Έχω δικαίωμα να μισώ;

21/04/2025 - 23:16

Του Θάνου Τζήμερου

Ξεκινάει ως δυσφορία, αποστροφή, δυσανεξία. Εξελίσσεται ως αντιπάθεια, απέχθεια, έχθρα. Κορυφώνεται σε οργή, μίσος, μένος. Με κοινό παρονομαστή τον φόβο. Τι είναι; Ένας μηχανισμός αυτοπροστασίας, έμφυτος στον άνθρωπο, από καταβολής κόσμου και μέχρι τη συντέλειά του. Με πολλές μορφές και διαβαθμίσεις. Δεν μισείς για πλάκα, ούτε στα καλά καθούμενα. Μισείς αυτό που σε απειλεί. 

Μπορεί να είναι άνθρωπος, ομάδα ανθρώπων, κράτος ή ιδεολογία. Επιβουλεύεται πάντως την ύπαρξή σου. Το «πακέτο» αυτών των αρνητικών συναισθημάτων σε προετοιμάζει για τη σύγκρουση που επίκειται. Και ανάλογα με το διακύβευμα, κλιμακώνεται και η ένταση τους. Πρόκειται για μια βιοχημική λειτουργία, που πυροδοτείται ερήμην σου. Βέβαια, μπορεί αυτή η σύγκρουση να είναι γεμάτη ηθικές αναστολές. Αλλά, όταν ο κόμπος φτάσει στο χτένι, δεν έχεις τον χρόνο ούτε την πολυτέλεια να το φιλοσοφήσεις. Αν οι πατεράδες και οι παππούδες μας σκεφτόντουσαν ότι απέναντί τους, στα βουνά της Αλβανίας ήταν κάποιοι «ούνα φάτσα ούνα ράτσα», μπορεί και με ελληνικό αίμα από την εποχή του αποικισμού, με διοικητή έναν ευαίσθητο φιλέλληνα λοχαγό που παίζει μαντολίνο, δεν θα έγραφαν την εποποιία του ΟΧΙ. Όμως, το μόνο που έβλεπαν ήταν ένας μισητός εχθρός, που ήρθε να κατακτήσει τη χώρα. Αυτός ο μηχανισμός επιβίωσης τους έκανε να βάζουν τη λόγχη εφ’ όπλου και να την καρφώνουν σε ένα ζεστό κορμί, πριν προφτάσει ο άλλος να κάνει το ίδιο. Όποιος εκείνη τη στιγμή σκεφτεί ότι με αυτή του την πράξη αφήνει «μάνες δίχως γιους, γυναίκες δίχως άντρες» και παιδιά με θλιμμένα μάτια, που θα μεγαλώσουν αγκαλιά με τη φωτογραφία του μπαμπά που χάθηκε στον πόλεμο, τρελαίνεται. Οι επιλογές είναι δύο: ή αφήνεις ορφανά τα παιδιά του άλλου ή τα δικά σου.

Δυστυχώς, παρά την πρόοδο του πολιτισμού μας, παρά τις ευχές αγάπης και ειρήνης που ανταλλάξαμε όλοι αυτές τις μέρες, η ανθρωπότητα συνεχίζει να λύνει τις διαφορές της με βία. Πριν καν σβήσουν οι λαμπάδες του Πάσχα, ορθόδοξοι Ρώσοι και ορθόδοξοι Ουκρανοί συνέχισαν να εξοντώνουν αλλήλους, με την απειλή της εξάπλωσης του πολέμου να πλανάται πάνω από ολόκληρη την ήπειρό μας, που, τον προηγούμενο αιώνα, χριστιανικά έθνη την βούτηξαν στο αίμα. Καλή ακούγεται η συμβουλή να στρέψεις και την άλλη παρειά αν κάποιος σε ραπίσει στη μία, αλλά δεν εφαρμόστηκε ποτέ. Και ευτυχώς, διότι αν εφαρμοζόταν, ο πρώτος που θα την αμφισβητούσε, θα κατακτούσε τον κόσμο μοιράζοντας χαστούκια. Ευτυχώς, επίσης, που και η Δικαιοσύνη μας δεν σκέφτεται χριστιανικά: φαντάζεσαι να μηνύσεις κάποιον επειδή σε χαστούκισε και να καταδικαστείς εσύ γιατί δεν του γύρισες και το άλλο μάγουλο; Το κράτος Δικαίου τιμωρεί όχι μόνο τη βίαιη ενέργεια, αλλά και την απειλή διάπραξής της. Και αυτό είναι το επιχείρημά του όταν σου ζητάει να μετριάσεις τη δική σου παραγωγή κορτιζόλης και αδρεναλίνης: αναλαμβάνω εγώ την τιμωρία αυτού που σε αδίκησε ή σε απειλεί, χαλάρωσε.

Μέχρις εδώ όλα καλά. Τι γίνεται όμως όταν για πολιτικούς, οικονομικούς, κοινωνικούς κ.λπ. λόγους αποφεύγει να το κάνει; Ο πολίτης αισθάνεται και απειλούμενος και απροστάτευτος. Και ενεργοποιεί ξανά τον αρχέγονο μηχανισμό επιβίωσης. Θα περίμενε κανένας πως αυτή του η αντίδραση θα χτυπούσε καμπανάκι στο κράτος Δικαίου, ώστε να καλύψει το κενό νομιμότητας, πως οι κυβερνήσεις της Ευρώπης θα προσπαθούσαν να εξαλείψουν ή έστω να μετριάσουν την απειλή, για να λιγοστέψει κι ο φόβος. Αυτό θα έκανε οποιαδήποτε κυβέρνηση αν εκπροσωπούσε πραγματικά τους πολίτες που την εξέλεξαν. 

Όμως η Ε.Ε. κάνει ακριβώς το αντίθετο. Αντί να στραφεί κατά της απειλής, στρέφεται εναντίον του απειλούμενου και τον… απειλεί με τιμωρία, αν εκφράσει τον φόβο του! Καταργώντας τη θεμέλια λίθο της δημοκρατίας, την ελευθερία του λόγου, επινόησε, το 2008, ένα νομικό τερατούργημα: τη ρητορική μίσους. Οι «ευφυείς» γραφειοκράτες των Βρυξελλών έπρεπε με κάποιον τρόπο να αντιμετωπίσουν τη συνεχώς αυξανόμενη αντίδραση των ευρωπαίων πολιτών απέναντι στην απειλή που συνιστούσε για τον τρόπο της ζωής τους (και για την ίδια τη ζωή τους), η εισβολή του Ισλάμ. Κι αντί να επικεντρωθούν στην αρρώστια, επιτέθηκαν στο θερμόμετρο. Η καινούργια «νομική οπτική» έμπαζε από εκατό μεριές. Πρώτα από όλα δεν είχε το βασικό στοιχείο, που από την αρχαιότητα οφείλει να διαθέτει ένας νόμος: σαφήνεια στην περιγραφή του αδικήματος. Επιπλέον, δεν μπορούσε να ορίσει ούτε τη μορφή της βλάβης που υποτίθεται ότι υφίσταται ο αποδέκτης της «ρητορικής μίσους». Και, τέλος, ήταν αδύνατον να υπάρξει αναλογικότητα στην επιμέτρηση της ποινής. Πώς μπορεί ένα φλου αδίκημα, που κανένας δεν ξέρει ποιο ακριβώς είναι, να επισύρει την α ή τη β ποινή; 

Οι γραφειοκράτες των Βρυξελλών προσπαθούσαν επί 14 χρόνια να ορίσουν το αδίκημα. Και το 2022, κατέληξαν σε ένα κείμενο μνημειώδους ασάφειας και ανατριχιαστικά ολοκληρωτικής αντίληψης. Καμαρώστε το: Ρητορική μίσους είναι «όλα τα είδη έκφρασης που υποκινούν, προωθούν, διαδίδουν ή δικαιολογούν τη βία, το μίσος ή τις διακρίσεις κατά προσώπου ή ομάδας προσώπων ή που τα υποτιμούν, λόγω των πραγματικών ή αποδιδόμενων προσωπικών χαρακτηριστικών ή της ιδιότητάς τους, όπως η «φυλή», το χρώμα, η γλώσσα, η θρησκεία, η εθνικότητα, η εθνική ή εθνοτική καταγωγή, η ηλικία, η αναπηρία, το φύλο, η ταυτότητα φύλου και ο σεξουαλικός προσανατολισμός.» 

Ο ορισμός αποφεύγει να απαντήσει στα ερωτήματα που γεννάει. Τι σημαίνει «υποτίμηση»; Ποιος προσδιορίζει την τιμή του καθενός; Είναι κάτι αυθύπαρκτο ή εξαρτάται από τη συμπεριφορά του «τιμημένου»; Όταν κάποιος αποδίδει, ας πούμε, σε μια γνωστή φυλή χαρακτηριστικά παραβατικότητας κατ’ επάγγελμα είναι επειδή έτσι του κάπνισε ή επειδή η πλειονότητα των μελών της τα εκδηλώνει; Και ποια χαρακτηριστικά εξασφαλίζουν προστασία από την υποτίμηση, καταφεύγοντας στο άσυλο της θρησκείας; Την «άποψη» ότι η γη είναι επίπεδη, μπορείς, υποθέτω, να την αποκαλέσεις βλακεία. Αν όμως όλοι οι «επιπεδιστές» ιδρύσουν θρησκεία, μπορείς; Πλέον, ακόμα και το να εκφράσεις μια άποψη που δεν κολακεύει μια ομάδα προσώπων λόγω ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΩΝ χαρακτηριστικών της, συνιστά έγκλημα που το τιμωρεί η Ε.Ε. και μπορεί να βρεθείς στη φυλακή!

Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου το πήγε ακόμα παραπέρα. Και επικύρωσε την καταδίκη του Julien Sanchez, το 2011, από γαλλικό δικαστήριο, όχι διότι έγραψε κάτι, αλλά διότι δεν… διέγραψε, το 2011, από τον «τοίχο» του στο Facebook, δύο σχόλια που θεωρήθηκαν υποτιμητικά για έναν, ανεκτικό προς τους μετανάστες, πολιτικό του αντίπαλο, αντιδήμαρχο της Νιμ και αργότερα ευρωβουλευτή. Τα σχόλια ήταν τα εξής: «Αυτός ο σπουδαίος άνδρας έχει μεταμορφώσει τη Νιμ σε Αλγέρι». «Δεν υπάρχει δρόμος χωρίς κεμπάπ και τζαμί· οι έμποροι ναρκωτικών και οι ιερόδουλες βασιλεύουν, δεν αποτελεί έκπληξη που επέλεξε τις Βρυξέλλες, την πρωτεύουσα της νέας παγκόσμιας τάξης της σαρία». Ο Sanchez (αργότερα δήμαρχος της πόλης Μπωκαίρ, από το 2014 μέχρι το 2024, που εξελέγη ευρωβουλευτής) ισχυρίστηκε ότι δεν είχε την υποχρέωση ούτε τη δυνατότητα να «κλωσσάει» τον τοίχο του στο FB και να ελέγχει τι γράφει ο καθένας (άλλωστε το ένα σχόλιο σβήστηκε από τον σχολιαστή μέσα σε 24 ώρες) ενώ τα αναγραφόμενα ήταν απόψεις πολιτών που δεν συνιστούσαν ρητορική μίσους. Ήταν όμως στέλεχος του Εθνικού Μετώπου και έπρεπε να καταδικασθεί. Το ΕΔΔΑ σε ένα απίστευτο σκεπτικό αποφάνθηκε, τον Μάιο του 2023, (με ψήφους 13-4) ότι τα σχόλια ήταν υποτιμητικά για την μουσουλμανική κοινότητα, ότι θα μπορούσαν να προκαλέσουν διακρίσεις εις βάρος της, ότι ο Sanchez είχε την υποχρέωση να τα σβήσει και ότι αυτή η παρέμβαση στην ελευθερία του λόγου είναι δικαιολογημένη για να προστατευθεί η δημοκρατία από την ισλαμοφοβία! Και επεκτείνοντας τα όρια της ρητορικής μίσους στο… άπειρο, διατύπωσε την άποψη ότι η ρητορική μίσους δεν προϋποθέτει οπωσδήποτε εκκλήσεις για συγκεκριμένες βίαιες πράξεις, αρκεί να προσβάλλει μια κοινότητα ή να υποκινεί σε διακρίσεις. (Το τι συνιστά «προσβολή» δεν έχει διευκρινιστεί ακόμα). Προσέθεσε ότι η ρητορική μίσους δεν παρουσιάζεται πάντα «ανοιχτά ως τέτοια» αλλά μπορεί να είναι και… σιωπηρή (!) και να εκφράζεται υπαινικτικά ή υποθετικά. Άρα εκφράσεις που είναι ικανές να προκαλέσουν αίσθημα απόρριψης σε μια κοινότητα δεν προστατεύονται από την ελευθερία του λόγου! Βλέπετε να εξαιρούνται πολλά από αυτόν τον ορισμό; 

Είχε προηγηθεί, άλλωστε, η καταδίκη του Ζαν Μαρί Λεπέν ο οποίος, το 2005, είπε το εξής φοβερό και τρομερό σε συνέντευξή του στην εφημερίδα Le Monde: «την ημέρα που δεν θα υπάρχουν πλέον 5 εκατομμύρια αλλά 25 εκατομμύρια μουσουλμάνοι στη Γαλλία, αυτοί θα κάνουν κουμάντο». Καταδικάσθηκε από όλες τις βαθμίδες της γαλλικής δικαιοσύνης για «υποκίνηση σε διακρίσεις, μίσος και βία εναντίον μιας ομάδας ανθρώπων λόγω της θρησκευτικής τους ιδιότητας». Προσέφυγε στο ΕΔΔΑ, αλλά και εκείνο συμφώνησε: το να προβλέπεις το προφανές είναι κήρυγμα μίσους! 

Εντελώς διαφορετική ήταν η απόφασή του ΕΔΔΑ στην περίπτωση Gündüz κατά Τουρκίας. Ο Müslüm Gündüz, ηγέτης μιας ισλαμικής αίρεσης, καταδικάστηκε το 1997 από τη Δικαιοσύνη της Τουρκίας (!) για υποκίνηση σε θρησκευτικό μίσος. Κατά τη διάρκεια μιας τηλεοπτικής συζήτησης, είπε ότι αυτός και οι πιστοί του είχαν σκοπό να επιβάλουν τη σαρία, ότι οι δημοκρατικές αρχές είναι ασέβεια προς τον Αλλάχ και ότι τα παιδιά που γεννιούνται από πολιτικό γάμο είναι μπάσταρδα. Το ΕΔΔΑ, το 2003, έκρινε ότι η απόφαση των τουρκικών δικαστηρίων ήταν εσφαλμένη, διότι όσα είπε ο Gündüz ήταν απόψεις του και δεν μπορούν να θεωρηθούν ως «ρητορική μίσους».

Η Ε.Ε. προσπαθεί εδώ και χρόνια να αλλάξει το άρθρο 83 (παράγραφος 1) της Συνθήκης για τη λειτουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης για να επιβάλλει λογοκρισία σε όλες τις χώρες μέλη. Το άρθρο αυτό εξουσιοδοτεί το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και το Συμβούλιο, «να θεσπίζουν ελάχιστους κανόνες για τον ορισμό των ποινικών αδικημάτων και των κυρώσεων στους τομείς τής ιδιαιτέρως σοβαρής εγκληματικότητας με διασυνοριακή διάσταση». Αυτοί οι τομείς είναι οι εξής: τρομοκρατία, εμπορία ανθρώπων και γενετήσια εκμετάλλευση γυναικών και παιδιών, εμπορία ναρκωτικών, εμπορία όπλων, ξέπλυμα χρήματος, διαφθορά, παραχάραξη μέσων πληρωμής, κυβερνοέγκλημα και οργανωμένο έγκλημα. Σ΄ αυτά τα εγκλήματα, οι σοφές κεφαλές των Βρυξελλών προσπαθούν από το 2021 να προσθέσουν και τη ρητορική μίσους. Δεν τα έχουν καταφέρει, διότι οι κανόνες απαιτούν ομοφωνία, και, ευτυχώς, κάποια κράτη της Ε.Ε. δεν έχουν τρελαθεί εντελώς.

Όμως, στα περισσότερα κράτη της Ευρώπης, το να εκφράσεις την αποστροφή σου για ένα πολιτικό σύστημα που με το πρόσχημα της θρησκείας καταπατά όλες τις ευρωπαϊκές αξίες  θεωρείται έγκλημα και ήδη αρκετοί πολίτες που αντιδρούν στην ισλαμοποίηση βρίσκονται στη φυλακή. Πρωτοπόρο σ΄ αυτό, το (εκτός Ε.Ε. πλέον) Ηνωμένο Βασίλειο.

Πέρυσι τον Οκτώβριο η Lucy Connolly, σύζυγος ενός Δημοτικού Συμβούλου των Συντηρητικών στο Νορθάμπτονσαϊρ καταδικάστηκε σε φυλάκιση 31 μηνών, εκ των οποίων το 40%, πάνω από χρόνος, θα εκτιθεί. Ήδη βρίσκεται στη φυλακή. Η Connolly, την ημέρα που δολοφονήθηκαν τα τρία κορίτσια στο Σάουθπορτ από τον 17χρονο ισλαμιστή Ραντακουμπάνα, είχε κάνει μερικές αιχμηρές αναρτήσεις στο «Χ», ζητώντας μαζικές απελάσεις και προτρέποντας σε πυρπόληση των ξενοδοχείων που φιλοξενούν τους παράνομους μετανάστες, προσθέτοντας «Αν αυτό με κάνει ρατσιστή, ας είναι». Στην ανάκρισή της στην αστυνομία, δήλωσε ότι είχε τις απόψεις της για τη μετανάστευση και δεν πρόκειται να τις αλλάξει, ότι δεν συμπαθεί τους παράνομους μετανάστες και ότι τα παιδιά δεν είναι πλέον ασφαλή ανάμεσά τους. Εκτός από το «βάλτε φωτιά στα ξενοδοχεία» το οποίο είναι όντως προτροπή σε βία, που όμως διατυπώθηκε εν βρασμώ ψυχής μετά την είδηση της δολοφονίας των τριών κοριτσιών, και δεν συνοδεύτηκε από καμιά σχετική πράξη, τι άλλο συνιστά αδίκημα; Δεν έχει δικαίωμα κάποιος να θεωρεί ότι η ανεξέλεγκτη μετανάστευση είναι απειλή; Δεν έχει δικαίωμα να ζητάει μαζικές απελάσεις; Δεν έχει δικαίωμα να εκφράζει το προφανές, ότι η εγκληματικότητα έχει αυξηθεί λόγω της μετανάστευσης και ο κίνδυνος να χάσεις τη ζωή σου επειδή έτυχε να συναντήσεις τον μαχαιροβγάλτη του Προφήτη είναι υπαρκτός; Η ανάρτησή της κοινοποιήθηκε από τον 26χρονο πατέρα τριών παιδιών Tyler Kay, ο οποίος καταδικάστηκε επίσης σε 38 μήνες φυλακή. 

Την ίδια στιγμή, δεκάδες ιμάμηδες προστατευόμενοι από την ελευθερία του λόγου και βιοποριζόμενοι από τις κοινωνικές παροχές της φιλόξενης και ανοιχτόκαρδης ηπείρου μας, εκφράζουν ανοιχτά την άποψη ότι ο σκοπός του Ισλάμ είναι η κατάκτηση της Ευρώπης και αυτό θα συμβεί είτε μέσω της δημογραφικής αλλοίωσης είτε με τη βία, αλλά κανενός το αυτί δεν ιδρώνει. 

Η  Lucy Connolly το 2011 είχε ζήσει μια τραγική ιστορία. Ο 19 μηνών γιος της Χάρι μεταφέρθηκε, στις 26 Απριλίου, στο νοσοκομείο του Νορθάμπτον με πολύ σοβαρά συμπτώματα (αφυδάτωση, εμετοί, αίμα στα κόπρανα), τα οποία οι γιατροί του νοσοκομείου αγνόησαν και τον έστειλαν στο σπίτι για να πάρει ένα «σιροπάκι». Η κατάσταση του παιδιού επιδεινωνόταν και οι γονείς τον ξαναπήγαν στο νοσοκομείο. Υπήρξε η ίδια χαλαρή αντιμετώπιση: οι γιατροί ξαναέστειλαν το παιδί στο σπίτι. Τα πράγματα χειροτέρεψαν και παρά τα απελπισμένα τηλεφωνήματα των γονιών του στο νοσοκομείο οι γιατροί δεν έδειξαν να προβληματίζονται, συνιστώντας να του δίνουν υγρά. Την 1η Μαΐου το παιδί πέθανε. Η έρευνα που επακολούθησε έδειξε φλεγμονή του παχέος εντέρου, που δεν είχε εντοπιστεί από το νοσοκομείο, αλλά και τερατώδεις παραλείψεις των γιατρών, που δεν τήρησαν κανένα πρωτόκολλο. Βασική υπεύθυνη, η παιδίατρος Δρ Tasnim Arif, που μπορείτε να τη δείτε εδώ και να αξιολογήσετε τον βαθμό ενσωμάτωσής της στη βρετανική κουλτούρα. (Μα έχει σημασία η μαντίλα και η κελεμπία; Μπορεί να είναι καλή στη δουλειά της! Ναι, έχει σημασία. Δεν είναι δυνατόν να υπηρετείς την επιστήμη και τον σκοταδισμό ταυτόχρονα. Αποκλείεται αυτά τα δύο να μην έρθουν σε σύγκρουση. Και αποκλείεται να είσαι καλός σε οποιαδήποτε επιστήμη που πορεύεται με τον ορθολογισμό, όταν τη ζωή σου τη διαφεντεύουν οι «θείες εντολές», οποιασδήποτε θρησκείας. Μπορεί ας πούμε ένας ψυχίατρος «θεούσος» να συμβουλέψει σωστά ένα έφηβο για τις σεξουαλικές σχέσεις; Μπορεί ένας χειρουργός, Μάρτυρας του Ιεχωβά, να αποφασίσει να κάνει μετάγγιση αίματος σε ασθενή του;) Οι άλλοι 3 γιατροί που εξέτασαν το παιδί ήταν η Dr Farhana Shamim, ο Dr Ayevbekpen Omorgie, και ο Dr Aboo Thamby. Όλοι από Ασία και Αφρική. Μολονότι το Νοσοκομείο ζήτησε συγγνώμη από τους γονείς, αναγνωρίζοντας ότι υπήρξαν σημαντικές παραλείψεις στην αντιμετώπιση του παιδιού τους, δεν άσκησε καμμία πειθαρχική δίωξη κατά των γιατρών. Το ίδιο απαλλακτικές ήταν και οι αποφάσεις των δικαστηρίων, παρά την αντίθετη εισήγηση του General Medical Council (GMC), της ανεξάρτητης Δημόσιας Αρχής που εποπτεύει τις υπηρεσίες υγείας του ΗΒ: στον φάκελο της Tasnim Arif δεν μπήκε καμμία αναφορά.

(Θα έχει άδικο η Lucy Connolly να θεωρεί ότι τα contextual admissions των βρετανικών πανεπιστημίων, τα κριτήρια που εκτός από την επίδοση στα μαθήματα συνυπολογίζουν και κοινωνικές παραμέτρους, βάζοντας χαμηλότερα τον πήχυ για «υποεκπροσωπούμενες» ομάδες (η Οξφόρδη έχει υιοθετήσει ποσόστωση περίπου 10%!) μπορεί να κοστίζουν ζωές; Θα της απαγορέψουμε να μισεί αυτή την παράνοια; Η Dr. Tasnim Arif σπούδασε στο Πανεπιστήμιο του Leicester, από τα πιο «συμπεριληπτικά» του ΗΒ, που προωθεί και καμαρώνει για την πολιτική των contextual admissions.)

Και ξαφνικά, οι ηγέτες της Ευρώπης, αφού έχουν καταστείλει κάθε αντίρρηση απέναντι στις πολιτικές ανοιχτών συνόρων, αφού έχουν καταργήσει την ελευθερία του λόγου χώνοντας στη φυλακή όσους δεν συνεμορφώθησαν προς τα υποδείξεις, και αφού έχουν ευνουχίσει κάθε φυσική δύναμη αυτοπροστασίας των Ευρωπαίων πολιτών, διαπιστώνουν τώρα ότι η πιθανότητα πολέμου δεν μπορεί αποκλειστεί και τους ζητούν να εφοδιαστούν με προμήθειες, να φτιάξουν καταφύγια και να αρχίσουν να εκπαιδεύονται για στρατιωτική υπηρεσία. Σ΄ αυτή, ποιον θα μισήσουν; Με ποια εσωτερική διεργασία, με ποια ψυχική μετάλλαξη; Και να υπερασπίσουν τι; Τα γεωγραφικά όρια ή ένα σύστημα διακυβέρνησης με το οποίο χαίρεσαι τη ζωή σου, άρα αξίζει να τη ρισκάρεις, για να το προφυλάξεις από τους εχθρούς του; 

Αν πω ότι, ανεξάρτητα από το ποιος θα με απειλήσει στο μέλλον, τώρα μισώ τον τρόπο με τον οποίο ανίκανα, εξωνημένα ανθρωπάρια κουμαντάρουν τις ζωές μας, κινδυνεύω με φυλακή; Αν πω ότι απεχθάνομαι την νομενκλατούρα των Βρυξελλών και τους τοπικούς κομισάριούς της καθώς τους θεωρώ τον μεγαλύτερο κίνδυνο που απειλεί την Ευρώπη σήμερα, θα με καλέσει ο εισαγγελέας; Αν πω ότι η δυτική Δημοκρατία κατάντησε ένα πουκάμισο αδειανό, κι ότι θέλει γκρέμισμα εκ θεμελίων και χτίσιμο από την αρχή με άλλα υλικά, δικαιολογώ τη βία;

Μπορεί να έχουν αντίρρηση οι προχθεσινοί ευχέτες, αλλά εντολήν καινήν δίδωμι υμίν: αγαπάτε αλλήλους, αν αξίζουν την αγάπη σας, αν σας την ανταποδίδουν και αν μοιράζεστε τις ίδιες αξίες. Για όσους τις απειλούν, για όσους μεθοδεύουν την υποδούλωσή σας, για όσους υπονομεύουν τη ζωή σας, νιώστε ελεύθερα όλο το φάσμα των αρνητικών συναισθημάτων. Μπορεί να χρειαστεί να τους αντιμετωπίσετε.

Adblock test (Why?)

Πηγή: capital

Σχετικά άρθρα

• Unique Post

Δημοσίευση από AutoPolis, Βρίσκεται στις κατηγορίες Διάφορες ειδήσεις

Σχολιάστε το άρθρο