα και πράγμα. Θα μπορούσανε και σένα Στέλιο να σε λένε. The post «Υπάρχω»: Οι συντελεστές της ταινίας επιλέγουν τα τραγούδια του Στέλιου που κάτι «λένε» στην ψυχή τους appeared first on ελculture. ]]>
Ο σκηνοθέτης Γιώργος Τσεμπερόπουλος
Η Ασημένια Βουλιώτη που υποδύεται τη Μαρινέλλα
Η σεναριογράφος Κατερίνα Μπέη
Ο Γιώργος Γάλλος που υποδύεται τον Πυθαγόρα
Ο διευθυντής φωτογραφίας Γιάννης Δρακουλαράκος
Η ηθοποιός Αγορίτσα Οικονόμου που υποδύεται τη Γεσθημανή
Ο Γιώργος Καραμίχος που υποδύεται τον Μάκη Μάτσα
Ο μοντέρ Γιάννης Τσιτσόπουλος
Η Άννα Συμεωνίδου που υποδύεται τη Βάσω
The post H AURORA δώρισε στο αιματολογικό εργαστήριο του Ευαγγελισμού μικροσκόπιο με σύστημα πολλαπλής συμπαρατήρησης appeared first on ελculture.
]]>
Αναπόσπαστο στοιχείο για τη διάγνωση και την αντιμετώπιση κάθε αιματολογικού ασθενούς αποτελεί η μορφολογική μελέτη του αίματος και του μυελού των οστών ή άλλων διαγνωστικών υλικών κατά περίπτωση. Το μικροσκόπιο συνιστά το απαραίτητο και αναντικατάστατο μέσο για τον σκοπό αυτόν. Εκτός από τις απαραίτητες ποιοτικές προδιαγραφές, είναι ουσιαστικής χρησιμότητας να διαθέτει το μικροσκόπιο και σύστημα πολλαπλής συμπαρατήρησης. Το σύστημα αυτό παρέχει τη δυνατότητα για ταυτόχρονη εκτίμηση και συζήτηση περιπτώσεων με διαγνωστικό ενδιαφέρον, είναι δε εξαιρετικά χρήσιμο για την εκπαίδευση των νέων αιματολόγων στη μορφολογία.
Από αυτή τη δωρεά θα ωφεληθούν:
- Όλοι οι ασθενείς που νοσηλεύονται στην Αιματολογική Κλινική και τη ΜΜΜΟ του Νοσοκομείου.
- Οι ασθενείς με αιματολογικό πρόβλημα που προσέρχονται για εξέταση στο Τακτικό Αιματολογικό Ιατρείο ή στο Τμήμα Επειγόντων Περιστατικών.
- Οι ασθενείς άλλων κλινικών του Νοσοκομείου για τους οποίους ζητείται αιματολογική εκτίμηση.
- Οι νέοι αιματολόγοι που εκπαιδεύονται
The post H AURORA δώρισε στο αιματολογικό εργαστήριο του Ευαγγελισμού μικροσκόπιο με σύστημα πολλαπλής συμπαρατήρησης appeared first on ελculture.
]]>
The post «Το Βιβλιοπωλείο Kauffmann»: Ένα βιβλίο-φόρος τιμής σε ένα βιβλιοπωλείο που αποτέλεσε πολιτιστικό σημείο αναφοράς για την Αθήνα του 20ού αιώνα appeared first on ελculture.
]]>
Με 368 σελίδες πλούσιες σε φωτογραφικό υλικό, αρχεία, προσωπικές μαρτυρίες και διαφημιστικό υλικό, το βιβλίο αφηγείται την ιστορία του Βιβλιοπωλείου Kauffmann. Από την ταπεινή του αρχή στην Ομόνοια, όπου τα πρώτα του προϊόντα πωλούνταν σε μια αναποδογυρισμένη ομπρέλα, μέχρι την ακμή του στη Σταδίου, το έργο φωτίζει τον ρόλο του Hermann Kauffmann και της οικογένειάς του στην πνευματική ζωή της Ελλάδας.
Τα κείμενα υπογράφουν διακεκριμένοι συντελεστές:
Δημήτρης Παντελοδήμος (ομότιμος καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών, συνεργάτης του Βιβλιοπωλείου Kauffmann και συγγραφέας, μαζί με την Colette Lust, του Μεγάλου Δίγλωσσου Γαλλοελληνικού και Ελληνογαλλικού Λεξικού),
Marcel Durand (πρώην Διευθυντής του Γαλλικού Ινστιτούτου Πειραιά και των Εκδόσεων Kauffmann, δημιουργός της σειράς «Confluences»),
Philippe Mignon (πρώην υπάλληλος του βιβλιοπωλείου Κάουφμαν, ο οποίος βίωσε το τέλος της χρυσής εποχής αυτού του χώρου).
Με την καλλιτεχνική επιμέλεια της Άννας Αγγελιδάκη και φωτογραφίες του Θεόδωρου Χουρμουζιάδη, το βιβλίο αποτυπώνει όχι μόνο τις εκδοτικές και πολιτιστικές πρωτοβουλίες του Kauffmann, αλλά και την αύρα μιας εποχής που καθόρισε τη σχέση Ελλάδας και Γαλλίας.
Αναδεικνύει τις συνεργασίες με σπουδαίους δημιουργούς της εποχής όπως οι Σεφέρης, Μυριβήλης, Θεοτοκάς, Βενέζης, και Εμπειρίκος, ενώ παρουσιάζει άγνωστες πτυχές της ιστορίας του, από τη συμμετοχή του στις Δελφικές Εορτές έως την ίδρυση της περίφημης σειράς «Confluences» από τις Εκδόσεις Kauffmann.
Το “LA LIBRAIRIE KAUFFMANN – ΤΟ ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟ KAUFFMANN” είναι μια ωδή σε έναν θρύλο του ελληνικού βιβλιοπωλείου, μια απόδειξη του τι μπορεί να πετύχει η πολιτιστική συνεργασία και ένας θησαυρός για όποιον αναζητά να κατανοήσει καλύτερα και να εμβαθύνει στην πνευματική ιστορία της Αθήνας.
Η έκδοση είναι αποκλειστικά διαθέσιμη στο Λεξικοπωλείο και στο βιβλιοπωλείο Fata Libelli.
Για περισσότερες πληροφορίες: to@lexikopoleio.com / +30 210 72 31 201
Δίγλωσση έκδοση (Γαλλικά-Ελληνικά), Εκδόσεις Texto Lexikopoleio, Νοέμβριος 2024
ISBN : 9786188739406
The post «Το Βιβλιοπωλείο Kauffmann»: Ένα βιβλίο-φόρος τιμής σε ένα βιβλιοπωλείο που αποτέλεσε πολιτιστικό σημείο αναφοράς για την Αθήνα του 20ού αιώνα appeared first on ελculture.
]]>
The post Πρωτοχρονιά στο underground club του Mona αφιερωμένη στο βινύλιο appeared first on ελculture.
]]>
Αυτή η γιορτινή βραδιά, αφιερωμένη αποκλειστικά στο βινύλιο, μεταμορφώνει τον υπόγειο χώρο του Mona hotel στο Ψυρρή σε ένα μοναδικό stage, εμπνευσμένο από την εκρηκτική ενέργεια της Italo-disco -και όχι μόνο.
Ξεχωριστός καλεσμένος της βραδιάς, ο Σικελός DJ και μουσικός παραγωγός DJ SCM (Maurizio Schirò), με βάση το Βερολίνο, θα παρουσιάσει μια επιμελημένη λίστα εμπλευσμένων μελωδιών από Balearic και Italo-disco μέχρι afro-boogie και early house. Μέσα από την πλατφόρμα του, WATAJ Recordings, ο SCM κυκλοφορεί τη δική του δουλειά, καθώς και μουσικές άλλων Ιταλών καλλιτεχνών, με έμφαση στη disco και balearic.
Στη βραδιά συμμετέχει και ο Maik Nait, ένας από τους πιο γνωστούς εκπροσώπους της αθηναϊκής σκηνής εδώ και πάνω από μια δεκαετία καθώς και συλλέκτης βινυλίων, από το Kasseta Records collective.
Τη βραδιά θα ανοίξει ο Γιώργος Κουτίβας (Polyphonia Project) από την Άβια της Μεσσηνίας, στη Μάνη, με ένα πολυδιάστατο σετ που συνδυάζει διάφορα μουσικά είδη.
ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟ MONA
Το Mona, στην καρδιά του κέντρου της Αθήνας, αντιπροσωπεύει μια νέα εποχή με βάση την έννοια ενός boutique ξενοδοχείου και χώρου πολλαπλών δραστηριοτήτων. Στεγασμένο σε ένα οκταώροφο βιομηχανικό εργοστάσιο της δεκαετίας του 1950, περιλαμβάνει 20 δωμάτια με ιδιαίτερο χαρακτήρα, ένα Living Room για pop-up δράσεις και ένα speakeasy υπόγειο club. Βαθιά μέσα στο πνεύμα της πόλης, το Mona είναι ένα μέρος συνάντησης για ταξιδιώτες, καλλιτέχνες, αναδυόμενα και καθιερωμένα brands, παραγωγές ταινιών και φωτογραφήσεων, pop-up happenings και πριβέ εκδηλώσεις για κάθε προσδοκία. Το CLUB MONAMOUR είναι τα signature party του Mona στα οποία φιλοξενούνται επιλεγμένοι DJ, συναρπαστικοί performers και εκλεκτοί καλεσμένοι.
ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟ PHARAOH
Το wine bar/εστιατόριο Pharaoh, είναι το αποτέλεσμα της συνεργασίας του ταξιδιωτικού και γαστρονομικού δημοσιογράφου Φώτη Βαλλάτου, του σεφ Μανώλη Παπουτσάκη—γνωστού για τη μαγειρική του τέχνη στα Δέκα Τραπέζια και το Χαρούπι στη Θεσσαλονίκη, του οινολόγου Περικλή Παναγιωτακόπουλου και του διακεκριμένου βαρύτονου Δημήτρη Πλατανιά.
Σε έναν μεταβιομηχανικό χώρο, το Pharaoh ξεχωρίζει για τον σχεδιασμό του, που συνδυάζει μωσαϊκό, ανοξείδωτο χάλυβα και τσιμέντο. Η διακόσμηση εμπλουτίζεται με ελληνικά κεραμικά και μια προσεκτικά επιμελημένη συλλογή εκλεκτών αντικειμένων από όλο τον κόσμο. Ένα από τα πιο ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του είναι το ευρύχωρο βιβλιοπωλείο του, το οποίο φιλοξενεί δίσκους βινυλίου, φρέσκα λαχανικά και ξύλινα αντικείμενα.
Η κουζίνα του Pharaoh λειτουργεί χωρίς ηλεκτρισμό ή αέριο, βασιζόμενη αποκλειστικά σε ξυλόφουρνους, ψησταριές με κάρβουνα και παραδοσιακές εστίες ξύλου για να αναβιώσει την παραδοσιακή ελληνική κουζίνα στην πιο αγνή της μορφή. Ο σεφ Παπουτσάκης επιδιώκει να αναδείξει ότι η ελληνική κουζίνα, πέρα από τη σύγχρονη αναγνώρισή της, αξίζει να γιορτάζεται στην αυθεντική της μορφή, όπως παραδοσιακά παρασκευάζεται στα χωριά και τα σπίτια της χώρας. Αυτή η προσέγγιση δίνει έμφαση στην πλούσια γεύση και την αξία των τοπικών, εποχιακών υλικών, μέσα από απλά αλλά εκλεπτυσμένα πιάτα.
Τα υλικά είναι πάντοτε εποχιακά και βιολογικά, μαγειρεμένα με φωτιά, όπως ορίζει η παράδοση, με στόχο όχι την παρουσίαση αλλά την ανάδειξη της ουσίας και της ταυτότητας των αυθεντικών ελληνικών γεύσεων. Αυτή η σπάνια προσέγγιση επιτρέπει σε έναν καταξιωμένο Έλληνα σεφ να απορρίψει τη δημιουργικότητα χάριν της παρουσίασης ανόθευτης κουζίνας, απομακρυνόμενος από τα τουριστικά στερεότυπα που συχνά αλλοιώνουν τα παραδοσιακά πιάτα. Η παραδοσιακή ελληνική κουζίνα επαναπροσδιορίζεται και προσφέρεται σε αυτόν τον σύγχρονο χώρο με εξειδίκευση, γνώση και βαθιά εκτίμηση για την ελληνική γαστρονομική κληρονομιά.
Από τα χαρακτηριστικά πιάτα του Pharaoh ξεχωρίζουν τα ψητά άγρια χόρτα με φρέσκο ανθότυρο, το αρνάκι με σάλτσα αυγολέμονου και άγρια ραδίκια, το στιφάδο με κάστανα και κρεμμύδια, η κακαβιά με αγκινάρες, σπαράγγια και αρακά, καθώς και οι γαρίδες με λιωμένο βούτυρο και θυμάρι.
Το Pharaoh υπερβαίνει την κλασική εμπειρία εστίασης καθώς λειτουργεί και ως wine bar, με μια εκτενή συλλογή από πάνω από 400 φυσικά κρασιά, επιλεγμένα με προσοχή από την Ελλάδα και όλο τον κόσμο. Παράλληλα, είναι ένα listening bar, όπου κορυφαίοι DJs της πόλης παίζουν εκλεκτικούς ήχους από βινύλιο σε ένα υπερσύγχρονο ηχοσύστημα.
The post Πρωτοχρονιά στο underground club του Mona αφιερωμένη στο βινύλιο appeared first on ελculture.
]]>
The post Η Νατάσσα Μποφίλιου επιστρέφει στο VOX με το «Κάτι Καίγεται 2 – Ο Μεγάλος Κύκλος» appeared first on ελculture.
]]>
«Πριν ένα χρόνο, μέσα στο απόλυτο σκοτάδι, γεννήθηκε η Νέα Φωτιά. Έφερε μαζί της τραγούδια, συναντήσεις, συγκινήσεις – στιγμές που χάραξαν απ’ την αρχή τη θέση μας στον κόσμο.
Αφού ζεσταθήκαμε στη φλόγα της, ρίξαμε μέσα όσα μας στένευαν και κάψαμε τους φόβους και τα βάρη μας.
Φέτος, με τη φωτιά στην πλάτη, προχωράμε σε ένα νέο, καθαρό ξεκίνημα. Σας περιμένουμε να σταθείτε δίπλα μας, να ενώσετε τη Φωνή σας με τη δική μας, για να κλείσουμε μαζί το φλεγόμενο ταξίδι.»
Ο Μεγάλος κύκλος μόλις άνοιξε!
Νατάσσα – Θέμης – Γεράσιμος
The post Η Νατάσσα Μποφίλιου επιστρέφει στο VOX με το «Κάτι Καίγεται 2 – Ο Μεγάλος Κύκλος» appeared first on ελculture.
]]>
The post Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας: Ανοιχτή επιστολή της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου προς το Υπουργείο Πολιτισμού appeared first on ελculture.
]]>
Ακολουθεί η επιστολή:
Προς: κα Λίνα Μενδώνη, Υπουργό Πολιτισμού
Κοινοποίηση: κ. Ιάσονα Φωτήλα, Υφυπουργό Σύγχρονου Πολιτισμού
Πρόεδρο και ΔΣ του Φεστιβάλ Δράμας
ΑΝΟΙΧΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ
Αξιότιμη Υπουργέ,
Πριν λίγες ημέρες ανακοινώθηκε η μη ανανέωση της θητείας του καλλιτεχνικού διευθυντή του Διεθνούς Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους της Δράμας, Γιάννη Σακαρίδη, με απόφαση του ΔΣ του οργανισμού, το οποίο ορίζεται από τον Δήμο Δράμας. Σε δημόσια επιστολή του, ο κ. Σακαρίδης προέβη σε καταγγελίες για παρεμβάσεις στην ταυτότητα και την πολυφωνία του Φεστιβάλ από το εν λόγω ΔΣ. Ανάλογες μομφές κάνανε και οι σκηνοθέτες Γιώργος Ζώης και Θανάσης Νεοφώτιστος στις επιστολές παραίτησής τους από τις θέσεις των επικεφαλής του Διεθνούς Διαγωνιστικού και του Σπουδαστικού Προγράμματος αντίστοιχα που ήρθαν λίγες μέρες μετά.
Το Φεστιβάλ Δράμας είναι το πιο σημαντικό φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους της χώρας, το οποίο στη διάρκεια της θητείας του κ. Σακαρίδη, κατέκτησε την ιδιότητα του Oscar qualifying festival: οι δύο ταινίες που κερδίζουν το Grand Prix στο Διεθνές Διαγωνιστικό πρόγραμμα και τον Χρυσό Διόνυσο στο Εθνικό Διαγωνιστικό αντίστοιχα, γίνονται αυτόματα υποψήφιες για το Όσκαρ Ταινίας Μικρού Μήκους. Αυτή την ιδιότητα έχουν πολύ λίγα, επιλεγμένα φεστιβάλ παγκοσμίως γι’ αυτό και η συμμετοχή σε αυτά αποτελεί τεράστιο επίτευγμα και όνειρο για κινηματογραφιστές ανά την υφήλιο.
Ακριβώς λοιπόν τη στιγμή που το Φεστιβάλ Δράμας καταξιώνεται ως ένας πολιτιστικός θεσμός παγκόσμιας εμβέλειας, βρίσκεται ξαφνικά ακέφαλο, χωρίς καλλιτεχνικό διευθυντή και επικεφαλής προγραμματισμού για να δρομολογήσουν την επόμενη διοργάνωση και χωρίς σαφές χρονοδιάγραμμα ή νομικό πλαίσιο βάσει του οποίου θα καλυφθεί αυτό το κενό. Η δε ανάδειξη του νέου καλλιτεχνικού διευθυντή μέσω διαγωνισμού, η οποία ανακοινώθηκε, θα όφειλε να είχε δρομολογηθεί εδώ και μήνες προκειμένου να υπάρξει ομαλή μετάβαση.
Εύλογα, το δυσμενές κλίμα που έχει διαμορφωθεί μετά τις δημόσιες επιστολές αμφότερων των εμπλεκομένων αποτρέπει πολλούς πιθανούς άξιους συνεχιστές του έργου της απερχόμενης ομάδας από το να αναλάβουν έναν τέτοιο ρόλο. Με άλλα λόγια, παρά την αδιαμφισβήτητη διεθνή άνθιση και εξωστρέφεια που καταγράφει αυτός ο τόσο σημαντικός πολιτιστικός θεσμός της χώρας τα τελευταία χρόνια, σήμερα απειλείται με αιφνίδια βύθιση σε μακροχρόνια κρίση και ραγδαία απαξίωση.
Η απάντηση του αρμόδιου υφυπουργού κ. Ιάσωνα Φωτήλα σε όλα αυτά ήταν πως δεν φέρει ουδεμία ευθύνη για τις επιλογές του ΔΣ του Φεστιβάλ και ως εκ τούτου δεν προκύπτει λόγος εμπλοκής του. Όμως, το ΥΠΠΟ έχει κάθε λόγο αλλά και υποχρέωση να μεριμνά για τους σημαντικούς πολιτιστικούς φορείς της χώρας. Αυτό τεκμηριώνεται απερίφραστα από την οικονομική στήριξη του θεσμού από την κεντρική πολιτεία, με ποσά που καλύπτουν περί το 45% του ετήσιου προϋπολογισμού του Φεστιβάλ, με τον Δήμο Δράμας να καλύπτει ανάλογο ποσοστό και το υπόλοιπο να καλύπτεται από την Περιφέρεια Δυτικής Μακεδονίας.
Θεωρούμε αυτονόητο πως τα όποια ζητήματα προκύπτουν σε έναν τέτοιο οργανισμό δεν μπορούν παρά να αφορούν το υπουργείο που επιβλέπει τον πολιτισμό της χώρας. Αντί του ρόλου του Πόντιου Πιλάτου, το ΥΠΠΟ οφείλει να πάρει δημόσια θέση υπέρ της πολυφωνίας και της ελευθερίας της καλλιτεχνικής έκφρασης, να διερευνήσει σε βάθος τις επώνυμες καταγγελίες και, κυρίως, να δράσει άμεσα προς την διασφάλιση της ομαλής συνέχειας του θεσμού.
Το ΔΣ της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου
The post Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας: Ανοιχτή επιστολή της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου προς το Υπουργείο Πολιτισμού appeared first on ελculture.
]]>
The post O Robbie Williams έρχεται για μια μοναδική συναυλία στο Καλλιμάρμαρο appeared first on ελculture.
]]>
O Robbie Williams είναι ένας από τους μεγαλύτερους αστέρες της παγκόσμιας μουσικής, με μια καριέρα γεμάτη από επιτεύγματα από το 1990 (ως μέλος των Take That) ως σήμερα. Έχει πουλήσει πάνω από 85.000.000 δίσκους παγκοσμίως, ένα νούμερο που τον κατατάσσει στους καλλιτέχνες με τις μεγαλύτερες πωλήσεις όλων των εποχών. Μόνο στη Μεγάλη Βρετανία έχει πουλήσει πάνω από 20.000.000 δίσκους και πάνω από 9.000.000 singles.
Έχει ανέβει στο νο1 των Βρετανικών Charts με 14 διαφορετικούς δίσκους, νούμερο – ρεκόρ για solo καλλιτέχνη. Έχει κερδίσει πάρα πολλά βραβεία (18 Brit Awards, 3 MTV European Awards, κλπ) και έχει δισεκατομμύρια streams στις διάφορες πλατφόρμες.
Η λατρεία του κοινού αποτυπώνεται και στους τεράστιους αριθμούς στις πωλήσεις εισιτηρίων για τις συναυλίες του, καθώς έχει κερδίσει μέχρι και βραβείο Guiness για τις πωλήσεις 1.600.000 εισιτηρίων σε μόλις μία ημέρα για την περιοδεία “Close Encounters Tour”.
Το ενδιαφέρον για τον Robbie Williams έχει αναζωπυρωθεί το τελευταίο διάστημα, με αφορμή την κινηματογραφική ταινία του “Better Man” που θα κυκλοφορήσει στις αίθουσες κατά τη διάρκεια των φετινών Χριστουγέννων. Το τραγούδι της ταινίας “Forbidden Road” είναι ήδη υποψήφιο στην κατηγορία Best Original Song στα επερχόμενα βραβεία Golden Globe.
The post O Robbie Williams έρχεται για μια μοναδική συναυλία στο Καλλιμάρμαρο appeared first on ελculture.
]]>
The post Athens Photo World: Το φεστιβάλ φωτορεπορτάζ της Αθήνας επιστρέφει με Διήμερο Ψηφιακών Προβολών και το Βραβείο Athens Photo World 2024 appeared first on ελculture.
]]>
Διήμερο Ψηφιακών Προβολών
Σε έναν χώρο που ευνοεί τη συζήτηση, την επικοινωνία και την αλληλεπίδραση των δημιουργών με το κοινό, το Athens Photo World θα παρουσιάσει:
Digital Projections
Επιλεγμένες δουλειές οκτώ (8) Ελλήνων φωτορεπόρτερ που σχετίζονται με την πρόσφατη επικαιρότητα της χώρας και του πλανήτη.
Θα ακολουθήσει συζήτηση του κοινού με τους δημιουργούς.
Η δράση αυτή δοκιμάστηκε ήδη το 2019 και το 2021 σε τέσσερα διαφορετικά σημεία της Αθήνας: Προπύλαια Πανεπιστημίου, Σύλλογος Ελλήνων Αρχαιολόγων, Τεχνόπολη Δήμου Αθηναίων και Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος (ΚΠΙΣΝ).
Θα παρουσιαστεί το έργο των φωτογράφων:
Πέτρος Γιαννακούρης, «Απεγνωσμένοι καιροί στο Αφγανιστάν»
Λουίζα Γκουλιαμάκη, «Σύγκρουση Ισραήλ-Χεζμπολάχ, Βηρυτός, Λίβανος, Σεπτέμβριος-Οκτώβριος 2024»
Άλκης Κωνσταντινίδης, «Μόνο για τους νεκρούς έχει τελειώσει ο πόλεμος»
Άρης Μεσσίνης, «Πίσω από την Εικόνα»
Αντώνης Πασβάντης, «Η ζωή στις όχθες»
Μιχάλης Πατσούρας, “07:00 – 15:00”
Νίκος Πηλός, “Resisting Residents”
Byron Smith, Testament ’22
Προβολές Βίντεο & Ντοκυμαντέρ
Το video αποτελεί πλέον ένα ειδησεογραφικό μέσο που συνοδεύει τη φωτογραφική δουλειά. Χωρίς το ένα μέσο να αντικαθιστά ή να υποκαθιστά το άλλο, οι ήδη έμπειροι φωτογράφοι χρησιμοποιούν την κινούμενη εικόνα για να πλαισιώσουν με ήχο και σχολιασμό όσα καταγράφει ο φακός τους.
Θα προβληθούν δύο video:
Προβολή του βίντεο με τους νικητές του
World Press Photo 2024
(Σάββατο, 18/1)
Ένα 45λεπτο video που παρουσιάζει τις βραβευμένες φωτογραφίες του διαγωνισμού World Press Photo 2024 και λίγα λόγια από τους δημιουργούς τους.
Προβολή ντοκιμαντέρ «20 μέρες στη Μαριούπολη»
Mstylav Chernov, Associated Press
(Κυριακή, 19/1)
Βραβεύθηκε με το Best Documentary Feature Film Award στα περσινά Oscar
Πρόκειται για μια καταγραφή των γεγονότων της Ρωσικής εισβολής στη Μαριούπολη μέσα από τη ματιά βιντεογράφου του πρακτορείου Associated Press, που προβλήθηκε ήδη σε διεθνή φεστιβάλ όπως το Sundance Festival και απέσπασε το βραβείο Oscar 2024, για το καλύτερο ντοκιμαντέρ.
Στις εκδηλώσεις θα παραβρεθούν: ο Mstyslav Chernov, δημιουργός του ντοκιμαντέρ “20 days in Mariupol”, και ο επιμελητής του World Press Photo, με καταγωγή από τη Βραζιλία και έδρα το Άμστερνταμ, Raphael Dias e Silva, που θα συνομιλήσουν τόσο με την ομάδα του Athens Photo World όσο και με το κοινό.
Απονομή Βραβείου Athens Photo World 2024
Το βραβείο Athens Photo World αποτελεί ένα σημαντικό σημείο ενδιαφέροντος για τους Έλληνες φωτορεπόρτερ, καθώς – πέραν της χρηματικής υποστήριξης – είναι άλλη μια ευκαιρία ανάδειξης του έργου τους.
Η κριτική επιτροπή αποτελείται κάθε χρόνο από τρία μέλη, διαφορετικά κάθε φορά, τα οποία επιλέγονται από την ομάδα του Athens Photo World.
Στόχος είναι – και μέχρι στιγμής έχει επιτευχθεί – να συμμετέχουν στην κριτική επιτροπή επαγγελματίες διαφορετικού φωτογραφικού προσανατολισμού, όπως φωτορεπόρτερ μαζί με ακαδημαϊκούς και εικαστικούς φωτογράφους ή photo editors μεγάλων ειδησεογραφικών η διαδικτυακών οργανισμών.
Φέτος, το Athens Photo World οργανώνει για έκτη χρονιά τον ετήσιο διαγωνισμό Φωτορεπορτάζ, για επαγγελματίες φωτογράφους που ζουν και εργάζονται στην Ελλάδα και / ή την Κύπρο.
Το Athens Photo World θα απονείμει φέτος συνολικά το ποσό των πέντε χιλιάδων ευρώ (5.000 ευρώ) σε τρία ολοκληρωμένα ή εξελισσόμενα projects φωτογραφίας ντοκουμέντου ή φωτορεπορτάζ ως εξής:
Πρώτο Βραβείο: Τρεις Χιλιάδες ευρώ (3.000 ευρώ)
Δεύτερο Βραβείο: Χίλια Πεντακόσια ευρώ (1.500 ευρώ)
Τρίτο Βραβείο: Πεντακόσια ευρώ (500 ευρώ)
Για το 2024 την επιτροπή στελεχώνουν οι φωτογράφοι Μιχάλης Καραγιάννης, Πέπη Λουλακάκη και Ορέστης Παναγιώτου.
Η συμμετοχή στον διαγωνισμό για το Βραβείο Athens Photo World είναι δωρεάν.
Οι τρεις φιναλίστ για το Βραβείο Athens Photo World 2024 είναι, με αλφαβητική σειρά, οι:
Πέτρος Γιαννακούρης: Ο πόλεμος στην Ουκρανία μετράει ήδη πάνω από 1.000 μέρες
Σπύρος Παλούκης:Αγαπάτε αλλήλους, το πορτρέτο της πίστης στην Ελλάδα
Μιχάλης Πατσούρας: In the rift of time
Η βράβευσή τους θα γίνει την Κυριακή 19 Ιανουαρίου 2025, σε εκδήλωση που θα πραγματοποιηθεί στο Αεριοφυλάκιο 1 – Αμφιθέατρο “Μιλτιάδης Έβερτ”, στην Τεχνόπολη Δήμου Αθηναίων.
Οι νικητές του Βραβείου Athens Photo World των περασμένων ετών είναι οι:
2019: Γιάννης Αντωνόπουλος | Southeast of Eden
2020: Δημήτρης Μιχαλάκης | 42 Ημέρες
2021: Δημήτρης Τοσίδης | Διάβα, νομαδικός ποιμαντισμός στην ορεινή Βόρεια Ελλάδα
2022: Μιχάλης Πατσούρας | Still Human
2023: Αντώνης Πασβάντης | Last Community
Athens Photo World
Καλλιτεχνικό Αποτύπωμα
Η δημιουργία του Athens Photo World βασίστηκε στην επιθυμία ανάδειξης του σύγχρονου φωτορεπορτάζ μέσα από τη δουλειά των φωτογράφων που εργάζονται ακούραστα σε όλο τον κόσμο προκειμένου να μεταφέρουν στο κοινό εικόνα των γεγονότων και της ιστορίας την ώρα που αυτή γράφεται.
Με τις ετήσιες εκθέσεις του, υπαίθριες και στεγασμένες, και μια σειρά ποικίλων δράσεων, προσκαλεί τους θεατές, τυχαίους περαστικούς ή εξοικειωμένους γνώριμους, να δουν τη φωτογραφία σαν τον υπέρτατο και οικουμενικό δίαυλο επικοινωνίας και γνώσης που αυτή είναι. Τους καλεί να γνωρίσουν τα ονόματα πίσω από τις εικόνες και να αντικρίσουν τις φωτογραφίες όχι ως «ωραίες» ή «δύσκολες» αλλά ως το παράθυρο που ενώνει τις πολλές πτυχές του κόσμου μέσα στον οποίο ζούμε.
Από το 2019 με Ιδρυτικό Δωρητή το Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος και με την πολύτιμη υποστήριξη του Υπουργείου Πολιτισμού, του Δήμου Αθηναίων, του ΟΠΑΝΔΑ, του Εθνικού Κήπου, της Εφορίας Αρχαιοτήτων Υπηρεσίας Νεοτέρων Μνημείων, του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών, της Τεχνόπολης Δήμου Αθηναίων και του Συλλόγου Ελλήνων Αρχαιολόγων και σημαντικών άλλων χορηγών, το Athens Photo World είχε την ευκαιρία να υλοποιήσει ένα μεγάλο πρόγραμμα εκδηλώσεων.
Το Athens Photo World απέκτησε μεγάλη αναγνώριση με τις υπαίθριες εκθέσεις του στα κεντρικά σημεία της Αθήνας, στην περίφραξη του Εθνικού Κήπου και το Μεγάρου Μουσικής Αθηνών, όπως αυτές που παρουσίασε φέτος:
«Health For All in Every Frame», «Ορεινή Ελλάδα» και «Ολυμπιακοί Αγώνες».
Παράλληλα, η διοργάνωση απένειμε στο παρελθόν το Διεθνές Βραβείο Yannis Behrakis International Photojournalism Award (#YBIPA), μια πρωτοβουλία που προέκυψε από την επιθυμία τόσο του αείμνηστου Γιάννη Μπεχράκη όσο και της ομάδας του Athens Photo World για ουσιαστική ενίσχυση των φωτογράφων, ώστε να μπορούν απρόσκοπτα να συνεχίζουν το έργο τους.
The post Athens Photo World: Το φεστιβάλ φωτορεπορτάζ της Αθήνας επιστρέφει με Διήμερο Ψηφιακών Προβολών και το Βραβείο Athens Photo World 2024 appeared first on ελculture.
]]>
The post Ο Μέγας Ιεροεξεταστής (του Ντοστογιέφσκι), η αραβική άνοιξη και ο Ίλον appeared first on ελculture.
]]>
Σύμφωνα με το όνειρο αυτό λοιπόν, ο Ιησούς επιστρέφει στη Σεβίλλη την περίοδο της Ιεράς Εξέτασης αλλά συλλαμβάνεται από τον Μέγα Ιεροεξεταστή της πόλης. Ο Ιεροεξεταστής επισκέπτεται τον Ιησού στο κελί του και του εξηγεί ότι η αιτία που έχει συλληφθεί είναι ότι πλέον αποτελεί εμπόδιο στο έργο της εκκλησίας. Ο βασικός λόγος είναι ότι όταν ο Ιησούς απέρριψε τους τρεις πειρασμούς του Σατανά στην έρημο, (μεταξύ των οποίων και το να κυβερνήσει ως βασιλιάς ολόκληρη την οικουμένη), έπραξε μεγάλο λάθος γιατί δεν κατανόησε επαρκώς την ανθρώπινη ψυχή. Η έμφαση του Ιησού στην ελευθερία να πιστέψει κάποιος από μόνος του, εξηγεί ο Ιεροεξεταστής, ανοίγει την κερκόπορτα στο χάος. Ο άνθρωπος δεν ξέρει τι να κάνει την ελευθερία, αυτή οδηγεί σε πλήρη κατάρρευση, στην αμοιβαία καταστροφή, στην αμφιβολία. Χρειάζεται μία ισχυρή κεντρική εξουσία που να καθοδηγεί τους ανθρώπους, γιατί αυτό είναι που πραγματικά χρειάζονται για να ευημερήσουν. Ο Ιησούς παρέμενε σιωπηλός όση ώρα μιλούσε ο Ιεροεξεταστής και μόλις τελείωσε, σηκώθηκε και τον φίλησε στα χείλη. Μόλις ο Ιβάν ολοκληρώνει την ιστορία του, ο Αλιόσα τον φιλάει σιωπηλά κι εκείνος στα χείλη και μετά του λέει ότι η ερμηνεία είναι απλή: ο Ιεροεξεταστής δεν πιστεύει στον Θεό.
Ο λόγος που αυτή η παραβολή είναι από τις πιο πολυσυζητημένες στην ιστορία των γραμμάτων είναι επειδή αγγίζει σε πολλαπλά επίπεδα θεμελιώδη ζητήματα της ανθρώπινης ύπαρξης. Προσπερνάω το προφανές θεολογικό επίπεδο που δεν είναι της παρούσης και πηγαίνω κατευθείαν στον λόγο που ο Αλμπέρ Καμύ ανακήρυξε τον Ντοστογιέφσκι ως τον προφήτη του 20ού αιώνα: τις πολιτικές προεκτάσεις.
Ο Ντοστογιέφσκι προέβλεψε την αντικατάσταση της εκκλησίας από ένα αυταρχικό συγκεντρωτικό καθεστώς στα κομμουνιστικά (και όχι μόνο) καθεστώτα του 20ού αιώνα, διέβλεψε τις τεχνικές και τη μεθοδολογία που το πνευματικό κενό που άφησε η εκκλησία καλύφθηκε από την απάνθρωπη ασφυξία τρόμου μίας ιδεολογίας με χαρακτηριστικά αρκετά παρόμοια με εκείνα της οργανωμένης θρησκείας: παρόμοιο δογματισμό, ιεροτελεστίες (έχουν γραφτεί αρκετά σχετικά με τις ομοιότητες μεταξύ του μυστηρίου της εξομολόγησης και της διαδικασίας «αυτοκριτικής» στα μέλη του κόμματος που έχουν παρεκκλίνει από την κεντρική γραμμή), κεντρικές επιτροπές που έχουν αντικαταστήσει κονκλάβια και οικουμενικές συνόδους και πολλά άλλα.
Αυτό μας φέρνει τώρα στην αραβική άνοιξη και ιδιαίτερα στα πρόσφατα γεγονότα της Συρίας, όπου το αιμοδιψές καθεστώς του Ασάντ κατέρρευσε εκ των έσω, αναμφίβολα επειδή τα θεμέλιά του σάπιζαν αργά και σταθερά για χρόνια. Η δυτική κοινότητα εξέλαβε αυτές τις εξελίξεις με μεγάλη επιφύλαξη, και δικαιολογημένα. Τις προηγούμενες φορές που δικτατορικό καθεστώς μίας αραβικής χώρας ανατράπηκε, την περίοδο της αποκαλούμενης «αραβικής άνοιξης» δηλαδή, αυτό που ακολούθησε δεν ήταν η ειρηνική μετάβαση σε μια μορφή δημοκρατίας, αλλά στο απόλυτο χάος με τις χώρες είτε να πνίγονται στο αίμα ενός αέναου εμφυλίου, στον οποίο η εκάστοτε χώρα χωρίζεται σε φέουδα πολεμάρχων και τρομοκρατικών οργανώσεων, είτε στην επαναφορά εκ νέου κάποιας μορφής ολοκληρωτικού κρατικού ελέγχου.
Οι δυτικοί αρχικά καλωσόριζαν την ανατροπή αυτών των καθεστώτων προσβλέποντας στην αντικατάστασή τους από δυτικού τύπου δημοκρατίες, για να φρίξουν λίαν συντόμως με τη ζοφερή πραγματικότητα που ήρθε να πάρει τη θέση των δικτατοριών. Βεβαίως δεν είναι κάθε περίπτωση δικτατορίας ίδια, άλλο απαγόρευση εκλογών και άλλο μαζική ισοπέδωση ολόκληρων χωριών και πόλεων με χημικά και βόμβες διασποράς όπως στις περιπτώσεις Ασάντ και Σαντάμ. Έστω κι έτσι όμως, η βασική αρχή είναι η ίδια: η δημοκρατία δεν ευδοκιμεί σε αυτές τις περιοχές. Και πώς θα μπορούσε άλλωστε; Οι χώρες αυτές έχουν μηδενική παράδοση στη δημοκρατική διακυβέρνηση. Αρκεί να σκεφτεί κάποιος ότι ακόμα και μία ώριμη δημοκρατία, όπως η δική μας, απειλήθηκε από ακραίους κομματικούς σχηματισμούς μετά από λίγα μόλις χρόνια οικονομικής κρίσης. Μπορεί κάποιος να διανοηθεί ένα μεστό και οργανωμένο δημοκρατικό πολίτευμα με σεβασμό σε ανεξάρτητες αρχές και θεσμούς σε μια χώρα που δεν έχει βιώσει ποτέ κάτι ανάλογο, πόσο μάλλον σε χώρα που φλερτάρει για δεκαετίες με το να χαρακτηριστεί failed state; Βλέπω τον Τζολάνι, τον νέο ισχυρό άντρα της Συρίας με το πολύ ύποπτο παρελθόν, να μιλάει καταπραϋντικά και αναρωτιέμαι, είναι πρόβατο ή λύκος; Θα διευκολύνει σε μια ομαλή μετάβαση την πολύπαθη χώρα του, ή είναι ο ίδιος ένας νέος Ιεροεξεταστής; Ή μήπως είναι ένας πολέμαρχος που θα διεκδικήσει το δικό του φέουδο σε μια ρημαγμένη γη όσο οι πολίτες κοιτάνε τρέμοντας ποια θα είναι η συνέχεια;
Εδώ λοιπόν προκύπτει το κύριο ερώτημα: έχει ποτέ τελικά δίκιο ο Ιεροεξεταστής; Η δημοκρατία είναι αυτοσκοπός ή ένα μέσο επίτευξης ευημερίας; Πόσο αίμα δικαιολογείται για να στεριώσει μια δημοκρατική συνείδηση σε μια χώρα που δεν έχει καμία εξοικείωση με αυτή τη νοοτροπία; Πόσοι βιασμοί, εκτελέσεις, καταστροφές ναών του «άλλου»; Είναι τυχαίο που μουσουλμανικές χώρες από το Μαγκρέμπ μέχρι το Αφγανιστάν είναι είτε μοναρχίες, είτε δικτατορίες είτε θεοκρατίες; Μήπως τελικά ο Ιεροεξεταστής του Ιβάν Καραμαζόφ, έστω κι αν ο Ντοστογιέφσκι προφανώς τον προόριζε ως αρνητικό σύμβολο της απόλυτης απειλής της επερχόμενης τάξης πραγμάτων, είχε όντως εντοπίσει σωστά ότι, αν μη τι άλλο σε κάποιες κοινωνίες με συγκεκριμένες παραδόσεις η ελευθερία επιλογών οδηγεί πράγματι στο αίμα; Αυτός νομίζω ήταν και ο λόγος που ο Καμύ είχε πει ότι το μεγαλείο του Ντοστογιέφσκι έγκειται στο ότι παρά το ότι ο ίδιος πιστεύει ένα πράγμα, ο τρόπος με τον οποίο αναπτύσσει την αντίθετη άποψη, την αμφιβολία, είναι τόσο πειστικός που συχνά νιώθεις να υπερβαίνει το ίδιο το μήνυμα που ήθελε να περάσει. Ή για να το πω διαφορετικά: τα ερωτήματα που θέτει είναι τόσο καίρια, και τα θέτει με τόσο αποτελεσματικό τρόπο, που υπερβαίνουν τις όποιες απαντήσεις.
Για να μην παρεξηγηθώ, τη δημοκρατία στηρίζω και πιστεύω για αυτήν αυτό που είχε πει ο Τσώρτσιλ, ότι δηλαδή είναι ένα πολύ ελαττωματικό πολίτευμα αλλά δυστυχώς οι εναλλακτικές είναι πολύ χειρότερες. Και ναι, πιστεύω ότι πρέπει να γίνονται αγώνες για τη δημοκρατία, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει ότι θα χυθεί αίμα. Όμως για να έχει αντίκρισμα αυτή η θυσία πρέπει να υπάρχει ειλικρινής πίστη της πλειοψηφίας της κοινωνίας σε αυτό το πολίτευμα, να είναι ριζωμένο στη συνείδηση του κόσμου, στον πολιτισμό του. Ισχύει όμως το ίδιο για χώρες των οποίων οι παραδόσεις έρχονται σχεδόν σε πλήρη αντίθεση με αυτό; Είναι η δική μας δυτική αντίληψη περί του αυταπόδεικτου των αρετών της δημοκρατίας αρκετή να δικαιολογήσει μαζικές σφαγές και ατέλειωτο πόνο σε χώρες που δεν μοιράζονται τις ίδιες πολιτισμικές βάσεις και στις οποίες τα πειράματα έχουν οδηγήσει σε εμφυλίους και σε βραχύβιες διεφθαρμένες κυβερνήσεις – παρωδίες;
Από την άλλη θα μου πει κάποιος: και πώς θα αποκτηθεί η απαραίτητη αυτή εξοικείωση με τη δημοκρατία, η αναγκαία τριβή που θα επιτρέψει σταδιακά να αποτελέσει μέρος της παράδοσης μιας χώρας; Άλλωστε μέχρι τον Όλιβερ Κρόμγουελ και τον 17ο αιώνα στη Βρετανία, (και με μια σύντομη εξαίρεση στην αρχαία Αθήνα και Ρώμη) όλα τα καθεστώτα στην ανθρωπότητα ήταν μοναρχικά.
Είναι μία ιδέα αυτοσκοπός ή μέσο; Δεν έχω τις απαντήσεις, αν και εικάζω ότι αυτό σχετίζεται και με την εκάστοτε περίπτωση. Οι βαθμοί καταπίεσης και ανελευθερίας είναι πολλοί. Πολλοί δεν γνωρίζουν ότι η χώρα με τις υψηλότερες βαθμολογίες παγκοσμίως σε δείκτες ευημερίας, εκπαίδευσης, υγείας, ανάπτυξης είναι μία δικτατορία: η Σιγκαπούρη. Όμως όποιος την έχει επισκεφθεί γνωρίζει ότι ουσιαστικά δεν υπάρχει καταπίεση προς τους πολίτες, ότι όλοι μοιράζονται τις ίδιες αξίες και πολιτισμικά αποδέχονται ως απόλυτα θεμιτή τη διακυβέρνηση της χώρας τους. Αλλά στα μάτια ενός φιλελεύθερου δυτικού μοιάζουν σαν να έχουν εκχωρήσει βασικά τους δικαιώματα.
Το πρόβλημα όμως γίνεται μεγαλύτερο όταν η ίδια η δημοκρατία περιέχει τους σπόρους της υπονόμευσής της. Ο Ίλον Μασκ έδινε με κλήρωση από ένα εκατομμύριο δολάρια σε όποιον γραφόταν στους εκλογικούς καταλόγους ώστε να ψηφίσει τον Τραμπ στην Πενσιλβάνια, μια κρίσιμη για τις εκλογές πολιτεία, ενώ χρησιμοποίησε το Χ και τους αλγορίθμους του σαν όπλο προπαγάνδας υπέρ του Τραμπ. Τώρα φημολογείται ότι θα κάνει μία δωρεά ρεκόρ στο κόμμα του Νάιτζελ Φάρατζ, ενώ εμπλέκεται ενεργά και στα εσωτερικά της Γερμανίας αναρτώντας απόψεις υπέρ του AFD. Αυτά εννοούσε ο Τσώρτσιλ όταν υπογράμμιζε πόσο ελαττωματική ήταν η δημοκρατία σαν πολίτευμα, όσο κι αν όλες οι εναλλακτικές είναι χειρότερες.
Ποιος έχει δίκιο λοιπόν, ο Ιεροεξεταστής ή ο Χριστός; Προφανώς και δεν ξέρω. Ίσως σε ένα εξιδανικευμένο κενό αέρος ο Χριστός να έχει πάντα δίκιο. Όμως πόσο συχνά συναντάμε τέτοιες οάσεις αποκομμένες από την πραγματικότητα; Καλύτερα λοιπόν να απομακρυνθώ από τις απαντήσεις και να επανέλθω στο ερώτημα, στην ίδια την προβληματική και άρα να ξαναγυρίσω στον Ντοστογιέφσκι. Καταλήγω πως το μόνο σίγουρο είναι ότι μέσω μιας τέτοιας συζήτησης (και συνειδητοποίησης των προεκτάσεων που αυτή συνεπάγεται) αντιλαμβάνεσαι γιατί κάποια λογοτεχνικά έργα υπερβαίνουν εποχές, γιατί ορισμένοι συγγραφείς αποτελούν διαχρονικούς φάρους ευφυίας που εξακολουθούν να ρίχνουν φως στο τι σημαίνει να είσαι άνθρωπος.
The post Ο Μέγας Ιεροεξεταστής (του Ντοστογιέφσκι), η αραβική άνοιξη και ο Ίλον appeared first on ελculture.
]]>
The post 22 δημόσια γυμνάσια και λύκεια μετατρέπονται σε Δημόσια Ωνάσεια σχολεία appeared first on ελculture.
]]>
Πρόκειται για ήδη υφιστάμενα σχολεία τα οποία θα εξακολουθήσουν να υπάγονται στο Υπουργείο Παιδείας, Θρησκευμάτων και Αθλητισμού και στα οποία θα συνεχίσουν να υπηρετούν λειτουργοί της δημόσιας εκπαίδευσης.
Το Ίδρυμα Ωνάση προτίθεται να αναβαθμίσει τις δομές και να δώσει σε περισσότερους από 6.000 μαθητές την ευκαιρία να συμμετάσχουν σε ένα νέο μοντέλο εκπαίδευσης, που θα συνδυάζει το περιεχόμενο της δημόσιας παιδείας με την πρωτοπορία, τη σύγχρονη γνώση και τις δεξιότητες που απαιτεί ο 21ος αιώνας. Ομάδες επιστημόνων της εκπαίδευσης εργάζονται ήδη στοχευμένα για τον σχεδιασμό των Δημόσιων Ωνάσειων σχολείων.
Το Ίδρυμα Ωνάση, εδώ και 50 χρόνια, υποστηρίζει την ανάπτυξη και την εξέλιξη του ανθρώπου, μέσα από πρωτοποριακές δράσεις στην παιδεία. Τη διαρκή προσφορά του καταδεικνύουν οι περισσότεροι από 8.000 υπότροφοι, τα καινοτόμα εκπαιδευτικά προγράμματα, η οικονομική στήριξη σε σχολεία, πανεπιστημιακές έδρες και προγράμματα ελληνικών σπουδών εκτός Ελλάδας, η συνάντηση γραμμάτων και τεχνών, οι δεκαετίες δημιουργίας.
Με όραμα μια καλύτερη κοινωνία, το Ίδρυμα Ωνάση αναγνωρίζει πως η παιδεία αποτελεί τον θεμέλιο λίθο για κάθε ενεργό πολίτη, για κάθε ευαισθητοποιημένο άνθρωπο. Το Ίδρυμα Ωνάση δίνει πνοή σε νέες ιδέες, προσβλέπει στην εκπαίδευση του μέλλοντος και συνδράμει την πολιτεία στις προσπάθειές της για την περαιτέρω ενίσχυση της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης.
Η πρόταση έχει γίνει καταρχήν αποδεκτή και είναι στη διαδικασία σχεδιασμού της υλοποίησής της σε συνεργασία με την ελληνική πολιτεία. Η συνέργεια αυτή έχει στόχο να ανοίξει νέους ορίζοντες στη δημόσια εκπαίδευση, για να έρθει το Σχολείο του Αύριο στο σήμερα, χτίζοντας ένα μέλλον γεμάτο ευκαιρίες για όλα τα παιδιά, με επίκεντρο σχολεία ανοιχτά στις τοπικές κοινωνίες.
Περισσότερες πληροφορίες θα ανακοινωθούν σύντομα
The post 22 δημόσια γυμνάσια και λύκεια μετατρέπονται σε Δημόσια Ωνάσεια σχολεία appeared first on ελculture.
]]>
The post «Η δύναμη του πεπρωμένου»: Η όπερα του Τζουζέππε Βέρντι μετά από 27 χρόνια στην Εθνική Λυρική Σκηνή appeared first on ελculture.
]]>
Λίγες μόνο νότες από την Εισαγωγή της Δύναμης του πεπρωμένου αρκούν για να μεταδώσουν τη σαγήνη της ιταλικής όπερας και να αποκαλύψουν το μέγεθος της δημιουργικής μεγαλοφυΐας του Τζουζέππε Βέρντι. Το αριστούργημα του συνθέτη των αντιθέσεων και του μέτρου είναι γεμάτο από μελωδικές άριες και ντουέτα, ενώ ισορροπεί θαυμαστά το δραματικό και το τραγικό στοιχείο με το κωμικό. Μαζί με τους τρεις βασικούς χαρακτήρες του έργου –τη Λεονόρα, τον αδελφό της Ντον Κάρλο και τον αγαπημένο της Ντον Αλβάρο–, η χορωδία διαδραματίζει πρωταγωνιστικό ρόλο στις εκτενείς σκηνές πλήθους.
Η Δύναμη του πεπρωμένου γράφτηκε σε μια εποχή που ο Βέρντι ήταν ήδη διάσημος και καταξιωμένος. Όπως στον Τροβατόρε και τον Ντον Κάρλο, έτσι και στη Δύναμη του πεπρωμένου ο συνθέτης βασίζεται σε ισπανικά θέματα, καθώς η Ισπανία αποτελεί μια διαχρονική πηγή έμπνευσής του. Βασίζεται στο θεατρικό Δον Άλβαρο ή Η δύναμη του πεπρωμένου του Άνχελ δε Σααβέδρα, αλλά αντλεί επίσης από το Στρατόπεδο του Βάλλενσταϊν, πρώτο μέρος της θεατρικής τριλογίας του Φρήντριχ Σίλλερ που ήταν αφιερωμένη στον στρατηγό Άλμπρεχτ φον Βάλλενσταϊν.
Η παραγγελία για το έργο αυτό δόθηκε στον Βέρντι από το Αυτοκρατορικό Θέατρο της Αγίας Πετρούπολης, όπου και τελικά η όπερα ανέβηκε στις 10 Νοεμβρίου 1862. Ακολούθησε σειρά από παρουσιάσεις σε όλο τον κόσμο, από τη Μαδρίτη και τη Βιέννη ως τη Νέα Υόρκη και το Μπουένος Άιρες, για τις οποίες ο Βέρντι διαρκώς επέφερε τροποποιήσεις στην παρτιτούρα. Το 1869, με νέα εισαγωγή και νέο φινάλε, η Δύναμη του πεπρωμένου παρουσιάστηκε στη Σκάλα του Μιλάνου με τεράστια επιτυχία. Με αυτή την αφορμή ο συνθέτης έδωσε στο έργο αυτήν που μέχρι σήμερα θεωρείται η οριστική του μορφή. Το 1882, ο συνθέτης υπογράφει την τελευταία και πιο απλουστευμένη έκδοσή του στα γαλλικά, ολοκληρώνοντας έτσι τη διαδικασία της δημιουργίας του έργου μετά από μια θυελλώδη περίοδο που κράτησε πάνω από δύο δεκαετίες και καθόρισε τη συνθετική του πορεία. Η όπερα, που αναφέρεται στη δύναμη της μοίρας και του πεπρωμένου, κρύβει μέσα της ένα δικό της πεπρωμένο – μια διαδρομή γεμάτη δυσκολίες, αποτυχίες, αλλαγές και θριάμβους.
Η ιστορία ξεκινά με τους ερωτευμένους Ντον Αλβάρο και Λεονόρα. Η Λεονόρα, παρότι γνωρίζει την αντίθεση του πατέρα της, του Μαρκησίου του Καλατράβα, για τον αγαπημένο της, είναι αποφασισμένη να φύγει μαζί του. Τα γεγονότα όμως παίρνουν άλλη τροπή όταν κατά λάθος ο Ντον Aλβάρο σκοτώνει τον Μαρκήσιο. Οι δυο εραστές αναγκάζονται να χωρίσουν, ενώ ο Ντον Κάρλο, ο αδελφός της, ορκίζεται να πάρει εκδίκηση για τον θάνατο του πατέρα του. Χρόνια μετά, ο Κάρλο και ο Αλβάρο συναντιούνται τυχαία, αγνοώντας ο ένας την πραγματική ταυτότητα του άλλου. Μετά από μια σειρά συγκλονιστικών γεγονότων, οι δύο άντρες συγκρούονται σε μια μονομαχία και ο Αλβάρο τραυματίζει θανάσιμα τον Κάρλο. Η Λεονόρα φτάνει για να φροντίσει τον αδελφό της, ο οποίος όμως τη μαχαιρώνει στην καρδιά.
Το έργο ανέβηκε για πρώτη φορά από την Εθνική Λυρική Σκηνή το 1954 στο παλιό Θέατρο Ολύμπια, σηματοδοτώντας την επιστροφή της στην ενεργό δράση μετά από πολύμηνη αναστολή της λειτουργίας της λόγω διακοπής της κρατικής επιχορήγησης. Ακολούθησαν δύο νέα ανεβάσματα: το 1970 στο Ωδείο Ηρώδου Αττικού και το 1981 στο νέο Θέατρο Ολύμπια, ενώ για τελευταία φορά η Δύναμη του πεπρωμένου παρουσιάστηκε από την ΕΛΣ στο Ηρώδειο το 1998.
Είκοσι επτά χρόνια μετά, η Δύναμη του πεπρωμένου επιστρέφει στην Εθνική Λυρική Σκηνή σε μια νέα φιλόδοξη παραγωγή, την οποία υπογράφει μια δημιουργική ομάδα παγκοσμίως καταξιωμένων συντελεστών. Τη σκηνοθεσία υπογράφει η διεθνώς αναγνωρισμένη Ελληνίδα σκηνοθέτρια όπερας της νεότερης γενιάς Ροδούλα Γαϊτάνου, τα σκηνικά και τα κοστούμια ο διεθνής Γιώργος Σουγλίδης, την κινησιολογία η Δήμητρα Καστέλλου, τους φωτισμούς ο Τζουζέππε ντι Ιόριο και τα βίντεο ο Ντικ Στρέικερ.
Η Γαϊτάνου, με τη συνδρομή της δημιουργικής της ομάδας, επιλέγει να τοποθετήσει τη δράση του έργου στις αρχές του 20ού αιώνα με αναφορές στους δύο Παγκοσμίους Πολέμους, καθώς η ιστορία των ηρώων του έργου κινείται παράλληλα με την εξέλιξη του πολέμου. Κινούμενη στην αισθητική του κιαροσκούρο η παράσταση –άλλοτε στο φως και άλλοτε στη σκιά– κρατάει τον αναγκαίο για το έργο ρεαλισμό, ενώ μέσω των συμβολισμών χαρακτηρίζεται από ποιητική ελευθερία. Η έννοια του «πεπρωμένου» επιχειρείται να ερμηνευτεί σκηνικά μέσα από την ανάδειξη της αποτρόπαιης φύσης του πολέμου και της δραματικής επίδρασής του στους ανθρώπους, καθώς και μέσα από αναφορές σε έργα του Θόδωρου Αγγελόπουλου, του Μιχαήλ Άγγελου και του Ιερώνυμου Μπος.
Η σκηνοθέτρια σημειώνει: «H Δύναμη του πεπρωμένου είναι η ιστορία ενός προπατορικού αμαρτήματος το οποίο διαιωνίζεται και καθορίζει τις πράξεις και τις επιλογές των μελών μιας δυσλειτουργικής οικογένειας μέχρι τέλους. Είναι επίσης μια σπουδή πάνω στις συνέπειες των ψυχολογικών τραυμάτων, στις εμμονές και στη δύναμη της εκδίκησης. H ιστορία διαδραματίζεται πριν, κατά τη διάρκεια και μετά το τέλος ενός πολέμου· η επιθυμία να καταστραφεί ο αντίπαλος, η εχθρότητα, ο μισανθρωπισμός και οι φρικαλεότητες που έρχονται με τον πόλεμο καθώς και η ανάγκη για επιβίωση έχουν έναν παραλληλισμό με μια από τις κύριες γραμμές της πλοκής, αυτήν του μίσους που εκφράζει ο Ντον Κάρλο, ο οποίος θέλει να εκδικηθεί για τον θάνατο του πατέρα του. Δημιουργούνται έτσι δύο επίπεδα ανάγνωσης καθώς η εσωτερική αναταραχή μεταφράζεται σε εξωτερική και διευρύνεται σε κλίμακα και ένταση. Η πορεία των τριών βασικών χαρακτήρων εντέλει μεταφράζεται σε μια μανιώδη αναζήτηση προσωπικής γαλήνης και εξιλέωσης».
Η Ροδούλα Γαϊτάνου επιστρέφει στην ΕΛΣ δέκα χρόνια μετά τις δύο σκηνοθεσίες που είχε παρουσιάσει στο Θέατρο Ολύμπια το 2013 και το 2014 (Σταχτοπούτα και Έτσι κάνουν όλες). Θεωρείται μια από τις πιο εμπνευσμένες σκηνοθέτριες όπερας της νεότερης γενιάς και δουλειές της έχουν παρουσιαστεί, μεταξύ άλλων, στη Βασιλική Όπερα του Λονδίνου (Linbury Studio), στις Όπερες του Γκαίτεμποργκ, του Όσλο, της Τεργέστης, της Λιέγης, του Μπέργκεν, της Λισαβόνας, σε φεστιβάλ όπως της Σαβονλίννας, του Σπολέτο, του Ουέξφορντ, καθώς και σε λυρικά θέατρα της Αμερικής και της Ασίας.
Μετά τη θριαμβευτική του διεύθυνση στον πρόσφατο Ναμπούκκο της ΕΛΣ το καλοκαίρι του 2023 στο Ηρώδειο, ο Ιταλός αρχιμουσικός Πάολο Καρινιάνι επιστρέφει για να διευθύνει τη μουσικά και ερμηνευτικά ιδιαιτέρως απαιτητική όπερα «Η δύναμη του πεπρωμένου». Μαέστρος με διεθνή σταδιοδρομία, συνεργάζεται τακτικά με διεθνούς κύρους σκηνές όπως Μητροπολιτική Όπερα Νέας Υόρκης, Κρατική Όπερα Βιέννης, Σκάλα του Μιλάνου, Κρατική Όπερα και Γερμανική Όπερα Βερολίνου, Κρατική Όπερα Βαυαρίας, Όπερα Σαν Φρανσίσκο, Μεγάλο Θέατρο Λισέου Βαρκελώνης, Κοντσέρτχεμπαου Άμστερνταμ, Βασιλική Όπερα Λονδίνου, Όπερα Βαστίλλης, Όσλο, Βρυξέλλες, Αμβέρσα, Γκλάιντμπορν κ.α.
Στο πρωταγωνιστικό τρίο με τις μεγάλες φωνητικές και ερμηνευτικές απαιτήσεις θα έχουμε την ευκαιρία να θαυμάσουμε τρεις διεθνώς καταξιωμένους μονωδούς. Τη Λεονόρα ερμηνεύει για πρώτη φορά η υψίφωνος της ΕΛΣ με τη διεθνή καριέρα Τσέλια Κοστέα. Στον ρόλο του Ντον Κάρλο ντεμπουτάρει ο Έλληνας βαρύτονος με τη διεθνή καταξίωση Δημήτρης Πλατανιάς. Τον Ντον Αλβάρο θα ερμηνεύσει ο διακεκριμένος Αργεντινός τενόρος Μαρσέλο Πουέντε, γνωστός στο κοινό της ΕΛΣ από τον Αντρέα Σενιέ και τον Ντον Κάρλο. Ο Πουέντε έχει ερμηνεύσει τον ρόλο στη Ζυρίχη, τη Δρέσδη και την Κολωνία. Ο βαθύφωνος της ΕΛΣ Πέτρος Μαγουλάς θα ερμηνεύσει τους ρόλους του Μαρκησίου του Καλατράβα και του Πατρός Γκουαρντιάνο, η μεσόφωνος από τη Λευκορωσία Οξάνα Βόλκοβα την Πρετσιοζίλλα και ο βαθύφωνος της ΕΛΣ Γιάννης Γιαννίσης τον Αδελφό Μελιτόνε. Μαζί τους οι Ιωάννα-Βασιλική Κοράκη, Γιώργος Παπαδημητρίου, Γιάννης Καλύβας και Μαξίμ Κλονόφσκι.
Τη Χορωδία της ΕΛΣ θα διευθύνει ο Αγαθάγγελος Γεωργακάτος.
ΟΜΙΛΙΑ ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΠΡΕΜΙΕΡΑ
Την Κυριακή 26 Ιανουαρίου 2025, μία ώρα πριν από την έναρξη της πρεμιέρας, στις 17.30, διοργανώνεται από την Τράπεζα Πειραιώς, χορηγό της παράστασης, και την Εθνική Λυρική Σκηνή, στην Αίθουσα VIP στον 1ο όροφο του φουαγέ της ΕΛΣ στο ΚΠΙΣΝ ομιλία της Έλενας Ματθαιοπούλου για τη Δύναμη του πεπρωμένου. Η διακεκριμένη συγγραφέας και δημοσιογράφος θα μιλήσει για την περιπέτεια της σύνθεσης του έργου, τις αναθεωρήσεις του λιμπρέτου, τη διάσημη Εισαγωγή του, τις μουσικές και υποκριτικές απαιτήσεις των πρωταγωνιστικών ρόλων, τις διάσημες άριες, αλλά και τη φήμη που συνοδεύει την όπερα αυτή διαχρονικά.
Χαιρετισμό θα απευθύνουν ο Καλλιτεχνικός Διευθυντής της ΕΛΣ Γιώργος Κουμεντάκης και η Διοίκηση της Τράπεζας Πειραιώς.
Η είσοδος είναι ελεύθερη για το κοινό.
Προκρατήσεις: εδώ
The post «Η δύναμη του πεπρωμένου»: Η όπερα του Τζουζέππε Βέρντι μετά από 27 χρόνια στην Εθνική Λυρική Σκηνή appeared first on ελculture.
]]>
The post “Jean-Michel Basquiat. Engadin”: Η νέα και πρώτη έκθεση για τη σχέση του Ζαν Μισέλ Μπασκιά με τις Άλπεις appeared first on ελculture.
]]>
Αποτελούμενος από εννέα καμβάδες, ο πίνακας εκπέμπει έναν οπτικό ρυθμό, δημιουργώντας διάλογο μέσω εικόνων, λέξεων και συμβόλων που περιγράφεται ως “Eye Rap” από τον ιστορικό τέχνης Ρόμπερτ Στορ. Ο καλλιτέχνης ζωγραφίζει ισχυρά μοτίβα που παραπέμπουν στην αφρικανική Διασπορά και τη δουλεία (που αναδύεται μέσα από λέξεις όπως NUBIA και TOBACCO) μαζί με εικόνες της περιοχής Engadin στην Ελβετία, απεικονίζοντας έλατα, έναν ορεινό δρόμο, καθώς και έναν κάπρο, ενδημικό της περιοχής.
Το έργο αυτό ξεχωρίζει στη νέα έκθεση Jean-Michel Basquiat. Engadin στο Hauser & Wirth St Moritz, η πρώτη έκθεση που επικεντρώνεται στη σχέση του Mπασκιά με την περιοχή των Άλπεων. Η έκθεση που βασίζεται σε δάνεια συγκροτήθηκε με τη βοήθεια του επιμελητή Ντίτερ Μπούχαρτ, μελετητή του Μπασκιά, ο οποίος έχει οργανώσει εκθέσεις όπως η Jean-Michel Basquiat: Made in Japan, που πραγματοποιήθηκε στο Τόκιο το 2019.
H τέχνη του Ζαν Μισέλ Μπασκιά υπήρξε πάντα απίστευτα προσωπική και οικεία. Σε όλη τη δημιουργική καριέρα του, o Μπασκιά εξερεύνησε θέματα και ανέδειξε προβληματισμούς που εξακολουθούν να ισχύουν σήμερα – από την ανισότητα, την κοινωνική δικαιοσύνη, τον ταξικισμό, την αντικειμενοποίηση των γυναικών. Ταυτόχρονα, διέθετε μια μοναδική ικανότητα να απορροφά στοιχεία από διαφορετικούς πολιτισμούς και να τα ενσωματώνει στην παγκόσμια, διαπολιτισμική του αφήγηση.
Ο Ζαν Μισέλ Μπασκιά είχε ιδιαίτερη σχέση με την Ελβετία, και συγκεκριμένα με την περιοχή του Engadin, η οποία επηρέασε την τέχνη και τη δημιουργικότητά του. Η πρώτη του γνωριμία με τη χώρα έγινε το 1982, όταν ο Μπασκιά παρουσίασε τα έργα του στην Galerie Bruno Bischofberger στη Ζυρίχη, έναν χώρο που έπαιξε σημαντικό ρόλο στην προώθησή του στην Ευρώπη, επιστρέφοντας πάνω από δώδεκα φορές στο Σεντ Μόριτζ, τη Ζυρίχη και το Άπεντσελ, καθώς και σε άλλα μέρη της Ελβετίας.
Το ελβετικό αλπικό τοπίο του Engadin, με την άγρια ομορφιά και την πολιτιστική του ιδιαιτερότητα, ενέπνευσε αμέσως τον καλλιτέχνη, το τοπίο και οι παραδόσεις του Engadin διαμόρφωσαν νέες συνδέσεις στην καλλιτεχνική του γλώσσα, συνδυάζοντας παραδοσιακά και σύγχρονα στοιχεία.
H έκθεση Jean-Michel Basquiat. Engadin παρακολουθεί αυτές ακριβώς τις σχέσεις του με τη χώρα, οι οποίες ξεκίνησαν το 1982 με την πρώτη του έκθεση στην Galerie Bruno Bischofberger:
«Αυτό που προκύπτει είναι μια αντίθεση μεταξύ της παλλόμενης ζωής, των νυχτερινών κέντρων, του θορύβου των δρόμων και της ιλιγγιώδους ταχύτητας της μητρόπολης της Νέας Υόρκης και της “ανακάλυψης της βραδύτητας” του καλλιτέχνη» – Ντίτερ Μπούχαρτ.
Η γοητεία του Μπασκιά για τις Άλπεις στο προσωπικό του αλλά και συνεργατικό του έργο
Ο Μπασκιά γοητεύτηκε από τον διαφορετικό ρυθμό ζωής στις Άλπεις. Το Engadin σήμαινε για εκείνον πολλά πράγματα ταυτόχρονα: δουλειά, έμπνευση, φιλία, ξεκούραση και χαλάρωση. Η Ελβετία έγινε ένα καταφύγιο όπου μπορούσε να συνδυάσει την έντονη παραγωγικότητα με στιγμές περισυλλογής, αντλώντας έμπνευση από το τοπίο, την ιστορία και τις σχέσεις που καλλιέργησε εκεί.
Εξερεύνησε το τοπίο κάνοντας σκι αντοχής και μυήθηκε σε ποικίλες παραδοσιακές δράσεις όπως η Έκθεση Ταύρων του Toggenburg, όπου οι ντόπιοι αγρότες, ντυμένοι με παραδοσιακές φορεσιές, παρουσίαζαν με υπερηφάνεια τους καλύτερους ταύρους τους. Κέρατα ελαφιών, αγριόγιδα, νέες γεύσεις όπως η μπύρα Appenzeller pilsner αλλά και τα γερμανικά λουκάνικα: οι αναφορές του από την περιοχή που παίρνουν διαστάσεις στο καλλιτεχνικό του έργο με πολλά από αυτά τα τοπικά στοιχεία να βρίσκουν τον δρόμο τους στο προσωπικό του λεξιλόγιο από σύμβολα και εικονογραφήματα.
Στα έργα Bull Show Three και Bull Show Four (και τα δύο του 1983), κόκκινα λουκάνικα, σχεδιασμένα με φανερά φαλλικό τρόπο, εμφανίζονται δίπλα στη λέξη “COWSHIT” γραμμένη βιαστικά. Ένα σκίτσο ενός θλιμμένου ταύρου επίδειξης, δεμένου με χαλινάρια, υπογραμμίζει τη σκληρή καταπίεση του ζώου. Στο έργο Appenzeller Alpenbitter (1983), απεικονίζεται μια μεγαλοπρεπής μαύρη αρκούδα – το έμβλημα της συγκεκριμένης μπύρας – όρθια στα πίσω πόδια της, ενώ στο φόντο διακρίνονται οι κορμοί των δέντρων και τα χιονισμένα καταφύγια της ορεινής περιοχής Wildkirchli.
O άμεσος κόσμος γύρω του πλεγμένος με την εγκυκλοπαιδική του γνώση, δημιουργούν έργα που συνδυάζουν προσωπικές εντυπώσεις με βαθιά κοινωνικά και πολιτιστικά θέματα. Το Big Snow (1984) είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της προσέγγισης, όπου ο Μπασκιά επεξεργάζεται τις εντυπώσεις του από την περιοχή του Engadin, συνδυάζοντας αλπικά μοτίβα, όπως βουνά, χιόνι και σκι, με ιστορικά γεγονότα που αφορούν τη φυλή και τη Μαύρη Ιστορία. Στο έργο αυτό, αναφέρεται στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Βερολίνου το 1936 και τη θρυλική νίκη του Τζέσε Όουενς, που κέρδισε τέσσερα χρυσά μετάλλια, αμφισβητώντας την ιδεολογία της ναζιστικής ανωτερότητας.
Το 1986, κατά την παραμονή του στη Ζυρίχη και το Σεντ Μόριτζ, δημιούργησε τη σειρά έργων To Repel Ghosts, μια ομάδα μονοχρωματικών πινάκων που εξερευνούν θέματα κενού και πνευματικότητας σε σχέση με την Αφρικανική Διασπορά. Τα έργα αυτά αντανακλούν τον στοχαστικό του διάλογο με την ιστορία και την ταυτότητα, χρησιμοποιώντας την έντονη μινιμαλιστική αισθητική για να εκφράσει υπαρξιακές ανησυχίες.
Το Σεντ Μόριτζ αποτέλεσε έναν σημαντικό σταθμό στην πορεία του Μπασκιά, όχι μόνο ως τόπος έμπνευσης, αλλά και ως πλαίσιο συνεργασίας και καλλιτεχνικής αναγνώρισης.
Το χειμώνα του 1983-1984, κατά τη διάρκεια μιας από τις επισκέψεις του Μπασκιά στο Ενγκαντίν, αρχίζει να συζητάει με τον Μπισόφμπεργκερ την ιδέα για μια συνεργασία με τον Άντυ Γουόρχολ και τον Φρανσέσκο Κλεμέντε. Το In Bianco (1983) αποτελεί ένα έργο που αναδεικνύει την καλλιτεχνική συνεργασία ανάμεσα στους τρεις σημαντικούς καλλιτέχνες, με το στυλ του καθενός να ξεχωρίζει με ευδιάκριτο τρόπο και όπως θα σημειώσει ο Ντίτερ Μπούχαρτ, «Η βάση για αυτή τη σημαντική συνεργασία τέθηκε στο Σεντ Μόριτζ», σηματοδοτώντας ένα σημείο καμπής στην καλλιτεχνική πρακτική του Μπασκιά και αποδεικνύοντας ότι η Ελβετία είναι μεγάλης ιστορικής σημασίας για τον καλλιτέχνη με περισσότερους από έναν τρόπους.
Info έκθεσης
Jean-Michel Basquiat. Engadin | 14 Δεκεμβρίου 2024 – 29 Μαρτίου 2025 | Hauser & Wirth St. Moritz
The post “Jean-Michel Basquiat. Engadin”: Η νέα και πρώτη έκθεση για τη σχέση του Ζαν Μισέλ Μπασκιά με τις Άλπεις appeared first on ελculture.
]]>
The post Τα βιβλία του 2024 appeared first on ελculture.
]]>
Νέα μυθιστορήματα:
[ 1 ]
Τζέννυ Έρπενμπεκ: Καιρός (εκδόσεις Καστανιώτη)
Το ωριμότερο μυθιστόρημα της Έρπενμπεκ είναι και αυτό που της εξασφάλισε το βραβείο Booker International και την καθιστά σημείο αναφοράς για τη σύγχρονη ευρωπαϊκή πεζογραφία. Το χρονικό της παρακμής μίας σχέσης αντικατοπτρίζει την παρακμή του καθεστώτος στην Ανατολική Γερμανία και τη συντριβή προσδοκιών και ψευδαισθήσεων.
[ 2 ]
Πολ Λιντς: Το Τραγούδι του Προφήτη (Gutenberg)
Η δυστοπική αφήγηση μιας δημοκρατικής και ασφαλούς χώρας (Ιρλανδίας) που διολισθαίνει στον ολοκληρωτισμό και τον εμφύλιο. Η γραφή του Λιντς είναι γωνιώδης και γεμάτη ένταση, ενώ ο τρόμος προκύπτει από την αληθοφάνεια με την οποία παρουσιάζονται όλα, αλλά και από τους ποικίλους τρόπους με τους οποίους επηρεάζεται η ζωή μιας οικογένειας. Με απόηχους από την Ιστορία της θεραπαινίδας και Τα παιδιά των ανθρώπων, αλλά σε ένα τρομακτικά οικείο περιβάλλον. Βραβείο Booker 2023.
[ 3 ]
Μπάρμπαρα Κινγκσόλβερ: Ντίμον Κόπερχεντ (εκδόσεις Ψυχογιός)
Ο Ντέιβιντ Κόπερφιλντ στα Απαλάχια εν μέσω κρίσης των οπιοειδών. Το πληθωρικό μυθιστόρημα της Κινγκσόλβερ είναι ευρηματικό στον τρόπο με τον οποίο προσαρμόζει το κλασικό έργο του Ντίκενς στη σύγχρονη κοινωνική πραγματικότητα μίας από τις πιο περιθωριοποιημένες γωνιές των Ηνωμένων Πολιτειών. Όπως και στο μυθοπλαστικό σύμπαν του Ντίκενς, έχουμε ένα δυνατό πορτρέτο εξαθλίωσης στην καρδιά μιας κραταιάς αυτοκρατορίας.
Σύγχρονα κλασικά έργα για πρώτη φορά στα Ελληνικά:
[ 4 ]
Μισέλ Τουρνιέ: Ο Βασιλιάς των Ξωτικών (εκδόσεις Στερέωμα)
Πολυσύνθετο, δύσκολο, γεμάτο προεκτάσεις και αναδυόμενα επίπεδα νοήματος, το μυθιστόρημα του Τουρνιέ είναι μία διασύνδεση της σαγήνης του ολοκληρωτισμού με την ψυχανάλυση και τη λαϊκή παράδοση. Επιπλέον περιέχει αποσπάσματα εξαιρετικής γλωσσικής ομορφιάς.
[ 5 ]
Σίρλεϊ Τζάκσον: Η Λοταρία και άλλες Ιστορίες (εκδόσεις Μεταίχμιο)
Ένα από κλασικά διηγήματα του 20ού αιώνα, το δυστοπικό american gothic αριστούργημα της Τζάκσον παραμένει δημοφιλές, αινιγματικό και διαχρονικά επίκαιρο έχοντας και μία διάσταση που κουμπώνει ιδανικά στην εποχή που βιώνουμε.
Επανεκδόσεις
[ 6 ]
Κόρμακ ΜακΚάρθι: Αιματοβαμμένος Μεσημβρινός (Gutenberg)
Μετά από χρόνια εκτός κυκλοφορίας στα ελληνικά, το βίαιο φιλοσοφικό γουέστερν του Κόρμακ ΜακΚάρθι και ένα από τα κορυφαία μεταπολεμικά μυθιστορήματα στην αγγλική (και όχι μόνο) γλώσσα, κυκλοφορεί εκ νέου στη χώρα μας. Νότες από Σαίξπηρ, Ντοστογιέφσκι, Κόνραντ, Μέλβιλ και Φώκνερ συνδυάζονται με μια γλώσσα που μοιάζει σμιλεμένη από αρχέτυπα υλικά.
Μαρτυρίες/non fiction
[ 7 ]
Νέιθαν Θρωλ: Μια μέρα της ζωής του Άμπεντ Σαλάμα (εκδόσεις Δώμα)
Ο βραβευμένος με Πούλιτζερ ερευνητικής δημοσιογραφίας Νέιθαν Θρωλ έχει ζήσει εκ των έσω το εφιαλτικό αδιέξοδο του παλαιστινιακού ζητήματος. Έτσι, εστιάζοντας στην καθημερινότητα και παίρνοντας αφορμή από ένα δυστύχημα, φιλοτεχνεί ένα πολυσύνθετο μωσαϊκό που αποτελεί ένα σπάνια διεισδυτικό παράθυρο στη ζωή της Δυτικής Όχθης. Τροφή για σκέψη μακριά από υστερίες.
Ελληνική λογοτεχνία:
[ 8 ]
Μιχάλης Μακρόπουλος: Μαργαρίτα Ιορδανίδη (Κίχλη)
Μία νουβέλα γύρω από τη δομή της ελληνικής οικογένειας και τους ρόλους στους οποίους εγκλωβίζεται η Ελληνίδα γυναίκα. Απλό και λιτό μεν, με στοιχεία γοτθικού ψυχοδράματος δε, αλλά και σχόλια γύρω από τη νεοελληνική κοινωνία και όπως αυτή σχηματοποιήθηκε τη δεκαετία του 1990.
[ 9 ]
Γιάννης Παλαβός: Το Παιδί (εκδόσεις Ίκαρος)
Κανονικά η πολύ μικρή αυτή συλλογή σύντομων διηγημάτων του Παλαβού κυκλοφόρησε για πρώτη φορά πριν από μερικά χρόνια και επανεκδόθηκε φέτος από τις εκδόσεις Ίκαρος, γι’ αυτό και την συμπεριλαμβάνω στη λίστα. Τα διηγήματα του Παλαβού πατάνε με το ένα πόδι πάνω στην ηθογραφία του παραδοσιακού ελληνικού διηγήματος και με το άλλο στην αμερικάνικη διηγηματογραφία του 20ου αιώνα.
The post Τα βιβλία του 2024 appeared first on ελculture.
]]>
The post Παραμονή Χριστουγέννων με τη μεγάλη συναυλία της Άννας Βίσση στο Καλλιμάρμαρο: Μισός αιώνας καλλιτεχνικής ζωής σε μία βραδιά appeared first on ελculture.
]]> Μια αξέχαστη μουσική εμπειρία. Μισός αιώνας καλλιτεχνικής ζωής σε μία βραδιά. Ερμηνείες γεμάτες ψυχή, τραγούδια που αγκαλιάζουν κάθε συναίσθημα, αστείρευτη ενέργεια, σε ένα φαντασμαγορικό show που θα μείνει στην ιστορία. Οι τηλεθεατές του MEGA θα έχουν την ευκαιρία να απολαύσουν την Άννα Βίσση σε μία κορυφαία στιγμή της καριέρας της. Η τραγουδίστρια με την αναλλοίωτη στον χρόνο φωνή, τις αξεπέραστες αλλά και αμέτρητες επιτυχίες της «προσκαλεί» το τηλεοπτικό κοινό, αυτή τη φορά, σε ένα μουσικό «ταξίδι» από το χθες στο σήμερα, με εισιτήριο την πλούσια δισκογραφία της και τη μοναδική επικοινωνία της με τον κόσμο. Σκηνοθεσία: Δημήτρης Τσίγκος Επιμέλεια προγράμματος: Επιμέλεια ορχήστρας: Mουσικοί: Νικόλας Ραπτάκης – Τραγούδι / Φωνητικά Τεχνική ομάδα: Custom-made couture – Creator: Vrettos Vrettakos Management: The post Παραμονή Χριστουγέννων με τη μεγάλη συναυλία της Άννας Βίσση στο Καλλιμάρμαρο: Μισός αιώνας καλλιτεχνικής ζωής σε μία βραδιά appeared first on ελculture. ]]>
Παραγωγή, διοργάνωση: Galaxias Live Productions
Άννα Βίσση, Παναγιώτης Τσεβάς
Παναγιώτης Τσεβάς
Αντώνης Ανδρέου – Τρομπόνι
Δημήτρης Γάσιας – Βιολί
Γιάννης Καφετζόπουλος – Πιάνο/ Πλήκτρα
Κώστας Κεφαλάς – Τρομπέτα
Παναγιώτης Κολοκοτρώνης – Μπουζούκι
Χρήστος Κυριαζής – Σαξόφωνο/ Γκάιντα / Κλαρίνο
Μιχάλης Μπακάλης – Κρουστά
Νίκος Παγώνης – Τύμπανα
Carlos E. Perez – Κιθάρες
Δημήτρης Σιάμπος – Κιθάρες
Παναγιώτης Τσεβάς – Ακορντεόν
Τάκης Φοίτος – Μπάσο
Νατάσα Μηνδρινού – Φωνητικά
Guest: Daphne Lorens
Χορογραφίες: Νεφέλη Θεοδότου
DJ Myrofora
Γιάννης Μπαξεβάνης – Επιμέλεια Ήχου
Μενέλαος Ορφανός – Σχεδιασμός Φωτισμού
Αργύρης Λιανός – Ηχολήπτης Stage
Nικόλας Πηλιούρης – Stage Manager
Δημήτρης Ντάικος – Χειριστής & Επιμέλεια Βίντεο
Αλέξανδρος Κωστελίδης – Intro Video Director
Teo Pouzbouris – Intro Music Production / Programming
Styling: Sofia Karvela
Αssistant styling: Aνδριάννα Μπούφη
Make-up artist: Παντελής Τουτουντζής
Ηair styling: Σπύρος Πυτικάκης
Νίκη Βίσση-Μπούφη
Βέρα Μπούφη
The post «ΡΙΦΙΦΙ»: Ξεκίνησαν τα γυρίσματα της νέας σειράς μυθοπλασίας σε σκηνοθεσία Σωτήρη Τσαφούλια appeared first on ελculture.
]]> H σειρά 6 επεισοδίων, η οποία εμπνέεται από αληθινά γεγονότα, θα εκτυλίσσεται τη δεκαετία του ’90, με θέμα τη μεγαλύτερη ληστεία που έγινε ποτέ στην Ελλάδα και που μέχρι σήμερα παραμένει ανεξιχνίαστη. Η πρεμιέρα του «ΡΙΦΙΦΙ» αναμένεται την επόμενη τηλεοπτική σεζόν αποκλειστικά στην COSMOTE TV. Η ιστορία του «ΡΙΦΙΦΙ» ακολουθεί τα γεγονότα γύρω από την περιβόητη ληστεία σε τράπεζα της Αθήνας το 1992, όπως παρουσιάστηκαν μέσα από ρεπορτάζ και ειδήσεις της εποχής, κι έρχεται να καλύψει μυθοπλαστικά τα δυο μεγάλα ερωτήματα που παραμένουν αναπάντητα. Ποιοι το έκαναν και γιατί; Οι Αρχές μίλησαν για οργανωμένο έγκλημα, τρομοκρατικές οργανώσεις και ιδιαίτερα μορφωμένους και αδίστακτους δράστες. Ήταν, όμως, πράγματι έτσι; Με τη δύναμη της μυθοπλασίας, η νέα παραγωγή της COSMOTE TV συνδυάζει τη μεγαλύτερη ληστεία που έγινε ποτέ στην Ελλάδα με μια αληθινή ιστορία ανθρώπινης τραγωδίας, δημιουργώντας μια ανθρωποκεντρική σειρά, γεμάτη συγκίνηση κι έντονα στοιχεία χιούμορ. Η σειρά πλαισιώνεται από ένα μεγάλο καστ Ελλήνων ηθοποιών, που απαρτίζεται από τους: Ευαγγελία Μουμούρη, Χρήστο Χατζηπαναγιώτη, Βασίλη Χαραλαμπόπουλο, Προμηθέα Αλειφερόπουλο, Πάνο Βλάχο, Βλαδίμηρο Κυριακίδη, Δήμο Γιγαντάκη, Αχιλλεά Ζέρβα, Άρη Λεμπεσόπουλο, Κώστα Φιλίππογλου, Δημήτρη Γεροδήμο, Άννα Μενενάκου, Έλη Δρίβα κ.ά. Το «ΡΙΦΙΦΙ» είναι μια παραγωγή της COSMOTE TV, ενώ η εκτέλεση παραγωγής γίνεται από την Tanweer Productions. Συντελεστές: The post «ΡΙΦΙΦΙ»: Ξεκίνησαν τα γυρίσματα της νέας σειράς μυθοπλασίας σε σκηνοθεσία Σωτήρη Τσαφούλια appeared first on ελculture. ]]>
Η υπόθεση
Το καστ
Τα γυρίσματα της σειράς πραγματοποιούνται στην Αττική.
Παραγωγή: COSMOTE TV
Εκτέλεση Παραγωγής: Tanweer Productions
Σενάριο: Βασίλης Ρίσβας, Δήμητρα Σακαλή, Σωτήρης Τσαφούλιας
Σκηνοθεσία: Σωτήρης Τσαφούλιας
Παραγωγός: Διονύσης Σαμιώτης
Executive producers: Δημήτρης Μιχαλάκης, Φαίη Τσιτσιπή
Δ/ντης Φωτογραφίας: Claudio Bolivar
Production Designer: Μιχάλης Σαμιώτης
Μουσική: Ted Reglis
Μοντάζ: Γιώργος Γεωργόπουλος
Ενδυματολόγος: Άγις Παναγιώτου
Art Director: Μυρτώ Δασκαρόλη
Line Producer: Πάνος Πετρόπουλος
The post Το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά ανοίγει στο κοινό τους ιστορικούς του χώρους για μια ξεχωριστή δράση με την υπογραφή του Γιώργου Δρίβα appeared first on ελculture.
]]> Η σειρά των έργων που παρουσιάζονται είναι προϊόν συνεργασίας αλλά και διαλόγου του καλλιτέχνη με λογισμικά ΤΝ, ο οποίος δεν τα αντιμετωπίζει ούτε ως απειλή, ούτε ως πανάκεια αλλά ως ένα νέο έξυπνο εργαλείο εμπλουτισμού της διαδικασίας της καλλιτεχνικής δημιουργίας. Το «Φάντασμα στη Μηχανή» είναι μια ομάδα έργων του καλλιτέχνη, τα οποία συνδυάζουν τους τομείς εικαστικών τεχνών/video art, φωτογραφίας, performance και κινηματογράφου και χρησιμοποιούν εξειδικευμένα μοντέλα ΤΝ στη παραγωγή τους. Ένα από τα έργα αυτά, το «Η Βιογραφία ενός Λογισμικού» παραγωγής 2024, αποτελεί το πρώτο αφηγηματικό έργο κινούμενης εικόνας στην Ελλάδα που έχει δημιουργηθεί εξ ολοκλήρου με τη χρησιμοποίηση αντίστοιχων προγραμμάτων και για αυτό επιλέχθηκε πρόσφατα στο πλαίσιο του Ευρωπαϊκού προγράμματος “DIGITAL on STAGE: Unleashing the Performing Arts Experience through Digital Innovation”, το οποίο συγχρηματοδοτείται από το πρόγραμμα «Δημιουργική Ευρώπη» της Ευρωπαϊκής Ένωσης, για να συμπεριληφθεί στον επίσημο κατάλογο ως παράδειγμα καλής πρακτικής, όσον αφορά την εφαρμογή νέων ψηφιακών εργαλείων στην τέχνη. «Αερόπλοιο» (Ηχητική/φωτιστικήή εγκατάσταση στον Θόλο του Θεάτρου, Διάρκεια 2,5 λεπτά) «Γεγονότα τετελεσμένου μέλλοντος» (Βίντεο. Εξώστης Τεχνικών, Διάρκεια 8 λεπτά) «Κaizo» (Performance Φουαγιέ, Διάρκεια 10 λεπτά) «Κaizo» (Βίντεο Κεντρική Σκηνή. Διάρκεια 10 λεπτά) «Φάντασμα στη Μηχανή» (Ηχητικό έργο, Κεντρική Σκηνή, Διάρκεια 2,5 λεπτά) «Περιγραφή Εικόνας» (Οπτικοακουστική εγκατάσταση, υποσκήνιο κεντρικής σκηνής) Διάρκεια 3 λεπτά. «Βιογραφία ενός Λογισμικού» (Βίντεο, Σκηνή Ω, Διάρκεια 39 λεπτά) «Φάντασμα στη Μηχανή» Σενάριο – σκηνοθεσία | Γιώργος Δρίβας Ημερομηνίες παρουσίασης: Ώρα έναρξης : 22.00 – Διάρκεια : 70 λεπτά Εισιτήρια:
Γενικό εισιτήριο: 5€ Προπώληση Εισιτηρίων: Με την οικονομική υποστήριξη του Υπουργείου Πολιτισμού Ο τίτλος της έκθεσης εμπνέεται από τη φράση του φιλοσόφου και καθηγητή της Οξφόρδης Gilbert Ryle (1900–1976), ο οποίος στο έργο του Concept of Mind (1949) ερεύνησε αλλά και άσκησε κριτική στην έως τότε ανάλυση της σχέσης σώματος και πνεύματος. Ο Ryle ονόμασε ειρωνικά την, κατά τη γνώμη του, έως τότε προβληματική άποψη για τη θέση του πνεύματος μέσα στο ανθρώπινο σώμα, ως ένα «φάντασμα μέσα σε μια μηχανή», μια οντότητα που διεκδικεί την αυτονομία της ενώ ταυτόχρονα είναι αρκετά διάτρητη, κατά τη γνώμη του, στην ίδια της την οντολογική ουσία, τον τρόπο που δημιουργείται και λειτουργεί αλλά και τον τρόπο που την αντιλαμβανόμαστε. Ένα χρόνο μετά, ο γνωστός συγγραφέας Ισαάκ Ασίμωφ χρησιμοποιεί τον ίδιο όρο στο βιβλίο του «Εγώ, το Ρομπότ» για να περιγράψει προβλήματα λειτουργίας λογισμικών σ’ έναν μελλοντικό κόσμο όταν τυχαία τμήματα του κώδικα τους, έχουν ομαδοποιηθεί από μόνα τους χωρίς ανθρώπινη παρέμβαση με αποτέλεσμα να παράγουν εντελώς απροσδόκητα πρωτόκολλα λειτουργίας. Σε μια εποχή όπου το παραπάνω είναι πια πραγματικότητα και αρχίζει να προκύπτει μια νέα εκδοχή της ανθρώπινης δημιουργικότητας, σε προγράμματα τεχνητής νοημοσύνης, που μπορούν να εκφράζουν πια, δικές τους εκδοχές πνευματικής έκφρασης αλλά και ψηφιακής παραγωγής, μπορεί κανείς να μιλά για μια διχοτόμηση της διάνοιας με το ανθρώπινο σώμα; ή με άλλα λόγια μπορούμε να φανταστούμε πλέον ένα δημιουργικό πνεύμα χωρίς ανθρώπινο φορέα; Τα έργα της έκθεσης, ορίζουν ένα νέο κεφάλαιο στην ιστορία της Τέχνης, που κατά τη γνώμη μου θα μπορούσε να ονομαστεί Νέα Δημιουργικότητα και θεματοποιούν τον τρόπο που βιώνουμε, αισθανόμαστε και εν τέλει ερμηνεύουμε τον ίδιο μας τον εαυτό και την (όποια) πραγματικότητα γύρω μας. Ο Γιώργος Δρίβας είναι εικαστικός καλλιτέχνης. Με την οπτικοακουστική εγκατάσταση «Εργαστήριο Διλημμάτων» εκπροσώπησε την Ελλάδα στην Μπιενάλε Εικαστικών της Βενετίας το 2017. Το έργο του έχει παρουσιασθεί ως εγκατάσταση σε δημόσιο χώρο στην Πλατεία Κοτζιά της Αθήνας (2024) και ως ατομική έκθεση στο Annex M του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών (2020), στο Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης της Αθήνας (2018 και 2009) και στο Εθνικό Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης της Ρώμης (Galleria Nazionale d’ Arte Moderna, 2017) ενώ έχει συμμετάσχει σε περισσότερες από 150 ομαδικές εκθέσεις και φεστιβάλ στην Ελλάδα και διεθνώς όπως στο Μουσείο του Λούβρου, Παρίσι, Haus der Kulturen der Welt, Βερολίνο, Φεστιβάλ Transmediale, Βερολίνο, Μουσείο Maxxi, Ρώμη, Videobrasil- Μπιενάλε Βίντεο Σάο Πάολο, documenta 14, Κάσσελ, Γερμανία κλπ. Eχει τιμηθεί με προσωπικά αφιερώματα από το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης (2020), Μουσείο Καλών Τεχνών του Πεκίνου (CAFA Museum, 2017) και την Ταινιοθήκη της Ελλάδος (2014), με σειρά βραβείων και διακρίσεων μεταξύ άλλων από το Μουσείο Κινηματογράφου του Άμστερνταμ (Eye Filmmuseum 2020) και το Media Art Forum του Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Μόσχας (2006), καθώς και με μια σειρά έντυπων ελληνόγλωσσων και ξενόγλωσσων μονογραφιών. Έργα του αποτελούν μέρος της συλλογής του Εθνικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης της Αθήνας, του Fondazione In Between Art Film της Ρώμης και πολλών άλλων. The post Το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά ανοίγει στο κοινό τους ιστορικούς του χώρους για μια ξεχωριστή δράση με την υπογραφή του Γιώργου Δρίβα appeared first on ελculture. ]]>
ΚΑΤΑΛΟΓΟΣ ΕΡΓΩΝ (*με σειρά θέασης)
Ένα μοντέλο ΤΝ που μιλά χρησιμοποιώντας τη φωνή του καλλιτέχνη Γιώργου Δρίβα περιγράφει τι βλέπει στον χώρο. Πού ακριβώς νομίζει ότι βρίσκεται; Τι είναι ο θόλος ή σωστότερα τι θα μπορούσε να είναι στα μάτια της ΤΝ;
5 διαφορετικά μοντέλα ΤΝ συνεργάζονται σε μια συζήτηση που παράγει αλλόκοτες στατικές και κινούμενες εικόνες, ήχο, φωνές αλλά και πολλές ερμηνείες όλων αυτών.
Οι χορευτές Νίκος Βλαχογιάννης και Αγγελική Μπεβεράτου μεταμορφώνονται σε Άβαταρς και αλληλεπιδρούν με μια φωτογραφία τους που έχει «χακαριστεί» από ένα μοντέλο ΤΝ.
Η performance συνεχίζεται σε ψηφιακή μορφή. Οι δυο περφόρμερς χάνονται σε μια άδεια Αθήνα, παίζοντας ένα μυστηριώδες παιχνίδι εξερεύνησης ενώ ταυτόχρονα ένα μοντέλο ΤΝ συνεχίζει να «χακάρει» τις εικόνες τους.
Το γνωστό μοντέλο ΤΝ που μιλά χρησιμοποιώντας την φωνή του καλλιτέχνη Γιώργου Δρίβα απευθύνεται στους θεατές που είναι ανεβασμένοι επί σκηνής. Τι νομίζει ότι μπορεί να κάνει άραγε; τι μπορεί να καταφέρει; Τι αξίζει στον τρόπο λειτουργίας του; Τι δίνει αξία στην ύπαρξή του;
Το μοντέλο ΤΝ – πρωταγωνιστής της έκθεσης εξομολογείται ότι αν επρόκειτο να σταματήσει να λειτουργεί, θα ήθελε να αφήσει πίσω του μια τελευταία εικόνα. Ποια ή ποιες θα ήταν αυτές οι εικόνες που θα άφηνε άραγε; Είναι αυτές οι τελευταίες του λέξεις;
Το μοντέλο ΤΝ φτάνει στο απόγειο της δημιουργικότητάς του. «Η Βιογραφία ενός Λογισμικού» είναι μια ολοκληρωμένη αφηγηματική ταινία που έγινε εξ ολοκλήρου με προγράμματα ΤΝ. Η ιστορία της ταινίας αφορά σε έναν άνθρωπο που ξυπνά έχοντας πάθει ολική αμνησία και προσπαθεί με τη βοήθεια ενός μοντέλου ΤΝ, να θυμηθεί ποιος είναι και να ανακτήσει όλες τις πληροφορίες της ζωής του. Ίσως όμως και να μην είναι ακριβώς έτσι τελικά.
Πρωταγωνιστούν οι Αλεξάνδρα Ζώη, Πάνης Καλοφωλιάς, Ρένα Κυπριώτη, Παναγιώτης Μαργέτης. Η μουσική έχει γραφτεί ειδικά για την ταινία από την συνθέτρια Μελίνα Παξινού.
Μια περιπατητική εικαστική δράση – παρέμβαση στους χώρους του ΔΘΠ
Performance | Νίκος Βλαχογιάννης / Αγγελική Μπεβεράτου
Κοστούμια επιτέλεσης| Λάζαρος Τζοβάρας
Πρωταγωνιστές Έργων Βίντεο | Νίκος Βλαχογιάννης, Αλεξάνδρα Ζώη, Πάνης Καλοφωλιάς, Ρένα Κυπριώτη, Παναγιώτης Μαργέτης, Αγγελική Μπεβεράτου
Μοντάζ βίντεο | Χρήστος Γάκης
Κοστούμια έργων Βίντεο | ADONIS.EU / Λάζαρος Τζοβάρας
Πρωτότυπη μουσική | Μελίνα Παξινού, Γιώργος Ραμαντάνης
Βοηθός Σκηνοθέτη | Νικόλας Κεραμεύς
Αρχιτεκτονική επίβλεψη, σχεδιασμός | Ειρήνη Σάπκα
Κατασκευές | Σπύρος Δουκέρης
Πολυμεσικές εφαρμογές έκθεσης | Αντώνης Γκατζογιάννης
Νομική υποστήριξη | Ζωή Μαυροσκότη
Μια συμπαραγωγή του Skeptik Productions με το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά
Κυριακές: 29/12/2024, 5/01/2025, 12/01/2025, 26/01/2025, 9/02/2025, 16/02/2025, 23/02/2025, 02/03/2025 και 09/03/2025
https://www.more.com/gr-el/tickets/happenings/fantasma-sti-mixani/
Σημείωμα του καλλιτέχνη
Πηγή: elculture
Σχετικά άρθρα
- Unique Post
Δημοσίευση από AutoPolis, Βρίσκεται στις κατηγορίες Τελευταία νέα
