Από κάπου όμως πρέπει να κρατιέσαι, του old boy

26/08/2024 - 03:38

Από κάπου όμως πρέπει να κρατιέσαι. Δεν γίνεται να μην κρατιέσαι από πουθενά. Δε γίνεται να σε καταπίνει το σκοτάδι. Ή μάλλον, επειδή γίνεται και παραγίνεται κι η απελπισία έχει κάτι απροσδόκητα εθιστικό άπαξ και ανοίξεις την πόρτα της, είναι που δεν πρέπει να γίνεται και που πρέπει να υπάρχει διαρκώς αναμμένο μέσα σου ένα ηλίθιο φως. Το οποίο, σε πείσμα των πάντων, οφείλει να παραμένει αήττητο. Όσο ηλίθια κι αν είναι η αηττητότητά του, όσο κατασκευασμένη, τεχνητή, πλαστή κι αν είναι η φωτεινότητά του. 

Γιατί από κάπου πρέπει να κρατιέσαι. Άλλοτε από αυτό που πρόλαβε να συμβεί. Άλλοτε από αυτό που ελπίζεις να συμβεί. Άλλοτε από αυτό που τώρα συμβαίνει. Άλλοτε από αυτό που στην πραγματικότητα πρόλαβε να συμβεί ή τώρα συμβαίνει. Άλλοτε από αυτό που στη φαντασία σου και μόνο (ή, πιθανότερα, σε ένα συνδυασμό ανάμεσα στην πραγματικότητα και στη φαντασία σου) πρόλαβε να συμβεί ή τώρα συμβαίνει. Κι αν πρόλαβε να συμβεί, οτιδήποτε κι αν είναι, είτε δουλειά, είτε σχέση, είτε επιτυχία, είτε η ζωή ενός άλλου ανθρώπου, είτε τα νιάτα σου, είτε η υγεία σου, το κρίσιμο είναι ότι πρόλαβε να συμβεί και να βιωθεί, όχι ότι δεν κράτησε για πάντα. 

Όσο για αυτό που ελπίζεις να συμβεί, εκεί δεν υπάρχει πραγματικότητα, εκεί το παιχνίδι ανήκει εξ ορισμού στη φαντασία σου και μόνο. Κι όσο για τη διάκριση ανάμεσα σε πραγματικό και ψευδαισθητικό, ασήμαντη μεν δεν τη λες, αλλά η σημασία της δεν αναιρεί πως ό,τι από τα δύο κι αν ισχύει, εσένα σε στηρίζει. Παραείναι πολύτιμο για να το προσπεράσουμε ή να το πετάξουμε απ’ το παράθυρο. 

Γιατί ακόμα σημαντικότερο είναι να είμαστε καλά. Γιατί πρέπει να εφευρίσκουμε τρόπους και να ανακαλύπτουμε ψυχικούς και σωματικούς μηχανισμούς ώστε να είμαστε καλά. Και να μας υπενθυμίζουμε με την εσωτερική μας φωνή είτε εκείνο που πρόλαβε να συμβεί, είτε εκείνο που συμβαίνει τώρα, είτε εκείνο που ελπίζουμε να συμβεί. Να μας το λέμε και να μας το ξαναλέμε και να το κρατάμε σφιχτά. Πριν πέσουμε. Όταν πέφτουμε. Μετά την πτώση μας. Ώστε οι πτώσεις μας να μην μας ισοπεδώνουν, μετατρέποντάς μας σε ψυχικές χαλκομανίες.  

Και καθόλου δεν αποκλείεται αν είμαστε εμείς καλά να είναι καλύτερο και για τους γύρω μας, αλλά σε κάθε περίπτωση είναι καλύτερο για μας τους ίδιους. Κι εμείς οι ίδιοι είμαστε ό,τι αρχικά μας ανατέθηκε να φροντίσουμε, ό,τι αρχικά μας αναλογεί να φροντίσουμε, η κύρια και βασική αποστολή μας. Από το να μην είμαστε καλά είναι απείρως προτιμότερο να είμαστε καλά. Τόσο αυτονόητο ώστε είναι βλακώδες να το φέρνουμε στο τραπέζι; Ίσως. Αλλά όσο αυτονόητο, άλλο τόσο και στην πράξη καθόλου αυτόματη επιλογή μας.

Υπάρχει προφανώς ένας μεγάλος αστερίσκος. Αν φύγουμε από το ιδιωτικό, αν φύγουμε από το προσωπικό ή το διαπροσωπικό και πάμε στο συλλογικό, στη μεγάλη εικόνα, αν φύγουμε από πόνους που αφορούν εμάς ή τους δικούς μας ανθρώπους (και τελικά πάλι εμάς) και πάμε στα στραβά που αφορούν την κοινωνία, αν πονάμε για αυτά και θέλουμε να είναι συνολικά ο κόσμος αλλιώς, δικαιότερος, ειρηνικότερος, λιγότερο βάρβαρος, λιγότερο εξουσιαστικός, λιγότερο φαρισαϊκός, τότε ναι, δεν είναι πάντα το προτιμότερο να παραμένουμε καλά. Ενίοτε προτιμότερο είναι να γινόμαστε χάλια, να γινόμαστε έξαλλοι ή κομμάτια και να είμαστε έτοιμοι για όλα. Εδώ έχουμε μπει πια σε άλλα χωράφια, θυσιών, αγώνων, πληρωμής κόστους. Και εδώ επίσης, ναι, τραβιέται με πολύ πιο επιτακτικό τρόπο η διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στην πραγματικότητα και την παρηγορητική αυταπάτη. 

Βέβαια η συγκεκριμένη πίστα παραείναι ζόρικη. Και ελάχιστοι τη δοκιμάζουν (τη δοκιμάζουν στα αλήθεια, όχι ποζάροντας – η σχετική πόζα είναι αντίθετα πολύ διαδεδομένη). Κι όσοι τη δοκιμάζουν μας ξεβολεύουν, μας κάνουν να αισθανόμαστε άσχημα κι ενοχικά, μας θυμώνουν, μας κάνουν να σκεφτόμαστε ότι δεν είναι και τόσο φυσιολογικό αυτό ως στάση ζωής, δεν είναι ανθρώπινο, είναι υπεράνθρωπο, είναι μεσσιανικό, κάτι κρύβει από πίσω, κάποιες άλλες διαταραχές μεταγράφει και μεταφέρει για εκτόνωση στο συλλογικό πεδίο των συλλογικών πόνων, κάτι ψυ υποκρύπτεται εδώ, όλα ψυ είναι άλλωστε πια, όλα ατομικά. 

Υπάρχει βέβαια και η εκδοχή να μην έχουμε να κάνουμε με αλληλοσυγκρουόμενα μεγέθη, αλλά τελικά αυτό από το οποίο κρατιούνται οι συγκεκριμένοι άνθρωποι να είναι η αφοσίωσή τους σε συλλογικότερους σκοπούς, η ενασχόλησή τους με συλλογικά δεινά, η σύνδεσή τους με συλλογικότερους πόνους. 

Εν πάση περιπτώσει δεν θα τα λύσουμε όλα με ένα κείμενο. Το ζήτημα είναι ότι από κάπου πρέπει να κρατιόμαστε. Το ζήτημα είναι πως ακόμα κι αν στην άκρη του τούνελ δεν υπάρχει φως, υπήρχε πάντως φως πριν μπούμε στο τούνελ. Ας κοιτάμε εκεί. Ας κρατιόμαστε από εκεί. Από ό,τι πρόλαβε να συμβεί. Όχι, δεν έχει τίποτα το ηλίθιο αυτό το φως, απλά θα θέλαμε να κρατά για πάντα.

Adblock test (Why?)

Πηγή: elculture

Σχετικά άρθρα

• Τέσσερα ολυμπιακά μετάλλια, του old boy (1.000)
• Μόνο το άνοιγμα, του old boy (1.000)
• Άλλη μια μέρα στη δουλειά, του old boy (1.000)

Δημοσίευση από AutoPolis, Βρίσκεται στις κατηγορίες Πολιτισμός και Ψυχαγωγία

Σχολιάστε το άρθρο