Άλλη μια μέρα στη δουλειά, του old boy

13/10/2024 - 00:56

Ποια η διαφορά ανάμεσα στον κανιβαλισμό ενός νέου ανθρώπου που έχασε τη ζωή του στα καλά καθούμενα, μόλις στα τριάντα ένα του, κι ενώ ήταν εν ενεργεία ποδοσφαιριστής μεγάλης ομάδας, και στον κανιβαλισμό που στρέφεται εναντίον εκείνων που τον κανιβάλισαν (κι αν όχι ευθέως τον ίδιο, πάντως την είδηση του θανάτου του); Πάρα πολύ μεγάλη θα μπορούσε να πει κανείς, αφού στην δεύτερη περίπτωση έχουμε να κάνουμε με μια υγιέστατη αντίδραση, με ένα δικαιότατο ξέσπασμα, με την ενεργοποίηση των ανακλαστικών μιας κοινωνίας που είδε κόκκινες γραμμές της να ξεπερνιούνται.

Δεν θα πω όχι μεν, θα πω όμως ότι η αγανάκτηση είναι μόνο ένα μέρος της εικόνας: το υπόλοιπό της συμπληρώνεται απ΄ την ολοένα και μεγαλύτερη ανάγκη μας να επιβιβαζόμαστε κάθε τόσο σε κύματα ομόθυμων λιθοβολισμών, να εκφράζουμε την αηδία μας, την καταδίκη μας, το ανάθεμά μας κατά της μιας ή της άλλης σκανδαλιστικής συμπεριφοράς, να ξεσπάμε, να ξεδίνουμε και να προχωράμε εκτονωμένα ικανοποιημένοι για την ηθική μας ανωτερότητα.

Αλλά όπως οι ποδοσφαιριστές και το προπονητικό τιμ της Εθνικής μας ομάδας κλήθηκαν Πέμπτη βράδυ στο Γουέμπλει να κάνουν τη δουλειά τους και την έκαναν (μολονότι οι περισσότεροι αν όχι όλοι τους ήξεραν προσωπικά τον Τζορτζ Μπάλντοκ, τον είχαν συμπαίκτη, μερικοί ήταν μαζί του στις προπονήσεις ελάχιστες μέρες πριν, άλλοι είχαν κοιμηθεί στα ίδια δωμάτια σε αποστολές, και ο θάνατός του δεν ήταν για αυτούς μόνο μια εντελώς σοκαριστικά αναπάντεχη ως αδιανόητη είδηση, αλλά είναι ένας συνάδελφός τους που πέθανε, τμήμα για κάποιους της καθημερινότητας τους στη δουλειά και τα συνεχή ταξίδια της), έτσι και οι συντελεστές των πρωινάδικων κλήθηκαν Πέμπτη πρωί να κάνουν τη δική τους δουλειά και την έκαναν. 

Θα πει κανείς, μα αυτή είναι η δουλειά τους; Ναι, είναι η απάντηση. Φυσικά και αυτή είναι η δουλειά τους. Να καλύψουν ένα ακόμα γεγονός με τρόπο πρωινάδικο. Μα είναι ένα τραγικό γεγονός; Ναι, αλλά δεν είναι ούτε το πρώτο ούτε το τελευταίο που καλύπτουν έτσι. Άρα τι πήγε λάθος εδώ, γιατί έγινε η στραβή εδώ και ξεπεράστηκε το όριο ανοχής; Όχι επειδή συνειδητά παίζεις με τα όρια, όχι επειδή συνειδητά ρισκάρεις, αλλά επειδή εκείνη την ώρα που συνθέτεις το θέμα της εκπομπής σου δεν πάει καν το μυαλό σου πως κάνεις κάτι που θα προκαλέσει. Δεν καταλαβαίνεις καν τη διάκριση. Η κόκκινη γραμμή χάνεται κάπου στην πορεία των ετών. Κι αν είσαι και πιο νέος, δεν υπήρχε ποτέ η συγκεκριμένη γραμμή. Μεγάλωσες μέσα στα πρωινάδικα, αυτό έμαθες ότι είναι η τηλεοπτική δημοσιολογία, ο πανελισμός, το ήθος, το ύφος κι ο πολιτισμός τους. Και αν υπάρχει ίσως ένα αληθινό σκάνδαλο, είναι ότι ξαφνικά, μετά από δεκαετίες κυριαρχίας ενός συγκεκριμένου πλαισίου «δημοσιογραφίας» στις εκπομπές του συγκεκριμένου είδους, ερχόμαστε να ανακαλύψουμε ότι εδώ ειδικά, στην περίπτωση του Μπάλντοκ ειδικά, το παράκαναν. Σαν να βουτάς με το κεφάλι στον κάδο των απορριμμάτων και να βγάζεις κατάπληκτος μια σακούλα σκουπίδια. Δηλαδή μέχρι τώρα τι άλλο είχε εκεί;

Αν τώρα το βράδυ της Πέμπτης οι ποδοσφαιριστές της Εθνικής κάνοντας τη δική τους δουλειά καλά, μας προσέφεραν μια μικρή ανάταση, είναι επειδή η δική τους δουλειά είναι έντιμη και αξιοπρεπής και επειδή επίσης, ναι, τμήμα του job description της είναι ενίοτε να καταθέτεις στο χορτάρι ψυχικές υπερβάσεις. Και η υπέρβαση του Γουέμπλεϊ, με την έντονα συγκινησιακή της φόρτιση λόγω του φόρου τιμής στον νεκρό συμπαίκτη τους, θα μείνει χαραγμένη στη μνήμη μας, γιατί αυτό είναι το ποδόσφαιρο, μια πινακοθήκη ξεχωριστών αναμνήσεων, μια διαρκής συνομιλία με τη ανθρώπινη συγκίνηση. 

Στους τυχερούς και άξιους, σε εκείνους που φτάνουν σε υψηλό επίπεδο, η δουλειά τους τους εξασφαλίζει και μεγάλα οικονομικά οφέλη, τους επιτρέπει ας πούμε να ζουν σε περιοχές φιλέτα, όπως είπε και το καλό ρεπορτάζ της καλής εκπομπής του καλού Γιώργου Λιάγκα. Σε αντιστάθμισμα, τους εκκρεμεί να κρίνονται όχι απλά εβδομάδα με την εβδομάδα, όχι απλά παιχνίδι με το παιχνίδι, αλλά φάση με τη φάση. Και αν τυχόν κάνουν κάποιο μεγάλο λάθος μέσα στο παιχνίδι που θα στοιχίσει στην ομάδα τους και ζητήσουν συγγνώμη μετά, όλοι θα καταλάβουν και ότι ήταν όντως λάθος και για τι ακριβώς μετάνιωσαν.

Ο κάθε Λιάγκας όμως που θα ζητήσει συγγνώμη, θα τη ζητήσει ως ακόμα ένα τμήμα του πόστου του και της παραγωγής περιεχομένου του. Επειδή είναι έξυπνος και βλέπει το κύμα απέναντί του, αμέσως θα τη ζητήσει, αμέσως θα βάλει την ουρά στα σκέλια. Και εννοείται ότι θα το σκυλομετανιώσει. Αλλά τι ακριβώς θα μετανιώσει; Ότι δεν μπόρεσε να προβλέψει τις αντιδράσεις. Ότι χαμένος μέσα στην πρωινίλα του δεν μπόρεσε να δει τη κόκκινη γραμμή να γίνεται σμπαράλια. Κάπως έτσι, να παραδεχτεί ότι έκανε λάθος μπορεί. Να εξηγήσει γιατί το έκανε, τι σκεφτόταν, τι δεν σκεφτόταν, τι θεώρησε ότι κάνει εκείνη την ώρα με το θέμα που παρουσίαζε δεν μπορεί, γιατί αν μπορούσε και αν έπρεπε να δεχτεί ότι αυτό ήταν ένα τεράστιο λάθος, τότε θα έπρεπε να δεχτεί κι ο ίδιος και όλοι μας, ότι συνολικά το δικό του πρωινάδικο και όλα τα υπόλοιπα πρωινάδικα και όλος ο τηλεοπτικός πολιτισμός τους έχουν υπάρξει ένα τεράστιο διαχρονικό λάθος.

Αλλά δεν υπάρχει κανένα λάθος εδώ. Τα τηλεοπτικά κανάλια παράγουν εντελώς συνειδητά ένα συγκεκριμένο πολιτισμικό προϊόν επί δεκαετίες. Τα λεφτά τους τα βγάζουν, τη δουλειά τους την κάνουν. Δεν θα υπάρξει όμως κανένα γενικευμένο αίτημα να πάψουν να υπάρχουν πρωινάδικα. Δεν μας φταίνε αυτά. Ο Λιάγκας μια Πέμπτη πρωί μας έφταιξε.

Adblock test (Why?)

Πηγή: elculture

Σχετικά άρθρα

• Τέσσερα ολυμπιακά μετάλλια, του old boy (1.000)
• Από κάπου όμως πρέπει να κρατιέσαι, του old boy (1.000)
• Μόνο το άνοιγμα, του old boy (1.000)

Δημοσίευση από AutoPolis, Βρίσκεται στις κατηγορίες Πολιτισμός και Ψυχαγωγία

Σχολιάστε το άρθρο