Αναζητώντας μάταια τον ηγέτη Μεσσία

Κατάστημα κάπου στην Αθήνα – Tα κόμματα της αντιπολίτευσης αναζητούν τους ηγέτες τους. Θα ήταν τολμηρό να πούμε ότι θυμίζουν λίγο παιδιά που παίζουν στην παιδική χαρά και μαλώνουν για το ποιος θα είναι ο αρχηγός; Μαλώνουν τόση ώρα που τελικά ήρθε το βράδυ και δεν κατάφεραν να παίξουν τίποτα.

«Η ψύχωση της φατρίας και η διαίρεση κι ο εμφύλιος πόλεμος και η διχόνοια των μεγαλοκέφαλων Κωλέτη και Μαυροκορδάτου, δια να μην δοξαστή ο ένας και χάση ο άλλος, και το «όμως» του Σκούρτη και το καυλί των Ρουμελιώτων… ο Μπραΐμης μπήκε στη Πελοπόννησο και την έκαμε γη Μαδιάμ.»

Γιάννης Μακρυγιάννης

Αγωνιστής του 1821  

Ζούμε σε μία χώρα, στην οποία κινδυνεύουμε να χάσουμε τα δικαιώματά μας στην υγεία, η παιδεία των μελλοντικών πολιτών είναι οικτρή κι όλα αυτά εν μέσω πολέμων και εν μέσω της κλιματικής κρίσης, που καθιστούν το μέλλον μας πολύ αβέβαιο. Είναι Οκτώβριος και ακόμη τα δάση καίγονται. Χωρίς παιδεία, λοιπόν, χωρίς υγεία, χωρίς οξυγόνο και μέσα σε μια οικονομική καθημερινότητα πολύ δύσκολη για πολλούς Έλληνες πολίτες, τα κόμματα της αντιπολίτευσης αναζητούν τους ηγέτες  τους.

Θα ήταν τολμηρό να πούμε ότι θυμίζουν λίγο παιδιά που παίζουν στην παιδική χαρά και μαλώνουν για το ποιος θα είναι ο αρχηγός; Μαλώνουν τόση ώρα που τελικά ήρθε το βράδυ και δεν κατάφεραν να παίξουν τίποτα.

Το πρόβλημα είναι ότι θεωρείται ότι η σωτηρία της χώρας θα έρθει από τα χέρια κάποιου Μεσσία που θα γλιτώσει τη χώρα από την υπάρχουσα κυβέρνηση. Είναι όλοι τόσο απορροφημένοι από το προσωπικό όραμα να γίνουν αυτοί οι Μεσσίες, που τελικά δεν καταφέρνουν να πείσουν ούτε ο ένας τον άλλον. Πώς θα πειστούμε εμείς, οι Έλληνες πολίτες να εμπιστευτούμε ανθρώπους, που τους αμφισβητούν κατάφωρα οι συνεργάτες τους, οι οποίοι υποτίθεται ότι συμπορεύονται μαζί τους πολιτικά, αυτοί με τους οποίους έχουν τάχα ένα κοινό όραμα;

Πόσο αφελές είναι να θεωρούμε ότι η σωτηρία μιας χώρας που έχει τις σημερινές δυσκολίες, που έχει η Ελλάδα σήμερα, θα έρθει από έναν άνθρωπο μόνο; Το πολιτικό κόμμα είναι μια ομάδα και για να λειτουργήσει μια ομάδα δεν αρκεί να υπάρχει ένας αρχηγός. Το να θέλουν να γίνουν όλοι αρχηγοί δε είναι εξαιρετικά προβληματικό, διότι το μόνο που δημιουργείται είναι φασαρία και χάος. Για να λειτουργήσει μια ομάδα χρειάζεται πρώτα από όλα να υπάρχει μια σύμπλευση, και όχι, δεν είναι αρκετός σκοπός απλώς το να νικήσεις τον αντίπαλο.

Δεν νοείται λειτουργία ομάδας χωρίς δεξιότητες συνεργασίας. Δεν νοείται ομάδα χωρίς την ικανότητα τα μέλη της να μπορούν να βάλουν για λίγο στην άκρη το προσωπικό τους Εγώ για το καλό του συνόλου. Πώς θα μας πείσουν αυτοί οι άνθρωποι ότι θα σκεφτούν εμάς, το μεγάλο σύνολο, όταν δεν μπορούν να ανταποκριθούν συνεργατικά σε ένα πολύ μικρότερο σύνολο, όπως είναι αυτό μιας κομματικής παράταξης;

Όλα αυτά φυσικά δεν μας κάνουν εντύπωση σε μια εποχή όπου το Εγώ είναι βασιλιάς, σε μια εποχή βουτηγμένη στον ναρκισσισμό και στην εγωπάθεια. Σε μια εποχή προβολής ατόμων και προσωπικών επιτευγμάτων και όχι ομάδων. Είναι τόση η ανάγκη του σύγχρονου ανθρώπου να επιβεβαιώσει ατομικά τον εαυτό του, που δεν κατανοεί ότι μόνο μέσα από τη συνεργασία γίνονται τα θαύματα. Μόνοι μας είμαστε εξαιρετικά ευάλωτοι, είναι κάπως άβολο να κοιτάζεσαι διαρκώς στον καθρέφτη, πόσο μάλλον αν πρέπει να προσέχεις μήπως πίσω σου έρθουν οι ανταγωνιστές σου και σε μαχαιρώσουν.

Εν κατακλείδι, όλα θα θυμίζουν παιδικούς καυγάδες σε μια αλάνα και η παρακμή θα μας καταπίνει όλο και περισσότερο, αν δεν υπάρξει βαθιά αλλαγή στις αξίες μας και στον τρόπο που βλέπουμε τον κόσμο και τη θέση του ατόμου σε αυτόν. Δεύτερος Μεσσίας δεν αναμένεται, από όσο γνωρίζουμε από τα θρησκευτικά κείμενα. Και όποιος θεωρεί ότι μπορεί μόνος του να σώσει τη χώρα, ότι αρκεί να φορέσει μια στολή του Superman και να βγει στο μπαλκόνι, μήπως κινδυνεύει τελικά να πέσει στο κενό;

Όνομα (υποχρεωτικό)

Δνση e-mail (δεν δημοσιεύεται) (υποχρεωτικό)

Πληκτρολογήστε τα παραπάνω στοιχεία*