Ανταπόκριση από το 47ο Διεθνές Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας – Tελετή έναρξης και οι πρώτες εντυπώσεις

04/09/2024 - 01:12

Το κινηματογραφικό μας ταξίδι σε μια θάλασσα ιστοριών ξεκίνησε. Το 47ο Διεθνές Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας μας υποδέχτηκε όπως κάθε χρόνο βάζοντας τα καλύτερα υλικά του για να συνθέσει ένα τολμηρό, καινοτόμο γεμάτο πάθος ταξίδι σε με μια κατάμεστη αίθουσα στο αμφιθέατρο «Αντώνης Παπαδόπουλος» του Δημοτικού Ωδείου της πόλης.

Όλοι ήταν εκεί για να χειροκροτήσουν την έναρξη ενός Φεστιβάλ που τα έχει όλα, τα υμνεί όλα, τα αποθεώνει όλα, τα χειροκροτεί όλα: 62 ελληνικές ταινίες, 7 διαγωνιστικά τμήματα, σπουδαστικές ταινίες, Cinematherapy, short film hub, networking, workshops, green films, ταινίες για παιδιά, ταινίες από παιδιά …και δύο ευκαιρίες για Όσκαρ αφού υπερήφανα 2-8 Σεπτεμβρίου, στη Δράμα, βλέπουμε το μέλλον του σινεμά. Όλα είναι Δράμα το σύνθημα του για φέτος, ένα έξυπνο, παιχνιδιάρικο λογοπαίγνιο που σου κλείνει το μάτι και σου απλώνει δρόμο για πολλές ερμηνείες.

«Καθημερινά δίνεται μάχη για τη μεγέθυνση του Φεστιβάλ», αναφέρει ο καλλιτεχνικός διευθυντής Γιάννης Σακαρίδης, ευχαριστώντας όλους τους συνεργάτες του. Την τελετή έναρξης όπως κάθε χρόνο παρουσίασε ο Βασίλης Τερζόπουλος που παρουσίασε και έδωσε λόγο σε όλες τις κριτικές επιτροπές και τους επικεφαλής τμημάτων, χαρακτηρίζοντας το Φεστιβάλ «έναν χώρο και μια πλατφόρμα συμπερίληψης, ενωτικότητας και ενσωμάτωσης κάθε καλλιτεχνικής τάσης, φωνής και έκφρασης από την ευρεία, δημιουργική κινηματογραφική κοινότητα». Ο ίδιος επιμελείται το Short and Green τμήμα με ταινίες που εμπίπτουν στην περιβαλλοντική ευαισθητοποίηση.

Ένα νοητό τρίγωνο μέσα στο κέντρο της πόλης ο τόπος συνεύρεσης σκηνοθετών, δημιουργών, δημοσιογράφων, φανατικών του κινηματογράφου: κινηματογράφος Ολύμπια, Δημοτικό Ωδείο Δράμας (Αίθουσα Αντώνης Παπαδόπουλος), θερινός κινηματογράφος Αλέξανδρος, κήπος του πολιτιστικού χώρου ΚΥΚΛΩΨ αλλά και μια νέα προσθήκη φέτος, το Γυμνάσιο Αρρένων Δράμας – το εμβληματικό κτήριο του 1928.

Ο Δήμαρχος Δράμας και Πρόεδρος του Πολιτιστικού Οργανισμού Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας Γιώργος Παπαδόπουλος, έκανε λόγο για τη σημασία της διατήρησης και της διάσωσης του Πολιτιστικού Οργανισμού ως αυτόνομου θεσμού, και αναφερόμενος στις βελτιώσεις ως προς τις συνθήκες διεξαγωγής της διοργάνωσης, επεσήμανε πως βρίσκεται σε εξέλιξη το έργο για την αναβάθμιση των πολιτιστικών υποδομών του δήμου Δράμας, ύψους 1.460.000 ευρώ που έχει ήδη εξασφαλιστεί. Το έργο αφορά παρεμβάσεις στον κινηματογράφο Ολύμπια και στο Δημοτικό Ωδείο και προβλέπει προμήθεια και εγκατάσταση ηχητικού και φωτιστικού εξοπλισμού, αντικατάσταση καθισμάτων και δαπέδων, εγκαταστάσεις κλιματισμού και αερισμού και προμήθεια μουσικού εξοπλισμού. Υπενθύμισε επίσης πως προχωρούν οι διαδικασίες για τη δημιουργία οπτικοακουστικού κόμβου στο πρώην στρατόπεδο Ανδρικάκη.

Μια φιλόξενη αγκαλιά και μια θάλασσα από 211 ιστορίες – Οι πρώτες Εθνικές Σπουδαστικές ταινίες

Βαθιά ψυχολογικά θέματα, η εξερεύνηση της σεξουαλικότητας, οι πρώτες φορές, φιλίες που δοκιμάζονται, οι μνήμες της παιδικής ηλικίας, ο χωρισμός, η απώλεια, οι προβληματικές οικογενειακές σχέσεις: τα θέματα που αγγίζουν και αναδεικνύουν οι ταινίες. Ένα ψυχογράφημα της κοινωνίας μας, ο άνθρωπος στο προσκήνιο. Ταινίες μικρής φόρμας που εμπεριέχουν βαθιά συναισθήματα, δεν διστάζουν να πειραματιστούν και να παίξουν με κινηματογραφικά ύφη και στυλ, αισθητικές προσεγγίσεις, προκαλούν και ανοίγουν στοχαστικούς διαλόγους. Νέοι που συσπειρώνονται με όραμα την τέχνη τους.

Την πρώτη μέρα της έναρξης προβλήθηκαν οι πρώτες ταινίες του Εθνικού Σπουδαστικού προγράμματος αλλά και οι πρώτες animation ταινίες που δυστυχώς καθώς δεν μπορούσα να βρίσκομαι σε δύο μέρη ταυτόχρονα δεν πρόλαβα να απολαύσω αλλά πρόκειται να παρακολουθήσω οnline όπως μπορούν όλοι να δουν δωρεάν κατά τη διάρκεια του Φεστιβάλ.

Dracaena, Σοφία Πριόβολου, Ιωάννης Παναγιωτίδης

Ένας νεαρός καπετάνιος επιστρέφει σπίτι από ένα ταξίδι κι έρχεται αντιμέτωπος με την απώλεια. Ο σύντροφός του τον χωρίζει με συνοπτικές διαδικασίες και το φυτό τους έχει πεθάνει. Θα ακολουθήσουμε τον ρομαντικό καπετάνιο με το ροζ του ποδήλατο σε ένα κοιμητήριο ζώων. Το μέρος όπου έχει αποχωριστεί κάθε τι αγαπημένο: ένα ζωάκι, ένα παιχνίδι, και τώρα το φυτό του. Ένα ταξίδι απώλειας, αποχωρισμού και πένθους μόλις ξεκινάει. Η διαχείριση της απώλειας το κεντρικό θέμα της ταινίας.

Μοτίβα γαλλικού κινηματογράφου, εναλλαγή χρωματικές παλέτας από ασπρόμαυρο σε έγχρωμο σε νοσταλγική μουσική, μακριά από δραματικές εντάσεις και μελό, τα στοιχεία που αποπνέουν συγκίνηση ευρωπαϊκών προδιαγραφών. «Δεν μπορώ να δω κάτι μέσα από άσπρο μαύρο, μοιάζει πολύ μελό για εμένα», αναφέρει στη συζήτηση μετά την προβολή της ταινίας η Σοφία Πριοβόλου.

No Future Kids, Ελένη Πουλοπούλου

Πρόκειται για την πρώτη κινηματογραφική απόπειρα της Ελένης Πουλοπούλου με σπουδές στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας, με κύρια πρακτική τη φωτογραφία και τη βιντεοτέχνη.
Η Άλεξ και οι φίλες της, τρεις νεαρές κοπέλες θυμωμένες και οργισμένες με τη ζωή τους και τις μηδενικές ευκαιρίες της πάνε ένα ταξίδι μακριά από την Αθήνα. Σύντομα θα καταλάβουν ότι αυτή η απόφαση τις φέρνει πιο κοντά σε όλα όσα ήλπιζαν να αφήσουν πίσω τους. Μέσα από φυσικούς διαλόγους ξετυλίγεται μια σύντομη ιστορία που μαρτυρά μια καθολική φιλοσοφία για τη ζωή τους.

«Πρόκειται για μια ομαδική δουλειά με εξαίρετους συνεργάτες καθώς δεν είχα καμία ιδέα για τη σκηνοθεσία. Και μπορεί εδώ να μας έχει δοθεί η ευκαιρία να παρουσιάσουμε αυτή τη δουλειά, ωστόσο πιστεύω ότι η γενιά μας δεν έχει ευκαιρίες, είναι πολύ δύσκολα όλα», αναφέρει στη συζήτηση μετά την προβολή της ταινίας η δημιουργός.

Τρεις φίλοι σε απόγνωση αποφασίζουν να τολμήσουν για να βρουν μια διέξοδο. Στο χείλος της ηθικής παρατυπίας και περπατούν στο λεπτό όριο μεταξύ νομιμότητας και παρανομίας καταλήγοντας να βιώσουν μερικές κωμικοτραγικές στιγμές, ένα χαστούκι και για τους τρεις ήρωες.

Ο σκηνοθέτης και σεναριογράφος Αποστόλης Γκανάτσιος, επιλέγει να μη δώσει ένα οριστικό και ξεκάθαρο τέλος αφήνοντάς το ανοιχτό σε ερμηνείες. «Ταυτίζομαι με τους ήρωες και ξέρω τι θα έκανα στη θέση τους αλλά επιλέγω να μην το δείξω». Η εγκληματικότητα στον αστικό ιστό η θεματική της ταινίας, ζήτημα που το διαχειρίζεται όπως και οι περισσότεροι νέοι σκηνοθέτες σύμφωνα με τον Παναγιώτη Ιωσηφέλη, επικεφαλής του Εθνικού Σπουδαστικού Προγράμματος επικεφαλής του Εθνικού Σπουδαστικού Προγράμματος «όχι μιμούμενοι αλλά θέτοντας εαυτόν στη θέση των ηρώων, υπερβαίνοντας της κανονικότητας των κινηματογραφικών ειδών».

Σαρκαστικά στοιχεία με σκηνικό νουάρ από τον Αποστόλη Γκανάτσιο που έχει συμμετάσχει σε αρκετές σπουδαστικές ταινίες μικρού μήκους, αναλαμβάνοντας διάφορους ρόλους. Τους επόμενους μήνες, η πρώτη ποιητική συλλογή του Αποστόλη, με τίτλο Αναγύρεμα Ψυχής, θα εκδοθεί από τις Εκδόσεις Πηγή. Αυτή η συλλογή περιλαμβάνει το ποίημα Τρωκτικά του Μπετόν, το οποίο αποτέλεσε την έμπνευση για την πρώτη του ταινία μικρού μήκους με τον ομώνυμο τίτλο.

Imaginary Moscow – Πάνος Μαζαράκης

Μια αλληλογραφία ξεκίνησε πριν από μερικά χρόνια ανάμεσα στον Πάνο Μαζαράκη και μια Ρωσίδα κοπέλα που ποτέ δεν γνώρισε και ποτέ δεν συνάντησε τελικά λόγω του πολέμου που προέκυψε, θα γίνει η αφορμή για την ταινία «τομή» όπως θα την χαρακτηρίσει ο Παναγιώτης Ιωσηφέλης. Ασπρόμαυρες εικόνες από τα προάστια της Μόσχας, πρόσωπα μιας επαναστατημένες χώρας θολά, αγνώριστα κατασκευασμένα, εναντιώνονται και επαναστατούν σε ένα δυσβάσταχτο καθεστώς. Πάνω από τις εικόνες, αφήγηση, ένα ποίημα, μια συρραφή ποιητικής συλλογής της Galina Rymbou, Ρωσίδας εξόριστης ποιήτριας.

«Μετά την έναρξη του πολέμου ανάμεσα στη Ρωσία και την Ουκρανία, έμεινα με την ανάμνηση του ταξιδιού στη Μόσχα που ποτέ δεν έκανα. Αυτή και η αφορμή για την ταινία που δημιούργησα». Μια διάψευση από ένα ταξίδι που δεν έγινε, μια εσωτερική ερωτική απώλεια βιωμένη μονομερώς αλλά και μια σιωπηλή φωνή εναντίωσης σε κάθε μορφής απόπειρα ανελευθερίας. «Προσπάθησα να φτιάξω κάτι ονειρικό και στο δικό μυαλό τα όνειρα δεν έχουν χρώμα. Για αυτό και επιλέγω το ασπρόμαυρο».

Η ταινία έχει δημιουργηθεί με τη χρήση τεχνητής νοημοσύνης.

MRI – Μελίνα Ξυπολιτάκη

Η Μελίνα Ξυπολητάκη μας παραδίνει μια ταινία εμπνευσμένη από την προσωπική της εμπειρία. 45 λεπτά μέσα σε ένα τομογράφο δημιουργούν αυτή τη νέα ιστορία της ηρωίδας της. Η Μαρίνα, μια νεαρή γυναίκα που παρουσιάζει ανησυχητικά συμπτώματα, υποβάλλεται στην πρώτη της μαγνητική τομογραφία. Καθώς οι ρυθμικοί ήχοι του μηχανήματος την κατακλύζουν, παρασύρεται σε ένα ταξίδι μέσα από τις αναμνήσεις και τους φόβους της. Το ταξίδι μιας γυναίκας μέσα στο χάος της αβεβαιότητας. «Δεν πρόκειται για μια τραυματική εμπειρία. Ωστόσο έπρεπε να πάρω μια υγιή απόσταση ώστε να δω ξεκάθαρα την ιστορία μου ως δημιουργός», αναφέρει.

Τη Μαρίνα υποδύεται η Αλεξάνδρα Όσπιτσι. «Μέσα στον τομογράφο κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων, μπόρεσα να δω την ευθραυστότητα του σώματός μου και να αντιληφθώ ότι δεν είμαστε μόνο μια διάγνωση αλλά όλα αυτά που έχουμε ζήσει, όλοι οι άνθρωποι που μας περιβάλλουν».

Τσάιμαχάλα – Βαγγέλης Παναγιωτακόπουλος

Ο Βαγγέλης Παναγιωτακόπουλος θα βρεθεί σε ένα Πομακοχώρι για μια εργασία της σχολής φωτογραφίας που παρακολουθούσε. Τότε θα του γεννηθεί η ιδέα να επιστρέψει και να κάνει μια ταινία για τους ανθρώπους της. Καταγράφοντας αποσπάσματα από την καθημερινότητα των ανθρώπων του Τσάι Μαχαλά, κάνουμε ένα ταξίδι στον χρόνο, εξερευνώντας έναν τρόπο ζωής που εξαφανίζεται. «Είναι άνθρωποι με τους ίδιους προβληματισμούς με εμάς. Καθημερινά, απλά. Όπως αν θα φύγουν τα παιδιά τους, το σάκχαρο, η μοναξιά. Και αυτό ήθελα να δείξω με την ταινία μου, όπως επίσης τη σύνδεσή τους με τη φύση που στα μάτια τους είναι πηγή ζωής. Αν το δάσος δίπλα τους καεί τότε θα καταστραφεί ολοκληρωτικά η ζωή τους. Είναι οι προστάτες των δασών και της φύσης».

Ο Βαγγέλης Παναγιωτακόπουλος θα μείνει μαζί τους για μια εβδομάδα, έχοντας μελετήσει τον τόπο για δύο περίπου μήνες πιο πριν, αλλά η σχέση του με το μέρος νιώθει να μην έχει τελειώσει. Μια αίσθηση ανθρωπιάς που θέλει να ξαναζήσει. «Αν ρωτήσεις την ψυχή μου τι θέλεις να φας, δεν λέει τίποτα. Είμαι χορτάτος», ακούμε τον ήρωα της ταινίας στο τέλος να λέει.

Για τη Μένη Τσιλιανίδου αυτή η ταινία είναι το πρώτο της σκηνοθετικό ντεμπούτο. Απόφοιτος του Τμήματος Κινηματογράφου του ΑΠΘ, ως σκηνοθέτιδα, κινηματογραφίστρια, δημιουργός, επιζητά την κωμωδία που στις μέρες μας μοιάζει δυσεύρετη. Συνεργάζεται με τις Δήμητρα Καψάλα, Άννα Μαρία Λαγόρτση που έχουν γράψει ένα διασκεδαστικό διάλογο και μας δίνουν μια από τις πιο απολαυστικές ταινίες.

Η Νίνα και ο παππούς της μοιάζουν να μην έχουν και την πιο ιδανική σχέση. Μια επίσκεψη όμως στο γιατρό θα τους αναγκάσει να βρεθούν για ώρα μέσα στο αυτοκίνητο της Νίνας που νομίζει ότι ο παππούς της δεν τη γουστάρει επειδή είναι λεσβία. Ήρθε η ώρα για ξεκαθάρισμα. Στην πιο περίεργη διαδρομή της ζωής τους, η Νίνα και ο Στάθης θα καταλάβουν ο ένας τον άλλο, θέλοντας και μη. Το χάσμα των γενεών σε μια διασκεδαστική απόδοση με φθινοπωρινή χρωματική παλέτα, ευφυείς διαλόγους και ατάκες αξιομνημόνευτες.

Είναι κοινή σκέψη όλων εδώ στο Φεστιβάλ, ότι οι σπουδαστικές ταινίες αποτελούν όαση στη σκέψη και στο βλέμμα, αφετηρίες ελπίδας για μια νέα γενιά παραγωγών εικόνας που με ορμή, ζωντάνια, σοφία και κυρίως πνεύμα αναζήτησης θέτουν νέες βάσεις στον χώρο του κινηματογράφου. Νέοι που με όραμα αλλά και διάθεση μάθησης δίνουν το παρόν τους αδιαφορώντας για τα στερεότυπα που τους θέλουν νωχελικούς και αδιάφορους.

Χαρά και αισιοδοξία μας γέμισαν όταν πριν από τρία χρόνια το Φεστιβάλ Δράμας έδωσε χώρο σε αυτές τις ταινίες «που παρόλη την απίστευτη ενέργεια και δύναμή τους δεν μπορούσαν να παιχτούν πουθενά, παρά μόνο σε σχολεία», όπως θα δηλώσει χαρακτηριστικά ο Παναγιώτης Ιωσηφέλης, καθηγητής σεναρίου στη σχολή κινηματογράφου του ΑΠΘ και head programmer του Εθνικού Σπουδαστικού, κατά την τελετή έναρξης.

Αυτή είναι μια μικρή μόνο δόση από το πλούσιο, ανοιχτό και ευρηματικό Φεστιβάλ. Κλείνοντας τη σημερινή ανταπόκριση θέλω να μοιραστώ τα λόγια του συγγραφέα Αχιλλέα Κυριακίδη, τον πρόεδρο της κριτικής επιτροπής του Εθνικού Διαγωνιστικού, αναφέροντας χαρακτηριστικά πως: «εδώ και σαράντα χρόνια το Φεστιβάλ Δράμας φιλοξενεί όνειρα, στεγάζει ανησυχίες, προβάλλει αναζητήσεις και στοιχειοθετεί χρόνο με τον χρόνο ένα υπόδειγμα παραδειγματικού ήθους, όπου η άμιλλα παίρνει τις διαστάσεις διαλεκτικής αντιπαράθεσης που κυοφορεί το ροκ του κινηματογραφικού μας μέλλοντος. Η ταινία μικρού μήκους δεν είναι άρρωστη, καθυστερημένη, ένα παιδί με προβλήματα ανάπτυξης, είναι μια μεγάλου μήκους που δεν έγινε και κυρίως μια ταινία μεγάλου μήκους που παρουσιάζει προβλήματα πρόωρης ανάπτυξης, ένα αυτόνομο είδος γραφής με δικούς του νόμους και κανόνες, κώδικες, αισθητική νομοτέλεια, οικονομία».

Στη Δράμα, βλέπουμε το μέλλον του σινεμά. Ευτυχώς Όλα ΔΕΝ είναι Δράμα.

Adblock test (Why?)

Πηγή: elculture

Σχετικά άρθρα

Δημοσίευση από AutoPolis, Βρίσκεται στις κατηγορίες Πολιτισμός και Ψυχαγωγία